Inhoudsopgave

- H. Juliana van Cornillon

Onderstaand samenvatting van de catechese van Paus Benedictus XVI. Voor de volledige tekst zie H. Juliana van Cornillon[3871].

Juliana van Cornillon werd nabij Luik geboren. Als jonge wees werd zij toevertrouwd aan de zorgen van de augustinessen van Mont-Cornillon. In dat klooster groeide ze op tot spirituele rijpheid. Eenmaal zelf augustines, verwierf Juliana zich een indrukwekkende culturele bagage en las uiteindelijk de Kerkvaders in het Latijn. Van begin af aan werd zij ook aangetrokken door de contemplatie. Juliana had een diepe zin voor de tegenwoordigheid van Christus, die ze intensief ervoer in de Eucharistie en dikwijls mediteerde zij over Jezus’ woorden: Zie Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding der wereld (Mt. 28, 20)[b:Mt. 28, 20].

Vanaf haar zestiende jaar had ze diverse keren hetzelfde visioen tijdens de eucharistische aanbidding: van een heldere volle maan met diametraal daar doorheen een donkere streep. De Heer deed haar de betekenis begrijpen: de maan symboliseert het leven van de Kerk op aarde, de donkere lijn staat voor het ontbreken van een liturgisch feest. Van dan af zette Juliana zich in voor de instelling van een feest waarin de gelovigen de Eucharistie konden aanbidden om zo hun geloof te vermeerderen en eerherstel te geven voor beledigingen aan het Allerheiligste Sacrament.

Juliana hield deze openbaring ongeveer twintig jaar lang geheim. In tussentijd was zij priorin van het klooster geworden. Toen vertrouwde zij haar geheim toe aan twee andere vurige aanbidsters van de Eucharistie, aan de eremiet Eva en aan Isabella, een zuster van Mont-Cornillon. De drie vrouwen vormden samen een ‘geestelijke alliantie’ voor de verering van het allerheiligste Sacrament. Zij wendden zich tot Johannes de Lausenne, kanunnik van Saint Martin te Luik, om hulp. Hij zou zich oriënteren bij theologen en geestelijken over wat de drie vrouwen zo ter harte ging. De respons aan de kanunnik was bemoedigend positief. De bisschop van Luik zelf, Robert de Thourotte, accepteerde na aanvankelijke aarzeling het voorstel van Juliana en haar gezellinnen, en stelde in 1246 het eerst het hoogfeest van Sacramentsdag voor zijn diocees in.

Juliana stierf in het klooster Fosses-La-Ville (België). De goede zaak van het feest van Sacramentsdag was ook Jacobus Pantaléon van Troyes toegedaan, die als aartsdiaken van Luik Juliana had leren kennen. In 1261 werd hij Paus Urbanus IV. In 1264 schreef hij Sacramentsdag voor als verplicht feest voor de hele Kerk op donderdag na Pinksteren. In de instellingsbulle Transiturus de hoc mundo[1597] herinnerde Urbanus IV discreet aan de mystieke ervaringen van Juliana en bevestigde de authenticiteit daarvan.

Aan Thomas van Aquino vroeg Urbanus IV voor dit grote feest een nieuw liturgisch officie samen te stellen. Zijn teksten zijn tot vandaag in de Kerk in gebruik en horen tot de theologische meesterwerken. Daarin wordt lof en eer uitgedrukt aan het allerheiligste Sacrament, terwijl ook begrip binnendringt in het mysterie en in de Eucharistie de levende en ware tegenwoordigheid erkent van Jezus, van zijn Offer van liefde dat ons weer verzoent met de Vader en ons de verlossing brengt.

Loyaliteit aan de ontmoeting met de eucharistische Christus in de heilige Mis, is essentieel voor de geloofsweg, maar laten wij ook trachten dikwijls de Heer te bezoeken, die tegenwoordig is in het tabernakel! Wanneer wij in aanbidding opzien naar de geconsacreerde hostie, ontmoeten wij de gave van Gods liefde, ontmoeten wij het lijden en het kruis van Jezus, evenals zijn verrijzenis. Wanneer wij in aanbidding tot Hem opzien, trekt de Heer ons tot zich in zijn mysterie om ons te veranderen, zoals Hij brood en wijn verandert. Heiligen hebben steeds kracht, troost en vreugde gevonden in de eucharistische ontmoeting. Met de woorden van de eucharistische hymne Adoro te devote herhalen wij voor de Heer, tegenwoordig in het Allerheiligste Sacrament: Laat mij steeds meer in U geloven opdat ik op U mag hopen, U mag liefhebben.

Samenvatting: Sef Adams, Katholiek Nieuwsblad