Amoris Laetitia

"Gezinnen zijn geen probleem; ze zijn allereerst en vooral kans" L’Osservatore Romano (Italiano), 24 settembre 2015, p. 7[[6281]]

“Onze God is in zijn diepste mysterie geen eenzaamheid is, maar een gezin, daar Hij in zijn wezen vaderschap, zoonschap en het wezen van het gezin heeft, dat liefde is”. Tijdens de H. Mis, (2)[[6153|(2)]]

"Trouw aan het onderricht van Christus kijken wij naar de werkelijkheid van het gezin vandaag in heel zijn complexiteit, met zijn licht- en schaduwzijden. ... De antropologisch-culturele verandering beïnvloedt vandaag alle aspecten van het leven en vraagt om een analytische en gedifferentieerde benadering." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 5[[5675|5]]

“met een rechtvaardige verdeling van verplichtingen, verantwoordelijkheden en taken (...). Door de persoonlijke communicatie tussen de echtgenoten meer op haar waarde te schatten draagt men bij aan de humanisering van het hele samenleven van het gezin (...). Noch de maatschappij waarin wij leven, noch de maatschappij waarnaar wij op weg zijn, laten een overleven zonder onderscheid van vormen en modellen uit het verleden toe”.Matrimonio y familia, (3,16,23)[[6282|(3.16.23)]]

“wij zijn ons bewust van de belangrijkste richting van de antropologisch-culturele verandering waardoor het individu minder dan in het verleden wordt ondersteund door de maatschappelijke structuren in zijn affectieve leven en het leven in het gezin”. Relatio Finalis - Synode 2015, 5[[6123|5]]

"moet men evenzeer het groeiende gevaar in overweging nemen dat wordt vertegenwoordigd door een tot het uiterste gedreven individualisme, dat de familiebanden aantast en uiteindelijk iedere component van het gezin beschouwt als een eiland, en hierbij laat men in sommige gevallen het idee van een subject prevaleren dat zichzelf vormt naar eigen verlangens die als iets absoluuts worden beschouwd." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 5[[5675|5]] "De spanningen die door een extreme individualistische cultuur van bezit en genot worden veroorzaakt, brengen binnen het gezin een dynamiek van onverdraagzaamheid en agressiviteit teweeg." Relatio Finalis - Synode 2015, 8[[6123|8]]

"Op het gevaar af het te eenvoudig voor te stellen, kunnen we zeggen dat we in een cultuur leven die jonge mensen onder druk zet geen gezin te beginnen, omdat het hen aan mogelijkheden voor de toekomst ontbreekt. Deze zelfde cultuur echter biedt anderen zoveel opties dat ook zij er vanaf worden gebracht een gezin te beginnen." Tot de gemeenschappelijke vergadering van Huis en Senaat van het Amerikaanse Parlement, 23[[6076|23]]

"ertoe gebracht het huwelijk uit te stellen door problemen van economische aard, problemen die samenhangen met werk of studie. Soms ook om andere redenen, zoals de invloed van ideologieën die huwelijk en gezin onderwaarderen, de ervaring van mislukking van andere paren, die zij niet willen riskeren, de angst voor iets dat zij als te groot en heilig beschouwen, de maatschappelijke kansen en economische voordelen die uit het samenwonen voortvloeien, een puur emotionele en romantische opvatting over liefde, de angst vrijheid en autonomie te verliezen, het afwijzen van iets dat wordt gevoeld als institutioneel en bureaucratisch." Relatio Finalis - Synode 2015, 29[[6123|29]]

“culturele tendensen die een onbegrensde affectiviteit lijken op te leggen (...) een narcistische, onstabiele en veranderlijke affectiviteit, die mensen niet altijd helpt om een grotere rijpheid te bereiken”.

“verbreiding van de pornografie en de vercommercialisering van het lichaam, ook bevorderd door een verkeerd gebruik van internet, baart zorgen en de situatie van de mensen die tot prostitutie verplicht worden, dient te worden aangeklaagd”.

“zijn echtparen soms onzeker, twijfelend en hebben moeite om een manier te vinden om te groeien. Talrijk zijn degenen die ertoe neigen te blijven steken in de primaire stadia van het emotionele en seksuele leven. De crisis van een echtpaar destabiliseert het gezin en kan door uit elkaar gaan en echtscheiding uiteindelijk ernstige gevolgen hebben voor de volwassenen, de kinderen en de samenleving door het individu en de maatschappelijke banden te verzwakken." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 10[[5675|10]]

“haastig en zonder de moed van het geduld, de toetsing, de wederzijdse vergeving, de verzoening en ook het offer worden aangepakt. Mislukkingen maken zo plaats voor nieuwe relaties, nieuwe paren, nieuwe verbintenissen en nieuwe huwelijken en scheppen daarmee complexe gezinssituaties die voor een christelijke keuze problematisch zijn.” Boodschap aan de christelijke gezinnen, 1[[5673|1]]

"Ook de demografische terugloop, die te wijten is aan een anti-geboortementaliteit en wordt bevorderd door een politiek op wereldniveau van reproductieve gezondheid, bepaalt niet alleen een toestand waarin het elkaar afwisselen van de generaties niet meer verzekerd is, maar heeft ook het risico mettertijd te leiden tot een economische verarming en een verlies van de hoop op de toekomst. De ontwikkeling van de biotechnologieën heeft ook een sterke invloed gehad op de geboortecijfer." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 10[[5675|10]]

"de industrialisering, de seksuele revolutie, de angst voor overbevolking, economische problemen, ... De consumptiemaatschappij kan de mensen ook afhouden van het krijgen van kinderen, al was het maar om hun vrijheid en eigen levensstijl te behouden." Relatio Finalis - Synode 2015, 7[[6123|7]]

"Uit liefde voor deze waardigheid van het geweten verwerpt de Kerk met alle kracht een dwingende tussenkomst van de staat ten gunste van geboortebeperking, sterilisatie of zelfs abortus." Relatio Finalis - Synode 2015, 63[[6123|63]]

"zeer tegenstrijdig handelen en tekort schieten in de eigen plicht." Towards a Culture of Life![[6283]]

"een van de grootste vormen van de armoede van de huidige cultuur is de eenzaamheid, de vrucht van de afwezigheid van God in het leven van de mensen en de broosheid van de relaties. Er is ook een algemeen gevoel van onmacht ten opzichte van de maatschappelijk-economische werkelijkheid, die vaak uitloopt op het verpletteren van de gezinnen. (..) Dikwijls voelen de gezinnen zich in de steek gelaten door de desinteresse en de geringe belangstelling van de kant van de instellingen. De negatieve gevolgen vanuit het perspectief van de maatschappelijke organisatie zijn evident: van de demografische crisis tot de moeilijkheden in de opvoeding, van de moeite die men heeft om het leven dat wordt geboren, te ontvangen tot het voelen van de aanwezigheid van de ouderen als een last tot het zich verbreiden van een gevoelsmatig onbehagen dat soms komt tot geweld. Het is de verantwoordelijkheid van de staat voorwaarden op het terrein van wetten en werk te scheppen om de toekomst van de jongeren te garanderen en hen te helpen om hun plan een gezin te stichten te verwezenlijken." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 6[[5675|6]]

“een gezin het recht heeft op een fatsoenlijke woning, geschikt voor het leven van het gezin en in overeenstemming met het aantal leden, in een omgeving die voorziet in de basisvoorzieningen voor het leven van een gezin en een gemeenschap”.Handvest van de Rechten van het gezin, 11[[281|11]]

"De Kerk (heeft) altijd als een deel van haar zending beschouwd om ... het huwelijk en het gezin, ... te bevorderen en te verdedigen tegen allen die ze belagen." M.[[281|0]]

“Economische dwang sluit de toegang van gezinnen tot opvoeding, cultureel leven en actief maatschappelijk leven uit. Het huidige economische systeem veroorzaakt verschillende vormen van maatschappelijke uitsluiting. De gezinnen lijden in het bijzonder onder de problemen die het werk betreffen. De mogelijkheden voor jongeren zijn gering en het aanbod van werk is zeer selectief en onbestendig. De werkdagen zijn lang en worden vaak verzwaard door lange reistijden. Dit helpt de gezinnen niet om bij elkaar en bij de kinderen te zijn om zo hun relaties dagelijks te voeden”. Relatio Finalis - Synode 2015, 14[[6123|14]]

"veel kinderen die buiten een huwelijk worden geboren, en veel kinderen die vervolgens opgroeien met maar één ouder of in een uitgebreide of opnieuw gevormde gezinscontext. ... Seksuele uitbuiting van kinderen is vervolgens een van de meest schandalige en perverse realiteiten van de huidige maatschappij. Ook de samenlevingen die doortrokken zijn van geweld vanwege oorlog, terrorisme of de aanwezigheid van de georganiseerde misdaad, laten vooral in de grote metropolen verslechterde gezinssituaties zien en aan de rand hiervan groeit het zogeheten verschijnsel van de straatkinderen." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 8[[5675|8]]

"op verschillende manieren hele bevolkingen in verschillende delen van de wereld. De Kerk heeft op dit gebied een vooraanstaande rol gespeeld. De noodzaak om dit evangelische getuigenis (Mt. 25, 35)[[b:Mt. 25, 35]] te handhaven en te ontwikkelen blijkt vandaag meer dan ooit dringend noodzakelijk. ... De menselijke mobiliteit, die beantwoordt aan de natuurlijke historische beweging van de volken, kan een authentieke rijkdom blijken te zijn, zowel voor het gezin dat emigreert, als voor het land dat het opneemt. Iets anders is de gedwongen migratie van gezinnen, vrucht van omstandigheden van oorlog, vervolging, armoede, onrecht, getekend door de wederwaardigheden van een reis die vaak het leven in gevaar brengt, mensen traumatiseert en gezinnen destabiliseert. De begeleiding van migranten vereist een specifieke pastoraal die gericht is op gezinnen die migreren, maar ook op leden van gezinnen die in hun plaats van oorsprong zijn achtergebleven. Dat moet ook door middel van een specifieke pastorale zorg worden verwezenlijkt met respect voor hun cultuur, de menselijke en religieuze vorming waaruit zij voortkomen, de geestelijke rijkdom van hun riten en tradities. .... Migraties blijken bijzonder dramatisch en verwoestend te zijn voor gezinnen en individuen, wanneer zij buiten de legaliteit vallen en worden ondersteund door internationale circuits van mensenhandel. Hetzelfde kan worden gezegd, wanneer zij niet begeleide vrouwen of kinderen betreffen die tot een lang verblijf in doorgangsplaatsen, in vluchtelingenkampen worden gedwongen, waar het onmogelijk is een traject van integratie te beginnen. Uiterste armoede en andere omstandigheden van desintegratie brengen gezinnen soms ertoe zelfs hun eigen kinderen te verkopen voor prostitutie of orgaanhandel." Relatio Finalis - Synode 2015, 23[[6123|23]] vgl: Migranten en vluchtelingen dagen ons uit. Het antwoord van het Evangelie van Barmhartigheid[[[6035]]] "De vervolgingen van de christenen, evenals die van etnische en religieuze minderheden in verschillende delen van de wereld, vooral in het Midden-Oosten, zijn een grote beproeving: niet alleen voor de Kerk, maar ook voor heel de internationale gemeenschap. Iedere inspanning moet worden ondersteund om het verblijf van christelijke gezinnen en gemeenschappen in hun land van oorsprong te begunstigen." Relatio Finalis - Synode 2015, 24[[6123|24]]

"de gezinnen met gehandicapten, waarin een handicap die het leven binnenkomt, een diepe en onverwachte uitdaging doet ontstaan en evenwicht, wensen en verwachtingen overhoop gooit. ... Gezinnen die met liefde de moeilijke beproeving van een gehandicapt kind aanvaarden, verdienen grote bewondering. Zij geven de Kerk en de maatschappij een kostbaar getuigenis van trouw aan de gave van het leven. Het gezin zal samen met de christelijke gemeenschap nieuwe gebaren en uitingen, vormen van begrip en identiteit kunnen ontdekken op de weg van het ontvangen van en het zorgen voor het mysterie van de broosheid. Mensen met een handicap vormen voor het gezin een gave en een gelegenheid om te groeien in liefde, wederzijdse hulp en eenheid. ... Het gezin dat met de blik van het geloof de aanwezigheid van gehandicapten aanvaardt, zal de hoedanigheid en de waarde van ieder leven met zijn behoeften, rechten en kansen altijd kunnen erkennen en waarborgen. Het zal in iedere fase van het leven diensten en zorg vereisen en gezelschap en genegenheid bevorderen." Relatio Finalis - Synode 2015, 21[[6123|21]]

"Het merendeel van de gezinnen respecteert de ouderen, omgeeft hen met genegenheid en beschouwt hen als een zegen. Een bijzondere waardering gaat uit naar de verenigingen en bewegingen van gezinnen die in geestelijk en maatschappelijk perspectief ten gunste van de ouderen werken, in het bijzonder in samenwerking met de priesters in de zielzorg...In hoog geïndustrialiseerde maatschappijen, waar hun aantal neigt toe te nemen, terwijl het geboortecijfer daalt, lopen zij het risico als een last te worden gezien. Anderzijds stelt de zorg die zij vragen, hun dierbaren vaak zwaar op de proef." Relatio Finalis - Synode 2015, 17[[6123|17]] "Het op zijn juiste waarde schatten van de slotfase van het leven is vandaag des te noodzakelijker, naarmate men op iedere wijze het ogenblik van het heengaan tracht te verdringen. De broosheid en de afhankelijkheid van de bejaarde worden soms ten onrechte uitgebuit voor puur economisch voordeel. Talrijke gezinnen leren ons dat het mogelijk is de laatste levensfasen onder ogen te zien door de zin van de vervulling en het integreren van het bestaan in het paasmysterie op zijn juiste waarde te schatten. Een groot aantal bejaarden wordt in kerkelijke structuren opgevangen waar zij in een rustige en vertrouwde omgeving op materieel en geestelijk vlak kunnen leven. Euthanasie en hulp bij zelfdoding zijn ernstige bedreigingen voor de gezinnen in heel de wereld. In veel landen is het praktiseren hiervan legaal. Terwijl de Kerk zich krachtig verzet tegen deze praktijk, voelt zij de plicht de gezinnen te helpen die zorgen voor hun oude en zieke leden." Relatio Finalis - Synode 2015, 20[[6123|20]]

