Auctorem fidei - Errores Synodi Pisoriensis

(...) Nadat deze synode van Pistoia uit de schuilhoeken is uitgebroken, waarin zij zich sinds enige tijd heeft verborgen, is er niemand geweest die - vroom en wijze denkend over de verheven religie - niet direct gemerkt heeft dat dit het plan was van de grondleggers (van deze synode) om het zaad van verkeerde doctrine, die zij van te voren door veelvoudige geschriften hebben rondgestrooid, tot één verzamelwerk samen te vatten, om reeds lang verworpen dwaalleren weer in het leven te roepen en de apostolische decreten, waarin zij verworpen werden, hun geloofwaardigheid en autoriteit te ontzeggen.

{Ons moeite gegeven om het opkomende kwaad te onderdrukken}, (...) hebben wij de door bisschop Scipone de Ricci uitgegeven synodeakten allereerst voorgelegd aan 4 bisschoppen en anderen uit de wereldclerus erbij betrokken theologen om deze te onderzoeken (examinandam) Dan hebben wij een groep van meerdere kardinalen en andere bisschoppen van de heilige Roomse Kerk opdracht gegeven het geheel der akten zorgvuldig te onderzoeken, de tegensprekende delen te verzamelen en over deze te discussiëren. De - in onze tegenwoordigheid mondelinge en schriftelijk afgegeven stellingen - hebben wij in ontvangst genomen; zij waren de mening toegedaan, men zou de gehele synode moeten verwerpen als ook de meeste van de door hun verzamelde (tegensprekende) delen door min of meer scherpe veroordelingen (aceribus censuris) moeten berispen, en wel deels op zich, alsook in terugblik op de samenhang van de delen. Na aanhoren en het afwegen van hun opmerkingen waren ook wij bezorgd, enkele uit de gehele synode uitgekozen voorname hoofdstukken van de verkeerde leer, die direct of indirect zich laten terugleiden op de hoofdzakelijk zich door de synode verspreidde verwerpelijke delen, met elkaar in een bepaalde ordening te brengen en ieder van hen onder een bijzondere censuur te laten vallen.

{Om de achterbakse beschuldiging af te zweren} (...) dat de woorden die op enkele plaatsen hard aankomen, op andere plaatsen nader verklaard zouden zijn of zelfs verbeterd zouden zijn geworden (...) werd geen andere en betere weg ingeslagen, dan door uiteenzetting (exponendis) van de delen, die onder schuilplaats van dubbelzinnigheid een gevaarlijke en verdachte meerduidigheid van inhoud zouden onthullen, de verkeerde duiding duidelijk te maken, welke een dwaalleer ten grondslag ligt die de katholieke opvatting verwerpt.

De stelling die beweert:

In de laatste honderd jaren werd een algemene verduistering van de waarheden van grote betekenis verspreid, welke betrekking heeft op de religie en op de grondslagen van het geloof en de moraalleer van Jezus Christus Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de genade, over de presdestinatie en over de bronnen van de moraal (uit de 3de zitting) § 1

is ketters.

De stelling, die vastlegt:

"De Kerk werd door God de volmacht gegeven, opdat zij meegedeeld wordt aan de Herders, die haar dienaren voor het zielenheil zijn", Synode van Pistoia,.. Synode van Pistoia, Bijeenroepingsbrief. - De stellingen 2 en 3 gaan terug op het in het werk van Edmund Richer De ecclesiastica et politica potestate libellus (Parijs 1611, en latere herdrukken) uitgewerkte leer, welke onderbouwing afkomstig is van het gallicanisme van Febronius. Het werk werd meerdere keren veroordeeld: eerst in 1612 door de Synode van Sens onder Kardinaal Perron, dan door de Synode van Aix in 1612; door het Heilig Officie op 10 mei 1613; door de Congregatie voor de Index op 2 december 1622 en opnieuw op 4 maart 1709

moet zo verstaan worden dat de volmacht van het kerkelijk ambt en van het leiding gegeven aan de gemeenschap van gelovigen op de Herders wordt overgedragen.

is ketters.

De volgende stelling, die vaststelt:

"De Romeinse bisschop is het ambtelijk Hoofd" Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over het geloof en over de Kerk (uit de 3e zitting) § 8

Als het zo uitgelegd wordt dat de Romeinse bisschop niet van Christus in de persoon van de zalige Petrus, maar door de Kerk de volmacht van zijn ambt ontvangt, als het ware (velut) op grond waarvan (qua) hij als opvolger van Petrus, de ware plaatsbekleder van Christus en Hoofd van de gehele Kerk in de gehele Kerk invloed heeft (pollet)

is ketters.

