Genderideologie: problemen waarop een ieder moet handelen (4/4)
Inhoudsopgave
Uitklappen
- Documentgegevens
- Inleiding
Behoort het huwelijk niet tot de rechten van het individu?
Anatrella: Met reden benadrukt Benedictus XVI het feit dat het huwelijk een structurerende instelling blijft voor man en vrouw, voor de kinderen en de samenleving. Het is geen realiteit waarover de wetgever vrij kan beschikken, het huwelijk maakt deel uit van het natuurrecht omdat het eraan voorafgaat. Het is geen contract, het vereist voorwaarden die er eigen aan zijn, om te beginnen het verschil tussen de seksen. De Paus preciseert het als volgt: “Het wordt een sociale en zelfs economische noodzaak, de jonge generaties opnieuw de schoonheid van het gezin en het huwelijk te doen inzien, evenals het feit dat deze instellingen overeenkomen met de diepste behoeften van het hart en van de waardigheid van de mens” Caritas in Veritate, 44[[2254|44]]. De instelling van het huwelijk wordt in de westerse samenlevingen dikwijls benadeeld in naam van de rechten van het individu, die men verwart met onstandvastige particularismen en die ten koste gaan van het algemeen welzijn. Doch de rechten van het individu zijn niet zonder belang, wanneer zij niet van hun doel gescheiden worden.
In hoofdstuk 4 van de encycliek[2254], stelt Benedictus XVI de verschuiving in vraag die zich nu voordoet en die een samenleving wil organiseren uitgaande van de rechten van het individu zonder deze te confronteren met de zin voor het algemeen welzijn. Kondigt dit perspectief van bepaalde individuele rechten, die opgeëist worden door drukkingsgroepen en zo goed als erkend zijn door het Europese Hof voor de Rechten van de Mens, niet het einde aan van de rechten van de mens in hun objectieve en universele dimensie? Vooral omdat in naam van de rechten van de mens alles en eender wat wordt opgeëist. De UNO, de Commissie van Brussel en het Europese Hof voor de Rechten van de Mens zijn beïnvloed door deze individualistische en subjectivistische filosofie, die op lange termijn de band met de samenleving alleen maar kan aantasten. Zo schrijft de Paus: “Veel mensen matigen zich tegenwoordig aan dat ze niemand iets verschuldigd zijn behalve zichzelf. Ze denken dat ze alleen rechten hebben en hebben het er dikwijls erg moeilijk mee een verantwoordelijkheid voor hun eigen integrale ontwikkeling en die van anderen te laten rijpen”. Anderzijds, “als de rechten van de mens alleen gebaseerd zijn op de beslissingen van een vergadering van burgers, kunnen die op ieder moment veranderd worden, en daarom verzwakt in het algemeen bewustzijn de plicht om ze te eerbiedigen en te onderhouden. De regeringen en de internationale instellingen kunnen dan de objectiviteit en de ‘autonomie’ van de rechten buiten beschouwing laten. Als dat gebeurt, is de echte ontwikkeling van de volkeren in gevaar” Caritas in Veritate, 43[[2254|43]]. De vermenigvuldiging van gelegenheidswetten om aan bijzondere vragen tegemoet te komen, kan de zin van de burgerlijke wet alleen maar in waarde doen dalen en deze miskenning zet ertoe aan ze niet te respecteren aangezien zij het algemeen belang niet dient.
De menswetenschappen hebben een belangrijke rol gespeeld in het ontstaan van nieuwe ideologieën gebaseerd op de rechten van het individu en hebben de mensheid kunstmatig verdeeld in plaats van de fundamentele verschillen te respecteren. Sociologen die houdingen en gedragingen observeren, verklaren dat wanneer een fenomeen bestaat, men het niet alleen moet aanvaarden, maar ook legaliseren en tot norm verheffen. Vandaar de wildgroei in wetten die de zeden legitimeren terwijl de wetgever wetten dient te maken in naam van het algemeen welzijn. Wij maken een langzame perversie van het recht mee in naam van de rechten van het individu (die eigenlijk nagestreefd worden in naam van individuele normen, gebaseerd op subjectieve intriges) die aan de samenleving opgedrongen worden en waarbij de plichten uitgeschakeld worden. Met andere woorden, niet de rechten van het individu worden in vraag gesteld doch de verkeerde manier waarop zij voorgesteld worden. De Paus schrijft terecht dat “de overdrijving van rechten uitmondt in het verzuim van plichten. Plichten beperken de rechten, omdat ze wijzen op het antropologisch en ethisch kader, in de waarheid waarvan ook de rechten moeten worden ingevoegd om niet tot willekeur te worden. De plichten versterken derhalve de rechten en bieden de verdediging en de bevordering daarvan aan als opgave in dienst van het goede” Caritas in Veritate, 43[[2254|43]]. In de meeste ontwikkelde landen wordt het recht momenteel georganiseerd om “te voldoen aan psychologische verwachtingen”.