"‘indoctrineren’",

"dode stenen die naar anderen moeten worden geworpen." Het woord gezin heeft een nieuwe weerklank, 5[[6115|5]]

“het reactievermogen verliest om zijn leden te helpen (...). Wij zien de ernstige consequenties van deze breuk in verwoeste gezinnen, ontwortelde kinderen, in de steek gelaten ouderen, kinderen die wees zijn van levende ouders, gedesoriënteerde en ontregelde adolescenten en jongeren.” Navega mar adentro, (42)[[6284|(42)]]

“de gezinsrelaties ook een predispositie voor een gewelddadige persoonlijkheid verklaren. De gezinnen die een dergelijke invloed hebben, zijn die waar het aan communicatie schort; die waar een defensieve houding overheerst en de leden elkaar onderling niet steunen; waar er geen gezinsactiviteiten zijn die deelname bevorderen; waar de relatie tussen de ouders onderling vaak conflictueus en gewelddadig is, en die waar de relaties ouders-kinderen door een vijandige houding worden gekenmerkt. Het geweld binnen het gezin is een school van wrok en haat in de fundamentele menselijke relaties”. Que en Cristo Nuestra Paz México tenga vida digna, (67)[[6285|(67)]]

"In sommige maatschappijen is nog steeds de praktijk van de polygamie van kracht; in andere contexten blijft de praktijk van het gearrangeerde huwelijk bestaan. ... In veel contexten, en niet alleen in het Westen, is zich op grote schaal de praktijk van het samenwonen aan het verbreiden voorafgaande aan het huwelijk, of ook van samenwonen dat niet is gericht op het aannemen van de vorm van een geïnstitutionaliseerde verbintenis." Relatio Finalis - Synode 2015, 25[[6123|25]]

"“is in wezen gelegen in het vermogen ervan om lief te hebben en te leren liefhebben. Hoe gewond een gezin ook kan zijn, het kan, uitgaande van de liefde, altijd groeien." Relatio Finalis - Synode 2015, 10[[6123|10]]

“draagmoederschap”

"instrumentalisering en vercommercialisering van het vrouwelijk lichaam in de huidige mediacultuur." Het gezin - 11. Mannen en vrouwen (II), 5[[5891|5]]

"het is een leugen, het is niet waar. Het is een vorm van machismo." Het gezin - 12. Trouwen (I), 4[[5912|4]]

"De man bekleedt een even beslissende rol in het gezinsleven, waarbij in het bijzonder wordt verwezen naar de bescherming en ondersteuning van echtgenote en kinderen. .... Veel mannen zijn zich bewust van het belang van de eigen rol in het gezin en beleven dit met de eigenschappen die eigen zijn aan de mannelijke aard. De afwezigheid van een vader tekent het gezinsleven, de opvoeding van de kinderen en hun invoeging in de maatschappij in ernstige mate. Zijn afwezigheid kan fysiek, affectief, cognitief en geestelijk zijn. Dit gebrek berooft de kinderen van een adequaat model van vaderlijk gedrag." Relatio Finalis - Synode 2015, 28[[6123|28]]

"die het verschil en de natuurlijke wederkerigheid van man en vrouw ontkent. Zij heeft een maatschappij zonder verschil in geslacht op het oog en holt de antropologische basis van het gezin uit. Deze ideologie heeft opvoedkundige projecten en standpunten op het gebied van wetgeving ten gevolge die een persoonlijke identiteit en affectieve intimiteit bevorderen die radicaal zijn losgekoppeld van de biologische diversiteit tussen man en vrouw. De menselijke identiteit wordt toevertrouwd aan een individualistische keuze, die ook in de loop van de tijd kan veranderen." Relatio Finalis - Synode 2015, 8[[6123|8]] "Het is een bron van zorg dat sommige van dit soort ideologieën, welke een antwoord proberen te geven voor op zich begrijpbare aspiraties, zich weten te manifesteren als absoluut en onbetwistbaar, zelfs voorschrijven hoe kinderen opgevoed moeten worden. Het is noodzakelijk te bevestigen dat "het biologisch geslacht (sex) en de maatschappelijke-culturele rol van het geslacht (gender), worden onderscheiden, maar niet gescheiden." Relatio Finalis - Synode 2015, 58[[6123|58]]

"technologische revolutie op het gebied van de menselijke voortplanting heeft het mogelijk gemaakt om de voortplantingsdaad te manipuleren door haar onafhankelijk te maken van de seksuele relatie tussen man en vrouw. Zo zijn menselijk leven en ouderschap te verbinden en ontbindbare werkelijkheden geworden, bij voorkeur onderworpen aan de verlangens van individuen en paren." Relatio Finalis - Synode 2015, 33[[6123|33]]

“ de Kerk de noodzaak een woord van waarheid en hoop te spreken. … De grote waarden van huwelijk en gezin beantwoorden aan het zoeken dat het menselijk bestaan kent”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 11[[5675|11]]

“in ons de energie van de hoop vrij te laten komen en ze te vertalen in profetische dromen, daden die een verandering tot stand brengen, en verbeeldingskracht van de liefde”. A tiempos dificiles, colombianos nuevos, (3)[[6286|(3)]]

"het mooist, het grootst, het aantrekkelijkst en tegelijkertijd het noodzakelijkst is."Evangelii Gaudium, 35[[4984|35]]

"moet het middelpunt vormen van de evangeliserende activiteit." Evangelii Gaudium, 164[[4984|164]]

"waarnaar men steeds weer op verschillende manieren moet luisteren en die men ..., in alle fases en momenten, steeds weer in de een of andere vorm." Evangelii Gaudium, 164[[4984|164]]

"er is niets dat solider, dieper, zekerder, consistenter en wijzer is dan deze verkondiging." Evangelii Gaudium, 165[[4984|165]]

"Heel de christelijke vorming is allereerst een verdieping van het kerygma." Evangelii Gaudium, 165[[4984|165]]

"de vrouwen en de mannen die Hij heeft ontmoet, en met liefde en tederheid hun stappen begeleid met waarheid, geduld en barmhartigheid, wanneer Hij de eisen van het Rijk van God verkondigde." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 12[[5675|12]]

"wanneer Hij verwijst naar God's oorspronkelijke plan betreffende het menselijk paar, bevestigt Jezus zelf de onlosmakelijke band tussen man en vrouw, ook al zegt Hij “om de hardheid van uw hart heeft Mozes u toegestaan uw vrouwen weg te zenden; aanvankelijk was dit echter niet zo” (Mt. 19, 8)[b:Mt. 19, 8]. De onontbindbaarheid van het huwelijk (“Wat God derhalve heeft verbonden, mag een mens niet scheiden” (Mt. 19, 6)[b:Mt. 19, 6]), moet vooral niet worden verstaan als een “juk” dat de mensen wordt opgelegd, maar als een “gave” die de in het huwelijk verenigde mensen wordt geschonken. ..De goddelijke welwillendheid altijd de weg van de mens begeleidt, het versteende hart met zijn genade geneest en verandert door de weg van het kruis door het te richten op zijn begin. Uit de evangelies komt duidelijk het voorbeeld van Jezus naar voren, ... de betekenis van het huwelijk verkondigd als volheid van de openbaring die het oorspronkelijke plan van God (Mt. 19, 3)[[b:Mt. 19, 3]] herstelt. " Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 14[[5675|14]]

"Jezus, die alles in zich heeft verzoend, heeft het huwelijk en het gezin teruggebracht tot hun oorspronkelijke vorm. (Mc. 10, 1-12)[[b:Mc. 10, 1-12]] Het gezin en het huwelijk zijn door Jezus verlost (Ef. 5, 21-32)[[b:Ef. 5, 21-32]], hersteld naar het beeld van de Heilige Drie-eenheid, mysterie waaruit iedere ware liefde voortkomt. Het huwelijksverbond, begonnen met de schepping en geopenbaard in de heilsgeschiedenis, krijgt de volle openbaring van zijn betekenis in Christus en zijn Kerk. Door middel van de Kerk ontvangen huwelijk en gezin van Christus de genade die noodzakelijk is om te getuigen van Gods liefde en het leven van gemeenschap te beleven. Het evangelie van het gezin gaat vanaf de schepping van de mens naar het beeld en de gelijkenis van God (Gen. 1, 26-27)[[b:Gen. 1, 26-27]] door de geschiedenis heen tot aan de voltooiing van het mysterie van het verbond in Christus op het einde der eeuwen met de bruiloft van het Lam. (Openb. 19, 9)[[b:Openb. 19, 9]]" Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 16[[5675|16]]

"Het voorbeeld van Jezus is paradigmatisch voor de Kerk.... Hij is zijn openbaar leven begonnen met het teken van Kana, gedaan bij een bruiloftsmaal. (Joh. 2, 1-11)[[b:Joh. 2, 1-11]] ...Hij heeft de dagelijkse ogenblikken van vriendschap gedeeld met de familie van Lazarus en zijn zussen (Lc. 10, 38)[[b:Lc. 10, 38]] en de familie van Petrus. (Mt. 8, 14)[[b:Mt. 8, 14]] Hij heeft geluisterd naar het geween van de ouders om hun kinderen en hen weer tot leven gebracht (Mc. 5, 41; Lc. 7, 14-15)[[b:Mc. 5, 41; Lc. 7, 14-15]] en zo de ware betekenis laten zien van de barmhartigheid, die het herstel van het Verbond impliceert. vgl: Dives in Misericordia, 4[[[755|4]]] Dit komt duidelijk naar voren in de ontmoetingen met de Samaritaanse vrouw (Joh. 4, 1-30)[[b:Joh. 4, 1-30]] en de echtbreekster (Joh. 8, 1-11)[[b:Joh. 8, 1-11]], waarbij tegenover de belangeloze liefde van Jezus de gewaarwording van de zonde ontwaakt." Relatio Finalis - Synode 2015, 41[[6123|41]]

"Het verbond van liefde en trouw, waarvan de Heilige Familie van Nazareth leeft, verlicht het begin dat vormgeeft aan ieder gezin, en stelt het in staat beter de wederwaardigheden van het leven en de geschiedenis onder ogen te zien. Op dit fundament kan ieder gezin ondanks zijn zwakheid een licht in de duisternis van de wereld worden. ‘Hier begrijpen wij de wijze van leven in een gezin. Laat Nazareth ons eraan herinneren wat het gezin is, wat de gemeenschap van liefde is, de strenge en eenvoudige schoonheid, het heilig en onschendbaar karakter ervan; laat het ons tonen hoe dierbaar en onvervangbaar de opvoeding in een gezin is, laat het ons de natuurlijke functie ervan leren in de maatschappelijke orde.' Ter ere van de H. Maagd[[93]]” Relatio Finalis - Synode 2015, 38[[6123|38]]

“Het heeft het huwelijk gedefinieerd als een gemeenschap van leven en liefde vgl: Gaudium et Spes, 48[[[575|48]]], waarbij het liefde in het middelpunt van het gezin heeft geplaatst (...). De ‘ware liefde tussen man en vrouw” (49)[575|49] impliceert de wederzijdse zelfgave, sluit de seksuele dimensie en de affectiviteit in en integreert deze, en beantwoordt daarmee aan het goddelijk plan. vgl: Gaudium et Spes, 48-49[[[575|48-49]]] Bovendien onderstreept Gaudium et Spes, 48[575|48] het geworteld zijn in Christus van de echtgenoten: Christus de Heer ‘ontmoet in het sacrament van het huwelijk de echtgenoten’ en blijft bij hen. In de menswording neemt Hij de menselijke liefde aan, zuivert haar en brengt haar tot volheid; met zijn Geest schenkt Hij de echtgenoten het vermogen haar te beleven, door hun hele leven te doortrekken met geloof, hoop en liefde. Op deze wijze zijn de echtgenoten als het ware gewijd en bouwen door een eigen genade het Lichaam van Christus op en vormen zij een huiskerk vgl: Lumen Gentium, 11[[[617|11]]], zodat de Kerk om haar mysterie ten volle te begrijpen naar het christelijk gezin kijkt, dat het op een authentieke manier laat zien”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 17[[5675|17]]

"heeft de zalige Paulus VI in het voetspoor van het Tweede Vaticaans Concilie[d:4] de leer over huwelijk en gezin uitgediept. Hij heeft in het bijzonder in de encycliek Humanae Vitae[34] de intrinsieke band tussen huwelijksliefde en voortplanting van het leven naar voren gebracht: “De echtelijke liefde verlangt van de echtgenoten dat zij zich terdege bewust zijn van hun opdracht tot verantwoord ouderschap, waarop men heden ten dage met het volste recht zoveel nadruk legt en waarvan een juist begrip dan ook noodzakelijk is. (...) Het uitoefenen van verantwoord ouderschap houdt dus in dat de echtgenoten hun verplichtingen erkennen tegenover God, tegenover zichzelf, tegenover hun gezin en tegenover de maatschappij, met behoud van de juiste rangorde van waarden”. Humanae Vitae, 10[[34|10]] In de apostolische exhortatie Evangelii Nuntiandi[519] heeft Paulus VI de aandacht gevestigd op het verband tussen gezin en Kerk." Relatio Finalis - Synode 2015, 43[[6123|43]]

"De heilige Johannes Paulus II heeft in het bijzonder aandacht geschonken aan het gezin door middel van zijn catecheses over de menselijke liefde[d:122], de Brief aan de gezinnen (Gratissimam sane[565]) en vooral met de apostolische Exhortatie Familiaris Consortio[267]. In deze documenten heeft de Paus het gezin gedefinieerd als de “weg van de Kerk”, heeft hij een overzicht gegeven van de roeping van man en vrouw tot de liefde en heeft hij de fundamentele richtlijnen aangegeven voor een gezinspastoraal en de presentie van het gezin in de maatschappij. Bij de behandeling van de huwelijksliefde vgl: Familiaris Consortio, 13[[[267|13]]] heeft hij in het bijzonder de wijze beschreven waarop de echtgenoten in hun wederzijdse liefde de gave van de Geest van Christus ontvangen en hun roeping tot heiligheid beleven”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 18[[5675|18]]

"Benedictus XVI heeft in de Encycliek Deus Caritas Est[715] het thema weer opgepakt van de waarheid van de liefde tussen man en vrouw, die alleen ten volle wordt verlicht in het licht van de liefde van de gekruisigde Christus. vgl: Deus Caritas Est, 2[[[715|2]]] Hij benadrukt dat “het huwelijk dat op een exclusieve en definitieve liefde berust, tot beeld wordt van de verhouding van God tot zijn volk en omgekeerd: de wijze waarop God liefheeft, tot maatstaf wordt van de menselijke liefde”. Deus Caritas Est, 11[[715|11]] Bovendien brengt hij in de Encycliek Caritas in Veritate[2254] het belang van de liefde naar voren als levensprincipe in de maatschappij vgl: Caritas in Veritate, 44[[[2254|44]]], de plaats waar men de ervaring van het gemeenschappelijk welzijn leert." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 19[[5675|19]]