De stelling Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over het geloof en over de Kerk(uit de 3e zitting) § 13-14 die beweert:

"Het is een misbruik van de autoriteit van de Kerk deze over de grenzen van leer en moraal over te dragen, haar op uiterlijke zaken uit te breiden en met geweld af te dwingen, wat van de overtuiging en gezindheid van hart afhangt",

en vervolgens:

"Noch veel minder staat het haar toe met geweld een uiterlijke onderwerping per decreet te eisen."

In zoverre met onduidelijke woorden: "op uiterlijke zaken uit te breiden" als misbruik van de haar door God gegeven autoriteit wordt gebrandmerkt, van welke de apostelen zich zelf ook bedienden, als zij een uiterlijke verordening opstelden en deze onder dreiging van straf geboden.

is ketters.

In het deel waarin hij zegt:

de Kerk heeft niet de autoriteit de onderwerping aan haar decreten anders af te dwingen als door middelen die afhangen door overtuiging.

Inzoverre hij meent: de Kerk "heeft niet de van God gegeven volmacht, niet alleen door adviezen en aanbevelingen leiding te geven, maar zelfs ook door wetten te bevelen, en diegene die afgedwaald zijn en halsstarrig door uiterlijke rechtspleging en heilzame straffen te tuchtigen en te dwingen" Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over het geloof en over de Kerk (uit de 3e zitting) § 13-14 vgl: Aanhaling van de woorden van deze Paus [[[1915|1]]]

Brengt hij een leerstuk in dat bij andere gelegenheden als ketters is veroordeeld.

De leer van de Synode, welke verkondigd:

”wij zijn ervan overtuigd dat de bisschop van Christus alle noodzakelijke rechten heeft ontvangen om goed leiding te geven aan zijn bisdom”. Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de Wijding (uit de 5e zitting) § 25

Zo, alsof voor een goede leiding van welk bisdom dan ook, aanwijzingen van boven nodigt zouden zijn, betreffende geloof en zeden of die welke betrokken zijn op de algemene orde, waartoe pausen en algemene Concilies voor de gehele Kerk gerechtigd zijn,

is schismatiek en tenminste onjuist.

Evenzo:

In hun aansporing aan de bisschop, ”zich met ijver in te zetten voor een meer volkomen toestand van de kerkelijke discipline”; en dit "tegen alle tegengestelde gewoonheden in, vrijstellingen (exemptiones) en voorbehouden (reservationes), die in strijd zijn met een goede orde van het bisdom en de grotere roem van God en een betere stichting der gelovigen" Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de Wijding (uit de 5e zitting) § 25;

Derhalve omdat zij veronderstellen, dat aan de bisschop het recht toekomt, naar zijn eigen oordeel en goeddunken, tegen de gewoonheden, vrijstellingen en voorbehouden in, hetzij die in de gehele Kerk, hetzij die in iedere afzonderlijke provincie, hun plaats hebben, zonder toestemming en inschakeling van de hogere hiërarchische macht, door welke zij ingevoerd, of toegestaan zijn en wettelijke macht bezitten, aanwijzingen en besluiten te treffen,....

leiden zij tot een schisma en ondergraving van de hiërarchische leiding en zijn zij onjuist.

Evenzo,

omdat zij zeggen dat zij ook overtuigd zijn van: "het feit dat het ontvangen recht van Christus voor de leiding van de Kerk van bisschoppen niet veranderd noch ingeperkt kan worden en zou de uitoefening van deze rechten door één of andere reden onderbroken zijn, zo kan en moet de bisschop altijd tot zijn oorspronkelijk recht kunnen terugkeren, zo vaak dit het grotere goed (bonum) van de Kerk dit vordert". Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de Wijding (uit de 5e zitting) § 25 In zoverre het voorkomt, dat de uitoefening van het bisschoppelijk recht door geen hogere macht belemmerd of beperkt kan worden, wanneer dan ook de bisschop naar zijn eigen oordeel tot de overtuiging gekomen is dat dit voor het grotere welzijn van zijn kerk minder heilzaam is,

leiden zij tot een schisma en ondergraving van de hiërarchische leiding en zijn zij onjuist.