U heeft tot de Bisschoppen van Afrika gezegd, dat wij ons in een ideologische strijd bevinden. Wat wil u daarmee zeggen?
Anatrella: De Paus benadrukt het sterk: “Wij beleven vandaag een beklemmende tegenstrijdigheid. Terwijl men van de ene kant aanspraak maakt op vermeende rechten, die willekeurig en genotzuchtig van aard zijn, onder het voorwendsel dat ze door overheidsstructuren worden erkend en bevorderd, worden van de andere kant de elementaire grondrechten van een groot deel van de mensheid ontkend en geschonden” Caritas in Veritate, 43[[2254|43]]. Geëmigreerde families worden niet altijd in hun waardigheid gerespecteerd. Het verplaatsen van industrieën verarmen de enen en buiten de handenarbeid van de anderen uit. En op een ander vlak, heeft een kind het recht alleen opgevoed te worden door een man en een vrouw, zijn vader en moeder, om aan zijn behoeften te voldoen en zijn psychologische, sociale, morele en spirituele belangen te respecteren.
Vandaag, zegt de Paus, zou men in de technische mentaliteit, “het ware en het maakbare” willen doen “samenvallen” Caritas in Veritate, 70[[2254|70]]. Maar “als efficiëntie en nuttigheid de enige criteria van de waarheid zijn, wordt de ontwikkeling vanzelf uitgesloten” Caritas in Veritate, 70[[2254|70]]. Huwelijk en voortplanting kunnen niet onder de nuttigheid vallen om tegemoet te komen aan de onvoldaanheid en frustratie van de mens. Vooral als men het verzuimt “na te denken over de techniek door de zin van het handelen van de mens te vatten, op de achtergrond van de zin van zijn leven vanuit de totaliteit van zijn wezen” Caritas in Veritate, 70[[2254|70]].
Wat in deze strijd der ideeën op het spel staat, is wel degelijk antropologisch. “Reeds Paulus VI had de wereldwijde dimensie van het sociale vraagstuk erkend en erop gewezen ... omdat het de mogelijkheid zelf inhoudt het leven … niet alleen te begrijpen, maar ook te manipuleren” Caritas in Veritate, 75[[2254|75]]. Wij hebben dikwijls gezegd en herhaald dat de hedendaagse ketterijen niet meer zozeer religieus zijn, zelfs al volharden die in bepaalde middens, doch antropologisch; daar is de genderideologie er één van in het intellectuele landschap dat het bijna als een internationale regel beschouwt. De mens die zo aan zichzelf overgelaten wordt, kan nog slechts over zichzelf denken in termen van almacht of van de rivaliteit van het complex van Kaïn. Geloof en rede dienen samen gedacht te worden, zegt de Paus ons in zijn encycliek. “God openbaart de mens aan de mens; de rede en het geloof werken samen om hem het goede te tonen, als hij maar bereid is het te zien. De natuurwet waarin de rede van de Schepper oplicht, toont de grootheid van de mens, maar ook zijn ellende, als hij de oproep tot morele waarheid afwijst” Caritas in Veritate, 75[[2254|75]].
