De Vastentijd gaan we met nieuwe geest tegemoet

Beminde broeders en zusters:

Het Evangelie van heilige Marcus, dat de leidraad vormt van de zondagse vieringen van dit liturgische jaar, biedt een weg van doopleerlingen, die de volgeling ertoe leidt in Jezus de Zoon van God te herkennen. Door een gelukkig toeval gaat de passage van vandaag (Mc. 2, 18-22)[b:Mc. 2, 18-22] over de kwestie van het Vasten: zoals u weet, begint aanstaande woensdag de Vastentijd met de rite van de Asoplegging en het boetvaardig vasten. Daarom is de Evangelie-pagina bijzonder geschikt, omdat deze zegt dat, terwijl Jezus aan tafel was in het huis van Levi, de tollenaar, de Farizeeën en de volgelingen van Johannes de Doper Hem vroegen waarom zijn leerlingen niet vastten zoals zij. Jezus antwoordde dat bruiloftsgasten niet vasten terwijl de bruidegom nog bij hen is; ze zullen vasten wanneer ze de bruidegom zal zijn weggenomen (Mc. 2, 18-20)[[b:Mc. 2, 18-20]]. Door dit te zeggen, onthult Christus zijn identiteit als Messias, Bruidegom van Israël, die met zijn volk ten bruiloft kwam. Degenen die Hem erkennen en ontvangen met geloof vieren feest. Maar Hij zal juist door de zijnen worden verworpen en gedood: op dat moment, tijdens Zijn lijden en dood, zal de tijd van rouw en vasten aanbreken.

Zoals ik al zei, loopt de episode van het Evangelie vooruit op de betekenis van de Vastentijd, die als geheel een grote gedachtenis vormt van het lijden van de Heer, ter voorbereiding op de Verrijzenis. Tijdens deze periode wordt het Alleluia niet gezongen en worden we uitgenodigd om geschikte vormen van boetvaardige onthechting te beoefenen. De Vastentijd gaat men niet te lijf met een "oude" geest, alsof het een zwaar en hinderlijk werk is, maar met de nieuwe geest van degenen die in Jezus en in zijn Paasmysterie de zin van het leven hebben gevonden, en begrijpen dat nu alles naar Hem moet verwijzen. Dit was de houding van de apostel Paulus, die beweerde dat hij afstand had gedaan van alles om Christus te kunnen kennen: "de kracht van zijn opstanding gewaarworden en de gemeenschap met zijn lijden, ik wil steeds meer op Hem lijken in zijn sterven om eens te mogen komen tot de wederopstanding uit de doden" (Fil 3, 10-11)[b:Fil 3, 10-11].

Moge op de weg van Vasten onze gids en lerares de allerheiligste Maagd Maria zijn, die, toen Jezus vastberaden naar Jeruzalem trok om daar zijn Lijden te ondergaan, hem met totaal geloof volgde. Als "nieuwe wijnzak" ontving zij de "nieuwe wijn" die door de Zoon naar de Messiaanse bruiloft werd gebracht (Mc. 2, 22)[[b:Mc. 2, 22]]. Zo heeft zij de genade die zij zelf, met het moederinstinct voor de echtgenoten in Kana had gevraagd, ontvangen voor wie dan ook aan de voet van het kruis, vergoten uit het hart van de doorboorde Zoon, belichaming van Gods liefde voor de mensheid Deus Caritas Est, 13-15[[715|13-15]].

Oproep tot vrede in Nigeria
Het ene na het andere nieuws over tragisch geweld in Irak volgt zich op in deze dagen, zelfs met aanvallen op moskeeën. Het zijn daden die droefheid zaaien, voeden de haat en het belemmeren het werk dat al moeilijk is van de wederopbouw van het land. In Nigeria gaan de botsingen door tussen christenen en moslims, met veel slachtoffers en verwoesting van kerken en moskeeën. Tegelijk veroordeel ik sterk de schending van bedehuizen en vertrouw ik aan de Heer toe alle doden en hen die wenen. Bovendien nodig ik allen uit tot een intenser gebed en boete tijdens de gewijde tijd van Vasten, opdat de Heer uit deze geliefde naties, en uit zoveel andere plaatsen op aarde, de dreiging van dergelijke conflicten bant. De vruchten van het geloof in God zijn geen verwoestende tegenstellingen, maar een geest van broederlijkheid en samenwerking met het oog op het algemeen belang. God, Schepper en Vader van allen, zal nog strenger rekenschap vragen aan degene die in Zijn Naam het bloed van de broeder vergoot. Mogen allen op voorspraak van de heilige Maagd Maria zich opnieuw rondom Hem verzamelen die de ware vrede is.

Begroetingen na het Angelus
{...}