"Filius hominis venit ut ministraret et daret animam suam redemptionem pro multis" (Mc 10, 45)

”Want ook de Mensenzoon is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en zijn leven te geven als losprijs voor velen.” (Mc. 10, 45)[b:Mc. 10, 45]

Jezus presenteert zo zijn zending en biedt zichzelf aan als een model dat moet worden nagevolgd. De opdracht die Hij van de Vader ontving, vertrouwt Hij toe aan de apostelen en aan elke gelovige: de waarheid verkondigen en ervan getuigen aan de wereld. Christus, de Eerstgeborene van elk schepsel, gaf om deze reden zijn leven aan het kruis als losprijs 'van de velen', dat wil zeggen van alle mensen.

In deze totale zelfgave tot aan het kruisoffer komen Christus' liefde voor de mensheid en de evangelische dienst die Hij op zich nam in gehoorzaamheid aan de Vader het duidelijkst naar voren. Dit voorbeeld van de Meester zijn alle leerlingen geroepen te delen en voor te stellen, ieder volgens zijn eigen roeping, altijd bereid om samen met Hem dienaar van ieder mens te worden.

De woorden van de evangelist Marcus belichten ten volle de betekenis van de Consistorie, een moment van groot belang voor het leven van de Kerk, gebouwd op het fundament van de apostelen en martelaren. De dienst van de liefde, waartoe de Heer de gedoopten roept, wordt op een heel bijzondere manier aan u voorgesteld, beste en eerbiedwaardige broeders/fraters, verkozen tot de waardigheid van kardinaal.

Het is een veeleisende dienst, die met de grootst mogelijke toewijding moet worden verricht "usque ad effusionem sanguinis", zoals de formule voor het opleggen van de biretta bevestigt en zoals de kleur rood, die met de waardigheid van kardinaal wordt geassocieerd, zo goed laat zien.

Voedt de kudde van God en stelt uzelf daarbij tot voorbeeld (1 Pt. 5, 2-3)[[b:1 Pt. 5, 2-3]] Eerwaarde broeders, met de viering van vandaag wordt u een volwaardig deel van de Kerk van Rome, waarvan de opvolger van Petrus bisschop is. Sinds het eerste millennium van haar geschiedenis bestaat de Kerk van Rome uit voorstedelijke bisdommen die aan bisschoppen zijn toevertrouwd, parochies waarvoor presbyters verantwoordelijk waren en diaconieën waarvoor, in overeenstemming met een oude apostolische traditie, diakens verantwoordelijk waren met zowel liturgische als sociale taken. Het College van Kardinalen weerspiegelt nog steeds, ondanks de veranderde historische omstandigheden, deze regeling door de drievoudige verdeling in kardinaal-bisschoppen, kardinaal-priesters en kardinaal-diakens. Het is bijvoorbeeld veelzeggend dat de hoofden van de diaconieën van de Romeinse Curie kardinaal-diakens zijn, wat bijna zichtbaar het 'diaconale' karakter van de Curie ten dienste van de universele Kerk onderstreept.

Uw band met de Kerk van Rome benadrukt dus de speciale zending die deze kerkelijke gemeenschap en haar herder, de paus, hebben ten opzichte van het hele christelijke volk. Een diaconale zending van gemeenschap en begeleiding door de prediking en het getuigen van het Evangelie, als antwoord op de grote 'uitdagingen' van de hedendaagse wereld.

De specifieke taak van de kardinalen bijeen in conclaaf is juist de verkiezing van de bisschop van Rome, de opvolger van Petrus, om de continuïteit van de apostolische successie van deze Stoel te verzekeren, een essentiële continuïteit voor de Kerk en haar reis door de eeuwen heen in trouwe dienst aan het Evangelie.

Het College van Kardinalen in zijn huidige samenstelling is een zeer belangrijke uitdrukking van de eenheid en universaliteit van het Volk van God en, vooral in de afgelopen jaren, is het verrijkt door de groeiende aanwezigheid van prelaten uit vele naties van elk continent: in de rangen van de nieuwe Kardinalen zijn maar liefst vierentwintig naties uit elk deel van de wereld vertegenwoordigd.

