Het leven in een karthuize draagt bij aan de standvastigheid van het kruis

Eerbiedwaardige broeders in het episcopaat,
dierbare kartuizerbroeders,
broeders en zusters:

Ik dank de Heer die mij naar deze plaats van geloof en gebed heeft gebracht, de kluis van Serra San Bruno. Terwijl ik mijn groet en mijn dank herhaal aan Monseigneur Vincenzo Bertolone, aartsbisschop van Catanzaro-Squillace, richt ik mij met grote genegenheid tot deze kartuizergemeenschap, tot elk van haar leden, te beginnen met de prior, pater Jacques Dupont, aan wie ik oprecht dank zeg voor uw woorden en vraag u mijn dank en zegen over te brengen aan de Minister-Generaal en de zusters van de Orde.

Ik wil vooral benadrukken dat dit bezoek aansluit bij enkele tekenen van sterke gemeenschap tussen de Apostolische Stoel en de Kartuizerorde, die in de afgelopen eeuw plaatsvonden. In 1924 vaardigde paus Pius XI een apostolische constitutie [4297] uit waarmee hij de statuten van de Orde goedkeurde, herzien in het licht van het Wetboek van Canoniek Recht [2620]. In mei 1984 richtte de zalige Johannes Paulus II een speciale brief tot de Minister-Generaal, ter gelegenheid van de negende eeuwfeest van de stichting door heilige Bruno van de eerste communiteit in de Chartreuse, vlakbij Grenoble. Op 5 oktober van datzelfde jaar kwam mijn geliefde voorganger hier, en de herinnering aan zijn verblijf binnen deze muren leeft nog voort. In het spoor van deze historische gebeurtenissen, maar altijd actueel, kom ik vandaag naar u toe en ik wil dat onze bijeenkomst de diepe band uitdrukt die bestaat tussen Petrus en Bruno, tussen de pastorale dienst aan de eenheid van de Kerk en de contemplatieve roeping in de Kerk. Want de kerkgemeenschap heeft een innerlijke kracht nodig, die kracht die pater Prior zojuist in herinnering bracht door de uitdrukking "captus ab Uno" aan te halen, verwijzend naar de heilige Bruno: "gegrepen door de Ene", door God, "Unus potens per omnia", zoals we gezongen hebben in de hymne van de Vespers. Het herdersambt ontvangt van de contemplatieve gemeenschappen een spiritueel levensvocht dat van God komt.

"Fugitiva relinquere et aeterna captare": de vluchtige realiteiten achterlaten en het eeuwige grijpen. In deze uitdrukking van de brief die uw stichter aan de provoost van Reims, Rudolf, richtte, ligt de kern van uw spiritualiteit vervat vgl: Aan Rudolf [[[9159|(13)]]]: het sterke verlangen om een levensband met God aan te gaan, al het andere op te geven, alles wat deze gemeenschap in de weg staat, en zich te laten grijpen door de immense liefde van God om alleen van deze liefde te leven. Beminde broeders, u hebt de verborgen schat gevonden, de parel van grote waarde (Mt. 13, 44-46) [[b:Mt. 13, 44-46]]; u hebt radicaal beantwoord aan de uitnodiging van Jezus: "Wilt ge volmaakt zijn, ga dan naar huis, verkoop wat ge bezit en geef het aan de armen; daarmee zult ge een schat in de hemel bezitten. En kom dan terug om Mij te volgen" (Mt. 19, 21) [b:Mt. 19, 21]. Elk klooster – mannelijk of vrouwelijk – is een oase waarin met gebed en meditatie onophoudelijk de diepe put wordt gegraven waaruit we "levend water" kunnen putten voor onze diepste dorst. Maar de kluis is een unieke oase, waar stilte en eenzaamheid op een heel bijzondere wijze worden bewaakt, volgens de manier van leven die door heilige Bruno is geïnitieerd en die door de eeuwen heen onveranderd is gebleven. “Ik leef in de woestijn met mijn broeders”, is de samenvattende zin die uw stichter schreef. Aan Rudolf [[9159|(4)]] Het bezoek van de opvolger van Petrus aan dit historische klooster wil niet alleen u die hier woont, maar de hele Orde bevestigen in haar missie, zeer actueel en betekenisvol in de wereld van vandaag.

De technische vooruitgang, vooral op het gebied van transport en communicatie, heeft het leven van de mens comfortabeler, maar ook hectischer en soms krampachtiger gemaakt. Steden zijn bijna altijd luidruchtig: er heerst zelden stilte, omdat een achtergrondgeluid altijd aanhoudt, in sommige gebieden ook 's nachts. Bovendien heeft de ontwikkeling van de media de afgelopen decennia een fenomeen verspreid en versterkt dat al in de jaren zestig opkwam: de virtualiteit die het risico loopt de werkelijkheid te overheersen. Steeds vaker worden mensen, zelfs zonder het te beseffen, ondergedompeld in een virtuele dimensie dankzij audiovisuele boodschappen die hun leven van 's ochtends tot 's avonds begeleiden. De jongsten, die al in deze situatie zijn geboren, lijken elk leeg moment te willen vullen met muziek en beelden, bijna uit angst om juist deze leegte te ervaren. Dit is een trend die altijd heeft bestaan, vooral onder jongeren en in de meest ontwikkelde stedelijke contexten, maar vandaag de dag heeft ze een zodanig niveau bereikt dat we spreken van een antropologische mutatie. Sommige mensen kunnen al niet voor langere tijd stil en alleen blijven.

