Bij gelegenheid van de Geheim Consistorie waarbij tien nieuwe Kardinalen werden gecreëerd

Eerbiedwaardige Broeders,

Dit College van Kardinalen [d:483], dat in deze Aula van het Vaticaans Paleis rondom de Paus gezeteld is, moet werkelijk als een “Consistorium" beschouwd worden van de aanzienlijkste vergadering van de katholieke wereld; in dit College immers kiest de Opvolger van de H. Petrus van tijd tot tijd diegenen erbij, die hij als zijn naaste medewerkers en bijna als zijn deelgenoten wenst in het bestuur van de gehele H. Kerk, die hem door haar goddelijke Stichter is toevertrouwd.

De achting en ook het geheimzinnige stilzwijgen, waarmede deze intieme bijeenkomst wordt omgeven, wekken bij de geestelijkheid en geheel het christenvolk inderdaad een zekere bange verwachting op van grote gebeurtenissen.

Ieder Consistorie immers, dat in de loop van de maanden en de jaren een ander Consistorie opvolgt, schijnt een geheel eigen karakter te bezitten, dat voortvloeit uit die gebeurtenissen van de menselijke samenleving, die enigerwijze betrekking hebben op het leven van de katholieke Kerk in ieder deel van de wereld en die nu eens droefheid en leed, dan weer blijde hoop en vast vertrouwen veroorzaken.

Het Consistorie, dat vandaag wordt gehouden, bezit deze drie karakteristieke kenmerken: op de eerste plaats creëren Wij tien nieuwe Kardinalen; vervolgens herinneren Wij in het kort aan de toestand van de katholieke Kerk in sommige staten en tenslotte geven Wij een nieuwe verordening in betrekking tot het College van Kardinalen. .

Vooreerst bij het aanschouwen van deze vergadering kunnen Wij niet nalaten, Eerbiedwaardige Broeders, om Onze en uwe droefheid te vertolken, die haar oorzaak vindt in de vrome nagedachtenis van die leden van uw College, die geroepen zijn om het hemels loon te ontvangen en die hun Medebroeders aan de zijde van de Gemeenschappelijke Vader hebben achtergelaten om het door hen begonnen werk voort te zetten.

Het zal U voorwaar geenszins ontgaan zijn dat sommigen, bij het begin van Ons Pontificaat, erover verwonderd waren dat Wij, geleid door het bewustzijn van de nieuwe en zeer zware lasten die in onze dagen op het bestuur van de H. Kerk drukken, in groter aantal dan ooit tevoren nieuwe Kardinalen hebben benoemd. Welnu in ongeveer drie jaren tijd hebben zeventien Kardinalen aan de wetten van de natuur moeten gehoorzamen en zijn uit dit leven gescheiden. Wij allen, die in deze luisterrijke vergadering bijeen zijn, wij richten heden vol vertrouwen onze gedachten naar hen, wij overdenken de uitstekende verdiensten, die ieder van hen zich heeft verworven in de uitoefening van zijn ambt en wij overwegen de goedheid, de broederlijkheid en de heiligheid van hun leven, die zij door hun welwillendheid bereikt hebben.

O gezegende zielen, nog een weinig tijd misschien en ieder van ons zal u op zijn beurt volgen! Maar weest in die tussentijd onze voorsprekers bij Jesus Christus, die - daar Hij ons als eerste in het hemels vaderland is voorgegaan aan allen heeft beloofd: "Ik ga u een plaats bereiden" (Joh. 14, 2) [b:Joh. 14, 2].

Deze vluchtige gedachte dat wij U zullen volgen zoals de goddelijke Meester verlangt, die "de verrijzenis en het leven" (Joh. 11, 25) [b:Joh. 11, 25] van allen is, geeft ons ondertussen echter de geruststelling om onze zorgen en krachten te wijden "aan de opbouw van het lichaam van Christus" (Ef. 4, 12) [b:Ef. 4, 12].