"De Schrift en de Overlevering openen voor ons de toegang tot een kennis van de Drie-eenheid die zich openbaart met kenmerken van een gezin. Het gezin is een beeld van God die ... gemeenschap van personen (is). Bij het doopsel wijst de stem van de Vader Jezus aan als zijn welbeminde Zoon en in deze liefde wordt het ons gegeven de Heilige Geest te herkennen. (Mc. 1, 10-11)[[b:Mc. 1, 10-11]] Jezus, die alles in zich heeft verzoend en de mens van de zonde heeft verlost, heeft niet alleen het huwelijk en het gezin teruggebracht tot hun oorspronkelijke vorm, maar ook het huwelijk verheven tot sacramenteel teken van zijn liefde voor de Kerk. (Mt. 19, 1-12; Mc. 10, 1-12; Ef. 5, 21-32)[[b:Mt. 19, 1-12; Mc. 10, 1-12; Ef. 5, 21-32]] In het door Christus verenigde menselijke gezin wordt “het beeld en de gelijkenis” van de Allerheiligste Drie-eenheid hersteld (Gen. 1, 26)[[b:Gen. 1, 26]], het mysterie waaruit iedere ware liefde voortkomt. Van Christus ontvangen huwelijk en gezin door middel van de Kerk de genade van de Heilige Geest om te getuigen van het evangelie van God's liefde." Relatio Finalis - Synode 2015, 38[[6123|38]]

"omdat zij elkaar toebehoren, door middel van het sacramentele teken, tonen zij samen de betrekking zelf van Christus met de Kerk aan. Daarom roepen de echtgenoten voor de Kerk voortdurend op wat op het kruis is gebeurd; zij zijn voor elkaar en voor de kinderen getuigen van het heil waaraan het sacrament hen deelachtig maakt." Familiaris Consortio, 13[[267|13]]

"De wederzijdse gave van het sacramentele huwelijk is geworteld in de genade van het doopsel, dat het fundamentele verbond van iedere persoon met Christus in de Kerk instelt. In wederzijdse aanneming en met de genade van Christus beloven de toekomstige echtgenoten elkaar totale gave, trouw en openstaan voor het leven, erkennen zij als constitutieve elementen van het huwelijk de gaven die God hun aanbiedt, waarbij zij hun wederzijdse verplichting in zijn naam en ten overstaan van de Kerk serieus nemen. Welnu, in het geloof is het mogelijk de goederen van het huwelijk als verplichtingen op zich te nemen, die beter te dragen zijn door middel van de hulp van de genade van het sacrament. ... Daarom richt de blik van de Kerk zich op de echtgenoten als op het hart van het hele gezin, dat op zijn beurt de blik richt op Jezus." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 21[[5675|21]]

"de christelijke echtgenoten tegemoet. vgl: Gaudium et Spes, 48[[[575|48]]]...Hij blijft hun nabij, geeft hun de kracht Hem te volgen door hun kruis op te nemen, weer op te staan wanneer zij struikelen, elkaar te vergeven, elkaars lasten te dragen." Catechismus van de Katholieke Kerk, 1642[[1|1642]]

"in de vreugde van hun liefde en gezinsleven geeft Hij hun reeds hier op aarde een voorsmaak van het bruiloftsmaal van het Lam." Catechismus van de Katholieke Kerk, 1642[[1|1642]]

"onvolmaakte analogie" Het gezin - 13. Trouwen (II), 3[[5913|3]]

“huwelijksmysterie”. inquis. IV: PL 54, 1205A[[1466]] vgl: 22: PL 126, 142[[[6287]]]

"er tussen gedoopten geen geldig huwelijkscontract (kan) bestaan zonder dat het door dit feit zelf Sacrament is." §2[[30|1055]]

"Het evangelie van het gezin voedt ook de zaden die nog wachten op rijping en moet zorgen voor de bomen die verdord zijn en het nodig hebben niet te worden verwaarloosd." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 23[[5675|23]],

"met geduld verder geleid worden en tot een rijkere kennis komen alsook tot een meer volmaakte integratie van dit mysterie in het leven." Familiaris Consortio, 9[[267|9]]

"De orde van de verlossing verlicht die van de schepping. Het natuurlijk huwelijk wordt daarom ten volle begrepen in het licht van zijn sacramentele vervulling: alleen door de blik op Christus te richten kent men ten diepste de waarheid over de menselijke relaties. “In werkelijkheid licht het mysterie van de mens alleen op in het mysterie van het mens geworden Woord. (...) Christus, de laatste Adam, maakt juist door de openbaring van het mysterie van de Vader en diens liefde de mens voor zichzelf duidelijk en geeft hem inzicht in zijn zeer hoge roeping”. Gaudium et Spes, 22[[575|22]] Het blijkt bijzonder aangewezen de natuurlijke eigenschappen van het huwelijk, die het welzijn van de echtgenoten vormen (bonum coniugale)" Relatio Finalis - Synode 2015, 47[[6123|47]],

"Het onderscheiden van de aanwezigheid van de “zaden van het Woord” in andere culturen vgl: Ad Gentes Divinitus, 11[[[703|11]]] kan ook worden toegepast op de werkelijkheid van huwelijk en gezin. Behalve het ware natuurlijke huwelijk zijn er positieve elementen aanwezig in de vormen van huwelijk in andere religieuze tradities" Relatio Finalis - Synode 2015, 47[[6123|47]],

"Ongeacht wie een gezin in deze wereld wil stichten, dat kinderen leert enthousiast te zijn om elk gebaar dat het kwaad wil overwinnen – een gezin dat toont dat de Geest leeft en aan het werk is – vindt onze dankbaarheid en waardering, ongeacht tot welke familie, volk, streek of godsdienst het gezin ook behoort." De wonderen van de gezinnen, 9[[6078|9]]

"De blik van Christus, waarvan het licht iedere mens verlicht (Joh. 1, 9)[[b:Joh. 1, 9]] vgl: Gaudium et Spes, 22[[[575|22]]] inspireert de pastorale zorg van de Kerk voor de gelovigen die eenvoudigweg samenleven of alleen een burgerlijk huwelijk hebben gesloten of zijn gescheiden en opnieuw zijn gehuwd. In het perspectief van de goddelijke pedagogie richt de Kerk zich met liefde tot hen die op een onvolmaakte wijze deelhebben aan haar leven: zij smeekt met hen de genade van de bekering af, zij bemoedigt hen het goede te doen, voor elkaar met liefde te zorgen en zich ten dienste te stellen van de gemeenschap waarin zij leven en werken. ... Wanneer de verbintenis door een publieke band tot een duidelijke stabiliteit komt - en is gekenmerkt door diepe genegenheid, door verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen, door het vermogen om moeilijkheden te overwinnen - dan kan deze worden gezien als een gelegenheid om te begeleiden naar het sacrament van het huwelijk, waar dat mogelijk is." Relatio Finalis - Synode 2015, 53-54[[6123|53-54]]

"Ten overstaan van moeilijke situaties en gewonde gezinnen dient men zich altijd een algemeen principe te herinneren: “De herders moeten weten dat zij, uit liefde voor de waarheid, verplicht zijn de situaties goed te onderscheiden”. Familiaris Consortio, 84[[267|84]] De mate van verantwoordelijkheid is niet in alle gevallen gelijk en er kunnen factoren bestaan die het vermogen om te beslissen beperken. Daarom moet men, terwijl de leer duidelijk tot uitdrukking gebracht dient te worden, oordelen vermijden die geen rekening houden met de complexiteit van de verschillende situaties, en is het noodzakelijk te letten op de wijze waarop de mensen leven en lijden op grond van hun toestand." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 51[[5675|51]]

"diepe levens- en liefdesgemeenschap" Gaudium et Spes, 48[[575|48]]

"op de huwelijksliefde tussen man en vrouw" Catechismus van de Katholieke Kerk, 2360[[1|2360]]

"de echtgenoten aan wie God niet gegeven heeft kinderen te hebben, menselijk en christelijk gesproken toch een zinvol huwelijksleven (kunnen) leiden." Catechismus van de Katholieke Kerk, 1654[[1|1654]]

"door hun natuurlijke aard". Gaudium et Spes, 48[[575|48]]

"komt niet van buitenaf als een toevoegsel aan de wederzijdse liefde van de echtgenoten; het ontstaat in het hart zelf van deze wederzijdse gave, waarvan het een vrucht en voltooiing is." Catechismus van de Katholieke Kerk, 2366[[1|2366]]

"niet tot de categorie van het "moeten", maar tot die van het"krijgen". Catechismus van de Katholieke Kerk, 2378[[1|2378]]

"de vrucht te zijn van de specifieke echtelijke liefdesdaad van zijn ouders". Donum Vitae, 21[[72|21]]

"Volgens de scheppingsorde zijn de huwelijksliefde tussen man en vrouw en het doorgeven van het leven op elkaar gericht. (Gen. 1, 27-28)[[b:Gen. 1, 27-28]] Zo heeft de Schepper man en vrouw deelgenoot gemaakt aan het werk van zijn schepping en heeft Hij hen tegelijkertijd instrument van zijn liefde gemaakt door aan hun verantwoordelijkheid de toekomst van de mensheid door middel van het doorgeven van het leven toe te vertrouwen." Relatio Finalis - Synode 2015, 63[[6123|63]]

"de verspreiding vast ... van een mentaliteit die het voortbrengen van het leven reduceert tot een variabele van een individuele programmering of die van een paar." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 57[[5675|57]]

"op een harmonieuze en bewuste wijze (te helpen) de eenheid tussen de echtgenoten te beleven in al haar dimensies samen met de verantwoordelijkheid voor de voortplanting. Men dient opnieuw de boodschap te ontdekken van de encycliek Humanae Vitae[34] van Paulus VI, die de noodzaak onderstreept de waardigheid van de persoon te respecteren in de morele beoordeling van de methoden van geboorteregeling. ... De keuze voor adoptie en het toevertrouwen brengt een bijzondere vruchtbaarheid van de huwelijkservaring tot uitdrukking." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 58[[5675|58]]

"de gezinnen die gehandicapte kinderen opnemen, opvoeden en omgeven met hun genegenheid." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 57[[5675|57]]

“wijst men voor hen die werken in de gezondheidszorg, op de morele plicht van het gewetensbezwaar. De Kerk voelt eveneens niet alleen de noodzaak het recht te bevestigen op een natuurlijke dood, terwijl doorbehandelen en euthanasie wordt vermeden”,

“wijst de doodstraf ten stelligste af”. Relatio Finalis - Synode 2015, 64[[6123|64]]

“een van de fundamentele uitdagingen waarvoor de gezinnen zich geplaatst zien, vandaag zeker die van de opvoeding is, die nog veeleisender en complexer wordt gemaakt door de huidige culturele werkelijkheid en de grote invloed van de media”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 60[[5675|60]]

"De Kerk heeft vertrekkend van de christelijke initiatie en gastvrije gemeenschappen, een belangrijke rol bij de ondersteuning van gezinnen." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 61[[5675|61]]

"een belangrijke plicht"

"een recht van de hoogste orde"

“Iedere andere medewerker in het opvoedkundig proces moet namens de ouders met hun goedkeuring en in zekere mate ook in opdracht van hen handelen”. De ware betekenis van de menselijke seksualiteit, 23[[941|23]]

“er is een breuk ontstaan tussen gezin en maatschappij, tussen gezin en school, de opvoedkundige overeenkomst is verbroken, en zo is het opvoedkundig verbond van de maatschappij met het gezin in een crisis geraakt”. Het gezin - 15. De opvoeding, 4[[5926|4]]

"Met innige vreugde en een diep gevoel van troost kijkt de Kerk naar de gezinnen die trouw blijven aan het onderricht van het evangelie en dankt en bemoedigt hen voor het getuigenis dat zij bieden. Dankzij hen wordt immers de schoonheid van het onontbindbare en voor altijd trouwe huwelijk geloofwaardig gemaakt. In het gezin, “dat men de huiskerk zou kunnen noemen” Lumen Gentium, 11[[617|11]], rijpt de eerste kerkelijke ervaring van gemeenschap tussen personen, waarin zich door genade het mysterie van de Heilige Drie-eenheid weerspiegelt. “Hier leert men de volharding en de vreugde in het werk, de broederliefde, de edelmoedige vergeving en vooral de goddelijke eredienst door het gebed en de opoffering van zijn leven” Catechismus van de Katholieke Kerk, 1657[[1|1657]] " Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 23[[5675|23]]

"Krachtens het sacrament van het huwelijk wordt ieder gezin ten volle een goed voor de Kerk. In dit perspectief zal het zeker een kostbare gave voor de Kerk van vandaag zijn ook de wederkerigheid tussen gezin en Kerk in overweging te nemen: de Kerk is een goed voor het gezin, het gezin is een goed voor de Kerk. De bescherming van de sacramentele gave van de Heer betreft niet alleen het individuele gezin, maar de christelijke gemeenschap zelf op de wijze die haar toekomt." Relatio Finalis - Synode 2015, 52[[6123|52]]

"Het doel van eenwording bij het huwelijk is een voortdurende oproep tot groei en verdieping van deze liefde. In hun eenheid van liefde ervaren de echtgenoten de schoonheid van het vader- en het moederschap; delen zij plannen en inspanningen, verlangens en zorgen; leren zij zorg voor elkaar en wederzijdse vergiffenis. In deze liefde vieren zij hun ogenblikken van geluk en ondersteunen zij elkaar in de moeilijkheden die er in hun levensgeschiedenis voorbijkomen. ... De schoonheid van de wederzijdse en belangeloze gave, de vreugde om het leven dat wordt geboren, en de liefdevolle zorg voor alle leden, van jong tot oud, zijn enkele van de vruchten die het antwoord op de roeping van het gezin uniek en onvervangbaar maken" Relatio Finalis - Synode 2015, 49-50[[6123|49-50]],

“om de liefde van de echtgenoten te vervolmaken.” Catechismus van de Katholieke Kerk, 1641[[1|1641]]