Ik wilde op deze sociaal-culturele situatie wijzen, omdat het het specifieke charisma van de kluis benadrukt, als een kostbaar geschenk voor de Kerk en voor de wereld, een geschenk dat een diepgaande boodschap bevat voor ons leven en voor de hele mensheid. Ik zou het als volgt willen samenvatten: door zich terug te trekken in stilte en eenzaamheid, stelt de mens zichzelf "als het ware bloot" aan de realiteit van zijn naaktheid, stelt hij zichzelf bloot aan die schijnbare "leegte" waarop ik eerder wees, om in plaats daarvan de Volheid te ervaren, de tegenwoordigheid van God, van de meest werkelijke Werkelijkheid die bestaat, en die de zintuiglijke dimensie overstijgt. Het is een waarneembare aanwezigheid in ieder schepsel: in de lucht die we inademen, in het licht dat we zien en dat ons verwarmt, in het gras, in de stenen... God, Creator omnium, doordringt alles, maar staat daarbuiten, en juist om deze reden is Hij het fundament van alles. De monnik, die alles achterlaat, "neemt een risico": hij stelt zichzelf bloot aan de eenzaamheid en stilte om alleen te leven van wat essentieel is, en juist door te leven van wat essentieel is, vindt hij ook een diepe gemeenschap met zijn broeders, met elke mens.

Iemand zou kunnen denken dat het genoeg is om hierheen te komen om deze "sprong" te maken. Maar zo is het niet. Deze roeping, zoals elke roeping, vindt een antwoord op een pad, op de zoektocht van een leven lang. In feite is het niet voldoende om zich terug te trekken naar een plek als deze om te leren in de aanwezigheid van God te zijn. Net zoals het in het huwelijk niet voldoende is om het Sacrament te vieren om effectief één te worden, maar het noodzakelijk is om de genade van God te laten werken en samen door het dagelijkse leven van het huwelijksleven te gaan, zo vergt het monnik worden tijd, oefening en geduld, "in een volhardende goddelijke waakzaamheid - zoals heilige Bruno verklaarde - wachtend op de terugkeer van de Heer om onmiddellijk de deur te openen." Aan Rudolf [[9159|(4)]] En juist hierin ligt de schoonheid van elke roeping in de Kerk: tijd geven aan God om met zijn Geest te handelen en aan de mensheid zelf om zichzelf te vormen, om te groeien naar de maat van de volheid van Christus, in die specifieke levensstaat. In Christus is het al, de volheid; wij hebben tijd nodig om ons een van de dimensies van zijn mysterie eigen te maken. We zouden kunnen zeggen dat dit een pad van transformatie is waarin het mysterie van de verrijzenis van Christus wordt gerealiseerd en in ons gemanifesteerd, een mysterie waarnaar het Woord van God ons vanmiddag heeft verwezen in de Bijbellezing, ontleend aan de Brief aan de Romeinen: de Geest van Hem die Jezus van de doden heeft opgewekt, Hij zal ook uw sterfelijk lichaam eenmaal levend maken (Rom. 8, 11) [[b:Rom. 8, 11]], Hij is Degene die ook onze gelijkvormigheid met Christus realiseert volgens ieders roeping, een pad dat loopt van het doopvont naar de dood, op weg naar het huis van de Vader. Soms lijkt het in de ogen van de wereld onmogelijk om een leven lang in een klooster te blijven, maar in werkelijkheid is een leven nauwelijks genoeg om deze vereniging met God aan te gaan, in die essentiële en diepgaande Realiteit die Jezus Christus is.

Dit is waarom ik hier ben gekomen, dierbare broeders die de kartuizergemeenschap van Serra San Bruno vormt. Om u te zeggen dat de Kerk u nodig heeft, en dat u de Kerk nodig heeft. Uw plaats is niet marginaal: geen enkele roeping is marginaal in het volk van God: we zijn één geheel, waarin elke ledemaat belangrijk is en dezelfde waardigheid heeft, en onafscheidelijk is van het geheel. Ook u, die in vrijwillige afzondering leeft, bevindt zich in werkelijkheid in het hart van de Kerk, en u laat het zuivere bloed van contemplatie en liefde voor God door haar aderen stromen.

Stat crux dum volvitur orbis, zo luidt uw motto. Het kruis van Christus is het vaste punt te midden van de veranderingen en wisselvalligheden van de wereld. Het leven in een kluis draagt bij aan de standvastigheid van het kruis, dat is die van God, van zijn trouwe liefde. Terwijl u stevig verenigd blijft met Christus, zoals de ranken aan de wijnstok, wordt ook u, kartuizerbroeders, verenigd met zijn mysterie van verlossing, zoals de Maagd Maria, die bij het kruis stabat, verenigd met de Zoon in dezelfde offerande van liefde. Zo bent u, net als Maria en samen met haar, diep verweven in het mysterie van de Kerk, het sacrament van de vereniging van de mensen met God en met elkaar. Ook hierin staat u bijzonder dicht bij mijn dienstwerk. Moge de allerheiligste Moeder van de Kerk dus over ons waken, en moge de heilige Vader Bruno uw gemeenschap altijd vanuit de hemel zegenen. Amen.