Maar de toestand, waarin zeer veel enkelingen en niet weinig gemeenschappen over bijna heel de wereld verkeren, bieden ons in dit Consistorie nog andere en veel ernstiger redenen tot droefheid, ofschoon zij eveneens tot heilige daden opwekken. De oorzaak van deze droefheid en dit leed is dat de uitoefening word beperkt van hun voornaamste vrijheden, die niet minder aan iedere mens dan aan de christenmens verschuldigd zijn.

Uit talrijke, uit al te vele streken van de aarde dringen daarom dan ook de klachten van de mensen tot Ons door. Nu eens zien Wij dat ergens het leven van de mens gekweld en verontrust wordt, omdat het ene algemeen welzijn niet met het andere wordt overeengebracht en ook niet met elkaar in de juiste verhouding wordt geplaatst, zoals het toch zou behoren; dan weer worden Wij ten zeerste verontrust doordat altijd weer nieuwe moeilijkheden worden veroorzaakt bij die volkeren, die, na een onzekere en lastige weg te hebben afgelegd, reeds in tal van onafhankelijke staten verenigd zijn of die nog naar een vreedzame doch juiste weg zoeken om zover te komen; ook vernemen Wij dat er bij velen een sterk verlangen leeft om tijdig en zo volledig mogelijk tegemoet te komen in de behoeften en het welzijn van de maatschappij: het bereiken van dit doel is voor vele rechtschapen mannen een aansporing geweest en ook Wij hebben hiervoor Onze Encycliek “ Mater et Magistra [90]" uitgevaardigd.

Wat echter te zeggen van die uitgestrekte gebieden, waar men leert en bijna met geweld de overtuiging bijbrengt dat er in de hemel geen enkele glorie bestaat: dat daar in het geheel niet de oorsprong gelegen is van een godsdienstige, van een boven de mensen verheven orde en dat er geen bron van bovennatuurlijke genade is; en waar men verkondigt dat slechts uit deze aarde mits uit haar zowel oude als nieuwe krachten worden opgewekt en aangewend ten voordele van deze menselijke samenleving voorspoed en geluk kunnen voortkomen voor de enkelingen en voor de gehele maatschappij met het toenemen van de beschaving?

Hieruit is als het ware een zekere wervelstorm ontstaan, die vooral op die plaatsen grote verwoestingen heeft aangericht, waar een verouderde en ongelukkige levensstandaard er de oorzaak van geworden is dat talrijke mensen zich door list of door geweld gemakkelijker laten richten en meeslepen naar een nieuw soort slavernij voor de prijs van een twijfelachtig en vergankelijk voordeel en dat de mentaliteit langzamerhand doordrongen wordt van de overtuiging dat men al zijn hoop moet stellen op het bezit van aardse goederen. De slechte toestand, die daaruit is ontstaan en die wijd verbreid is, wettigt inderdaad de vrees dat niet alle katholieke Bisschoppen van de wereld bij het binnenkort te houden Tweede Concilie van het Vaticaan aanwezig kunnen zijn.

Zoals Wij er reeds telkens op hebben gewezen, heeft deze luisterrijke en gezagvolle bijeenkomst vooral tot doel om zoveel mogelijk de eenheid van allen in Christus te bereiken en voor haar aandeel zorg te dragen voor de samenwerking tussen de volkeren en de zozeer gewenste vrede; hiertoe zullen de vergaderingen en de besprekingen van de Bisschoppen, die van alle delen van de wereld hierheen komen om het Concilie te vieren, niet weinig kunnen bijdragen.

Welke samenkomst is er evenwel denkbaar met mannen, die in landen verblijven, waar, zoals voor iedereen duidelijk is, niet alleen de toestand zeer moeilijk is, maar waar ook het actieve leven in velerlei opzicht wordt belemmerd ? Met Bisschoppen, die, dank zij hun apostolisch ambt, vervuld zijn van een sterke godsdienstige geest, maar die tot nu toe in gevangenschap leven ofwel verbannen zijn of aan wie hoe dan ook verboden wordt hun heilige taak uit te oefenen?

