Diuturni Temporis

Wanneer wij terugzien op den langen tijdsduur, dien wij door Gods wil in het pontificaat hebben doorgebracht, dan voelen wij ons gedrongen te bekennen, dat wij, ondanks ons gemis aan verdiensten, altijd de meest bereidvaardige hulp der goddelijke Voorzienigheid hebben ondervonden. Wij menen dit vooral te moeten toeschrijven aan de gemeenschappelijke, en daarom zo krachtige gebeden, die in de gehele Kerk voor ons, zoals weleer voor Petrus, zonder ophouden worden gestort.

Op de eerste plaats dan ook brengen wij den hoogsten dank aan de gever van alle goed, aan God, en zolang ons leven duurt zullen wij in geest en hart de herinnering aan elk Zijner weldaden bewaren.

Maar vervolgens komt de zoete herinnering aan de moederlijke bescherming van de verheven koningin des hemels ons voor de geest. Ook die herinnering zullen wij heilig en ongeschonden bewaren, door haar dank te blijven brengen en haar weldaden te blijven prijzen.

Van haar immers vloeien ons als van een overrijke waterloop de stromen der hemelse genaden toe; “in haar handen liggen de schatten van de barmhartigheder des Heeren" Serm. 1[[6491]]: “God wil dat zij het beginsel is van alle goed." l. 3, c. 33[[6492]]

In de Liefde dezer tedere Moeder, de liefde die wij altijd getracht hebben te onderhouden en, met de dag te vermeerderen, hopen wij, vastelijk eens onze laatste dag te mogen besluiten.

Reeds sedert langen tijd was het onze wens het welzijn der menselijke maatschappij als op een zeer machtig steunpunt te grondvesten op de versterking van Maria's eredienst. Daarom hebben wij niet opgehouden de beoefening van het rozenkransgebed onder de gelovigen te bevorderen, Wij deden dit door reeds van 1 september 1883[356] af encyclieken over dit onderwerp te publiceren en door - zoals u bekend is - meer dan eens decreten daarover uit te vaardigen. Nu het ons dan door een beschikking van Gods barmhartigheid gegeven is ook dit jaar de maand oktober te zien naderen, die wij vroeger bij decreet aan de hemelse koningin van den rozenkrans hebben toegeheiligd en toegewijd, kunnen wij niet nalaten een woord tot u te richten.

Wij willen alles, wat wij tot nu toe gedaan hebben om deze gebedsvorm meer ingang te doen vinden, nog eens kort samenvatten; en wij zullen de kroon zetten op ons werk door een laatste document, dat een nog duidelijker bewijs moet zijn van onze ijver en onze liefde voor bovenvermelde vorm van Mariaverering. Tegelijk moet het voor den ijver der gelovigen een aansporing zijn om die heilige gewoonte vroom en ongeschonden te bewaren.

a. De vroegere encyclieken.
Wij hebben dan, in blijvend verlangen, dat het Christenvolk vast overtuigd zou zijn van de kracht en de waarde van het rozenkransgebed, vooreerst herinnerd aan de eer hemelse dan menselijke oorsprong van deze gebedswijze. Vervolgens hebben wij aangetoond, dat deze bewonderenswaardige krans, saamgevlochten uit de groet van de engel en het gebed des Heeren en verbonden met overweging, een zeer voortreffelijk smeekgebed is, en een zeer vruchtbare uitwerking heeft ter verwerving vooral van het eeuwige leven. Immers, afgezien van de hoge waarde der gebeden die hij bevat, biedt de rozenkrans een zeer geschikt middel tot versterking van het geloof en een heerlijk voorbeeld van deugdzaam leven door de geheimen, die ons ter overweging worden voorgesteld. Wij betoogden, dat de rozenkrans bovendien een gemakkelijke oefening van godsvrucht is, aangepast aan het bevattingsvermogen van het volk, dat in de beschouwing van het huisgezin van Nazareth een absoluut volmaakt model voor ogen krijgt van de huiselijke samenleving. Daarom, zeiden wij, had het Christenvolk ten allen tijde de heilzame uitwerking van dit gebed ondervonden.

