Het is aan u om te roepen

Jezus gaat Jeruzalem binnen. De liturgie nodigt ons uit deel te nemen aan de vreugde en het feest van het volk dat kan roepen en zijn Heer loven; een vreugde die weg deint en een bittere en pijnlijke smaak krijgt als men daarna het Lijdensverhaal heeft horen voorlezen. In deze viering lijken gebeurtenissen van vreugde en lijden, fouten en succes elkaar te kruisen. Zij maken deel uit van ons dagelijks leven als leerlingen, want zij tonen de gevoelens en tegenstrijdigheden die ook wij – mannen en vrouwen van deze tijd - vandaag dikwijls ervaren. Wij zijn in staat om veel te beminnen … maar ook te haten – veel te haten; in staat tot moedige offers, maar ook in staat zich de handen te wassen wanneer het goed uitkomt; in staat tot trouw maar ook om in de steek te laten en te verraden.

In heel het Evangelieverhaal ziet men duidelijk dat de vreugde die Jezus wekt, voor sommigen een reden is tot last en irritatie.

Door mensen omringd, onder gezang en luidruchtig geroep, gaat Jezus de stad binnen. Wij kunnen ons voorstellen dat het de stem van de vergeven zoon is, van de genezen melaatse of het geblaat van het verdwaalde schaap, die allemaal samen luid klinken bij deze intocht. Het is het lied van de tollenaar en de onreine; de roep van degene die buiten de stad leefde. De roep van mannen en vrouwen die Hem gevolgd zijn omdat zij Zijn medelijden hadden ervaren met hun verdriet en miserie … Het spontane lied en de vreugde van zoveel marginalen die door Jezus geraakt waren en kunnen roepen: “Gezegend Hij die komt in de naam des Heren!”. Hoe zou men degene die hen waardigheid en hoop had teruggegeven, niet toejuichen? En zij roepen. Zij zijn blij. Er is vreugde!

Deze vreugde van het Hosanna blijkt een last en wordt absurd en ergerniswekkend voor wie zich rechtvaardig achten en trouw aan de wet en rituele voorschriften vgl: Brescia-Milano 2005, 344-345[[[6561]]]. Een onverdraaglijke vreugde voor wie ongevoelig bleven voor verdriet, leed en miserie. En velen onder hen denken: zie, al die slecht opgevoede mensen! Onverdraaglijke vreugde voor wie de herinnering verloren heeft en de vele gekregen gunsten vergeten. Hoe moeilijk is het de vreugde en het feest van Gods barmhartigheid te begrijpen, voor wie zichzelf probeert te rechtvaardigen en te installeren. Voor wie alleen op eigen kracht vertrouwt en zich beter voelt dan de anderen vgl: Evangelii Gaudium, 94[[[4984|94]]], hoe moeilijk is het die vreugde te kunnen delen!

Zo ontstaat de kreet van wie de stem trilt om te gillen: Kruisig Hem! Het is geen spontane maar een artificiële kreet, gemaakt, uit minachting, laster, aangespoord door valse getuigen. Een kreet die ontstaat wanneer men overgaat van een feit naar een beoordeling, een kreet die in de beoordeling ontstaat. De stem van wie de werkelijkheid manipuleert, er een versie van maakt in eigen voordeel en er geen probleem van maakt om anderen klem te zetten om er zelf uit te geraken. Een (vals) oordeel! De kreet van wie geen gewetenswroeging heeft en middelen zoekt om de eigen stem kracht bij te zetten en andere stemmen het zwijgen op te leggen. Een kreet die ontstaat uit een gemanipuleerde werkelijkheid, die Jezus’ gelaat uiteindelijk misvormt en Hem tot een misdadiger maakt. De stem van wie zijn eigen positie wil verdedigen door vooral diegene in het diskrediet te brengen die zich niet kan verdedigen. Een kreet, gemaakt van de intriges van zelfvoldoening, hoogmoed en arrogantie, die probleemloos uitroept: Kruisig Hem, kruisig Hem!

En zo slaagt men er tenslotte in het feest van het volk het zwijgen op te leggen, de hoop te vernietigen, dromen kapot te slaan, vreugde weg te nemen; het hart te blinderen, de liefde te bekoelen. De kreet: Red uzelf! die de solidariteit wil doen inslapen, idealen doven, de blik ongevoelig maken … De kreet die het medelijden wil wegvegen, het mede-lijden dat Gods zwakheid is.

Tegenover al die gillende stemmen is het beste tegengif, naar het kruis van Christus te kijken en ons door Zijn laatste kreet te laten interpelleren. Christus is gestorven toen Hij Zijn liefde voor ieder van ons uitriep: voor jongeren en bejaarden, voor heiligen en zondaars, Zijn liefde voor mensen van Zijn en onze tijd. Wij werden op Zijn kruis verlost opdat niemand de vreugde van het Evangelie zou doven; opdat niemand ver zou blijven van de barmhartige blik van de Vader, in welke situatie hij zich ook bevindt. Naar het kruis kijken, betekent zich door onze prioriteiten, keuzes en daden laten interpelleren. Dat betekent onze gevoeligheid laten interpelleren door wie voorbijgaat of een moeilijk moment doormaakt. Dierbare broeders en zusters, wat ziet ons hart? Blijft Jezus in ons hart een reden tot vreugde en lof, of zijn wij beschaamd voor Zijn prioriteit voor zondaars, voor de laatsten, voor degenen die vergeten worden?

En voor u, dierbare jongeren, is de vreugde die Jezus in u wekt een last en voor sommigen ook irritatie? Blije jongeren zijn moeilijk te manipuleren. Het is moeilijk blije jongeren te manipuleren!

Vandaag is echter ook een derde kreet mogelijk: “Enige Farizeeën onder het volk zeiden tot Hem: ‘Meester, geef uw leerlingen een terechtwijzing’. Hij antwoordde: ‘Ik zeg u: Als zij zwijgen, zullen de stenen roepen’.” (Lc. 19, 39-40)[b:Lc. 19, 39-40]. Jongeren het zwijgen opleggen is een bekoring die altijd bestaan heeft. Diezelfde Farizeeën stellen Jezus verantwoordelijk en vragen Hem hen te bedaren en te doen zwijgen.

Er zijn talrijke manieren om jongeren te doen zwijgen en zich niet te tonen. Vele manieren om hen te verdoven en te doen inslapen zodat zij geen lawaai maken, zich geen vragen stellen en zichzelf niet bevragen. Zwijg! Er zijn vele manieren om hen rustig te houden zodat zij zich niet betrokken voelen, hun dromen hoogte verliezen en laag bij de grondse, kleingeestige, trieste dromerijen worden.

Op deze Palmzondag waarop wij de Wereldjongerendagen vieren, is het goed Jezus’ antwoord aan de Farizeeën van gisteren en van alle tijden te horen, ook aan die van vandaag: “Als zij zwijgen, zullen de stenen roepen” (Lc. 19, 40)[b:Lc. 19, 40].

Dierbare jongeren, aan u de beslissing om te roepen, het is aan u om te beslissen voor het Hosanna van deze zondag, om niet te vervallen in het Kruisig Hem! van vrijdag ... en het hangt van u af om niet te zwijgen. Als de anderen zwijgen, als wij, ouderen en verantwoordelijken – dikwijls corrupt – zwijgen, als de wereld zwijgt en de vreugde verliest, vraag ik u: en u, zult u roepen? Neem alstublieft een beslissing voor de stenen roepen!