Leren wij onverzoenlijk te zijn met de zonde en vergevingsgezind met de mensen

Beminde broeders en zusters,

Zo zijn we dan aangekomen bij de vijfde zondag van de Vasten, waarop de liturgie ons dit jaar de het Evangelieverhaal geeft van Jezus die een overspelige vrouw redt van veroordeling en dood (Joh. 8, 1-11)[b:Joh. 8, 1-11]. Terwijl Hij onderricht geeft in de Tempel, brengen de schriftgeleerden en farizeeën een vrouw bij Jezus die op overspel betrapt werd, waarvoor de wet van Mozes steniging voorziet. Deze mannen vragen Jezus de zondares te oordelen met de bedoeling Hem op de proef te stellen en een misstap te doen zetten. De scène is dramatisch: het leven van deze persoon hangt af van Jezus’ woorden maar ook het leven van Jezus zelf. De hypocriete aanklagers veinzen dat zij aan Jezus een oordeel toevertrouwen terwijl Hij degene is die ze willen beschuldigen en oordelen. Jezus daarentegen is “vol genade en waarheid” (Joh. 1, 14)[b:Joh. 1, 14]: Hij weet wat in het hart van elke mens schuilt, Hij wil de zonde veroordelen maar de zondaar redden en hypocrisie ontmaskeren. De evangelist, de heilige Johannes, beklemtoont een detail: terwijl de aanklagers Hem met aandrang ondervragen, bukt Jezus zich en begint met Zijn vinger op de grond te schrijven. De heilige Augustinus merkt op dat dit gebaar Christus toont als Goddelijke wetgever: inderdaad, God schreef de wet met Zijn vinger op de stenen tafels. vgl: 33, 5[[[859]]] Jezus is dus de Wetgever, Hij is de rechtspraak in persoon. En wat is Zijn antwoord? “Laat degene onder u die zonder zonden is, het eerst een steen op haar werpen”. Deze woorden zijn vol van de ontwapenende kracht van de waarheid, die de muren van de hypocrisie neerhaalt en het geweten opent voor een grotere gerechtigheid, die van de liefde die de volledige vervulling van ieder voorschrift bevat (Rom. 13, 8-10)[[b:Rom. 13, 8-10]]. Het is de gerechtigheid die Saul van Tarsus gered heeft door van hem de heilige Paulus te maken (Fil. 3, 8-14)[[b:Fil. 3, 8-14]].

Wanneer de aanklagers “een voor een afdropen, de oudsten het eerst”, leidt Jezus de vrouw, door haar zonde te vergeven, een nieuw leven binnen, gericht op het goede: “Ook Ik veroordeel u niet; ga heen en zondig van nu af niet meer”. Het is dezelfde genade die de apostel zal doen zeggen: “Alleen dit: vergetend wat achter me ligt, mij uitstrekkend naar wat voor me ligt, storm ik af op het doel: de prijs van Gods hemelse roeping” (Fil. 3, 14)[b:Fil. 3, 14]. God wil alleen het goede en het leven voor ons; Hij voorziet in de heiligheid van onze ziel door de tussenkomst van Zijn bedienaars, door ons van het kwade te bevrijden door het sacrament van de verzoening, opdat niemand zou verloren gaan maar iedereen het middel zou hebben zich te bekeren. In dit Jaar van de Priester[d:254] wens ik de herders op te roepen de heilige Pastoor van Ars na te volgen in de bediening van de sacramentele vergeving opdat de gelovigen er opnieuw de betekenis en schoonheid van ontdekken en door de barmhartige liefde van God genezen worden die “zover gaat dat Hij vrijwillig de zonde vergeet om ons te vergeven” Aan de priesters bij het begin van het "Jaar van de priester" bij gelegenheid van de 150e "dies natalis" van Johannes Maria Vianney, 9[[3005|9]].

Geliefde vrienden, leren wij van de Heer Jezus niet te oordelen en onze naaste niet te veroordelen. Leren wij onverzoenlijk te zijn met de zonde – te beginnen met die van ons! – en vergevensgezind met de mensen. Moge de heilige Moeder van God ons helpen, Zij die van iedere zonde gevrijwaard, Middelares van genade is voor iedere zondaar die berouw heeft.