Tot deze Ons zo dierbare Eerbiedwaardige Broeders, tot de hun toevertrouwde geestelijkheid en gelovigen en tenslotte tot hun zo hoogstaande naties, waar men echter de uitoefening van het herdersambt verhindert, richten zich vanuit deze zeer achtenswaardige bijeenkomst wederom Onze woorden vol droefheid, waarmede Wij hun hart wensen te troosten en te sterken.

Maar de goddelijke Verlosser van het menselijk geslacht, die met Zijn hulp altijd Onze werkzaamheden in dienst van de Kerk bijstaat, verzacht en verlicht deze zware taak zó met de zoete vertroosting van de hemelse genade, dat Wij de zorgen en het leed, welke Wij als een soort lichamelijke kwelling dagelijks verdragen, beschouwen als een taak, die Ons vanuit de hemel is opgelegd.

Nadat Wij met droefheid de vrome en eerbiedwaardige nagedachtenis van de overleden Kardinalen in ere hebben gehouden en na uiting gegeven te hebben aan onze smartelijke gevoelens wegens de droevige gebeurtenissen van de katholieke Kerk in landen, waar haar vrijheid nu eens in het geheim en dan weer in het openbaar wordt onderdrukt en weggenomen, komen ons hier twee feiten voor ogen, die reden geven tot blijdschap en die ten naaste betrekking hebben op alle leden van uw College.

De ene gebeurtenis neemt vandaag een aanvang: het betreft namelijk tien nieuwe eerbiedwaardige Broeders, die met de waardigheid van het Kardinalaat onderscheiden worden en die de plaats innemen van hen, die, naar Wij vast vertrouwen, van dit sterfelijke leven overgegaan zijn tot de hemelse glorie.

Zoals het de gewoonte is in deze zeven dagen zullen Wij na deze plechtigheid eerst in de Aula Clementina [523] de pas gekozen Kardinalen de rode bonnet opzetten, en daarna zullen Wij hen in de grootste Kerk der christenheid de rode Romeinse hoed overhandigen.

Ofschoon het niet de gewoonte is dat de aanbeveling van de nieuwe Kardinalen onmiddellijk op hun bekendmaking volgt, doen Wij dit daarom, opdat de namen, die Wij in. uw aanwezigheid bekend maken, meer nog dan het verleden van deze zo vrome, actieve en verdienstelijke priesters in herinnering te brengen, de verwachting zullen opwekken van een nieuwe en nog grotere activiteit, die voor de Opvolger van de H. Petrus de belofte inhoudt van talrijke uitstekende raadgevingen tot groot nut van de Apostolische Stoel. Degene, die immers het roer van het schip van Petrus in handen houdt, volgt dit bevel van Christus: "Vaar naar het diepe" (Lc. 5, 4) [b:Lc. 5, 4]; hij maakt dan ook gaarne gebruik van alle geestelijke krachten, die de leden van het Heilig College hem aanbieden, om iedere Apostolische activiteit te handhaven, te vergroten en te bevorderen. Want iedere priester, die onderscheiden wordt met het sieraad van het gewijde purper, beoogt niet reeds de rust na de arbeid, maar hij wordt tot nieuwe taken geroepen, ofschoon hij reeds vele activiteiten heeft ondernomen en op verschillend gebied al verscheidene werkzaamheden heeft verricht; aldus beantwoordend aan het plan van de goddelijke Voorzienigheid, veredelt hij op een geheel bijzondere wijze zó zijn leven, dat hij eenmaal van God de hemelse beloning zal ontvangen en ook, getuige de geschiedenis, bij de mensen in dankbare herinnering zal blijven voortleven.