“De liefde moet meer in werken dan in woorden worden gelegd”. Overweging om tot de liefde te komen, 230[[2749]]

“is een school in gevoeligheid en onbaatzuchtigheid”,

“zijn geest en zintuigen ontwikkelt, dat hij leert luisteren, spreken en op bepaalde ogenblikken zwijgen”. La llama doble, Barcelona 1993, 35[[6381]]

"elke mens verplicht is vriendelijk te zijn naar wie rond hem leeft." Summa Theologiae Secunda Secundae q. 114 a. 2 ad 1[[t:iia-iiae q. 114 a. 2 ad 1]]

"binnenkomen in het leven van de ander, ook als het deel uitmaakt van ons leven, eist de fijngevoeligheid van een niet opdringerige houding, die het vertrouwen en het respect hernieuwt. Vertrouwen betekent niet dat alles vanzelfsprekend is. Liefde vraagt, hoe intiemer en echter ze is, des te meer eerbied voor de vrijheid en het vermogen te wachten tot de ander de deur van zijn hart opent." Het gezin - 14. De drie woorden, 3[[5922|3]]

"het méér eigen is aan de liefde te willen beminnen dan willen bemind te worden”" Summa Theologiae Secunda Secundae q. 27 a. 1 ad 2[[t:iia-iiae q. 27 a. 1 ad 2]]

““de moeders, die het meest beminnen, meer trachten te beminnen dan bemind te worden” Summa Theologiae Secunda Secundae q. 27 a. 1 ad 2[[t:iia-iiae q. 27 a. 1]]

"En hoe moet ik vrede sluiten? Knielen? Nee! Alleen een klein gebaar, zo maar een klein iets en de harmonie in het gezin keert terug. Een liefkozing zonder woorden is voldoende. Eindig nooit de dag in het gezin zonder vrede te sluiten" Het gezin - 14. De drie woorden, 5[[5922|5]]

"de gemeenschap in het gezin kan slechts bewaard en vervolmaakt worden in een geest van grote zelfverloochening en offerbereidheid. Zij eist immers een bereidwillige en edelmoedige beschikbaarheid van allen en van ieder voor tederheid, verdraagzaamheid, vergeving, eendracht en verzoening. Elk gezin weet hoe egoïsme, onenigheid, spanningen en conflicten de eigen gemeenschap hevig aantasten en soms dodelijk treffen: daaruit ontstaan allerlei en veelvuldige oorzaken van onenigheid in de samenleving van het gezin." Familiaris Consortio, 21[[267|21]]

"De Geest die de Heer uitstort, schenkt een nieuw hart en stelt de man en de vrouw in staat elkaar te beminnen, zoals Christus ons bemind heeft. De huwelijksliefde bereikt die volheid waarop zij van binnenuit gericht is, de ware echtelijke liefde." Familiaris Consortio, 13[[267|13]]

"Wanneer een man en een vrouw het sacrament van het Huwelijk vieren, weerspiegelt God zich, om zo te zeggen, in hen, drukt in hen zijn eigen gelaatstrekken en het onuitwisbare merkteken van zijn liefde. Het huwelijk is de icoon van Gods liefde voor ons. Feitelijk is ook God gemeenschap: de drie Personen van de Vader, van de Zoon en van de Heilige Geest leven van altijd en voor altijd in volmaakte eenheid. En precies dit is het geheim van het Huwelijk: God maakt van de twee gehuwden één enkel bestaan." Het wezen van het huwelijk, 1[[5375|1]]

"krachtens het Sacrament bekleed (worden) met een echte en eigen zending, want ze kunnen, door eenvoudige, gewone zaken, de liefde zichtbaar maken waarmee Christus zijn Kerk bemint, door in de trouw en de dienstbaarheid, zijn leven voor haar te blijven geven." Het wezen van het huwelijk, 2[[5375|2]]

"een dynamisch proces dat geleidelijk voortschrijdt, onder voortgaande integratie van de gaven van God" Familiaris Consortio, 9[[267|9]]

“grootste vriendschap”.III,123[[837]] vgl: 8, 12 (ed. Bywater, Oxford 1984, 174)[[[3152]]]

'liefde voor altijd beloven is mogelijk als we een plan zien, groter dan onze eigen ideeën, een plan dat ons steunt en helpt onze toekomst helemaal te geven aan degene die we liefhebben.' Lumen Fidei, 52[[4200|52]]

'het feit dat een man en een vrouw zich verenigen in een exclusieve en onlosmakelijke band, zodat zij niet kunnen scheiden, wat de moeilijkheden ook zijn, en zelfs wanneer de hoop op nageslacht is verloren, dat kan niet gebeuren zonder een groot mysterie'. III, 5, 3: De sacramento matrimonii, I, 2 (ed. Giuliano, Napels 1858, 778)[[3701]]

"het huwelijk is echter niet alleen ingesteld voor de voorplanting"

"zich uit op de juiste manier, steeds toeneemt en rijper wordt." Gaudium et Spes, 50[[575|50]]

"Deze liefde, waarin het menselijk en het goddelijk element samen gaan, brengt de echtgenoten er toe zich spontaan aan elkaar te geven en dit te tonen door gevoelens en uitingen van tederheid en ze beheerst heel hun leven." Gaudium et Spes, 49[[575|49]]

“de hoge waarde” Summa Theologiae, Prima Secundae q. 26 a. 3[[t:ia-iiae q. 26 a. 3]]

“hangt het van de liefde waardoor iemand een ander dierbaar is, af of hij hem iets belangeloos geeft”. Summa Theologiae, Prima Secundae q. 26 a. 3[[t:ia-iiae q. 110 a. 1]]

“hoe groter het gevaar in de strijd is geweest, des te groter is de vreugde in de overwinning”. VIII, 3, 7: PL 32, 752[[850]]

“is het noodzakelijk drie woorden te gebruiken. Ik zou het willen herhalen. Drie woorden: ‘mag ik?’, ‘dank je’, ‘sorry’. Drie sleutelwoorden!”. Het is vandaag mogelijk in het gezin de vreugde van het geloof te beleven, 2[[5136|2]] "Wanneer men in een gezin niet opdringerig is en zegt ‘mag ik?’, wanneer men in een gezin niet egoïstisch is en men leert ‘dank je’ te zeggen en wanneer men in een gezin merkt dat men iets verkeerds heeft gedaan en ‘sorry’ weet te zeggen, dan is daar vrede en vreugde." Vluchtelingen en ouderen zijn de uitgeslotenen van onze maatschappij, 2[[5244|2]]

“sommige vormen van stilte, soms ook in het gezin, tussen man en vrouw, tussen vaders en kinderen, tussen broers en zussen, een zware last zijn." Het is vandaag mogelijk in het gezin de vreugde van het geloof te beleven, 1[[5136|1]]

"De liefde heeft op grond van haar natuur geen beperking in groei, omdat zij deelname is aan de oneindige liefde, die de Heilige Geest is (...) Evenmin kan men hieraan van de kant van het subject een grens stellen, omdat met het groeien van de liefde ook het vermogen tot een verdere toename steeds meer groeit." Summa Theologiae Secunda Secundae q. 24 a. 7[[t:iia-iiae q. 24 a. 7]]

“beleven in steeds groeiende volheid hun eenheid” Gaudium et Spes, 48[[575|48]]

“bestaan de volmaakte gezinnen die de bedrieglijke en op consumentisme gerichte publiciteit ons voorhoudt, niet. Hierin gaan de jaren niet voorbij, bestaan er geen ziekte, verdriet, dood (...) De op consumentisme gerichte publiciteit laat een illusie zien die niets heeft te maken met de werkelijkheid die de vaders en de moeders van een gezin onder ogen moeten zien. ”La vida y la familia: regalos de Dios para cada uno de nosotros[[6370]]

“heel de persoon omvat en in staat is om aan de expressies van het lichaam en het gemoed een bijzondere glans te geven en ze tot bestanddeel en geëigend teken van de echtelijke liefdeverbondenheid te adelen” Gaudium et Spes, 49[[575|49]]

“Alle mystici hebben bevestigd dat de bovennatuurlijke liefde en de hemelse liefde de symbolen waarnaar zij op zoek gaan, meer in de huwelijksliefde vinden dan in de vriendschap, in het gevoel van een kind of de toewijding aan iets. En de reden is terecht gelegen in de totaliteit ervan”. Parijs, 1920, 174[[6371]]

“Vergalt ons de Kerk, met haar geboden en verboden, niet het mooiste wat het leven te bieden heeft? Zet ze niet juist daar verkeersborden neer waar ons de ons door de Schepper toegedachte vreugde een geluk aanbiedt dat een zekere voorproef geeft van het goddelijke?”. Deus Caritas Est, 3[[715|3]]

“de eros als zodanig heeft afgewezen, maar de oorlog heeft verklaard aan een verwrongen en destructieve vorm ervan, omdat de valse vergoddelijking van de eros (...) deze juist van zijn waardigheid berooft en onmenselijk maakt”. Deus Caritas Est, 4[[715|4]]

“verarming van een authentieke waarde” Het adequate begrip - Antiwaarde of onvoldoende gewaardeerde waarde?, 5[[6294|5]]

“ontkenning is van de waarde van menselijke seksualiteit”,

“door de noodzaak van de voortplanting.” Het adequate begrip - Antiwaarde of onvoldoende gewaardeerde waarde?, 3[[6294|3]]

"het gaat er op geen enkele wijze om die behoefteter discussie te stellen." De begeerte: ‘gemeenschap’ van personen versus ‘drift’ van de natuur, 4[[6293|4]]

“geroepen (zijn) tot volledige en volwassen spontaneïteit”, Het probleem van de erotische spontaneïteit, 2[[6295|2]]

“de geleidelijke vrucht van de onderscheiding van de opwellingen van het hart.” Het probleem van de erotische spontaneïteit, 2[[6295|2]]

“door gewetensvol en consistent deze persoonlijke zin van de sponsale betekenis van het lichaam op te bouwen” Het probleem van de erotische spontaneïteit, 4[[6295|4]]

“wordt het hart deelnemer om zo te zeggen van een andere spontaneïteit.” Het probleem van de erotische spontaneïteit, 5[[6295|5]]

"sponsale betekenis van het lichaam en de echte waardigheid van de gave.” Het probleem van de erotische spontaneïteit, 1[[6295|1]]

"is niet alleen een bron van vruchtbaarheid en voortplanting"

"het vermogen om de liefde uit te drukken, deze liefde waarin de persoon een gave wordt." De persoon, de mens wordt een gave in de vrijheid van de liefde, 1[[625|1]]"

“volledige en zeer duidelijke bevestiging van de liefde”,

“wordt men”

“gewaar dat het menselijk bestaan geslaagd is”. Münich, 2014, p 174[[6296]]

"zij meer en meer de gelegenheid en het middel voor zelfbevestiging en zelfzuchtige bevrediging van persoonlijke verlangens en instincten wordt." Evangelium Vitae, 23[[2|23]]

"dat een huwelijksdaad die aan de partner wordt opgedrongen zonder met zijn situatie en zijn rechtmatige verlangens rekening te houden geen echte daad van liefde is en bijgevolg in strijd is met de eisen van een juiste morele orde in de betrekkingen tussen de echtgenoten." Humanae Vitae, 13[[34|13]]

"als ze op echt menselijke wijze gesteld worden," Gaudium et Spes, 49[[575|49]]

"bedreigd (worden) door de onverzadigbaarheid." Een diepere dimensie van de schaamte, 5[[6303|5]]

"verandert (...) de structuur van gemeenschap in de intermenselijke relatie wezenlijk." Een diepere dimensie van de schaamte, 6[[6303|6]]

"zichzelf subjectief te identificeren met zijn eigen lichaam" Theologie en pedagogie, 3[[6305|3]],

"Liefde sluit elke vorm van onderwerping uit, waarbij de vrouw een dienares of een slavin van haar echtgenoot zou kunnen worden, een voorwerp van eenzijdige overheersing. (...) De gemeenschap of eenheid die zij op grond van het huwelijk moeten vormen, wordt verwezenlijkt door een wederzijdse gave, die ook een wederzijdse onderwerping is.”" De echtgenoten: “Wederzijds onderdanig uit ontzag voor Christus”, 4[[6306|4]]

"Wanneer de mens enkel geest wil zijn en het lichaam zou willen afdoen als louter dierlijke erfenis, verliezen geest en lichaam hun waardigheid." Deus Caritas Est, 5[[715|5]]

"kan (hij) niet altijd alleen maar geven, hij moet ook ontvangen. Wie liefde wil schenken, moet haar zelf geschonken krijgen." Deus Caritas Est, 7[[715|7]]

"Veel mensen die leven zonder te huwen, zijn niet alleen toegewijd aan de familie waaruit zij voortkomen, maar bewijzen vaak grote diensten in hun vriendenkring, de kerkgemeenschap en het beroepsleven. (...) Velen stellen vervolgens hun talenten ten dienste van de christelijke gemeenschap in het teken van de naastenliefde en het vrijwilligerswerk. Dan zijn er degenen die niet huwen, omdat zij hun leven wijden uit liefde voor Christus en hun broeders en zusters. Door hun toewijding wordt het gezin in Kerk en maatschappij zeer verrijkt." Relatio Finalis - Synode 2015, 22[[6123|22]]

"geen reden (is) om de ‘minderwaardigheid’ van het huwelijk te steunen, noch de ‘superioriteit’ van de maagdelijkheid of het celibaat" Over het Rijk der hemelen, 2[[2581|2]],

"gaat het hier niet om de waarde van het huwelijk te verminderen in het voordeel van de onthouding." De roeping van de "historische" mens, (2)[[1854|(2)]]

"is er daarentegen geen enkele grond voor een vermoedelijke tegenstelling... Als men volgens een bepaalde theologische traditie spreekt van een staat van volmaaktheid (status perfectionis), doet men dit niet wegens de onthouding zelf, maar doet men dit met betrekking tot het geheel van een levensstijl die gebaseerd is op de evangelische raadgevingen." Over het Rijk der hemelen, 3[[2581|3]]

"komt degene die zo’n liefde bereikt, ... tot de volmaaktheid die uit de liefde voortvloeit door de trouw aan de geest van die raadgevingen. Een dergelijke volmaaktheid is mogelijk en toegankelijk voor elke persoon." Over het Rijk der hemelen, 2[[2581|2]]

"de mens kan niet leven zonder liefde. Hij krijgt nooit inzicht in zichzelf, en zijn leven is zinloos als hem de liefde niet geopenbaard wordt, als hij de liefde niet ontmoet." Redemptor Hominis, 10[[237|10]]

