Bidt dat het geloof aan de geslachten van het derde millennium doorgegeven wordt

Aan mijn Broeders in het Bisschopsambt en aan alle katholieken van Nederland en van Luxemburg

Met diepe genegenheid richt ik mij tot u, dierbare zonen en dochters van de Kerk in Nederland en in Luxemburg, aan het begin van het Willibrord-jaar. Daarin herdenkt u hoe de heilige Willibrordus 1250 jaar geleden de bestemming van zijn aardse pelgrimstocht bereikte in het huis van de Vader. Tevens herdenkt u daarin dat hij 1300 jaar geleden voet aan wal zette in de lage landen om er zijn missiewerk te beginnen. Vijftig jaar trok hij rond door uw streken, boven en beneden de grote rivieren en elders in Noord-Europa, om de ondoorgrondelijke rijkdom van Christus te verkondigen (Ef. 3, 8) [[b:Ef. 3, 8]]; om het geheim van Gods liefde bekend te maken, dat geopenbaard is doordat God Zijn zoon in de wereld gezonden heeft, opdat wij de rang van kinderen van God verkrijgen. (Gal. 4, 4-5) [[b:Gal. 4, 4-5]]

Als volgeling van sint Benedictus was Willibrord in Engeland en Ierland opgevoed met een sterk bewustzijn van de universaliteit van het heil en van de kerk. Hij was gevormd in een geest van nauwe verbondenheid met de kerk van Rome en haar bisschop en ook in de traditie van het pelgrimeren omwille van God, dat wil zeggen van het uittrekken om te evangeliseren. Sint Willibrord verliet in 690 de beslotenheid van het kloosterleven om zijn pelgrimstocht te beginnen als missionaris in onbekende streken. Eerst reisde hij naar Rome. Hij ontving daar van paus Sergius I de zending om het evangelie te verkondigen onder de Friezen. Door de omstandigheden gedwongen strekte hij zijn missiewerk ook uit tot de Franken. In 695 ging hij opnieuw naar Rome, waar de paus hem tot bisschop wijdde. Predikend en dopend trok Willibrord rond; hij stichtte plaatselijke kerken en richtte kloosters op. Op 7 november 739 stierf hij in de door hem gestichte abdij van Echternach.

Dertien eeuwen lang is het licht dat Willibrord in uw landen ontstoken heeft, van geslacht op geslacht doorgegeven. Het is het licht van het geloof in het ware Licht, dat iedere mens verlicht en onder ons heeft gewoond. (Joh. 1, 9.14) [[b:Joh. 1, 9.14]] In de loop der eeuwen is dit geloofslicht blootgesteld aan beproeving en verduistering; van buiten af, maar ook van binnen uit door verdeeldheid en scheiding. Toch is het in uw streken brandend gebleven en heeft het er helder gestraald. Het heeft zin en waarde gegeven aan het leven van hun bewoners, die geloofd hebben dat 'God zijn Zoon gezonden heeft, namelijk het eeuwige Woord dat alle mensen verlicht, opdat Deze onder de mensen zou wonen en hun het meest innige van God zou doen kennen. Jezus Christus ( ... ) die zegt: Wie mij ziet, ziet de Vader, vervult de openbaring, de openbaring namelijk dat God met ons is om ons te bevrijden uit de duisternis van zonde en dood en ons op te wekken tot eeuwige leven'. Dei Verbum [[576|4]]

In onze dagen is dit licht van het geloof echter blootgesteld aan nieuwe, ernstige bedreigingen, aan onverschilligheid en verwereldlijking. In de Apostolische Aansporing over 'de roeping en de zending van de leken in de kerk en in de wereld' heb ik geschreven: 'Gehele landen en naties waarin de godsdienst en het christelijke leven eens zeer bloeiend waren ( ... ), worden nu zwaar op de proef gesteld door de voortdurende verspreiding van onverschilligheid, secularisme en atheïsme ( ... ). Vandaar het opdringen van enorme vragen en raadsels die zonder antwoord blijven'. Christifideles laici [[692|34]]

De viering van het jubileum van de heilige Willibrord zal in zo'n situatie op de eerste plaats een gelegenheid zijn voor een terugkeer naar het 'begin'. Allereerst door een heldere bewustwording van de 'enorme vragen en raadsels' die het leven zelf stelt; vragen en raadsels die betrekking hebben op de oorsprong en het doel, de zin en de waarde van het menselijk bestaan. En ook door een grondige bezinning op het antwoord dat Willibrord 1300 jaar geleden aangereikt heeft, op de Blijde Boodschap van Jezus Christus. Deze leert ons, dat de mens voortkomt uit de scheppende almacht van God, die hem schept naar zijn beeld en gelijkenis uit liefde en voor de liefde. Hij schept hem, opdat hij zijn aards bestaan leeft als deelname aan de opbouw van de beschaving der liefde. Zo zal hij deelachtig worden aan het eeuwige leven van liefde in de schoot van de goddelijke Drie-eenheid zelf.

