„Je veux voir Dieu – Ik wil God zien“

Beste broeders en zusters in het geloof in Jezus Christus, de Zoon van God!

Om God te zien, moeten we in de navolging van Christus de weg van ons leven gaan totdat de bestemming in het eeuwige thuis. Jezus is niet zomaar een profeet, schepper van betekenis of producent van waarden, maar het vleesgeworden Woord van God. Hij alleen kon tegen zijn discipelen zeggen: "Wie Mij ziet, ziet de Vader." (Joh. 14, 9)[b:Joh. 14, 9].

Het is het prachtige gevolg van de incarnatie van het Woord van God in de menselijke natuur en het levensverhaal van Jezus dat we in het menselijke gezicht van Jezus de glorie van God herkennen. De Logos, of het Woord en de Rede van God, is het licht dat ieder mens verlicht: Jezus Christus. En Hij leidt ons veilig naar de zin en het doel van ons leven wanneer we God van Aangezicht tot aangezicht zien. En de liturgische processie van zo vele duizenden jonge Christenen vanuit Parijs naar deze prachtige kathedraal van Chartres vertegenwoordigt symbolisch de pelgrimstocht van de Kerk naar het Hemelse Jeruzalem.

En in de Heilige Eucharistie, die we nu samen vieren, loopt de Kerk sacramenteel vooruit op het hemelse bruiloftsfeest van alle verlosten met het Lam van God, Jezus Christus, dat zichzelf historisch waarachtig opofferde op het altaar van het kruis voor onze verlossing. De fysieke ontberingen die we op onze pelgrimstocht hebben overwonnen en de psychologische uitdagingen en mentale twijfels die we hebben overwonnen, verdiepen en versterken de hoop van gelovigen dat ze op de rechte weg zijn naar het Koninkrijk van God, waarin Zijn rechtvaardigheid, Zijn goedheid en Zijn liefde de Nieuwe Orde van de wereld vestigen.

De Vaders van het Tweede Vaticaans Concilie verwijzen naar de grote theologie van de heilsgeschiedenis van Augustinus in zijn De Civitate Dei[857] wanneer zij de weg van de pelgrimerende Kerk naar de Drie-ene God als volgt beschrijven: "De Kerk ‘trekt voort op haar pelgrimstocht te midden van de vervolgingen van de wereld en de vertroostingen van God’ het kruis en de dood verkondigend van de Heer, totdat Hij wederkomt. XVIII,51,2: PL 41, 614[[857]] Maar de kracht van de verrezen Heer geeft haar sterkte om haar lijden en moeilijkheden, zowel die van binnen komen als van buiten, door geduld en liefde te kunnen overwinnen, en het Christus-mysterie getrouw, zij het dan ook versluierd, in de wereld te kunnen openbaren, totdat het eens in het volle licht gemanifesteerd zal worden." Lumen Gentium, 8[[617|8]]

Dus aan de ene kant van onze aardse pelgrimstocht zijn er de vervolgingen waaronder de Kerk gebukt gaat, net zoals dat haar Hoofd en Meester zelf deed. Sinds het begin van het Christendom in Romeins Gallië hebben talloze Christenen in Lyon en Vienne het hele arsenaal aan vijandigheden tegen het katholieke geloof aan den lijve meegemaakt door opgehitste menigten en de wereldse autoriteiten - van publieke laster tot de wreedste martelingen en executies. Alleen al de belijdenis van Christus maakte hen schuldig en daarmee veroordeeld tot de dood. En tot op de dag van vandaag zijn Christenen de meest vervolgde religieuze gemeenschap in de geschiedenis van de mensheid. De ontkerstening van Europa is het huidige programma van degenen die Europa van zijn ziel willen beroven en het slachtoffer willen maken van hun post humanistische atheïsme.