"het nodig is de positieve aspecten van de echtelijke liefde te verdiepen." Gezin, familie en "De facto verbintenissen", 40[[12|40]]

"emotie daarentegen, veroorzaakt door een ander menselijk wezen als persoon, ... neigt in zichzelf niet naar de huwelijksdaad." Onthouding tussen ‘opwinding’ en ‘emotie’, 6[[6307|6]]

"één enkele werkelijkheid, maar zij heeft verschillende dimensies - steeds kan de ene of de andere kant sterker naar voren komen." Deus Caritas Est, 8[[715|8]]

"eindigt niet bij de echtgenoten ... Terwijl de echtgenoten zich aan elkaar geven, schenken zij zo, boven zichzelf uit, het kind, levende weerkaatsing van hun eigen liefde, blijvend teken van de huwelijkseenheid en levende en onscheidbare synthese van hun vader- en moeder-zijn." Familiaris Consortio, 14[[267|14]]

"maakt het ons mogelijk de meest belangeloze dimensie van de liefde te ontdekken, die nooit ophoudt ons te verbazen. Het is de schoonheid van het tevoren bemind te zijn: de kinderen worden bemind, voordat ze komen." Het gezin - 4. Kinderen, 4[[5815|4]]

"worden bemind, nog voordat ze wat dan ook hebben gedaan om het te verdienen." Het gezin - 4. Kinderen, 4[[5815|4]]

"heel veel kinderen worden vanaf het begin geweigerd, beroofd van hun jeugden hun toekomst. En dan durft iemand te zeggen, als om zich te rechtvaardigen, dat het een fout is geweest ze op de wereld te laten komen. Dat is schandelijk! (...) Wat doen we met de plechtige verzekeringen van de rechten van de mens en van het kind, als wij de kinderen straffen voor de fouten van de ouders?”" Het gezin - 9. Kleine kinderen (II), 1[[5881|1]]

"wanneer het kinderen betreft die ter wereld komen, mag geen offer van de ouders te kostbaar of te groot worden geacht, al was het maar om te vermijden dat een kind denkt een vergissing te zijn geweest, niets waard te zijn en uitgeleverd te zijn aan de verwondingen in het leven en de willekeur van de mensen." Het gezin - 9. Kleine kinderen (II), 7[[5881|7]]

“onbeperkte voortplanting is of gebrek aan bewustzijn omtrent de betekenis van het opvoeden van kinderen, maar veeleer de mogelijkheid die aan echtparen wordt gegeven om hun onschendbare vrijheid vrij en verantwoord te gebruiken, daarbij de maatschappelijke en demografische realiteit, evenals de eigen situatie en gewettigde verlangens voor ogen houdend."Insegnamenti 17/1 (1994), pp. 750-751[[2383|(5)]]

“een bijzonder vermogen van het vrouwelijke organisme, dat met een bijzondere scheppende eigenschap dient voor de conceptie en de geboorte van de mens”. Het mysterie van de vrouw wordt geopenbaard in het moederschap, 3[[635|3]]

“aan het mysterie van de schepping, dat zich hernieuwt in de menselijke voortplanting." Het mysterie van de vrouw wordt geopenbaard in het moederschap, 3[[635|3]]

“Alle mama’s en alle papa’s hebben gedurende negen maanden van hun kind gedroomd. (...) Er is geen gezin zonder droom mogelijk. Wanneer een gezin het vermogen verliest om te dromen, groeien de kinderen niet en groeit de liefde niet, verslapt het leven en blust het uit”. Rusten in de Heer, 4[[5785|4]]

"“kinderen zin een geschenk. Ieder is uniek en onherhaalbaar (...). Men houdt van een kind, omdat het kind is: niet omdat het mooi is of omdat het zus of zo is; nee, omdat het kind is! Niet omdat het denkt zoals ik of mijn verlangens belichaamt. Een kind is een kind”. Het gezin - 4. Kinderen, 2[[5815|2]]

“Zodra de kinderen geboren worden, beginnen ze samen met voeding en zorg, de bevestiging van de geestelijke hoedanigheden van de liefde als geschenk te ontvangen. De daden van de liefde gaan via het geven van de persoonsnaam, de overdracht van de taal, de bedoelingen van een blik, een stralende glimlach. Zo leren ze dat de schoonheid van de band tussen mensen gericht is op onze ziel, onze vrijheid zoekt, het anders zijn van de ander aanvaardt, hem erkent en respecteert als gesprekspartner. (...) En dit is liefde, die een vonk van Gods liefde in zich draagt”. Het gezin - 29. Belofte aan de kinderen, 7[[6105|7]]

“dragen” beiden ”op een verschillende manier bij aan de groei van een kind. De waardigheid van een kind respecteren betekent de noodzaak en het natuurlijk recht ervan bevestigen een moeder en een vader te hebben”. p. 11[[6308]]

“zijn de medewerkers en als het ware de vertolkers van de liefde van de scheppende God”. Gaudium et Spes, 50[[575|50]]

“de vrouw als moeder voor de man staat, als subject van nieuw menselijk leven dat in haar is verwekt en zich ontwikkelt en uit haar ter wereld komt.” Het mysterie van de vrouw wordt geopenbaard in het moederschap, 2[[635|2]]

"de moeders zijn het meest werkdadige tegengif tegen het zich verspreidende individuele egoïsme. ... Zij immers getuigen van de schoonheid van het leven." Het gezin - 2. Moeder, 4[[5774|4]]

"zou een maatschappij zonder moeders een onmenselijke maatschappij zijn, omdat de moeders ook op de ergste ogenblikken altijd weten te getuigen van tederheid, toewijding, morele kracht. De moeders geven vaak ook de diepste zin van de religieuze praktijk door: in de eerste gebeden, de eerste gebaren van devotie die een kind leert (...). Zonder de moeders zouden er niet alleen geen nieuwe gelovigen zijn, maar zou het geloof een groot gedeelte van zijn eenvoudige en diepe warmte verliezen. (...) Lieve moeders, dankjewel, dankjewel voor wat jullie zijn in het gezin en voor wat jullie geven aan de Kerk en aan de wereld." Het gezin - 2. Moeder, 5-6[[5774|5-6]]

"dit aanvankelijk werd opgevat als een bevrijding: bevrijding van de vaderbaas, van de vader als vertegenwoordiger van de wet die van buitenaf wordt opgelegd, van de vader als beoordeler van het geluk van de kinderen en hindernis voor de emancipatie en de autonomie van de jongeren. Soms heerste er in sommige huizen in het verleden een autoritaire sfeer, in sommige gevallen zelfs onderdrukking." Het gezin - 3. Vader, 2[[5798|2]]

"zoals vaak gebeurt, schiet men van het ene uiterste in het andere. Het probleem van onze dagen lijkt niet zozeer de opdringerige aanwezigheid van de vaders te zijn, als wel veeleer hun afwezigheid, hun verdwijnen. De vaders zijn soms zo geconcentreerd op zichzelf en het eigen werk en soms op de eigen persoonlijke verwezenlijkingen dat zij ook het gezin vergeten. En zij laten de kinderen en de jongeren alleen." Het gezin - 3. Vader, 3[[5798|3]]

"zijn vrouw nabij is om alles te delen, vreugde en verdriet, inspanningen en hoop. En (opdat) hij zijn kinderen nabij is in hun groei: wanneer zij spelen en wanneer zij zich inzetten, wanneer zijonbekommerd zijn en wanneer zij bang zijn, wanneer zij zich uitdrukken en wanneer zij stil zijn, wanneer zij durven en wanneer zij angst hebben, wanneer zij een misstap doen en wanneer zij de weg terugvinden - een altijd aanwezige vader. Wanneer ik zeg “aanwezig”, dan is dat niet hetzelfde als “controleren”. Vaders die teveel controleren, onderdrukken de kinderen." Het gezin - 3bis. Vader (II), 4[[5806|4]]

"de kinderen er behoefte aan hebben een vader te hebben die op hen wacht, wanneer zij terugkeren van hun mislukkingen. Zij zullen er alles aan doen om het niet toe te geven, om het niet te laten zien, maar zij hebben het nodig." Het gezin - 3bis. Vader (II), 7[[5806|7]]

"het huwelijk niet louter is gericht op de voortplanting (...). Daarom blijft, ook als de vaak vurige verwachting naar het kind wordt teleurgesteld, het huwelijkstandhouden als gemeenschap en eenheid van het hele leven en behoudt het zijn waarde en onverbrekelijkheid." Gaudium et Spes, 50[[575|50]]

"is het moederschap niet een uitsluitend biologische werkelijkheid, maar komt het op verschillende wijzen tot uitdrukking." Slotdocument Vijfde Conferentie van het Latijns-Amerikaanse Episcopaat en de Caraïbische Eilanden, (457)[[4405|(457)]]

"De keuze voor adoptie en voogdijschap brengt buiten de gevallenwaar de huwelijkservaring wordt getekend door onvruchtbaarheid, een bijzondere vruchtbaarheid hiervan tot uitdrukking. (...) Ten overstaan van de situaties waarin tegen elke prijs een kind wordt gewild als recht van eigen completering, laten adoptie en voogdijschap, mits juist verstaan, een belangrijk aspect zien van het ouderschap en het kindschap, in zoverre ze helpen om te erkennen dat kinderen, of zij nu eigen kinderen zijn of geadopteerd of onder voogdijschap geplaatst, iets anders dan de eigenpersoon zijn en men hen moet liefhebben, men voor hen moet zorgen en hen niet alleen maar op de wereld moet zetten. Het doorslaggevende belang van het kind zou de beslissingen over adoptie en voogdijschap altijd moeten inspireren." Relatio Finalis - Synode 2015, 65[[6123|65]]

"dient de kinderhandel tussenlanden en continenten te worden verhinderd door passende wetgevende maatregelen en controles van de staten." Relatio Finalis - Synode 2015, 65[[6123|65]]

"het geloof ons niet van de wereld wegneemt, maar hierin dieper invoegt. (...) Ieder van ons speelt immers een bijzondere rol in de voorbereiding op de komst van het Rijk van God." Rusten in de Heer, 9[[5785|9]]

“Jouw handen zijn mijn liefkozing
mijn dagelijkse harmonie;
ik heb je lief omdat jouw handen
zich inzetten voor de gerechtigheid.

Als ik je liefheb, dan is dat omdat jij bent
mijn liefde, mijn medeplichtige en alles
en onderweg zijn wij zij aan zij
veel meer dan twee” “Te quiero”, in Poemas de otros, Buenos Aires 1993, 316[[6382]]

"Een aandachtige blik op het dagelijks leven van de mannen en de vrouwen vandaag laat onmiddellijk overal de behoefte zien aan een flinke injectie van gezinsgeest.... De organisatie van het gemeenschapsleven loopt niet alleen steeds meer vast in een bureaucratie die vreemd is aan de meest fundamentele menselijke banden, maar, zelfs de sociale en politieke zeden vertonen soms tekenen van ontaarding." Het gezin - 28. Familiegeest, 2-3[[6099|2-3]]

“’de mystiek’ van het sacrament sociaal van aard is” Deus Caritas Est, 14[[715|14]]

"blijft, ook al wordt iemand volwassen of oud, ook al wordt hij ouder, ook al heeft hij een baan met verantwoordelijkheid, bij dit alles de identiteit van kind bestaan. Wij zijn allen kinderen. En dit brengt ons altijd weer terug bij het feit dat wij onszelf het leven niet hebben gegeven, maar het hebben gekregen. De grote gave van het leven is het eerste geschenk dat wij hebben gekregen." Het gezin - 8. Kleine kinderen (I), 3[[5856|3]]

”vraagt het vierde gebod van kinderen (...) vader en moeder te eren. (Ex. 20, 12)[[b:Ex. 20, 12]] Dit gebod komt onmiddellijk na de geboden die God zelf betreffen. Het bevat immers iets heiligs, iets goddelijks, iets dat ten grondslag ligt aan ieder ander soort respect onder de mensen. En in de Bijbelse formulering van het vierde gebod wordt toegevoegd “dan zult gij lang leven op de grond die Jahwe uw God u schenkt”. De deugdzame band tussen de generaties is een garantie voor de toekomst en een garantie voor een waarlijk menselijke geschiedenis. Een maatschappij van kinderen die hun ouders niet eren, is een eerloze maatschappij (...). Het is een maatschappij die gedoemd is zich te vullen met ongevoelige en hebzuchtige jongeren”. Het gezin - 4. Kinderen, 6[[5815|6]]

"de Kerk zich niet kan en wil conformeren aan een mentaliteit van onverdraagzaamheid en nog minder van onverschilligheid en minachting ten opzichte van de ouderdom. Wij moeten opnieuw een collectief gevoel van dankbaarheid, waardering, gastvrijheid opwekken die de oudere laten voelen dat hij een levend deel van zijn gemeenschap is. Ouderen zijn mannen en vrouwen, vaders en moeders die vóór ons op dezelfde weg als wij zijn geweest, in hetzelfde huis als wij, onze dagelijkse strijd voor een waardig leven hebben gevoerd." Het gezin - 6. Grootouders (I), 7-8[[5834|7-8]]

"hoezeer zou ik een Kerk willen die de wegwerpcultuur uitdaagt met de overlopende vreugde van een nieuwe omarming tussen jongeren en ouderen!" Het gezin - 7. Grootouders (II), 7[[5844|7]]

"vooral als gevolg van een ongeordende ontwikkeling van de industrie en van de bevolkingsdichtheid van de steden; die vormen van uitstoting zijn een bron zowel van bitter lijden voor de bejaarden zelf als van geestelijke verarming voor de gezinnen." Familiaris Consortio, 27[[267|27]]

"de continuïteit van de generaties"

"het charisma om de generatiekloven te overbruggen." Tot de deelnemers aan het "International Forum on Active Aging", 5[[1945|5]]

"Veel mensen kunnen constateren dat zij juist aan hun grootouders hun inwijding in het christelijk leven te danken hebben." Relatio Finalis - Synode 2015, 18[[6123|18]]

"maakt de aandacht voor de ouderen het verschil van een cultuur uit. Is er in een cultuur aandacht voor de oudere? Is er plaats voor de oudere? Dan zal deze cultuur verder gaan als zij de wijsheid, het verstandvan de ouderen weet te respecteren." Het gezin - 6. Grootouders (I), 3[[5834|3]]

“draagt een beschaving waarin geen plaats is voor de ouderen, waarin de ouderen worden afgedankt, omdat zij problemen veroorzaken, daarom draagt deze maatschappij het virus van de dood in zich”, Het gezin - 6. Grootouders (I), 2[[5834|2]]

“zij zich losrukt van haar eigen wortels”. Bejaardenhuizen zouden 'longen' van menselijkheid moeten zijn, 6[[5635|6]]

“de band van broederschap die in het gezin wordt gevormd tussen de kinderen is, als dit gebeurt in de sfeer van een opvoeding tot het openstaan voor de ander, de grote school van vrijheid en vrede. In het gezin leert men onder broers en zussen het menselijk samen leven (...). Wij zijn ons daar misschien niet altijd van bewust, maar het is juist het gezin dat broederschap in de wereld binnenbrengt! Vanuit deze eerste ervaring van broederschap, gevoed door genegenheid en opvoeding in het gezin, straalt de stijl van broederschap als een belofte uit over de hele maatschappij.” Het gezin - 5. Broers en zussen, 3[[5826|3]]

“straalt broederschap in het gezin op een bijzondere wijze, wanneer wij de zorg, het geduld, de genegenheid zien waarmee een zwakker, ziek of gehandicapt broertje of zusje wordt omgeven.” Het gezin - 5. Broers en zussen, 5[[5826|5]]

“het hebben van een broer, een zus die van je houdt, een sterke, onbetaalbare, onvervangbare ervaring is.” Het gezin - 5. Broers en zussen, 6[[5826|6]]

“de liefde van man en vrouw in het huwelijk en, in afgeleide en ruimere zin, de liefde tussen de leden van eenzelfde gezin - tussen ouders en kinderen, tussen broers en zussen, tussen bloedverwanten en familieleden - wordt bezield en gedreven door een innerlijke en onophoudelijke dynamiek die het gezin tot een steeds diepere en intensere communicatie voert, die grondslag en ziel is van de huwelijks- en gezinsgemeenschap”. Familiaris Consortio, 18[[267|18]]

“zelfs degenen die van hun leven een grote puinhoop hebben gemaakt.”. Het gezin - 28. Familiegeest, 2[[6099|2]]

“het vreugdevolle getuigenis van echtgenoten en gezinnen, huiskerken” Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 30[[5675|30]]

“het erom gaat te laten ervaren dat het evangelie van het gezin een vreugde is die ‘het hart en het hele leven vervult’, omdat wij in Christus zijn ‘bevrijd van de zonde, de droefheid, de innerlijke leegte, het isolement’. Evangelii Gaudium, 1[[4984|1]] In het licht van de parabel van de zaaier (Mt. 13, 3)[[b:Mt. 13, 3]] is het onze taak mee te werken bij het zaaien: de rest is het werk van God. Wij mogen evenmin vergeten dat de Kerk die preekt over het gezin, een teken van tegenspraak is”, Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 31[[5675|31]]

“elk gezin en alle gezinnen te begeleiden, opdat zij de beste weg ontdekken om de moeilijkheden die zij op hun weg tegenkomen, te overwinnen”. Relatio Finalis - Synode 2015, 56[[6123|56]]

“een evangeliserende en catechetische krachtsinspanning die gericht is op het innerlijk van het gezin”, Relatio Finalis - Synode 2015, 89[[6123|89]]

"Daarom wordt van heel de Kerk een missionaire bekering gevraagd: het is noodzakelijk niet te blijven stilstaan bij een puur theoretische verkondiging, die losstaat van de problemen van de mensen." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 32[[5675|32]]

“de verkondiging moet doen ervaren dat het evangelie van het gezin een antwoord is op de diepste verwachtingen van de menselijke persoon: zijn waardigheid en de volle verwezenlijking in wederkerigheid, gemeenschap en vruchtbaarheid. Het gaat er niet alleen om een stelsel van normen te presenteren, maar waarden voor te houden en zo te beantwoorden aan de behoefte hieraan die men vandaag ook in de meest geseculariseerde landen vaststelt." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 33[[5675|33]]

“Eveneens is de noodzaak onderstreept van een evangelisatie die vrijmoedig culturele, maatschappelijke, politieke en economische omstandigheden aanklaagt, zoals de overdreven ruimte die wordt gegeven aan de logica van de markt, die een authentiek gezinsleven belemmeren en daardoor discriminatie, armoede, uitsluiting en geweld met zich meebrengen. Daarom dient een dialoog en een samenwerking met de maatschappelijke structuren te worden ontwikkeld en dienen leken die zich als christenen inzetten op cultureel en maatschappelijk-politiek vlak, te worden bemoedigd en ondersteund.”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 38[[5675|38]]

"De belangrijkste bijdrage aan de gezinspastoraal biedt de parochie, die het gezin van de gezinnen is, waarin de bijdragen van kleine gemeenschappen, bewegingen en kerkelijke verenigingen worden geharmoniseerd." Relatio Finalis - Synode 2015, 77[[6123|77]]

"een adequatere vorming van priesters, diakens, mannelijke en vrouwelijke religieuzen, catechisten en andere werkers in de pastoraal." Relatio Finalis - Synode 2015, 61[[6123|61]]

“De aanwezigheid van leken en gezinnen, in het bijzonder de vrouwelijke aanwezigheid, bij de vorming van de priester, begunstigt de waardering voor de verscheidenheid en complementariteit van de verschillende roepingen in de Kerk.” Relatio Finalis - Synode 2015, 61[[6123|61]]

“Vormings- en cursusprogramma’s die specifiek gericht zijn op werkers in de pastoraal, zullen hen geschikt kunnen maken om de weg zelf van de voorbereiding op het huwelijk in te voegen in de bredere dynamiek van het kerkelijk leven.” Relatio Finalis - Synode 2015, 61[[6123|61]]

“ook met het zicht op de bijzondere noodsituaties, die worden bepaald door de gevallen van huiselijk geweld en seksueel misbruik”. Relatio Finalis - Synode 2015, 61[[6123|61]]

"De complexe maatschappelijke werkelijkheid en de uitdagingen die het gezin vandaag geroepen is onder ogen te zien, vragen om een grotere inzet van heel de christelijke gemeenschap voor de voorbereiding van de huwenden op het huwelijk. Het is noodzakelijk het belang van de deugden in herinnering te roepen. Hieronder blijkt de kuisheid een kostbare voorwaarde te zijn voor een echte groei van de liefde tussen de personen. Wat deze noodzaak betreft, hebben de synodevaders eensgezind de behoefte onderstreept aan een grotere betrokkenheid van heel de gemeenschap. Daarbij hebben zij, naast de verworteling van de voorbereiding op het huwelijk in de weg van de christelijke initiatie door de band met het doopsel en de andere sacramenten te benadrukken, ook een bijzondere plaats gegeven aan het getuigenis van de gezinnen zelf. Men heeft eveneens de noodzaak naar voren gebracht van specifieke programma’s voor de onmiddellijke voorbereiding op het huwelijk die een ware ervaring van deelname aan het kerkelijke leven zijn en de verschillende aspecten van het gezinsleven verdiepen." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 39[[5675|39]]

“een kostbare bron, omdat zij door zich oprecht ervoor in te zetten te groeien in de liefde en de wederzijdse gave, eraan kunnen bijdragen de structuur zelf van heel het lichaam van de Kerk te vernieuwen: de bijzondere vorm van vriendschap die zij beleven, kan aanstekelijk worden en de christelijke gemeenschap waarvan zij deel uitmaken, in vriendschap en broederschap doen groeien”. Orientamenti pastorali sulla preparazione al matrimonio e alla famiglia, (1)[[6357|(1)]]

“niet het veel weten de ziel verzadigt en bevredigt, maar het innerlijk de dingen voelen en proeven”. Annotatie 2[[2749]]

“met grootmoedigheid en vrijgevigheid”. Annotatie 5[[2749]]

"de ‘taal van het lichaam’ de taal wordt van de bedienaars van het sacrament, bewust dat in het huwelijksverbond het mysterie zich uitdrukt en verwezenlijkt, dat zijn bron vindt in God zelf." Het gebed van de nieuwe echtgenoten, (4)[[6321|(4)]]

"vrijheid en trouw niet elkaars tegengestelde zijn, maar elkaar daarentegen ondersteunen, zowel in de intermenselijke, als de maatschappelijke relaties. Wij denken concreet aan de schade die in de beschaving van de wereldwijde communicatie de inflatie van onvervulde beloften aanricht. (...) Eerbied hebben voor het gegeven woord, trouw aan een belofte kunnen noch gekocht, noch verkocht worden. Men kan ze niet met geweld opleggen, maar ook niet zonder offer veiligstellen." Het gezin - 30. Trouw aan de liefde, 3,5[[6111|3.5]]

“omdat de toekomstige echtgenoten zich te zeer concentreren op de dag van de bruiloft ,vergeten dat zij zich aan het voorbereiden zijn op een verplichting die het hele leven duurt”. Boodschap voor de Veertigdagentijd[[6379]]

“ononderbroken continuïteit van de liturgische taal” Het sacramenteel teken: ‘Mysterie’ en ‘Ethos’, (3)[[6322|(3)]]

“het huwelijksleven wordt in zekere zin liturgie”. Het sacramenteel teken: ‘Mysterie’ en ‘Ethos’, (6)[[6322|(6)]]

"De huwelijksliturgie is een uniek gebeuren, dat wordt beleefd in de context van een feest van het huwelijk en het samenleven. Het eerste van de tekenen van Jezus vond plaats bij het feestmaal van de bruiloft van Kana: de goede wijn van het wonder van de Heer, die de geboorte van een nieuw gezin verblijdt, is de nieuwe wijn van het verbond van Christus met de mannen en de vrouwen van iedere tijd.... De celebrant heeft veelvuldig de gelegenheid zich te richten tot een bijeenkomst die bestaat uit personen die weinig deelnemen aan het kerkelijke leven of behoren tot een andere christelijke gezindte of religieuze gemeenschap. Het betreft een kostbare gelegenheid voor de verkondiging van het Evangelie van Christus," Relatio Finalis - Synode 2015, 59[[6123|59]]

"Overeenkomstig het persoonlijke en menselijk complete karakter van de huwelijksliefde is de juiste weg voor een gezinsplanning die van een overeenstemmende dialoog tussen de echtgenoten, van een respecteren van de tijden en een rekening houden met de waardigheid van de partner. In deze zin moeten de encycliek Humanae Vitae[34] vgl: Humanae Vitae, 10-14[[[34|10-14]]] en de apostolische exhortatie Familiaris Consortio[267] vgl: Familiaris Consortio, 14,28-35[[[267|14.28-35]]] opnieuw worden ontdekt opdat de bereidheid het leven weer door te geven opgewekt wordt, in tegenstelling tot een mentaliteit die vaak vijandig staat tegenover het leven. ... Een verantwoordelijke keuze voor het doorgeven van het leven veronderstelt een vorming van het geweten dat “de meest verborgen kern en het heiligdom van de mens is, waarin hij alleen is met God, wiens stem binnen in hem weerklinkt”. Gaudium et Spes, 16[[575|16]] Hoe meer de echtgenoten in hun geweten trachten naar God en zijn geboden te luisteren (Rom. 2, 15)[[b:Rom. 2, 15]] en zich geestelijk laten begeleiden, des te meer zal hun beslissing innerlijk vrij zijn van een subjectief oordeel en een aanpassing aan de wijzen van gedrag van hun omgeving." Relatio Finalis - Synode 2015, 63[[6123|63]]

"(een echtpaar) zich een goed gefundeerd oordeel trachten te vormen, daarbij rekening houdend zowel met hun eigen welzijn als met dat van hun reeds geboren en toekomstige kinderen. Zij zullen daarbij ook letten op de materiële en geestelijke factoren van hun tijd en van hun situatie, en tenslotte zullen zij daarbij rekening houden met het welzijn van het gezin van de burgerlijke samenleving en ook van de Kerk. In laatste instantie zijn het de echtgenoten zelf, die dit oordeel voor het aanschijn van God moeten vormen." Gaudium et Spes, 50[[575|50]]

"Het gebruik maken van methoden die gebaseerd zijn op het “natuurlijke ritme van de vruchtbaarheid” Humanae Vitae, 11[[34|11]], dient te worden aangemoedigd. Men moet benadrukken dat “deze methoden het lichaam van de echtgenoten eerbiedigen, de wederzijdse tederheid bevorderen en de groei van de waarachtige vrijheid begunstigen”. Catechismus van de Katholieke Kerk, 2370[[1|2370]] Er moet altijd worden onderstreept dat de kinderen van God een wonderbare gave van God zijn, een vreugde voor de ouders en voor de Kerk. Door hen vernieuwt de Heer de wereld. " Relatio Finalis - Synode 2015, 63[[6123|63]]

"de eerste jaren van het huwelijk een vitale en delicate periode zijn, gedurende welke het paar groeit in het bewustzijn van de uitdagingen en de betekenis van het huwelijk. Vandaar de behoefte aan een pastorale begeleiding die doorgaat na de viering van het sacrament. vgl: Deel III[[[267]]] In deze pastoraal blijkt de aanwezigheid van echtparen met ervaring van groot belang te zijn. De parochie wordt beschouwd als de plaats waar ervaren paren ter beschikking kunnen worden gesteld van de jongere paren, met eventuele bijstand van verenigingen en nieuwe gemeenschappen. Het is noodzakelijk echtparen aan te moedigen tot een fundamentele houding van het aanvaarden van de grote gave van kinderen. Het belang van een spiritualiteit van het gezin, het gebed en de deelname aan de zondagsliturgie dient te worden onderstreept door de paren aan te moedigen regelmatig bijeen te komen om de groei in het geestelijk leven en de solidariteit bij concrete levensbehoeften te bevorderen. Liturgie, devotionele praktijken en eucharistievieringen voor gezinnen, vooral op de verjaardag van het huwelijk, zijn vermeld als van wezenlijk belang om de evangelisatie door het gezin te bevorderen." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 40[[5675|40]]

"het Woord van God is bron van leven en spiritualiteit voor het gezin. Heel de gezinspastoraal zal zich innerlijk moeten laten modelleren en de leden van de huiskerk moeten vormen door het biddend en kerkelijk lezen van de Heilige Schrift. Het Woord van God is niet alleen maar een blijde boodschap voor het privé leven van personen, maar ook een criterium van beoordeling en een licht voor het onderscheiden van de verschillende uitdagingen waarmee echtgenoten en gezinnen worden geconfronteerd. " Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 34[[5675|34]]