De gemeenschap van de hele kudde van God, gevoed door Christus, de vorst der herders vgl: Lumen Gentium, 6[[[617|6]]], wordt dus op een bepaalde manier weerspiegeld in het College van Kardinalen, waarvan de instelling zeer belangrijk is vanuit het oogpunt van de collegiale traditie van de Kerk. De collegiale dimensie, constitutief en essentieel voor het bisschopsambt, vindt inderdaad een eminente en voorbeeldige manifestatie in de kardinalen die rond de opvolger van Petrus zijn verzameld.

Deze collegiale dimensie, origineel en intrinsiek aan de apostolische successie, heeft zich door de eeuwen heen ontwikkeld, in samenhang met de geschiedenis van de Kerk, en beleeft vandaag een bijzonder gelukkig moment van herontdekking van haar echtheid en de verwerving van nieuw potentieel.

Dit geldt ook voor de bijzondere uitdrukking ervan, het College van Kardinalen: naast het feit dat het als het ware de hele wereld omarmt, ontwikkelt het vandaag zijn dienst op een constantere en efficiëntere manier, dankzij de grotere mogelijkheden van communicatie en ontmoeting. Communio, collegialiteit en communicatie gaan samen: communicatie ten dienste van collegialiteit en collegialiteit ten dienste van communio.

Een bijzondere uitdrukking van kerkelijke gemeenschap, en in het bijzonder van bisschoppelijke collegialiteit, is ongetwijfeld de bisschoppensynode. Het Tweede Vaticaans Concilie, en ook mijn eerbiedwaardige voorganger de Dienaar van God Paulus VI, hebben er actief aan gewerkt om ervoor te zorgen dat deze instelling steeds meer kracht en consistentie zou krijgen. Zo heeft zich in de jaren na het Concilie een voorzienige ontwikkeling voorgedaan van de synodale dimensie van de Kerk, waarvan de vruchten voor iedereen zichtbaar zijn. De benoeming van de Secretaris-Generaal van de Bisschoppensynode tot kardinaal moet, naast een erkenning van de persoon, gezien worden als een volgende fase in deze ontwikkeling.

De ontwikkeling van 'synodaliteit' in de Kerk, waarin de collegialiteit van het gehele bisschopsambt zichtbaar tot uitdrukking komt, gaat hand in hand met de traditie van gewone en buitengewone consistories. In de zestien jaar van mijn pastoraat heb ik zes gewone en vijf buitengewone vergaderingen mogen beleggen, waarvan de laatste afgelopen juni plaatsvond en gewijd was aan de voorbereiding van het Grote Jubileum van het jaar 2000[d:17]. Uit die vergadering heb ik veel elementen geput voor het opstellen van de Apostolische Brief Tertio millennio adveniente.

Eerwaarde broeders! Ik ben echt blij dat ik bij deze gelegenheid ieder van u met genegenheid mag begroeten, samen met de kerkelijke Gemeenschappen waarvan u herder bent of waaruit u afkomstig bent. Onder u bevinden zich prelaten die de Heilige Stoel al lange tijd waardevolle diensten bewijzen, herders die aan het hoofd staan van christelijke gemeenschappen met een rijke geschiedenis of die bekend staan om hun lijden en moedige getuigenis van het Evangelie, Bisschoppen die voor het eerst de aanwezigheid en de stem van hun gemeenschappen van herkomst verzekeren in het College van Kardinalen; onder de nieuw verkozenen zijn er ook eminente vertegenwoordigers van de katholieke cultuur en theologie.

Onze dierbare kardinaal Nasrallah-Pierre Sfeir, die ik hartelijk dank voor de ontroerende woorden die hij tot mij richtte, heeft zich aan u bekend gemaakt. Hij wenste ook de verbintenis van elk van de nieuwe kardinalen te bevestigen om trouw te blijven aan hun roeping als herders, in volledige en genereuze samenwerking met de Apostolische Stoel.

