Steeds vooruit. De moed van de roeping

Mijnheer de Kardinaal, Excellentie,
dierbare broeders en zusters,

Het is een vreugde u te begroeten, u die uit vele hoeken van de wereld gekomen bent, om uw internationaal congres te houden onder de titel: “Steeds vooruit. De moed van de roeping”. Met de vreugde van het Evangelie en de typische durf van de christelijke zending, bent u bijeen om in de leerschool van de Meester, de zin van elke christelijke roeping te herontdekken: zijn leven geven als geschenk, zodat de broeders met Gods tederheid en barmhartigheid “gezalfd” worden. Ik dank de voorzitter van Serra International, dr. Dante Vannini, voor zijn welkomstwoord en zou één van zijn woorden willen hernemen die mij centraal lijken in de ervaring van het geloof: vrienden zijn.

Vriend zijn van priesters door hun roeping te ondersteunen en hen in hun ambt te begeleiden: dat is de grote gave waarmee u de Kerk verrijkt! Een serrano is eerst en vooral: een “aparte vriend”, die de Heer ter zijde stelt van sommige seminaristen en sommige priesters.

Het woord "vriend" is vandaag een beetje versleten geraakt. Wij die het leven in een hoofdstad leiden, wij komen dagelijks in contact met verschillende mensen die wij dikwijls “vrienden” noemen maar het is een wijze van spreken. Ook in de virtuele wereld is het woord “vriend” één van de meest gebruikte. En toch weten wij dat oppervlakkige kennis niet volstaat om deze ervaring van ontmoeting en nabijheid te activeren waar het woord “vriend” naar verwijst.

En wanneer Jezus dit woord gebruikt, verwijst het naar een waarheid die stoort: er is geen echte vriendschap dan wanneer de ontmoeting mij in het leven van de ander betrekt, tot en met de gave van mijzelf. Inderdaad, Jezus zegt aan Zijn leerlingen: “Ik noem u geen dienaars meer (...) maar u heb Ik vrienden genoemd, want Ik heb u alles meegedeeld wat Ik van de Vader heb gehoord” (Joh. 15, 15) [b:Joh. 15, 15]. Zo legt Hij een nieuwe band tussen de mens en God, die de wet overstijgt en gebaseerd is op de liefde van het vertrouwen. Tegelijk bevrijdt Jezus de vriendschap van sentimentaliteit en geeft Hij ze ons terug als een engagement tot verantwoordelijkheid, op het leven betrokken: "geen groter liefde kan iemand hebben dan deze, dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden" (Joh. 15, 13) [b:Joh. 15, 13]. Men is dus slechts vriend indien de ontmoeting niet extern en formeel blijft maar het delen wordt van de bestemming van de ander, medeleven, implicatie tot en met het geven van zichzelf voor de ander.

Het doet ons deugd te denken aan wat een vriend doet: bescheiden en genegen vergezelt hij mij op mijn weg, hij luistert diep naar mij en kan meer horen dan de woorden, hij is barmhartig voor fouten, hij is vrij van vooroordelen, hij kan mijn levensweg delen, en laat me daarbij de vreugde voelen dat ik niet alleen ben, juist omdat hij het beste voor mij wil, zegt hij oprecht wanneer hij het niet met me eens is, hij is bereid me te helpen opstaan telkens ik val.

Zo een vriendschap probeert u ook aan priesters te geven. De Serra Club is een plaats waar deze mooie roeping groeit: lekenvrienden zijn van priesters. Vrienden die hen kunnen vergezellen en steunen vanuit het geloof, hun trouw aan het gebed en apostolisch engagement, vrienden die de verwondering van de roeping delen, de moed van een definitieve keuze, de vreugden en inspanningen van het ambt, vrienden die de priesters nabij kunnen blijven, die met begrip en genegenheid naar hun edelmoedige inzet kijken evenals naar hun menselijke zwakheden. Met deze houdingen kan u voor priesters zijn als het huis van Bethanië, waar Jezus Zijn vermoeienis toevertrouwde aan Martha en Maria en dank zij hun zorg kon uitrusten en op krachten komen.