"oude geliefden zij die ervaren en beproefd zijn”

"gevoelsmatige opwellingen, uitbarstingen en uiterlijk branden van vuur. Zij genieten nu de lieflijkheid van de wijn van een in wezen reeds gefermenteerde en in de ziel opgeslagen liefde.” B, XXV, 11[[3968]]

"“de ervaring laat zien dat met een passende hulp en met de verzoenende werking van de genade een groot percentage van huwelijkscrises op voldoende wijze wordt overwonnen. Weten te vergeven en zich vergeven voelen is een fundamentele ervaring in het gezinsleven." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 44[[5675|44]]

"De moeizame kunst van de verzoening, die de ondersteuning van de genade nodig heeft, heeft behoefte aan een edelmoedige samenwerking van verwanten en vrienden en soms ook aan externe en professionele hulp." Relatio Finalis - Synode 2015, 81[[6123|81]]

“een dienstwerk dat aan degenen gewijd is van wie dehuwelijksrelatie verbroken is, bijzonder noodzakelijk blijkt te zijn.” Relatio Finalis - Synode 2015, 78[[6123|78]]

"er gevallen zijn waarbij een uit elkaar gaan onvermijdelijk is. Soms kan het zelfsmoreel noodzakelijk worden, wanneer het er juist om gaat de zwakstepartner of kleine kinderen te behoeden voor ernstigere wonden die dooraanmatiging en geweld, vernedering en uitbuiting, desinteresse en onverschilligheid worden veroorzaakt." Het gezin - 20. Kwetsuren (I), 4[[5968|4]]

"moet het uit elkaargaan gezien worden als een laatste middel, nadat iedere andere redelijkepoging zinloos is gebleken." Familiaris Consortio, 83[[267|83]]

"een bijzonder onderscheidingsvermogen onmisbaar is om hen die uit elkaar zijn gegaan, gescheiden, in de steek gelaten zijn, te begeleiden. Vooral moet het lijden –aanvaard en gerespecteerd worden van hen die ten onrechte moeten ondergaan dat ze uit elkaar gaan, scheiden of in de steek gelaten worden, of door mishandelingen van de echtgenoot gedwongen zijn het samenleven te verbreken. Vergeving voor geleden onrecht is niet gemakkelijk, maar het is een weg die de genade mogelijk maakt. Vandaar de noodzaak van een pastoraal van verzoening en bemiddeling door gespecialiseerde, in de bisdommen te vestigen adviescentra." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 47[[5675|47]]

"dienen personen die gescheiden, maar niet opnieuw gehuwd zijn en vaak getuigen zijn van huwelijkse trouw, aangemoedigd te worden in de eucharistie het voedsel te vinden dat hen ondersteunt in hun toestand. De lokale gemeenschap en de herders moeten deze personen begeleiden met zorg, vooral wanneer er kinderen zijn of hun toestand van armoede ernstig is." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 50[[5675|50]]

"vereisen een aandachtige onderscheiding en een begeleiding met groot respect, waarbij ieder taalgebruik en iedere houding die hun het gevoel geeft gediscrimineerd te worden, vermeden dient te worden en hun deelname aan het leven van de gemeenschap bevorderd dient te worden. De zorg voor hen op zich nemen is voor de christengemeenschap geen verzwakking van haar geloof en haar getuigenis omtrent de onontbindbaarheid van het huwelijk, integendeel, juist in deze zorg brengt zij haar naastenliefde tot uitdrukking." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 51[[5675|51]] vgl: Relatio Finalis - Synode 2015, 84[[[6123|84]]]

"de noodzaak onderstreept de procedures voor de erkenning van de zaken van nietigverklaring meer toegankelijk en soepeler, zo mogelijk kosteloos, te maken." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 48[[5675|48]]

"makendat de bisschop zelf in zijn Kerk, waarover hij als herder en hoofd isaangesteld, juist hierom rechter is onder de aan hem toevertrouwde gelovigen." Preambule III[[6048]]

"vormt het in praktijk brengen van deze documenten duseen grote verantwoordelijkheid voor de diocesane ordinaris, die geroepenis enkele zaken zelf te beoordelen en in ieder geval een gemakkelijkeretoegang van de gelovigen tot gerechtigheid te garanderen. Dit houdt devoorbereiding in van voldoende personeel dat bestaat uit geestelijken enleken en dat zich op de eerste plaats wijdt aan deze kerkelijke dienst. Daarom zal het noodzakelijk zijn om aan gescheiden personen of paren in crisiseen dienst van informatie, advies en bemiddeling, verbonden met de gezinspastoraal, ter beschikking te stellen, die ook de mensen zal kunnenopvangen met het oog op een onderzoek voorafgaand aan een huwelijksproces. vgl: Mitis Iudex Dominus Iesus, 2-3[[[6048|2-3]]]" Relatio Finalis - Synode 2015, 82[[6123|82]]

"“de gevolgen van het uitelkaar gaan of de scheiding voor de kinderen, die in elk geval de slachtoffers zijn van de situatie." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 47[[5675|47]]

"Neem het kind nooit, nooit in gijzeling! Jullie zijn door zeer veelmoeilijkheden en om zeer veel redenen uit elkaar gegaan, het leven heeftjullie deze beproeving gegeven, maar laten de kinderen niet degenen zijndie de last van dit uit elkaar gaan dragen, laten zij niet gebruikt wordenals gijzelaars tegen de andere partner, laten zij opgroeien, terwijl zij horendat mama geen kwaad spreekt over papa, hoewel ze niet meer samen zijn,en dat papa geen kwaad spreekt over mama." Het gezin - 15. De opvoeding, 2[[5926|2]]

"vraag ik mij af of wij niet ondanks onze blijkbaar ontwikkelde gevoeligheid en al onze verfijnde psychologische analyses ook doof geworden zijn voor de wonden van de ziel van een kind. (...) Voelen wij het gewicht van de berg die de ziel van een kind verplettert in de gezinnen waar men elkaar slecht behandelt en elkaar kwaad doet tot aan het verbreken van de huwelijkse trouw toe?" Het gezin - 20. Kwetsuren (I), 2[[5968|2]]

"hoe zouden wij deze ouders op het hart kunnen drukken alles eraan te doen hun kinderen tot een christelijk leven op te voeden door hun het voorbeeld van een overtuigd en in praktijk gebracht geloof te geven, als wij hen op een afstand zouden houden van het christelijk leven van de gemeenschap, als waren zij geëxcommuniceerd? Men moet ervoor zorgen niet nog andere lasten toe te voegen dan die de kinderen in deze situaties al moeten dragen!" Het gezin - 21. Kwetsuren (II), 2[[6024|2]]

"De problemen betreffende het gemengde huwelijk vragen om een bijzondere aandacht. Huwelijken tussen katholieken en andere gedoopten “laten weliswaar een bijzonder karakter zien, maar het is goed de elementen ervan op de juiste wijze tot hun recht te laten komen en te ontwikkelen, zowel vanwege hun intrinsieke waarde, als vanwege de bijdrage die zij kunnen leveren aan de oecumenische beweging”. Met het oog daarop “moet men streven ... naar een hartelijke samenwerking tussen de katholieke en niet-katholieke bedienaar, reeds vanaf de tijd van voorbereiding op huwelijk en bruiloft”. Familiaris Consortio, 78[[267|78]] Omtrent het delen van de Eucharistie wordt eraan herinnerd dat “de beslissing om de niet-katholieke partij bij het huwelijk wel of niet toe te laten tot de eucharistische Communie genomen moet worden conform de algemene normen die in dezen zowel voor de oosterse christenen als de andere Christenen bestaan, en rekening houdend met deze bijzondere situatie, dat wil zeggen dat twee gedoopte Christenen het Sacrament van een christelijk huwelijk ontvangen. Hoewel de echtgenoten bij een gemengd huwelijk de Sacramenten van Doopsel en Huwelijk gemeenschappelijk hebben, kan het delen van de Eucharistie alleen maar een uitzondering zijn en moeten in elk geval de aangegeven bepalingen in acht worden genomen (...) 159-160[[1089]]” Relatio Finalis - Synode 2015, 72[[6123|72]]

"De huwelijken met een verschil in eredienst vertegenwoordigen een bevoorrechte plaats voor een interreligieuze dialoog (...), zij brengen enkele bijzondere moeilijkheden met zich mee, zowel met betrekking tot de christelijke identiteit van het gezin, als met betrekking tot de godsdienstige opvoeding van de kinderen. (...) Het aantal gezinnen dat bestaat uit een huwelijksverbintenis met een verschil in eredienst neemt toe in de missiegebieden en ook in landen met een lange christelijke traditie en schept de noodzaak te voorzien in een pastorale zorg die gedifferentieerd is al naar gelang de verschillende maatschappelijke en culturele contexten. In sommige landen waar geen vrijheid van godsdienst bestaat, is de christelijke partner verplicht over te gaan tot een andere godsdienst om te kunnen huwen en kan men geen canoniek huwelijk vieren, noch de kinderen dopen bij een verschil in eredienst. Daarom moeten wij de noodzaak benadrukken dat ten opzichte van allen de vrijheid van godsdienst wordt geëerbiedigd." Relatio Finalis - Synode 2015, 73[[6123|73]]

"Het is noodzakelijk bijzondere aandacht te wijden aan personen die een dergelijke huwelijksverbintenis aangaan, en dat niet alleen in de periode vóór het huwelijk. Bijzondere uitdagingen gaan paren en gezinnen aan waarbij de ene partner katholiek en de ander niet-gelovig is. In deze gevallen is het noodzakelijk te getuigen van het vermogen van het evangelie om in te gaan op deze situaties om de opvoeding van de kinderen tot het christelijk geloof mogelijk te maken." Relatio Finalis - Synode 2015, 74[[6123|74]]

"Bijzondere moeilijkheden doen zich voor in situaties die de toegang tot het doopsel betreffen van personen die zich in een complexe huwelijkssituatie bevinden. Het betreft personen die een vaste huwelijksverbintenis hebben gesloten in een tijd dat tenminste één van hen het christelijk geloof nog niet kende. De bisschoppen zijn geroepen in deze gevallen een pastorale onderscheiding in praktijk te brengen die is afgestemd op hun geestelijk welzijn." Relatio Finalis - Synode 2015, 75[[6123|75]]

"iedere vorm van onrechtmatige discriminatie" Catechismus van de Katholieke Kerk, 2358[[1|2358]] Relatio Finalis - Synode 2015, 76[[6123|76]]

"omtrent projecten van gelijkstelling van verbintenissen tussen homoseksuele personen aan het huwelijk ‘er geen enkel reden is om analogieën aan te nemen of vast te stellen, zelfs geen verre analogieën, tussen homoseksuele verbintenissen en Gods plan betreffende huwelijk en gezin.";

"dat de lokale Kerken in dezen onder druk worden gezet en dat internationale organisaties de financiële steun aan arme landen laten afhangen van het invoeren van wetten die een ‘huwelijk’ tussen personen van hetzelfde geslacht instellen." Relatio Finalis - Synode 2015, 76[[6123|76]] vgl: Overwegingen over voorstellen om wettelijke erkenning te geven aan verbintenissen tussen homoseksuele personen, 4[[[96|4]]]

"biologische moeders of vadersdie nooit hebben willen integreren in een gezinsleven, situaties van geweldwaaruit een ouder met de kinderen heeft moeten vluchten, de dood vaneen van de ouders, het in de steek laten van het gezin door een van deouders en andere situaties. Wat de oorzaak ook is, de ouder die samen methet kind woont, moet steun en troost vinden bij de andere gezinnen die dechristelijke gemeenschap vormen, evenals bij de pastorale organen van deparochie. Deze gezinnen worden vaak extra getroffen door de ernst van deeconomische problemen, de onzekerheid van tijdelijk werk, de moeite dekinderen te onderhouden, het gebrek aan een huis." Relatio Finalis - Synode 2015, 80[[6123|80]]

"het is alsof de tijd stilstaat: er gaat een afgrond open die het verleden en ook de toekomst opslokt. (...) En soms komt men ook er toe God te beschuldigen. Hoeveel mensen - ik begrijp ze - worden kwaad op God." Het gezin - 19. Rouw, 2[[5955|2]]

“Het weduwschap is een bijzonder moeilijke ervaring (...) sommigen laten zien dat zij de eigen energie met nog meer toewijding weten te richten op hun kinderen en kleinkinderen en daarbij in deze uitdrukking van liefde een nieuwe opvoedkundige zending vinden. (...) Zij die niet kunnen rekenen op de aanwezigheid van familie aan wie zij zich kunnen wijden en van wie zij genegenheid en nabijheid kunnen ontvangen, moeten door de christelijke gemeenschap met bijzondere aandacht en bereidheid worden ondersteund, vooral als zij in behoeftige omstandigheden verkeren." Relatio Finalis - Synode 2015, 19[[6123|19]]

"ons leven te vergiftigen, onze genegenheid nutteloos te maken, ons te storten in de donkerste leegte." Het gezin - 19. Rouw, 3[[5955|3]]

"“In onze angst, omdat wij moeten sterven, troost ons uw belofte dat wij eens onsterfelijk zullen zijn. Gij neemt het leven, God, niet van ons af, Gij maakt het nieuw”.

