"De heilige Efrem de Syriër, die rond 306 geboren werd in Nisibis uit een christelijk gezin. Hij was de belangrijkste vertegenwoordiger van het christendom in de Syrische taal en slaagde er op unieke wijze in, de roeping als theoloog te verzoenen met die van dichter. Hij ontving vorming en groeide op aan de zijde van Jakobus, Bisschop van Nisibis (303-338), en stichtte samen met hem de theologische school van zijn stad. Diaken gewijd, beleefde hij intens het leven van de plaatselijke christelijke gemeenschap tot aan 363, het jaar waarin Nisibis in handen viel van de Perzen. Efrem trok toen weg naar Edessa, waar hij zijn activiteit als prediker voortzette. Hij stierf in die stad in het jaar 377, slachtoffer van de besmetting die hij had opgelopen bij de zorg voor de pestlijders." (Paus Benedictus XVI in een catechese gewijd aan de H. Efrem) 5 oktober 1920 riep Paus Benedictus XV de heilige uit tot Kerkleraar en wijdde daartoe een hele Encycliek daaraan: Principi Apostolorum Petro. In eerste instantie werd zijn feestdag in de Rooms Katholieke Kerk gevierd op 18 juni: ná de liturgiehervorming volgend op het Tweede Vaticaans Concilie is het verplaatst naar 9 juni. In de Oosters Orthodoxe Kerken wordt hij op 28 januari gevierd en in de Syrisch-Orthodoxe Kerk op eerste zaterdag van de Vastentijd.