In een christelijke interpretatie is de geschiedenis echter niet het slagveld van strijd om macht, rijkdom en zelfzuchtig genot van het leven. Daarentegen zegt Eusebius van Caesarea in Boek V van zijn ‘Kerkgeschiedenis’[1115], waar hij spreekt over het martelaarschap van Christenen in Lyon ten tijde van keizer Marcus Aurelius, dat hij de geschiedenis van de staat van God opvat als de vreedzame strijd voor de innerlijke vrede van de ziel en de verlossing van de wereld. De helden van het Christendom zijn niet de keizers en generaals zoals in de seculiere geschiedenis, maar de strijders voor waarheid en geloof. Christenen vechten niet tegen andere mensen, maar tegen het kwaad in de wereld. Ze zetten zich in voor vrede op aarde en sociale rechtvaardigheid.

Een lichtend voorbeeld en rolmodel is de priester Franz Stock (1904-1948), wiens stoffelijk overschot hier rust in de Saint-Jean-Baptiste kerk. Hij was een groot vredestichter, vooral tussen Duitsland en Frankrijk na de twee verwoestende wereldoorlogen. Hij verzamelde de Duitse seminaristen die krijgsgevangen waren in Frankrijk zodat ze hun theologische studies konden voortzetten. Hij was de rector van het beroemde "seminarie van prikkeldraad van Chartres", dat 600 priesters en bisschoppen voortbracht.

Samengevat: het principe van alle ethiek is de waardigheid van ieder mens als een persoon die door God geschapen is en voorbestemd is voor het eeuwige leven.

En aan de andere kant van de pelgrimstocht naar God staan de vertroostingen van God. Met zijn hulp gaan we moedig voorwaarts en kijken we hoopvol omhoog, ondanks alle externe uitdagingen en de verleiding tot berusting en innerlijke emigratie.

"Vrees niet, Ik heb de wereld overwonnen." (Joh. 16, 33)[b:Joh. 16, 33]. De gekruisigde en verrezen Heer zegt dit elke nieuwe dag tegen zijn leerlingen die op weg gaan om Hem te ontmoeten op de weg van hun persoonlijke leven in gemeenschap met de hele pelgrimerende Kerk. Zij die leven in de overtuiging dat God hen van eeuwigheid uitverkoren heeft, hen verlost heeft in Christus en hen bestemd heeft voor eeuwig geluk en vrede, zijn immuun voor de propaganda en opium van politieke surrogaatreligies. Zelfvernietiging door zelfmoord, drugs en alcohol of nee zeggen tegen onze mannelijke of vrouwelijke seksualiteit zijn geen opties voor Christenen.

En we komen onverschrokken op voor het recht op leven van ieder mens vanaf de conceptie tot de natuurlijke dood, voor hun onschendbare waardigheid, voor de burgerlijke, ethische en religieuze vrijheid van ieder individuele mens. Het tijdelijke welbevinden en het eeuwige heil komen van God, die ons door Zijn genade heeft verlost van de vernietigende kracht van het kwaad. God heeft ons geroepen in de Heilige Geest en ons in staat gesteld om mee te werken aan de opbouw van zijn koninkrijk van gerechtigheid, liefde en vrede.

De ware troost die ons steunt in leven en sterven is de erkenning van de waarheid in de verhouding tussen God en mens: "Zozeer immers heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat al wie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben.” (Joh. 3, 16)[b:Joh. 3, 16].

De Kerk van Christus is vaak maar een kleine kudde, een vervolgde en niet erkende minderheid. Maar in werkelijkheid is zij in Christus het zout der aarde, het licht van de wereld, de voorhoede van de hele mensheid op weg naar haar doel. En dit moet niet verward worden met alle vreselijk mislukte experimenten van een door de mens gemaakt paradijs op aarde.

Het doel van de geschiedenis is eerder "En ik zag de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem, van God uit de hemel neerdalen, gereed als een bruid die zich voor haar man heeft getooid" (Openb. 21, 2)[b:Openb. 21, 2].

"En de troon van God en van het Lam zal daar staan en zijn dienstknechten zullen Hem vereren. Zij zullen zijn gelaat aanschouwen en zijn naam zal op hun voorhoofd zijn. Er zal geen nacht meer zijn en zij behoeven geen licht meer van lamp of zon, want God de Heer zal over hen lichten, en zij zullen heersen in de eeuwen der eeuwen" (Openb. 22, 3-5)[b:Openb. 22, 3-5].

Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat!