Het pleidooi van Paus Benedictus XVI dat behoud van de schepping niet alleen om de natuur gaat, maar allereerst om de mens zelf, is homogroeperingen in het verkeerde keelgat geschoten. Merkwaardig, want het gaat niet allereerst om hen.
Terwijl iedereen de mond vol heeft over bescherming van de natuur, vergeet men dat rommelen met de menselijke natuur minstens zo desastreus is. Dat is het punt dat Paus Benedictus XVI in zijn Kersttoespraak voor het kardinalencollege[2796] heeft willen maken. “Omdat het scheppingsgeloof wezenlijk deel uitmaakt van het christelijke credo, kan en mag de Kerk niet volstaan met alleen het brengen van de heilsboodschap. Zij draagt verantwoordelijkheid voor de schepping en moet deze ook openlijk laten gelden. Zij moet daarbij niet alleen de aarde, het water en de lucht als scheppingsgaven voor allen verdedigen. Zij moet ook de mens tegen zelfvernietiging beschermen. (...) Het is geen achterhaalde metafysica als de Kerk spreekt over de natuur van de mens als man en vrouw en respect eist voor deze scheppingsorde. Niet naar de stem van God luisteren, die zich in de taal van de schepping uit, zal leiden tot zelfvernietiging van de mens en daarmee van Gods eigen werk”, aldus Benedictus.
Stigmatisering?
De Paus sprak vervolgens over de term ‘gender’, waarmee de natuurlijke, geschapen identiteit als man of vrouw wordt gebagatelliseerd en wordt gesuggereerd dat die identiteit vooral sociaal-cultureel bepaald is. Of je je man of vrouw voelt, zou dus vooral tussen de oren zitten. Daarmee, stelt de Paus, verwijdert de mens zich in een waan van zelfemancipatie van de schepping en van de Schepper. “De mens wil zichzelf scheppen en zich uitsluitend en alleen bemoeien met wat hemzelf aangaat. Maar zo leeft hij tegen de waarheid in, tegen de Scheppergeest.”
Sommige homo’s lezen hierin uitsluitend een veroordeling van het ‘homohuwelijk’ en zelfs een stigmatisering van homo’s in het algemeen die zou leiden tot potenrammen of erger. Zij maken zichzelf wijs dat de Paus hen net zo schadelijk acht voor de samenleving als broeikasgassen voor het klimaat.
Merkwaardig is de stellige overtuiging dat de Paus vooral zou hebben gedoeld op homoseksualiteit. Anders dan wat media beweren, komen de woorden ‘homo’ en ‘homohuwelijk’ niet voor in de toespraak. Iets anders is dat de Paus de heteroseksuele ordening van de menselijke natuur onderstreept. Niet zozeer in een ‘zo moet het’, maar in een ‘zo is zij bedoeld’.
Concurrenten
Er is in dit verband een parallel met de encycliek Humanae Vitae[34], die door de goegemeente wordt gelezen als een ‘nee tegen de pil’, maar in werkelijkheid gaat over de betekenis van de menselijke vruchtbaarheid. Het rigoureuze ‘nee’ van massa’s katholieken tegen haar gevolgtrekkingen (anticonceptie druist in tegen de betekenis van de huwelijksdaad) komt neer op een radicale verwerping van die betekenis.
Benedictus schreef al eerder over het thema als prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer in een brief aan alle bisschoppen (2004). Hij stelde toen dat de verwerping van die scheppingsbetekenis een ernstige bedreiging vormt voor de mens zelf. In dat document waarschuwt hij voor bepaalde denkstromingen die man en vrouw niet langer als van nature verschillend en complementair zien, maar als elkaars concurrenten. Het fundament van de samenleving wordt bepaald door het gezin dat geschapen is naar het beeld van de Drie-eenheid: van een monogame, levenslange verbintenis waarbij kinderen de belichaming worden van de liefde tussen de echtgenoten. Het christendom heeft die verbintenis, geschonden door de oerzonde, opnieuw gehumaniseerd en gelijkwaardig gemaakt door het er-voor-elkaar-zijn te benadrukken. De man mag ‘hoofd’ zijn van de vrouw, maar dan wel in dienende zin zoals Christus tegenover zijn Kerk. Het document wijst, net als eerder de Brief aan de Vrouwen[117] van Johannes Paulus II (1995), resoluut een ondergeschikte rol van de vrouw af, evenals dat de betekenis van de vrouw afhankelijk zou zijn van haar vruchtbaarheid.