Hier volgen nu de namen van hen, die Wij besloten hebben in het College van Kardinalen op te nemen:

• Josephus da Costa Nunes, titulair Aartsbisschop van Odessa, Vice-Camerlengo van de Apostolische Stoel;
• Joannes Panico, titulair Aartsbisschop van Justiniana en Apostolisch Nuntius van Portugal;
• Hildebrandus Antoniutti, titulair Aartsbisschop van. Sinnada in Phrygië en Apostolisch Nuntius van Spanje;
• Ephraem Forni, titulair Aartsbisschop van Darni en Apostolisch Nuntius van België;
• Joannes Landazuri Ricketts, Aartsbisschop van Lima;
• Gabriel Acacius Coussa, titulair Aartsbisschop van Gerapoli in Melchitisch Syrië, Pro-Secretaris van de H. Congregatie voor de Oosterse Kerken;
• Radulfus Silva Henriquez, Aartsbisschop van Santiago in Chili; · Leo Josephus Suenens, Aartsbisschop van Mechelen-Brussel;
• Michael Browne, Magister Generalis van de Orde der Predikheren;
• Joachim Anselmus M. Albareda, Prefect van de Apostolische Bibliotheek van het Vaticaan.
Wat is uw mening?

Daarom, krachtens het gezag van de Almachtige God, van de Heilige Apostelen Petrus en Paulus en van Onszelf, benoemen en verheffen Wij plechtig tot Kardinalen van de Heilige Roomse Kerk:

Tot de Orde der Priesters:

• Josephus da Costa Nunes
• Joannes Panico,
• Hildebrandus Antoniutti,
• Ephraem Forni,
• Joannes Landazuri Ricketts
• Gabriel Acacius Coussa,
• Radulfus Silva Hénriquez,
• Leo Josephus Suenens.

Tot de Orde der Diakens:

• Michael Browne,
• Joachim Anselmus M. Albareda.

Met de noodzakelijke en geëigende dispensaties, veranderingen in de wet en clausulen. In de naam van d Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest. Amen.

Eerbiedwaardige Broeders,

Zoals Wij reeds hebben gezegd, is d deze uitstekende Medebroeders in uw benoeming van Senaat een gunstig voorteken, dat een voorspoedig resultaat doet verwachten van die zo vurig verlangde, buitengewone bijeenkomst, die ongetwijfeld dient gerekend te worden onder de grootste gebeurtenissen van de gehele Kerk, namelijk van het Vaticaans Concilie, waarvan Wij de opening [126] hebben vastgesteld op 11 oktober a.s., het feest van het Moederschap van de Maagd Maria.

Toen Wij zo juist op het punt stonden nieuwe Kardinalen te creëren, zeiden Wij dat dit de eerste was van de twee gebeurtenissen, die in dit belangrijke en gedenkwaardige jaar ten naaste betrekking zouden hebben op uw H. College, opdat daardoor de vitale en voortdurende kracht van de Bruid van Christus nog beter zal geopenbaard worden.

Eerbiedwaardige Broeders,

gelieve nu met grote bereidwilligheid kennis te nemen van dit tweede bericht, waardoor een kwestie naar voren wordt gebracht, die naar Onze mening het resultaat is van goed en rijp beraad. Wij maken U namelijk bekend dat Wij persoonlijk op 19 april, dus op Witte Donderdag, die Kardinalen tot Bisschop zullen wijden, die deze waardigheid nog niet bezitten, hoewel zij reeds sedert lange of korte tijd lid zijn van de Senaat van de Roomse Kerk. Deze plechtigheid zal zich juist op die dag voltrekken, daar dan niet alleen de instelling van het Priesterschap door Christus zal worden herdacht, doch ook in werkelijkheid zal hernieuwd worden door de toediening van de volheid “van de genade van het apostolaat" (Rom. 1, 5) [b:Rom. 1, 5]: dit zal het beste kunnen plaats hebben in de Aartsbasiliek van Lateranen, de moederkerk en het hoofd van alle kerken van Rome en van de wereld".