Er is een tweede woord dat u typeert en dat u voor dit congres gekozen heeft : Siempre adelante !

Steeds vooruit! Ik ben het met u eens dat het een sleutelwoord is van de christelijke roeping. Inderdaad, het leven van een missionaire leerling wordt getekend door het ritme dat hem door de roeping gegeven wordt; de stem van de Heer nodigt hem uit de grond van zijn zekerheden te verlaten en de “heilige reis” te beginnen naar het beloofde land waar hij de Heer en zijn broeders zal ontmoeten. Roeping is de uitnodiging uit zichzelf te treden om het feest van de ontmoeting met de Heer te beleven en de wegen te gaan waarop Hij ons zendt.

Wie zich niet in vraag stelt, kan niet op weg gaan. Wie bang is zichzelf te verliezen volgens het Evangelie (Mt. 16, 25-26) [[b:Mt. 16, 25-26]], gaat niet op het doel af. Geen enkele boot zou de wateren bevaren als hij bang was de veiligheid van de haven achter zich te laten. Zo kan ook geen enkele christen de omvorming door Gods liefde ervaren, als hij niet bereid is zich in vraag te stellen, maar gebonden blijft aan zijn plannen en verworvenheden. Zelfs pastorale structuren kunnen in de bekoring vallen te behouden in plaats van zich aan te passen aan de dienst van het Evangelie.

Een Christen die daarentegen onbevreesd het spoor van het dagelijks leven gaat, weet dat hij verrassende initiatieven van God kan tegenkomen, wanneer hij de moed heeft te durven, wanneer hij de schrik niet laat heersen over de creativiteit, wanneer hij niet verstart tegenover het nieuwe en wanneer hij de uitdagingen weet aan te pakken die de Geest hem voorlegt, zelfs wanneer deze hem vragen van koers en van schema te veranderen.

Het beeld van de heilige Junipero die hinkend doch vastberaden op weg gaat naar San Diego om er het kruis te planten, is voor ons een licht! ik ben bang van Christenen die niet op weg gaan en zich in hun hok opsluiten. Het is beter hinkend door te gaan, soms te vallen maar vertrouwen te stellen in Gods barmhartigheid, dan museumchristenen te zijn die bang zijn voor veranderingen en zichzelf en hun verdedigen met het gekregen charisma of de gekregen roeping in plaats van die ten dienste te stellen van het eeuwig nieuwe van het Evangelie.

Trouwens, roeping is geroepen worden door een ander, dat wil zeggen, zichzelf niet langer bezitten, uit zichzelf treden en zich ten dienste stellen van een groter project. Wij worden dan nederige medewerkers in de wijngaard van de Heer en wijzen iedere geest van bezit en ijdele glorie af. Hoe droevig zijn wij soms, wij mannen/mensen van de Kerk, wij kunnen onze plaats niet afstaan, wij slagen er niet in onze taken sereen los te laten en het doet ons zeer de werken die de Heer ons toevertrouwd heeft, over te laten aan andermans handen!

Wel dan, gaat ook u "steeds vooruit!". Moedig, creatief en met durf. Niet bang om uw structuren te veranderen en laat niet toe dat de ingeslagen en waardevolle weg het elan van het nieuwe verliest. Wees steeds bereid, zoals op de Olympische Spelen, de vlam door te geven, vooral aan de toekomstige generaties, bewust dat het vuur door Hierboven aangestoken is, dat het voorafgaat aan ons antwoord en ons werk. Dat is de christelijke zending: de een zaait en de ander oogst. (Joh. 4, 37) [[b:Joh. 4, 37]].

Dierbare broeders en zusters, ik roep u op echte vrienden te zijn van seminaristen en priesters, hun uw liefde te tonen door roepingen te bevorderen, door gebed en pastorale samenwerking. En vooral: steeds vooruit! Vooruit in hoop, vooruit in uw zending, verder kijken, horizonten openen, plaats maken voor de jongeren en de toekomst voorbereiden. De Kerk en de priesterroepingen hebben u nodig. Moge de Allerheiligste Maagd Maria, Moeder van de Kerk en de priesters, u begeleiden. En bidt alstublieft ook voor mij!