Hartstocht voor de evangelisatie 10. - Getuigen: Sint Paulus 2

Geliefde broeders en zusters, goedendag!

Twee weken geleden [8891] zagen we het persoonlijke vuur van de Heilige Paulus voor het Evangelie. Vandaag willen we dieper nadenken over de evangelische ijver zoals hijzelf daarover spreekt in enkele van zijn brieven.

Krachtens zijn eigen ervaring is Paulus niet blind voor een ontspoorde ijver die in een verkeerde richting wijst. Hijzelf was in dat gevaar gevallen voordat de providentiële val op de weg naar Damascus plaats vond. Soms hebben we te maken met een slecht georiënteerde zorg, verknocht aan zuiver menselijke en voor de christelijke gemeenschap oubollige normen. De Apostel schrijft "Zij dingen ijverig naar uw gunst, maar niet met zuivere bedoeling" (Gal. 4, 17) [b:Gal. 4, 17].

We kunnen de ijver niet ontkennen waarmee enkelen zich wijden aan verkeerde bezigheden ook in de christelijke gemeenschap zelf. Men kan een verkeerde evangelische ijver ophemelen terwijl men feitelijk zelfgenoegzaamheid cultiveert of eigen opvattingen of wat eigenliefde.

Hierom stellen we ons de vraag: welke zijn volgens Paulus de kenmerken van de ware evangelische ijver? De tekst die we bij het begin gehoord hebben, kan ons daarbij helpen. Het is een lijst van "wapens" die de Apostel aanduidt voor de geestelijke strijd. Daarbij staat de bereidheid om het Evangelie te verkondigen, door sommigen vertaald als "ijver" - dit is een ijveraar in het uitdragen van deze gedachten, van deze zaken - en aangeduid als een "schoeisel". Waarom? Van waar het verband tussen de ijver voor het Evangelie en wat men aan de voeten draagt? Deze beeldspraak herneemt een tekst van de profeet Jesaja waar hij zegt: "Hoe lieflijk zijn op de bergen de voeten van de vreugdebode, die vrede meldt, de blijde mare brengt, het heil verkondigt. Tot Sion zegt: Uw God gaat heersen" (Jes. 52, 7) [b:Jes. 52, 7].

Ook hier vinden we de verwijzing naar de voeten van de boodschapper van goede berichten. Waarom? Omdat wie gaat verkondigen op weg moet gaan, moet stappen! Maar laten we ook oog hebben voor het feit dat Paulus in die tekst spreekt over schoeisel als onderdeel van de bewapening. Dat is een tweede gelijkenis met de uitrusting van een soldaat die ten strijde trekt: in de strijd was het van het grootste belang vaste steun te hebben om de verraderlijkheden van het terrein te vermijden - vaak bracht de tegenstrever op het strijdtoneel veel valkuilen aan -, en om met de nodige kracht te kunnen lopen en zich in de juiste richting te bewegen. Vandaar het schoeisel om te lopen en al deze dingen van de vijand te vermijden.

De evangelische ijver is de steun voor de verkondiging en de verkondigers zijn als het ware de voeten aan het lichaam van Christus dat de Kerk is. Verkondiging bestaat niet zonder beweging, zonder "uitgang", zonder initiatief. Dat wil zeggen dat er geen christen is die niet stapt. Het is geen christen wanneer een christen niet uit zichzelf treedt om op weg te gaan en de boodschap te brengen. Geen verkondiging zonder beweging, zonder op pad gaan. Men kan het Evangelie niet verkondigen vanuit stilstand, opgesloten in een kantoor, van achter de schrijftafel of computer strijd voerend met de "leeuwen van het toetsenbord" en door de creativiteit van de verkondiging te verwarren met het kopieer- en plakwerk van ideeën die men her en der gevonden heeft. Het Evangelie verkondigt men door in beweging te komen, stappend, gaande.

Het woord dat Paulus gebruikt om het schoeisel aan te duiden van wie het Evangelie uitdraagt, is een Grieks woord dat duidt op bereidheid, voorbereiding, monterheid. Het is het tegendeel van zorgeloosheid. Onverzoenbaar met liefde. Elders zegt Paulus "Laat uw ijver niet verflauwen, weest vurig van geest, dient de Heer" (Rom. 12, 11) [b:Rom. 12, 11]. Deze houding werd in het boek Exodus gewenst om het offer van de paasbevrijding te vieren: "Zo moet gij het eten: uw lenden omgord, schoenen aan de voeten, uw stok in de hand; en gij moet het eten met grote haast, want het is het Pascha van de Heer! In die nacht zal Ik voorbij komen" (Ex. 12, 11-12a) [b:Ex. 12, 11-12a].

Een verkondiger staat klaar om op weg te gaan en weet dat de Heer op verrassende wijze langskomt. Hij moet dus vrij zijn van schema's en klaar staan om onverwachte en nieuwe daden te stellen: voorbereid op verrassingen. Wie het Evangelie verkondigt kan niet versteend zitten in kooien van waarschijnlijkheid of in het "men heeft het altijd zo gedaan", maar is bereid een wijsheid te volgen die niet van deze wereld is, zoals Paulus van zichzelf zegt: "Het woord dat ik u verkondigde had niets te danken aan overredingskracht van de 'wijsheid', maar het getuigde van de kracht van de Geest: uw geloof moest niet steunen op menselijke wijsheid, maar op de kracht van God" (1 Kor. 2, 4-5) [b:1 Kor. 2, 4-5].

Ziezo, broeders en zusters: het is belangrijk deze bereidheid tegenover de nieuwheid van het Evangelie te bezitten, deze houding die ijver is, initiatief, als eerste op weg gaan. Het is zich de gelegenheden niet laten ontgaan om de verkondiging van het Evangelie van de vrede te bevorderen, de vrede die Christus kan schenken meer en beter dan de wereld ze geeft. Daarom spoor ik jullie aan Evangelie verkondigers te zijn die in beweging komen, zonder angst, die vooruit gaan om de schoonheid van Jezus te brengen, om de nieuwheid van Jezus te brengen die alles verandert. "Juist Vader, het verandert de kalender, want nu tellen we de jaren voor Jezus... " - " Het verandert ook het hart: ben jij bereid dat Jezus je hart verandert? Of ben je een lauwe christen die niet in beweging komt? Denk even na: ben jij een enthousiasteling van Jezus en ga je vooruit? Denk even na...