De leer

die vastlegt: "dat de hervorming van misbruik met betrekking tot de kerkelijke orde moet op diocesane synoden op gelijke wijze van bisschoppen en priesters afhankelijk zijn (pendere) en gehandhaafd worden (stabiliri) en zonder beslissingsvrijheid zal er geen onderwerping verschuldigd zijn aan ingevingen (suggestionibus) en bevelen (lussionibus) van bisschoppen", Synode van Pistoia,.. Synode van Pistoia, Bijeenroepingsschrijven de zin komt grotendeels overeen met de leer van Richers [[al:2]]

is bedrog (falsa), lichtvaardig (temeraria) en kwetst het bisschoppelijke gezag, ondergraaft de hiërarchische leiding en begunstigd de ketterij van Arius Arius van Sebaste (Armenië).. Arius van Sebaste (Armenië) leerde in het midden van de 4e eeuw de volkomen gelijkheid van de volmacht van de Bisschop en de priester welke door Calvijn hernieuwd werd XIII, 1 [[2021]].

Evenzo is de Leer,

waarin pastoors en andere priesters, verzameld in een synode, tezamen (una) met de bisschop, als rechters van het geloof worden behandeld (pronuntiantur) en gelijktijdig (simul) vertrouwd gemaakt wordt(innuitur), dat aan hen - uit eigen en immers door de Wijding ontvangen recht - het oordeel in zake des geloofs toekomt (competere) Synode van Pistoia,.. Synode van Pistoia, Bijeenroepingsschrijven; Brief aan de diocesane vicarissen; Toespraak tot de Synode (uit de 1e Zitting); Akten van de 3e Zitting

bedrog, lichtvaardig en ondergraaft zij de hiërarchische leiding, ondermijnt zij de vastheid van de dogmatische bepalingen en beslissingen van de Kerk en is zij tenminste onjuist.

De opvatting die verklaart,

door een oude instelling van de voorvaderen, die tot op de tijd van de Apostelen teruggaat en in de betere eeuwen van de Kerk bewaard werd, is ontvangen geworden, "dat decreten en definities en beslissingen (sententiae) zelfs van belangrijkere strekking (maiorum sedium) niet geaccepteerd werden, tenzij zij erkend werden en goedgekeurd door een diocesane synode" Synode van Pistoia, Toespraak.. Synode van Pistoia, Toespraak tot de Synode, § 8,

is bedrog, lichtvaardig en ontkent wegens haar algemeenheid, de verschuldigde gehoorzaamheid aan de apostolische constituties als ook gehoorzaamheid aan de uitgaande beslissingen van de rechtmatige hogere macht (hierarchia superiore legitima potestate), wat het schisma en de ketterij begunstigt.

De beweringen van de synode, samenvattend

betrekking hebbend op zaken des geloof, die sinds enkele honderden jaren uitgevaardigd zijn, welke zij(de synode) beschouwt als decreten (decreta) van e e n particuliere kerk (deelkerk) of door enkele herders uitgevaardigd, decreten, door te weinig autoriteit ondersteund, geboren tot verdelging van de puurheid van het geloof en tot het opwekken van beroeringen, aanzettend tot geweld, waardoor er tot nu toe nog steeds frisse wonden worden geslagen Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over het geloof, § 12,

zijn bedrog, bedrieglijk, lichtvaardig en aanstoot gevend t.o.v. de Romeinse bisschoppen en doen de Kerk geen recht, weigeren aan de apostolische constituties de verschuldigde gehoorzaamheid, zijn schismatiek en verwerpelijk en tenminste onjuist.

De in de acten van de synode weergegeven zin,

die aanduidt: Clemens IX heeft de Kerk door erkenning van het onderscheid tussen recht (juris) en daad (facti) bij het door Alexander VII ondertekende voorgeschreven formulier, de vrede terug gegeven Synode van Pistoia, Toespraak.. Synode van Pistoia, Toespraak tot de synode, § 2

is bedrog, lichtvaardig, en t.o.v. Clemens IX niet rechtvaardig.

In zoverre zij (deze acten) dit onderscheid bijvalt, en begunstigers van haar met lof overladen en haar tegenstanders heftig berispen

is zij lichtvaardig, verderfelijk, tegenover Pausen onrechtvaardig en begunstigt zij schisma en ketterij.