De Willibrordviering is ook een gelegenheid voor terugkeer naar uw eigen specifieke begin als christelijke geloofsgemeenschap. Deze is door het missiewerk van Willibrord ontstaan als een onverdeelde gemeenschap. De herdenking daarvan kan een aanleiding zijn om oprecht en diepgaand na te denken over de beginselen die ten grondslag liggen aan de eenheid van de christelijke gemeenschap, zodat zij authentieke communio van geloof, hoop en liefde kan zijn. Het Willibrordjaar moge er ook toe bijdragen de wegen te vinden die kunnen leiden tot het overwinnen van innerlijke verdeeldheid en van scheiding tussen de christelijke kerken en gemeenschappen, zodat zij kunnen Komen tot die bepaalde eenheid die Christus wil. vgl: Ontmoeting met leiders van andere Kerken in Paushuize te Utrecht [[[547|2]]]

Het verheugt mij daarom zeer, dat de herdenking met name in Nederland ook op oecumenische wijze gevierd zal worden. Het bewustzijn dat wat de christelijke kerken en gemeenschappen in uw landen bindt, zijn wortels heeft in de eerste evangelisatie, door Willibrord, kan tot grote gemeenschappelijke dankbaarheid stemmen. Het kan ook een aansporing vormen om voort te gaan op de weg van het streven naar de eenheid van de christenen. Door een gezamenlijk gelovig getuigenis zal het werk van de nieuwe evangelisatie des te meer doelmatig en vruchtbaar kunnen zijn.

Gaarne druk ik de verwachting uit dat het jubileum van de heilige Willibrord vooral een gezamenlijke viering van het geloof zal zijn, van uw geloof en van het geloof der vaderen, van het geloof in Christus de Verlosser, die heel de mensheid vernieuwt. vgl: Tot de Nederlandse geloofsgemeenschap over het aanstaande bezoek [[[534]]]

Moge voor u als katholieke christenen het hoogtepunt en het middelpunt daarvan de viering van de Eucharistie zijn, van het sacrament 'waardoor de eenheid van de kerk wordt verzinnebeeld en tot stand wordt gebracht'. Unitatis Redintegratio [[618|2]] Een bevoorrechte voorbereiding op de vieringen moet steeds weer het sacrament van de boete zijn, dat verzoening bewerkt met God en met de broeders en zusters aan wie de zonde voortdurend schade toebrengt, zoals de Kerk in herinnering brengt: 'Krachtens een heilig en liefdevol mysterie van Gods beschikking zijn de mensen door een bovennatuurlijke band met elkaar verbonden, waardoor de zonde van de één ook de anderen schaadt, zoals ook de heiligheid van de één de anderen ten goede komt'. Ordo Paenitentiae [[3173|(5)]]

Het is te wensen dat er naast de herdenkingen op nationaal niveau vooral in de parochies vele initiatieven ontplooid worden om het jubileum op passende wijze te vieren. Gezien de voorname rol die de parochie ook in de huidige maatschappelijke situatie moet spelen juist voor de vernieuwing van het christelijke leven vgl: De mens telt - Goede vorming van het geweten [[[540|2]]] kunnen de vieringen in de parochies een belangrijke bijdrage leveren aan de kerstening van de maatschappij.

Moge het Willibrordjaar ook een ruime weerklank vinden in de religieuze gemeenschappen. De persoon en het leven van de heilige Willibrord kunnen voor de religieuzen een voorbeeld en aansporing zijn om 'hun inspanningen te vernieuwen en zich niet te laten ontmoedigen door de moeilijkheden van een geseculariseerde omgeving. Als het religieuze leven met grote trouw en volledige overgave wordt beleefd, dan betekent het een kracht voor de vernieuwing van het christelijke leven'. Tot de religieuzen [[538|7]]

De herdenking van sint Willibrord zal verder in de katholieke organisaties en verenigingen een voortgaand proces van hernieuwing van de eigen identiteit kunnen bevorderen.

Het zou tenslotte zeer wenselijk zijn dat het Willibrordjaar bijzondere aandacht krijgt in de huiskerken, in de gezinnen. Dat zal aan de gezinnen meer kracht geven voor de taak van de opvoeding van de kinderen, welke een echt dienstwerk is voor de verkondiging en de overdracht van het Evangelie. vgl: "Ik heb de geboden van mijn Vader onderhouden en ik blijf in zijn liefde" [[[559|7]]]

Dierbare broeders en zuster, opent uw hart voor God, die alle lof en dank waardig is. Dankt hem in het komende herdenkingsjaar voor de onmetelijke gave van het licht van het geloof dat sint Willibrord in uw landen ontstoken heeft. Dertien eeuwen lang is dit licht van ouders op kinderen, van geslacht op geslacht, trouw doorgegeven tot op dit einde van het tweede christelijke millennium. Verheft uw hart tot de Heer om Hem op voorspraak van de heilige Willibrord te vragen, dat het licht van het geloof opnieuw helder mag stralen.

Bidt dat het doorgegeven wordt aan de geslachten van het komende derde millennium, zodat dit werkelijk het derde christelijke millennium zal worden. En vraagt aan de Heilige Maagd Maria, de Troosteres van de bedroefden, de Zoete Lieve Vrouwe, de Sterre der Zee, dat zij uw en mijn gebeden voorlegt aan haar goddelijke Zoon, die haar als Moeder aan ons gegeven heeft. (Joh. 19, 17) [[b:Joh. 19, 17]]

Als onderpand van mijn verbondenheid met u verleen ik u allen van harte de Apostolische Zegen.

Uit het Vaticaan, 5 november 1989

PAUS JOHANNES PAULUS II