b. Verhoging in rang van het rozenkransfeest; de aanroeping in de litanie
Om deze redenen vooral en door herhaalde aansporingen hebben wij de gebedswijze van de heilige rozenkrans voortdurend blijven aanbevelen. Maar bovendien hebben wij op het voetspoor onzer voorgangers er aandacht aan geschonken, door een weidsoher liturgische viering de verhevenheid van het rozenkransgebed nog meer te laten uitkomen. Sixtus V z.g. keurde de oude gewoonte om de rozenkrans te bidden goed. Gregorius XIII stelde een feest onder dien titel in. Clemens VIII liet dit vervolgens in het Martyrologium opnemen. Clemens XI strekte de verplichte viering er van tot heel de Kerk uit. Benedictus XIII liet het officie opnemen in het Romeinse brevier. Zo hebben wij, als een blijvend getuigenis van onze grote genegenheid voor deze oefening van godsvrucht, het besluit uitgevaardigd, dat dit feest met het officie er van in de gehele Kerk gevierd moet worden volgens den ritus van dubbel tweede klas. Heel de maand oktober moet volgens ons voorschrift aan deze godsvrucht worden gewijd. Ten slotte hebben wij voorgeschreven aan de litanie van Loreto de aanroeping toe te voegen: Koningin van de heilige rozenkrans[355|7], als een voorteken van de overwinning, die wij in de strijd onzer dagen moeten behalen.

c. Het verlenen van aflaten
Toen bleef nog over, in herinnering te brengen, hoeveel groter de waarde en het nut van de rozenkrans wordt door de overvloedige voorrechten en gunsten waarmede hij verrijkt is, en vooral door de overrijke schat van aflaten dien hij bezit. Hoe belangrijk het is voor allen die bezorgd zijn voor hun zaligheid; van deze gunsten ruim gebruik te maken, kan men gemakkelijk begrijpen. Het gaat er immers om, geheel of ten dele kwijtschelding te krijgen van de tijdelijke straf, die, ook na de vergiffenis der zondenschuld, in dit of in het andere leven moet worden uitgeboet. Het is ongetwijfeld een rijke schat, die der verdiensten van Christus, van de Moeder Gods, en van de heiligen. Met recht pastte onze voorganger Clemens VI er de woorden op toe uit het boek der Wijsheid: "Zij is voor de mensen een onuitputtelijke schat; die hem benutten verwerven Gods vriendschap." (Wijsh. 7, 14)[b:Wijsh. 7, 14] Welnu, gebruikmakend van de hoogste macht, die zij van God hebben gekregen, hebben de Pausen voor de leden van de rozenkransbroederschap en voor degenen, die godvruchtig de rozenkrans bidden, deze rijkstromende bronnen van genadegaven reeds geopend.

Zo willen ook wij doen. Overtuigd dat Maria's krans door deze gunsten en aflaten in nog heerlijker luister schittert als een snoer met de edelste paarlen gesierd, hebben wij, een lang overwogen plan tot uitvoering gebracht, het plan namelijk om een constitutie[6493] uit te vaardigen over de rechten, de privilegiën en de aflaten welke die rozenkransbroederschappen genieten. Moge deze constitutie[6493] een getuigenis zijn van onze liefde voor de hoogverheven Moeder Gods, en voor alle gelovigen een aansporing tot godsvrucht en tegelijk een beloning voor hun godsvrucht zijn, opdat zij in het laatste uur van hun leven door Maria's hulp vertroost mogen worden en in haar schoot een zoete rust mogen vinden.

Dat vragen wij van ganser harte aan de algoede, allerhoogsten God door de voorspraak der koningin van de heilige rozenkrans. Als voorteken en onderpand van de hemelse goederen verlenen wij aan u, eerbiedwaardige broeders, aan uw geestelijkheid en aan het volk dat aan de zorgen van ieder uwer is toevertrouwd met grote liefde de apostolische zegen.

Gegeven te Rome, bij St. Pieter, de 5e september 1898, in het 2le jaar van ons pausschap.

Paus Leo XIII