Animus Tuus

Uw gevoelens van bijzondere toewijding jegens ons en dezen Apostolischen Stoel komen ten volle aan het licht in den dankbrief, dien gij zoo attent geweest zijt ons te zenden naar aanleiding van het feit, dat wij voor een man van aanzien de invrijheidstelling hebben weten te verkrijgen uit een langdurige gevangenschap. Gij maakt van die gelegenheid tevens gebruik om eenige woorden te wijden aan heel de gedragslijn, die wij tot nu toe gedurende den oorlog hebben gevolgd. Deze gedragslijn is eigenlijk voor iedereen te zichtbaar en te duidelijk om toelichting noodig te hebben. Toen wij tot het pontificaat werden verheven, was de oorlogsrazernij die wij beleven reeds in geheel Europa losgebroken, en daar het ons niet gegeven was dien brand, te beperken, laat staan te blusschen, begonnen wij met het eenige wat ons overbleef te beproeven, nl. de van zulk een ramp onafscheidelijke ellenden zooveel in ons vermogen was te verzachten. Daarom dachten wij achtereenvolgens die door u vermelde liefdewerken uit om allerlei ellenden en nooden te verlichten. Bij de opsomming dier liefdewerken verzekert gij terecht, dat wij bij de uitoefening er van geen enkel onderscheid tusschen -de oorlogvoerenden gemaakt hebben. Met dezelfde bedoeling, nl. het heil voor alle volken der wereld, hebben wij, zooals gij op uitmuntende wijze verdedigt, in de hoop dat er een einde zou komen aan het bloedvergieten en de verwoestingen, zoo dikwijls het oogenblik ons gunstig scheen, tot vrede aangespoord„ nl. tot een vrede in overeenstemming met de rechtvaardigheid; en gij betreurt het, dat men naar de vermanende stem van een vader niet geluisterd heeft, vooral toen die vader voorstellen gedaan had„ die de eenig mogelijke grondslagen voor een vergelijk schenen te zijn. Ja, dat men onze liefde aldus beantwoordde, heeft ons bitter leed gedaan; want wie zou verwacht hebben, dat juist ons door vaderlijke liefde ingegeven aanbod om de menschen tot verzoening met elkander te brengen, tegen ons zou worden verdraaid om den volkshaat tegen ons op te wekken? Toch moet men zich hierbij niet zoo-zeer verwonderen over de boosaardigheid, van sommige menschen, die bij het volk heftige beschuldigingen van partijdigheid jegens een der twee partijen tegen ons hebben ingebracht, alswel over de lichtvaardigheid van vele anderen, die aan deze totaal ongegronde beschuldiging geloof hebben gehecht. Welnu, wij hebben tot onze groote vreugde eveneens uit uw brief vernomen, dat men geen verwijt van zulk een lichtvaardig oordeel mag richten tot de Canadeesche katholieken van beiderlei taal; zij hebben in gedachten en woorden altijd onze gevoelens omtrent dezen oorlog gedeeld. Deze houding ligt geheel in de lijn van hun diepen eerbied en innige aanhankelijkheid voor den Apostolischen Stoel, waarvan gij ons de welsprekende verzekering geeft. Het is dan ook onze wensch, dat gij persoonlijk in onzen naam die liefdevolle kinderen dank brengt voor den troost dien zij ons verschaft hebben. Wat de overigen betreft, wij wanhopen er niet aan, dat zij ten slotte eens de ernstige dwaling waarin zij verkeeren zullen inzien. Het is nu eenmaal beslist een feit: de waarheid kan door welk geweld ook nooit zoo verduisterd en onderdrukt worden, of zij komt eenmaal des te schitterender aan den dag. Wij voor ons bekommeren er ons volstrekt niet om, wat menschen die slaven zijn van vooroordeelen over ons denken; maar wij zullen voortgaan, alles te doen wat onze apostolische plicht van ons vordert. Want wij steunen op de hulp van Hem, die beloofd heeft dat Hij met ons zal zijn „alle dagen tot aan het einde der wereld.

Als onderpand der goddelijke gaven en als bewijs onzer bijzondere welwillendheid verleenen wij aan u; beminde zoon, aan heel de geestelijkheid en het volk der Kerk van Canada met groote liefde den apostolischen zegen.