De leer welke poneert:

de Kerk "moet beschouwd worden als e e n mystiek lichaam, welke bestaat uit Christus het Hoofd en de gelovigen die zijn ledematen zijn, door een onuitsprekelijke (ineffabilem) eenheid, waaruit volgt dat wij op wonderbare wijze met Hem een enige Priester en een enig offer zijn en een enig volkomen aanbidder van de Vader in Geest en waarheid worden" Synode van Pistoia, Pastorale.. Synode van Pistoia, Pastorale instructie over de noodzaak en over de wijze waarop religie bestudeerd moet worden (01.05.1782), in de Bijlage nr. 28,

als zij (de leer) in die zin verstaan, dat tot het lichaam van de Kerk alleen de gelovigen zouden behoren (non pertineant nisi), die volkomen aanbidders in Geest en waarheid zijn.

is ketters.

De leer van de synode over de staat van de gelukkige onschuld, als Adam voor de zondeval,

nl. dat hij niet alleen de ongeschondenheid (intergratem), maar ook de innerlijke gerechtigheid (iustitiam interiorem) met de prikkel (impulsu) tot God door de goddelijk liefde en de oorspronkelijke heiligheid omvat , die na de val (van Adam) op één of ander wijze (aliqua ratione) hersteld werd, Inzoverre zij - algemeen aangenomen - wijst op dat deze staat een gevolg van de schepping is, verschuldigd is aan het natuurlijke vereiste (naturali exigentia) en de natuurlijke menselijke bestaanswijze (conditione humanae naturae), geen vrije genadeschenking van God zou zijn Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de genade § 4 en § 7; Decreet over de Sacramenten in het algemeen (uit de 4e Zitting); Decreet over de boetedoening (uit de 5e Zitting) § 4,

is vals, werd bij andere gelegenheid bij Bajus DH 1901- 1980 [[6072]] en Quisnel DH 2434- 2437 [[3829|(34-37)]] veroordeeld, zij is onjuist en begunstigt de pelagiaanse ketterij.

In de volgende woorden uitgesproken zin:

”geleerd door de apostel, beschouwen wij de dood niet als een natuurlijke menselijke bestaanswijze, maar in werkelijkheid als een gerechte straf voor de oerzonde” Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de Doop (uit de 4e Zitting) § 2,

inzover hij - zich op listige wijze beroepend op de naam van de apostel - insinueert dat de dood, welke in de tegenwoordige toestand als gerechte straf voor de zonde door rechtmatige onttrekking van de onsterfelijkheid is opgelegd, niet de natuurlijk menselijke bestaanswijze is geweest, alsof de onsterfelijkheid geen vrij genadegeschenk zou zijn geweest, maar een natuurlijke bestaanswijze,

is bedrog, lichtvaardig en t.o.v de Apostel onrechtvaardig en bij andere gelegenheid al veroordeeld. DH 1978 [[6072|(78)]]

De leer van de synode die verkondigt:

“na de val van Adam heeft God aangekondigd de belofte van een toekomstige bevrijder en heeft Hij gewild dat het mensengeslacht getroost werd door de hoop op heil, dat Jezus Christus zal komen brengen (alllaturus erat)”.

Anderzijds: “God heeft gewild dat het mensengeslacht verschillende stadia door moest gaan, voordat de volheid van de tijd kwam; en wel op de eerste plaats dat de mens overgelaten aan zijn eigen lichtbronnen zou leren (disceret) om zijn blind verstand te wantrouwen en uit zijn eigen dwalingen zich te bewegen naar het verlangen naar de hulp van een hoger licht” Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de genade, over de presdestinatie en over de bronnen van de moraal (uit de 3de zitting) § 10

Deze leer is - zoals zij geponeerd is - bedrieglijk en als zij verstaan wordt als verlangen naar hulp van een hoger licht met het oog op het beloofde Heil van Christus, waartoe de mens instaat geacht wordt door gebruik te maken van zijn eigen inzichten.