Immense druk
Waar de Kerk, in casu de Paus, steeds vaker en explicieter voor waarschuwt, is de in het genderdenken vervatte ideologische ontkenning van de natuur van man en vrouw en de verstrekkende gevolgen daarvan.
Niet ‘zo moet het’ maar ‘zo is zij bedoeld’
Om een voorbeeld te noemen: om vrouwen zelfstandiger te maken, is het niet alleen nodig dat zij eigen inkomsten verwerven en gemakkelijk en zonder grote consequenties kunnen scheiden. Ook afschaffing van het kostwinnersmodel en minimalisering van de betekenis van de vader zijn nodig, ongeacht de gevolgen die dit heeft voor de eventuele kinderen. Vanzelf wordt dan het kind concurrerend met de belangen van de vrouw omdat het haar bewegingsvrijheid en ontplooiingsmogelijkheden zou beperken. Vandaar de immense druk het eventueel vroegtijdig doden van dat kind als een ‘mensenrecht’ te erkennen, zoals zelfs Amnesty International doet. Dat verklaart ook de heftige en ontkennende reacties op onderzoeken die aantonen dat zuigelingen het best gedijen bij een permanent aanwezige bindingsfiguur, idealiter hun eigen moeder.
In dat denken past ook de druk tot een hogere arbeidsparticipatie van vrouwen waarbij hun rol als arbeidsfactor veel hoger wordt aangeslagen dan hun maatschappelijke betekenis, dan hun de facto te delegeren geacht moederschap.
Ideologie
Dit ideologisch denken, dat een beperkt aantal kinderen veronderstelt en oplegt, leidt tot een extreem egocentrische en nu-gerichte levenshouding. De natuurlijke ordening van vader- en moederschap, waarin het optimaal gedijen van hun nageslacht doel en vervulling is van hun gezamenlijke inspanningen, is daarmee verre van vanzelfsprekend meer.
De mens kan niet straffeloos rommelen met zijn eigen natuur
Dat blijkt onder meer uit de dramatisch dalende geboortecijfers en het hardnekkig bagatelliseren van de gevolgen daarvan op de langere termijn. Te denken valt aan de tot ongekende hoogtes oplopende zorgkosten die straks moeten worden opgebracht door een krimpende en steeds verder individualiserende beroepsbevolking.
Onder het mom van armoedebestrijding wordt deze ideologie ook opgelegd aan derdewereldlanden die het voor hun voortbestaan primair moeten hebben van beschikbare menskracht.
Rommelen
Dit kortzichtige denken, waarvan de negatieve gevolgen steeds zichtbaarder worden, staat in schril contrast met de zorgen die we ons collectief maken over het klimaat. Dan hebben we het nog niet eens over de gierende individualisering en sociale desintegratie van mensen, met talloze exen en stieffamilieleden. En dat terwijl mensen geschapen zijn om in duurzaam verband elkaar lief te hebben en voor elkaar te zorgen.
Het ‘homohuwelijk’, waar de Paus met geen woord over sprak, is daarin slechts een symbool van een wereld op zijn kop. Want hoewel symbolisch voor de ontkenning van de scheppingsorde, ligt de werkelijke bedreiging in de aantasting van de fundamentele rol van man en vrouw. Zonder die aantasting zou er nooit sprake zijn geweest van het ‘homohuwelijk’.
Hier wreekt zich het blinde geloof in de evolutietheorie, dat net zo star is als de meest fundamentalistische vormen van het creationisme. Dat ontkent namelijk dat er een natuurlijke ordening is die de kaders aangeeft voor het menselijk bestaan. En zoals de mens niet straffeloos kan rommelen met de natuur om zich heen, kan hij dat evenmin met zijn eigen natuur. Het eerste heeft hij met schade en schande moeten erkennen, het tweede moet nog komen. Maar tegen welke prijs?
Om RK Documenten te kunnen verbeteren is uw reactie zeer waardevol. Heeft u aanmerkingen of suggesties voor verbeteringen of bent u een fout tegen gekomen? Laat het ons weten.
Naar de oude site