Gebed 38. - Het priesterlijk gebed van Jezus

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

Herhaaldelijk hebben we in deze catechesereeks eraan herinnerd dat het gebed één van de meest duidelijk kenmerken is van Jezus’ leven. Jezus bad. Jezus bad vaak. In de loop van zijn zending dompelt Jezus zich onder in het gebed, want het gesprek met de Vader is de oplichtende kern van heel zijn bestaan.

De Evangelies getuigen ervan dat het gebed van Jezus nog sterker wordt en vaker gebeurt op het ogenblik van zijn passie en dood. Deze hoogtepunten van zijn leven vormen de centrale kern van de christelijke verkondiging. Die laatste uren van Jezus in Jeruzalem vormen het hart van het Evangelie. Niet slechts doordat de Evangelisten aan dit verhaal verhoudingsgewijs meer plaats geven, maar ook doordat het gebeuren van dood en verrijzenis – als een lamp – licht werpt op heel de rest van het Jezusgebeuren. Hij is geen liefdadig mens geweest die zorg had voor het lijden en de ziekten van mensen. Hij was en is veel meer. In Hem is niet slechts goedheid. Er is meer, er is verlossing en niet een voorbijgaande verlossing – die mij van een ziekte of van ontmoediging geneest – maar algehele verlossing, de messiaanse, die hoop schenkt op de definitieve overwinning van het leven op de dood.

Tijdens de dagen van zijn laatste Pasen, zien we Jezus dus volledig ondergedompeld in het gebed.

Hij bidt op dramatische wijze in de tuin van Gethsemane - we hebben het gehoord – overrompeld door een dodelijke angst. En precies op dat ogenblik wendt Jezus zich tot God en noemt Hem “Abba”, papa. (Mc. 14, 36) [[b:Mc. 14, 36]] Dit Aramese woord – dat was de taal van Jezus – drukt intimiteit en vertrouwen uit. Terwijl Hij de duisternis rondom zich voelt dichter worden, doorbreekt Hij ze met dit kleine woord: Abba, papa.

Jezus bidt ook op het kruis, op duistere wijze omgeven door de stilte van God. En toch verschijnt andermaal op zijn lippen het woord “Vader”. Dat is het meest gewaagde gebed, omdat Jezus op het kruis de alomvattende bemiddelaar is: Hij bidt voor allen, voor allen, ook voor hen die Hem veroordelen, zonder dat iemand, op uitzondering van een arme misdadiger na, zijn zijde kiest. Allen waren tegen Hem of waren onverschillig. Alleen die misdadiger beseft zijn macht. “Vader, vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen” (Lc. 23, 34) [b:Lc. 23, 34]. Midden het drama, bij de wreedste pijnen van ziel en lichaam, bidt Jezus met de woorden van de psalmen. Samen met de armen in de wereld, vooral samen met hen die door allen worden vergeten, spreekt Hij de tragische woorden van psalm 22: “Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” (Ps. 22, 2) [b:Ps. 22, 2]. Hij voelde de verlatenheid en bad. Op het kruis voltrekt zich de gave van de Vader, Hij offert de liefde, dat wil zeggen dat onze verlossing plaatsvindt. Eenmaal noemt Hij Hem “mijn God”, “Vader, in uw handen beveel ik mijn geest”: met andere woorden, tijdens die drie uren op het kruis is alles, alles, gebed.

Jezus bidt dus tijdens de beslissende uren van passie en dood. Door de verrijzenis zal de Vader het gebed verhoren. Het gebed van Jezus is intens. Het gebed van Jezus is enig en wordt ook het model voor ons gebed. Jezus heeft voor allen gebeden. Hij bad ook voor mij, voor ieder van jullie. Ieder van ons mag zeggen: “Op het kruis heeft Jezus voor mij gebeden”. Híj heeft gebeden. Tot ieder van ons kan Jezus zeggen: “Ik heb voor jou gebeden, tijdens het Laatste Avondmaal en op het hout van het kruis”. Ook in ons ergste lijden, zijn we nooit alleen. Het gebed van Jezus is met ons. “Padre, bidt Jezus ook, nu we hier samen luisteren, voor ons?”. Ja, Hij blijft voor ons bidden want zijn woord helpt ons verder te gaan. Maar, we moeten bidden en ons herinneren dat Hij voor ons bidt.

Dit is het mooiste dat we ons moeten herinneren. Dit is de laatste catechese van de reeks over het gebed [d:513]: ons de genade herinneren niet slechts dat wij bidden, maar dat wij, bij wijze van spreken, “gebeden” werden. We zijn opgenomen in het gesprek van Jezus met de Vader, in de gemeenschap van de Heilige Geest. Jezus bidt voor mij. Ieder van ons moet dit in het hart bewaren. Nooit vergeten. Ook op de moeilijkste ogenblikken. We maken reeds deel uit van het gesprek van Jezus met de Vader in de gemeenschap van de Heilige Geest. Wij werden door Jezus gewild. Ook op het ogenblik van passie, dood en verrijzenis werd alles voor ons geofferd. In gebed en leven rest ons niets anders dan moed houden, hopen en met deze moed en hoop krachtig het gebed van Jezus voelen en verder gaan. Moge ons leven God verheerlijken vanuit het bewustzijn dat Hij voor mij tot de Vader bidt. Jezus bidt voor mij.