Op gelijke wijze is (de leer) die daarop aansluit:

dat de mens onder de wet, wanneer hij onbekwaam zou zijn haar te onderhouden, tot wetsovertreder, immers niet door schuld van de wet, welke hoogheilig is, maar door schuld van de mens, welke onder de wet zonder de genade meer en meer tot wetsovertreder wordt:,

daarbij nog toegevoegd:

de wet heeft, hoewel het (de wet) het hart van de mens niet heeft genezen, toch bewerkt dat hij zijn eigen kwaad heeft herkent en door van zijn zwakte overtuigd, dat hij zou verlangen naar de genade van een middelaar. Decreet over de genade § 10 Decreet over de genade § 10

Inzoverre zij in het algemeen aanduidt:

de mens is een wetsovertreder geworden door ongehoorzaamheid aan de wet, welke hij onbekwaam zou zijn te onderhouden, alsof (quasi) Hij hem iets onmogelijks zou kunnen bevelen, Hij die rechtvaardig (justus) is, of dat Hij die goed (pius) is, de mens voor iets zou veroordelen voor dat, wat de mens niet kan vermijden.

is vals, schandaleus, Godloos en bij Bajus al veroordeeld. DH 1954 [[6072|(54)]]

Inzoverre echter te verstaan wordt gegeven dat

de mens onder de wet, zonder genade, het verlangen naar een middelaar m.b.t. het door Christus beloofde heil, zou kunnen ontvangen (concipere), alsof "niet de genade zelf zou bewerken dat zij door ons ingeroepen zou worden" vgl: 2e Synode van Orange, Canon 3, (DH 373) [[[3319|(4)]]]

is deze stelling, zo geponeerd, bedrieglijk, en verdacht en begunstigd zij de semipelagiaanse ketterij.

De stelling die beweert, dat

het licht van de genade, wanneer zij alleen is, niet borgstaat (praestare), behalve (nisi) dat wij onze ongelukkige toestand en de zwaarte van ons kwaad zouden kennen: de genade in dit geval, brengt voort een zelfde effect, als de wet voortbracht: Daarom is het nodig dat God in ons hart een heilige verlangen (sanctum amorem) schept en een heilige lust (delectationem) inblaast, die tegengesteld is aan de in ons heersende verlangen, dit heilig verlangen, deze heilig lust is in eigenlijke zin de genade van Jezus Christus, inblazing van de liefde, waardoor wij het gekende met heilig verlangen doen; dit is die wortel, waaruit de goede werken voortkomen; dit is de genade van het nieuwe testament, waardoor wij bevrijd zijn van de knechtschap van de zonde en tot Gods kinderen zijn aangenomen" Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de genade 1, Inzoverre deze( stelling) bedoelt: dat de genade van Jezus Christus in eigenlijke zin alléén die is, welke in het hart de heilige liefde opwekt en die bewerkt dat wij handelen, of zelfs, dat de mens, bevrijd van de knechtschap der zonde, als Gods kinderen zijn aangenomen, en dat in eigenlijke zin de genade van Christus NIET ook die zij, waardoor het hart van de mens wordt aangeraakt door de verlichting van de Heilige Geest (Tridentium, 6e Zitting, Kap. 5) vgl: Sessio VI - Decretum de iustificatione [[[668|5]]], noch dat er werkelijke innerlijke genade van Christus wordt gegeven, tegen welke men zich kan verzetten:

Is vals, bedrieglijk en leidt tot dwaling die in de tweede stelling van Jansenius is veroordeeld als ketters, en hernieuwt haar. vgl: Cum occasione [[[3695|(2)]]]

De stelling die verbonden is met: dat het geloof,

"waarmee een rij van genaden begint en door welke wij als het ware (velut) door de eerste stem tot het heil en tot de Kerk geroepen worden" Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over het geloof 1, is ZELF de uitmuntende deugd van het geloof, op grond waarvan de mensen gelovigen worden genoemd en het ook zijn, zo alsof deze genade niet eerder zou zijn, die zoals zij de wil vooruitgaat, alsook het geloof vooruit gaat" vgl: 16, n. 41: PL 45, 1018 [[[2214]]].

Zij staat onder verdacht van ketterij en smaakt naar haar en werd bij een andere gelegenheid bij Quisnel veroordeeld vgl: Unigenitus Dei Filius [[[3829|(27)]]] en is onjuist.