“onze dierbaren zijn niet verdwenen in het duister van het niets: de hoop verzekert ons dat zij in de goede en sterke handen van God zijn." Het gezin - 19. Rouw, 4[[5955|4]]

“kan hen niet alleen helpen, maar hun voorspraak kan voor ons ook doeltreffend maken." Catechismus van de Katholieke Kerk, 958[[1|958]]

"beter te kunnen helpen ná zijn dood.... krachtiger genaden te kunnen ontvangen". 93: Monumenta Historica Sancti Patris Nostri Dominici, XVI, Rome, 1935, p. 69[[3366]]

“de verbinding met de broeders die in de vrede van Christus ontslapen zijn, geenszins wordt onderbroken, maar veeleer (...) door de uitwisseling van geestelijke goederen verstevigd." Lumen Gentium, 49[[617|49]]

"tijd gaat boven ruimte". Evangelii Gaudium, 222[[4984|222]]

"Proberen wij werkelijk te begrijpen “waar” de kinderen op hun weg zijn? Waar is werkelijk hun ziel, weten wij dat? Envooral: willen wij dat weten?" Het gezin - 15. De opvoeding, 6[[5926|6]]

"handelt in wel bewuste en vrije keuze, persoonlijk, namelijk van binnen uit bewogen een aangezet". Gaudium et Spes, 17[[575|17]]

"Het gezin is de hoofdrolspeler in een integrale ecologie, omdat dit het primaire sociale subject is dat in zich de twee basisprincipes van menselijke beschaving op aarde bevat: het principe van gemeenschap en het principe van vruchtbaarheid." Apostolische reis naar Cuba, de Verenigde Staten en de VN - 8e Wereldontmoeting van Gezinnen, 6[[6092|6]]

"bij ziekte ook in het gezin als gevolg van de menselijke zwakheidmoeilijkheden ontstaan. In het algemeen doet de tijd van de ziekte de kracht van de familiebanden echter groeien. (...) Een opvoeding die beschermt tegen gevoeligheid voor menselijke ziekte, verdort het hart. En zorgt ervoor dat kinderen “gevoelloos worden gemaakt” voor het lijden van anderen, niet in staat zich bezig te houden met het lijden en de ervaring van de grens te beleven." Het gezin - 18. Het gezin en ziekte, 5[[5947|5]]

“zijn de christelijke gemeenschappen geroepen de opvoedkundige zending van de gezinnen steun te bieden”, Het gezin - 15. De opvoeding, 7[[5926|7]]

“het verbond tussen gezinnen en de christelijke gemeenschap nieuw leven in te blazen”. Het gezin - 26. Gemeenschap, 5[[6055|5]]

“een vitale functie vervullen in het bijstaan van de ouders bij hun plicht om hun kinderen op te voeden. (...) Katholieke scholen zouden moeten worden bemoedigd in hun zending de leerlingen te helpen groeien als rijpe volwassenen die de wereld kunnen zien door de liefdevolle ogen van Jezus en die het leven begrijpen als een roeping om God te dienen”. Relatio Finalis - Synode 2015, 68[[6123|68]]

“dienen vastberaden de vrijheid van de Kerk om de eigen leer te onderrichten en het recht van gewetensbezwaar van dekant van de opvoeders te worden bevestigd.” Relatio Finalis - Synode 2015, 58[[6123|58]]

“positieve en voorzichtige seksuele opvoeding”

“in overeenstemming met hun leeftijd”

“rekening houdend met de vorderingen van de psychologie, de pedagogie en de didactiek” Gravissimum Educationis, 1[[647|1]]

“de behoefte aan een nieuwe en meer aangepaste taal zich vooral voordoet op het ogenblik dat kinderen en adolescenten worden ingeleid in het thema van de seksualiteit”. Relatio Finalis - Synode 2015, 56[[6123|56]]

“schept op het ogenblik een illusie van vereniging, maar zonder liefde laat deze “vereniging” twee wezens achter als vreemden die even ver van elkaar staan als tevoren”. New York 1956, p. 54.[[6083]]

"de logica van de heerschappij over het eigen lichaam daarentegen verandert in een soms subtiele logica van de heerschappij over de schepping (...). Ook het accepteren van het eigen mannelijk of vrouwelijk lichaam is noodzakelijk om zichzelf te kunnen herkennen in het andere geslacht. Zo is het mogelijk met vreugde de specifieke gave van de ander, man of vrouw, als werk van God de Schepper, te accepteren en elkaar te verrijken." Laudato Si', 155[[5000|155]]

"het seksuele verschil weg te nemen, omdat zij niet meer hiermee om kan gaan." Het gezin - 10. Mannen en vrouwen (I), 4[[5887|4]]

“meewerken aan de heilige bevalling”.7,7: PL 40, 400[[1009]]

"is het mooi, wanneer moeders hun kleine kinderen leren Jezus of de Maagd een kushandje te geven. Hoeveel tederheid ligt er in dat gebaar! Op dat ogenblik verandert het hart van de kinderen in een ruimte van gebed” Het gezin - 24. Gebed, 4[[6042|4]]

"dient men ervoor te zorgen de paren, moeders en vaders te waarderen als actieve subjecten van de catechese, .... De gezinscatechese is van groot nut als doeltreffende methode om de jonge ouders te vormen en hen bewust te maken van hun zending als evangelisatoren van het eigen gezin." Relatio Finalis - Synode 2015, 89[[6123|89]]

"Het gezin wordt zo een subject van pastoraal handelen door middel van de uitdrukkelijke verkondiging van het evangelie en de erfenis van veel vormen van getuigenis: solidariteit jegens de armen, openstaan voor de diversiteit van de personen, bescherming van de schepping, morele en materiële solidariteit jegens andere, vooral behoeftige gezinnen, de inzet voor het bevorderen van het algemeen welzijn ook door de verandering van onrechtvaardige maatschappelijke structuren, te beginnen bij het gebied waarin het leeft, door lichamelijke en geestelijke werken van barmhartigheid te doen." Relatio Finalis - Synode 2015, 93[[6123|93]]

“tegen de wil van God is, is zij zich ook bewust van de broosheid van velen van haar kinderen”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 24[[5675|24]]

“richt de Kerk met liefde zich tot hen die op een onvolledige wijze deelnemen aan haar leven, en erkent daarbij dat de genade van God ook in hun leven werkzaam is door hun moed te geven het goede te doen, met liefde voor elkaar te zorgen en ten dienste te staan van de gemeenschap waarin zij leven en werken”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 25[[5675|25]]

“moet de Kerk met aandacht en zorg haar zwakste, door gewonde en verloren liefde getekende kinderen begeleiden en hun weer vertrouwen en hoop geven, als het licht van een vuurtoren van een haven of van een fakkel die te midden van de mensen wordt gedragen om hen te verlichten die de koers zijn kwijtgeraakt of zich in stormachtig weer bevinden”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 28[[5675|28]]

“wanneer een verbintenis door een publieke band een aanzienlijke stabiliteit bereikt, wordt gekenmerkt door een diepe genegenheid, verantwoordelijkheid ten opzichte van het nageslacht, het vermogen beproevingen te overwinnen, zij dan kan worden gezien als een gelegenheid om te begeleiden in de ontwikkeling naar het sacrament van het huwelijk”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 27[[5675|27]]

“die deel uitmaken van de Kerk, hebben behoefte aan een barmhartige en bemoedigende pastorale aandacht”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 26[[5675|26]]

“de pastorale onderscheiding van de situaties van zovelen die deze werkelijkheid niet meer beleven” om “in pastorale dialoog te treden met deze personen om de aandacht te vestigen op de elementen van hun leven die kunnen leiden tot een meer openstaan voor het evangelie van het huwelijk in zijn volheid”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 41[[5675|41]]

“elementen te zoeken die de evangelisatie en de menselijke en geestelijke groei kunnen begunstigen”. Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 41[[5675|41]]

"De keuze voor een burgerlijk huwelijk of samenwonen is vaak niet zozeer het gevolg van vooroordelen of weerstand tegen de sacramentele verbinding, maar het gevolg van culturele of feitelijke omstandigheden." Relatio Finalis - Synode 2015, 71[[6123|71]]

"het aantal daarentegen voortdurend groeit van degenen die na lange tijd samengewoond te hebben vragen om de viering van het huwelijk in de kerk. Eenvoudig samenwonen wordt dikwijls gekozen ten gevolge van een algemene mentaliteit tegen instellingen en definitieve verplichtingen, maar ook omdat men wacht op een bestaanszekerheid (werk en vast salaris). In andere landen ten slotte zijn de de facto (feitelijke) verbintenissen zeer talrijk, niet alleen vanwege het afwijzen van de waarden van huwelijk en gezin, maar vooral door het feit dat huwen wordt opgevat als een luxe vanwege de maatschappelijke omstandigheden, zodat materiële ellende ertoe aanzet in de facto (feitelijke) verbintenissen te leven." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 42[[5675|42]]

"al deze situaties dienen op een constructieve wijze onder ogen te worden gezien door te trachten ze te veranderen in gelegenheden voor een weg naar de volheid van het huwelijk en het gezin in het licht van het evangelie. Het gaat erom deze aan te grijpen en te begeleiden met geduld en fijngevoeligheid." Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 43[[5675|43]]

"kent, bemint en volbrengt hij het zedelijke goed in groeifasen." Familiaris Consortio, 34[[267|34]]

"geleidelijk voortschrijdt, onder voortgaande integratie van de gaven van God en van de eisen van diens uiterste en absolute liefde, in heel het persoonlijk en maatschappelijk leven." Familiaris Consortio, 9[[267|9]]

{bij de "irreguliere" in de titel" de noot vgl: Het gezin - 20. Kwetsuren (I)[[[5968]]]

"Twee logica’s lopen door heel de Kerkgeschiedenis: uitsluiten en herintegreren. Het Evangelie over de uitgestotenen openbaart onze geloofwaardigheid, 6[[5822|6]] ... Sinds het Concilie van Jeruzalem is de weg van de Kerk nog steeds die van Jezus: die van barmhartigheid en integratie. ... Het is de weg van de Kerk niemand eeuwig te veroordelen; Gods barmhartigheid te verspreiden over alle mensen die er met een oprecht hart om vragen; Het Evangelie over de uitgestotenen openbaart onze geloofwaardigheid, 7[[5822|7]] ... ware naastenliefde is altijd onverdiend, onvoorwaardelijk en gratis!" Het Evangelie over de uitgestotenen openbaart onze geloofwaardigheid, 8[[5822|8]]

"oordelen (te) vermijden die geen rekening houden met de complexiteit van de verschillende situaties" en "te letten op de wijze waarop de mensen leven en lijden op grond van hun toestand." Relatio Finalis - Synode 2015, 51[[6123|51]]

"Wat een pastorale benadering van de personen betreft die een burgerlijk huwelijk hebben gesloten, die zijn gescheiden en opnieuw zijn gehuwd of die eenvoudigweg samenwonen, komt het de Kerk toe hun de goddelijke pedagogie van de genade in hun leven te openbaren en hen te helpen de volheid van Gods plan in hen te bereiken" Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 25[[5675|25]],

"wanneer zij om serieuze redenen - zoals bijvoorbeeld de opvoeding van kinderen - niet kunnen voldoen aan de verplichting uit elkaar te gaan." Familiaris Consortio, 84[[267|84]] In deze situaties, brengen velen, kennend en aanvaardend de mogelijkheid samen te leven “als broer en zus” welke de Kerk hen geeft, naar voren dat, indien er enkele tekenen van intimiteit ontbreken, “de huwelijkstrouw niet zelden gevaar kan lopen en het welzijn van de kinderen schade lijden kan.”[[575|51]]

"degenen die een nieuwe verbintenis zijn aangegaan met het oog op de opvoeding van de kinderen en die soms in geweten overtuigd zijn dat het vorige huwelijk, dat onherstelbaar verbroken is, nooit geldig is geweest." Familiaris Consortio, 84[[267|84]]

“op de juiste wijze” Relatio Synodi - Familiesynode 2014, 26[[5675|26]]|

“eenvoudige recepten” Avondwake met getuigenis van gezinnen uit de wereld, 5[[4616|5]]

"gedoopten die zijn gescheiden en opnieuw een burgerlijk huwelijk zijn aangegaan, ... op de verschillende mogelijke manieren meer in de christelijke gemeenschappen (moeten) worden geïntegreerd, waarbij iedere gelegenheid tot aanstoot wordt vermeden. De logica van de integratie is de sleutel tot hun pastorale begeleiding, opdat zij niet alleen weten dat zij behoren tot het Lichaam van Christus, dat de Kerk is, maar een vreugdevolle en vruchtbare ervaring hiervan kunnen hebben. Zij zijn gedoopt, zij zijn broers en zusters, de Heilige Geest stort in hen gaven en charisma’s tot welzijn van allen. Hun deelname kan tot uitdrukking komen in verschillende kerkelijke diensten: daarom moet men onderscheiden welke van de verschillende tegenwoordig gepraktiseerde vormen van uitsluiting op liturgisch, pastoraal, opvoedkundig en institutioneel gebied kunnen worden overwonnen. Zij moeten zich niet alleen niet geëxcommuniceerd voelen, maar zij kunnen leven en rijpen als levende ledematen van de Kerk en haar daarbij als een moeder voelen die hen altijd opvangt, met genegenheid voor hen zorgt en hen bemoedigt op de weg van het leven en het evangelie. Deze integratie is ook noodzakelijk voor de zorg voor en de christelijke opvoeding van hun kinderen, die als het belangrijkst moeten worden beschouwd." Relatio Finalis - Synode 2015, 84[[6123|84]]

“de graad van verantwoordelijkheid niet gelijk is in alle gevallen” Relatio Finalis - Synode 2015, 51[[6123|51]],

“de betreffende personen te begeleiden op de weg van de onderscheiding overeenkomstig het onderricht van de Kerk en de richtlijnen van de bisschop. In dit proces zal het nuttig te zijn een gewetensonderzoek te doen door middel van momenten van reflectie en berouw. Zij die gescheiden zijn en een nieuw huwelijk zijn aangegaan, zouden zich moeten afvragen hoe zij zich ten opzichte van hun kinderen hebben gedragen, toen de huwelijksverbintenis in een crisis is terechtgekomen; of er pogingen tot verzoening zijn geweest; hoe de toestand is van de partner die in de steek is gelaten; welke consequenties de nieuwe relatie heeft voor de rest van het gezin en de gemeenschap van gelovigen; welk voorbeeld deze de jongeren geeft die zich op het huwelijk moeten voorbereiden. Een eerlijke reflectie kan het vertrouwen in de barmhartigheid van God, die niemand wordt onthouden, versterken.” Relatio Finalis - Synode 2015, 85[[6123|85]]

“deze gelovigen richt op een bewustwording van hun toestand voor God. Een gesprek met een priester in het forum internum draagt bij aan de vorming van een juist oordeel over wat de mogelijkheid van een vollere deelname aan het leven van de Kerk belemmert, en de stappen die deze kunnen begunstigen en doen groeien. Gegeven dat er in dezelfde wet geen geleidelijkheid is vgl: Familiaris Consortio, 34[[[267|34]]], zal deze onderscheiding nooit kunnen afzien van de vereisten van waarheid en naastenliefde van het Evangelie die door de Kerk worden voorgehouden. Opdat dit gebeurt, dienen de noodzakelijke voorwaarden te worden gewaarborgd van nederigheid, terughoudendheid, liefde voor de Kerk en haar onderricht, in een oprecht zoeken naar de wil van God en in het verlangen tot een volmaakt antwoord hierop te komen.” Relatio Finalis - Synode 2015, 86[[6123|86]]