Het hoeft niet verborgen te worden, we zitten volop in een ideeënstrijd waarvan de burgers dikwijls niet beseffen wat op het spel staat en waarin alles gedaan wordt om de Kerk te marginaliseren; de Kerk vervult echter gewoon haar zending wanneer zij de gevolgen benadrukt van dit soort van ideologie voor de toekomst van de mensheid. De in vraagstelling van het huwelijk is één van de eerste aspecten van de ideologische strategie die de seksualiteit van de mens op een idealistische basis probeert te herdefiniëren en die in tegenspraak is met de realiteit van de incarnatie van de mens in een specifiek lichaam. De aanhangers van de genderideologie houden vast aan de idee dat wij allemaal mens zijn voordat we man of vrouw zijn. Deze drogreden is een illusie want de mens op zich bestaat niet. Wij zijn geen geslachtloze wezens. Wij ontmoeten alleen mensen die ofwel man ofwel vrouw zijn. Trouwens, buiten die twee zijn er geen andere identiteiten. Talrijke onrealistische paradoxen doen zich in die ideologie voor; ze zijn gekenmerkt door de ontkenning van het geslachtelijke lichaam en sluiten aan bij een angst die de mensheid altijd doorkruist heeft, de angst namelijk om het verschil in seksualiteit te erkennen, aanvaarden en verinnerlijken. Dat is de ware zin van het anders zijn van de mens en deze zin wordt in de christelijke openbaring voltooid. De betekenis van het huwelijk kan slechts begrepen worden vanuit het geslachtelijk lichaam dat eenwording en gemeenschap mogelijk maakt tussen een man en een vrouw.
Waarvan moet de Kerk en alle Christenen zich bewust zijn? Wat staat op het spel?
Anatrella: Zij moeten ervoor zorgen dat de verschillende nationale parlementen burgerwetten invoeren die niet in tegenspraak zijn met de principes van de menselijkheid. De ideologie van het gender, die een product is van de menswetenschappen, is een nieuw idealisme naar het model van het marxisme, dat tegengesteld is aan de belangen van de mens en ze op het spel zet. Doch een samenleving die de zin niet meer begrijpt van het verschil tussen de seksen, verliest geleidelijk de zin voor de waarheid der dingen en werkt een diep gevoel van onveiligheid in de hand. De onbestendigheid, die reeds door andere factoren bewerkt wordt, neemt toe aangezien deze ideologie het dragende en symbolische kader van de samenleving aantast. Daarom had Montesquieu gelijk toen hij in “L’esprit des lois” (De geest van de wet) schreef: “Men mag slechts met bevende hand aan de wet raken”. Door het verschil van de seksen opnieuw in vraag te stellen, aangezien men laat verstaan dat de seksuele identiteit onafhankelijk is van het biologische feit, dissocieert de genderideologie de biologische en psychologische seksualiteit van het sociale, met de bedoeling er een sociale constructie van te maken en een machtsspel tussen man en vrouw. De strijd tussen de seksen heeft de klassenstrijd vervangen. Hoofdzaak is het onderscheid tussen man en vrouw te laten wegvallen. Met andere woorden, niets mag de vrouw verhinderen in alles de gelijke te zijn van de man en dit gaat gepaard met het aanklagen van de overheersing en macht van de man. Het moederschap wordt als een handicap en onrechtvaardigheid gezien omdat alleen vrouwen kinderen dragen. Men dient dus de vrouw van het moederschap te bevrijden; dit verklaart de toename van campagnes voor contraceptie en abortus. Een ware campagne van internationale verminking geleid door de hoogste instanties die de ware rijkdom van een volk aantasten, namelijk zijn kinderen.
Benedictus XVI schrijft terecht: “Sommige niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) werken actief mee aan de verbreiding van abortus en bevorderen soms in arme landen de keuze voor sterilisatie, ook bij vrouwen die zich niet bewust zijn van de betekenis van de ingreep. Bovendien is er het vermoeden dat af en toe ontwikkelingshulp zelf gekoppeld wordt aan bepaalde vormen van gezondheidsbeleid, die de facto strenge maatregelen van geboortebeperking opleggen. ... Als een samenleving de weg inslaat van het weigeren of onderdrukken van het leven, zal zij uiteindelijk niet meer de nodige motivatie en energie vinden om zich in te zetten voor het ware welzijn van de mens.” Caritas in Veritate, 28[[2254|28]]. De mens ziet zichzelf als meester van het universum. Doch dat is hij niet en hij staat niet aan de oorsprong van zijn bestaan, hij is niet zijn eigen schepper en nog