Toen Wij de twaalf desbetreffende Kardinalen van dit plan in kennis hadden gesteld, hebben zij niet alleen zelf gaarne hun instemming hiermee betuigd, maar zij hebben Ons ook hiervoor dank gebracht, omdat Wij hen in dit mystiek en heilig priesterschap gelijk hebben gemaakt aan hun Medebroeders, de Kardinalen van de Orde der Bisschoppen en van de Orde der Priesters.

Deze bisschopswijding, waardoor in ieder geval niets wordt opgeheven van de drie Orden van Bisschoppen, Priesters en Diakens, die tegenwoordig in het Kardinalencollege in gebruik zijn, verandert ook niets aan de functies in de gewijde plechtigheden, noch aan het traditionele onderscheid tussen hen, noch aan de taken, die aan ieder van die Orden zijn toegewezen. Het raakt eveneens op geen enkele wijze de Suburbicaire Bisschoppen, wier status en rechten binnenkort door nieuwe en aangepaste normen zullen geregeld worden.

Er ontbreken overigens geen wettige motieven waarom aan alle Kardinalen, ook aan de Diakens, de bisschoppelijke waardigheid gevoeglijk wordt verleend; vooral indien wij rekening houden met de eer, die aan de Kardinalen verschuldigd is wegens hun zeer belangrijke taak, daar zij de naaste medehelpers zijn van de Paus in het bestuur van de gehele Kerk.

Maar ook de geschiedenis beveelt dit aan en bevestigt het. Want vanaf de oudste tijden van de Kerk behoorden de Suburbicaire Bisschoppen, de Priesters en de Diakens van deze Stad op verschillende grond tot de geestelijkheid van de patriarchale Aartsbasiliek van Lateranen, en dit had tot gevolg dat zij allen als Kardinaal op enigerlei wijze deelden in de waardigheid van de "Bisschop der Bisschoppen".

Eerbiedwaardige Broeders,

reeds sedert lang of zo juist in het H. College gekozen, Onze vreugde en Onze kroon (Fil. 4, 1) [[b:Fil. 4, 1]], het behaagt Ons des te meer U deelgenoten te maken van Onze gevoelens als vader en broeder, daar wij vandaag het feest vieren van de H. Josef, die Ons om twee redenen zo dierbaar is: want toen Wij het H. Doopsel hebben ontvangen, is Ons de naam Josef gegeven, die Wij steeds als een zeer machtige patroon hebben leren kennen; en bovendien hebben Wij zeven en dertig jaar geleden, in 1925, op zijn feest in deze Stad de bisschoppelijke waardigheid ontvangen in de kerk van de H. Carolus, die Wij met een bijzondere devotie vereren. En het is Ons als vader een troost te weten dat elf leden van dit H. College samen met Ons de naam van de H. Josef dragen, die aangesteld is tot patroon van de gehele Kerk en aan wiens speciale bescherming Wij het komende Oecumenisch Concilie hebben toevertrouwd.

Onze zeer beminde Kardinaal-Deken heeft overeenkomstig zijn verheven taak in prachtige woorden uiting gegeven aan uw aller gevoelens, toen hij Ons bij deze gelegenheid de dankbetuigingen en wensen van het H. College heeft overgebracht.

Deze wederzijdse uitwisseling van eerbewijzen, waardoor de leden van dit zeer achtenswaardige College elkaar geluk en voorspoed toewensen, heeft dit als bijzonder kenmerk dat het in zekere zin een beeld is van die beminnelijke en innemende sfeer in het bestuur van de Kerk en dat het tevens voor ieder van ons een goede aansporing is om voort te gaan met het prachtige werk in de vervulling van die taken, die ons door het raadsbesluit van de Goddelijke Voorzienigheid worden gevraagd in het belang van de uitbreiding van het Rijk van Christus op aarde.

Terwijl Wij U wederom groeten en U alle voorspoed in Christus toewensen, schenken Wij U gaarne in de Heer de Apostolische Zegen.