De leer van de synode van het tweevoudige verlangen, van de heersende begeerte (cupititas) en van de heersende liefde (caritatis), welke uitdrukt

dat de mens zonder genade staat (esse) onder de macht der zonde en dat hij vergiftige en verderve in deze toestand door de algemene invloed van de heersende begeerte, al zijn eigen handelingen Synode van Pistoia, Decreet.. Synode van Pistoia, Decreet over de genade 8, Inzoverre zij uitdrukt dat in de mensen, zolang hij onder de knechtschap van de zonde staat oftewel in staat van zonde is, verstoken is van iedere genade, door welke hij bevrijd zou worden van de knechtschap der zonde en als Gods kind wordt aangenomen,

dat de begeerte zo zou heersen, dat door haar algemene invloed , al zijn handelingen in zich worden vergiftigd en verdorven,

of dat alle werken die voor de rechtvaardigmaking zijn gedaan, op wat voor wijze dan ook gedaan, zonden zouden zijn.

zo alsof de zondaar in al zijn handelingen de heersende begeerte zou dienen

Is vals, verderfelijk en voert tot de door het Tridentinum vgl: Sessio VI - Decretum de iustificatione [[[668|7]]] veroordeelde ketterij, die wederom bij Bajus, art. 40, veroordeeld werd. vgl: Ex omnibus afflictionibus [[[6072|(40)]]]

{...}

{...}

vgl: Exsurge Domine [[[690|6]]]

vgl: Sessio VI - Decretum de iustificatione [[[668|6]]]

vgl: Sessio XIV - Doctrina de sacramento poenitentiae [[[683|12]]]

{...}

{...}

{...}

{...}

vgl: Sessio XIII - Decretum de SS. Eucharistia [[[679|8.18]]]

vgl: Iniunctum nobis [[[775|5]]]

{...}

Sessio XXIII - Doctrina de sacramento ordinis [[695|2]]

vgl: Sessie VIII - Errores Johannis Wyclif [[[4979|19]]]

{...}

{...}

{...}

vgl: Sessio XIV - Doctrina de sacramento poenitentiae [[[683|14]]]

De stelling die beweert,

'dat de aflaat - heel precies verstaan - niets anders is dan de kwijtschelding van dat deel der boete dat door de canones voor de zondaar was vastgesteld' als zou de aflaat behalve de kwijtschelding van de canonieke straf ook niet de kwijtschelding van de tijdelijke straf die wij naar Gods gerechtigheid voor de actuele zonden verschuldigd zijn vermogen te vergeven: -

is onwaar, onbezonnen, onbillijk tegenover Christus' verdiensten, reeds lang in art. 19 van Luther [690|19] veroordeeld.

Eveneens in wat er valselijk ondergeschoven wordt, nl.

'dat de scholastieken, opgeblazen door hun subtiele onderscheidingen, de slecht begrepen schat van verdiensten van Christus en de heiligen hebben ingevoerd en in plaats van het duidelijke begrip van de vrijspraak der canonieke straf een vage en foutieve notie van toepassing van verdiensten hebben gesteld'; alsof de schatten van de Kerk, waaruit de Paus aflaten verleent, niet de verdiensten van Christus en de heiligen zouden zijn:

is (deze stelling) onwaar, onbezonnen, onrechtvaardig jegens de verdiensten van Christus en de heiligen, reeds lang veroordeeld in art. 17 van Luther [690|17].

Evenzo in dat wat ze er bovendien aan toevoegt, nl. 'dat het nog bedroevender is, dat men die schimmige applicatie heeft willen overbrengen op de overledenen': - is (de stelling) onwaar, onbezonnen, beledigend voor vrome mensen, onbillijk tegenover de pausen, de praktijk en het gevoelen van de universele Kerk, leidend tot echte dwaling met het kenmerk van ketterij, die op Petrus van Osma steunt vgl: DH1416 [[[6483|(16)]]], wederom veroordeeld in art. 22 van Luther. vgl: Exsurge Domine [[[690|22]]]

{...}

{...}

vgl: DH1687 [[[683|21]]]

{...}

vgl: DH 1687 [[[683|21]]]

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

85
De regel, dat stelt dat zelfs de geringste kennis van de kerkgeschiedenis voor iedereen voldoende is om te belijden dat een nationale Synode een van die canonieke manieren is om in de Kerk van een betreffende geschillen van de betrokken naties met betrekking tot religie in de kerk, 92 [[al:92]]

zodanig opgevat dat de geschillen die in welke kerk dan ook zijn ontstaan over geloof en zeden door een onherroepelijk oordeel in een Nationale Raad kunnen worden beslecht, alsof de onfeilbaarheid in geloofs- en zedenzaken een zaak is voor een Nationale Raad,

als SCHISMATISCH EN HAERETISCH.

{...}

{...}

{...}

{...}

{...}

Paternae Caritati [7763] en Inter Multiplices [7764]