Natuurlijk gaan onze gedachten op dit moment met bijzondere intensiteit uit naar elke christelijke gemeenschap die het zwaar te verduren heeft. Ik denk aan de gelovigen in Libanon, waar ze de gevolgen van de ernstige problemen in verband met de politieke situatie in het Midden-Oosten aan den lijve ondervinden; ik denk aan de kerken in het Oosten, die al vele jaren te lijden hebben onder de pesterijen van een atheïstisch totalitair regime; ik denk aan de katholieken van Vietnam en Cuba, die een moedig getuigenis van trouw aan Christus en stille dienstbaarheid aan hun broeders en zusters geven te midden van niet weinig moeilijkheden; ik denk in het bijzonder aan de Christenen van Sarajevo en Bosnië en Herzegovina, waar helaas het verwoestende wapengekletter nog niet is gestopt en zoveel onschuldig bloed blijft vloeien, zonder enig vooruitzicht op vrede.

Uw aanwezigheid, Eerwaarde Broeders, is een groot teken van hoop: het geeft aan dat de hele Kerk aan de kant staat van hen die lijden met gebed en met spirituele en concrete solidariteit. De Kerk en de paus zijn in het bijzonder solidair met de broeders en zusters van het geliefde land Bosnië en Herzegovina, symbool van de absurde broederstrijd die Europa en de wereld met bloed besmeurt. Zij zien die regio met christelijk vertrouwen tegemoet en roepen bij de barmhartige God voor de bij het conflict betrokken volkeren de komst van de verhoopte verzoening en vrede in.

Christus, eerwaarde broeders, is onze ware Vrede: wij wachten op hem. Morgen begint de adventstijd, een tijd van verwachting en biddende waakzaamheid.

Maar Advent heeft dit jaar een heel bijzondere betekenis. Daarmee begint namelijk de voorbereiding van de hele Kerk op de historische afspraak van het grote Jubileum van het Jaar 2000[d:17], waar we nu snel naar op weg zijn.

In mijn recente Apostolische Brief "Tertio millennio adveniente[265]" benadrukte ik hoe "De christenen worden opgeroepen zich op het grote Jubileum van het derde millennium voor te bereiden door hun hoop te verlevendigen op de definitieve komst van het koninkrijk van God dat zij van dag tot dag voorbereiden in hun inwendig leven, in de gemeenschap waartoe zij behoren, in hun eigen maatschappelijke situatie, en zo ook in de geschiedenis van de wereld." Tertio millennio adveniente, 46[[265|46]]

De Kerk is geroepen om de hele mensheid door woord en voorbeeld te tonen dat haar reis door de tijd eigenlijk een reis naar Christus is, een mysterieuze geestelijke reis die eindigt in God.

Ik vertrouw deze veeleisende reis toe aan de Maagdelijke Moeder van de Verlosser, die in het bijzonder aanwezig is in de adventsliturgie. Zij is het volmaakte beeld van de Kerk, die vol hoop wacht op de komst van de Zoon van God. Maria gaat ons voor op onze reis naar Christus, standvastig in het geloof en klaar om het woord van God te vervullen. Haar totale toewijding aan het heilsplan is een voorbeeld voor elke gelovige die leeft in actieve verwachting van de wederkomst van de Heer van de heerlijkheid.

Aan haar vertrouw ik in het bijzonder u toe, beste broeders/fraters, aan wie ik op het punt sta de biretta te schenken en de titel van kardinaal toe te kennen, opdat u uw dienst in de Kerk mag leiden en volhouden.

Gehuld in hoop en liefde, verkwikt in haar pracht en heiligheid, moge de gemeenschap van gelovigen zo met dagelijkse moed haar zware missie van verkondiging en getuigenis van het goede nieuws van Christus voortzetten.

In de zekerheid dat de God van alle genade haar na een kort lijden zal bevestigen en voor altijd stabiel zal maken (1 Pt. 5, 10)[[b:1 Pt. 5, 10]], gaat de Kerk sereen verder "temidden van de vervolgingen van de wereld en de vertroostingen van God" 18,59,2[[857]]

"Ipsi, soli Deo, imperium in saecula saeculorum. Amen!" (1 Pt. 5, 11)[b:1 Pt. 5, 11].