minder iemand die zich uit het niets opbouwt. Hij komt voort uit een natuur en hij wordt door de cultuur. Er is geen tegenstelling tussen beide, wel een subtiele interactie. Eerder dan zich te maken, ontwikkelt de mens zich volgens fenomenen die hem eigen zijn. Hij ontvangt zichzelf als een gegeven, zegt de Paus, en gaat op weg langs vele vormen van onderlinge afhankelijkheid. Daarom is het nodig dat hij zich ontdoet van de narcistische en zelfgenoegzame visie van deze ideologie en van het droombeeld van almacht om van zichzelf de architect te maken van zijn persoonlijke geschiedenis die hij op heel de lijn volkomen in de hand heeft. Levensverhalen zijn momenteel sterk in de mode; in het Westen spreken mensen over zichzelf op radio en televisie; het getuigt van de behoefte zichzelf te verantwoorden, zich voor te stellen als de held van zijn leven of als het slachtoffer van de opvoeding en van de anderen. Het is een symptoom van de moeilijkheid om zijn leven in bezit te nemen, er betekenis aan te geven en te aanvaarden. De individualistische gedachte van een Pic de la Mirandole, die Noord-Europa en de Angelsaksen en de subjectivistische gedachte beïnvloed heeft, loopt uit op een narcistisch opsluiten in zichzelf, dat aan de wortel ligt van verschillende vormen van geweld in de beschaving en daaraan altijd moet gewerkt worden. De Heilige Vader benadrukt dat de mens niet alleen aan zichzelf gegeven wordt, maar ook als gave gemaakt is. “Liefde in waarheid confronteert de mens met de wonderlijke ervaring van de gave. De gave om niet is in zijn leven aanwezig op velerlei wijzen. Vanuit een louter productiegerichte en utilitaire kijk op het bestaan wordt ze dikwijls niet herkend. De mens bestaat voor de gave. Ze brengt zijn transcendente dimensie tot uitdrukking en verwerkelijkt ze” Caritas in Veritate, 34[[2254|34]]. De gave kan zich slechts realiseren door erkenning, aanvaarding en verinnerlijking van het anders zijn en het seksueel anders zijn. Zelfgave drukt zich uit door het lichaam naar het voorbeeld van Christus die is mens geworden en zich lichamelijk heeft opgeofferd opdat de mens Gods mensheid zou bereiken in liefde voor de waarheid.
Hoe priesters opleiden en Christenen intellectueel voor deze ideologie sensibiliseren?
Anatrella: De bisschoppen van Afrika zijn vastbesloten op te treden in de vorming aan de seminaries, katholieke universiteiten, parochies en bewegingen voor gezinswerking, zowel om ze voor de genderideologie te sensibiliseren als hun een kritisch intellectueel apparaat aan te bieden en de realistische kijk op de complementariteit van man en vrouw te geven. Man en vrouw zijn geroepen zich te verenigen en niet elkaar de oorlog aan te doen. Zoals Johannes Paulus II sterk benadrukte, roept de Kerk op tot een beschaving die op liefde gebaseerd is, namelijk op het koppel van een man en een vrouw, de enigen die de zin van de liefde in het huwelijk en de voortplanting binnen het gezin kunnen symboliseren. Men dient dit belangrijke onderscheid tenminste verinnerlijkt te hebben, vooraleer aan liefde te kunnen beginnen.
Alhoewel deze theorie in het Westen reeds vele jaren aan het werk is, is de reflectie daarover op seminaries en aan katholieke universiteiten bijna onbestaande. Dat is niet het geval aan de universiteiten van Rome zoals het Instituut Johannes Paulus II en de Pauselijke Kerkelijke Academie[d:193]. Voor het overige stelt men vast dat onderwijzers, studenten en de geestelijkheid in hun geheel, dikwijls de taal die aan deze ideologie inherent is, onbewust overnemen. Dat is het schadelijkste aspect van deze theorie: woorden in de gewone omgangstaal brengen om zo de ideeën aanvaardbaarder te maken. Wie heeft nagedacht over het begrip “gouvernance”, een mooie en zangerige term die echter niet dezelfde betekenis heeft als “gouvernement” (bestuur)? Hetzelfde geldt voor het begrip “parentalité” dat “parenté” (bloedverwantschap) heeft opgevolgd maar een heel andere betekenis heeft. Of ook het begrip “santé reproductive” (gezonde voortplanting) dat niets te maken heeft met begeleiding van moeders en gezin, doch propaganda voor contraceptiva en abortus betekent. Het zou beter vervangen worden door “santé familiale” (gezondheid van het gezin) wat vader, moeder en de kinderen omvat: kortom de gezinskern. Men dient dus de oorsprong en draagwijdte van de begrippen te kennen en weigeren deze nieuwe taal te gebruiken.
Daarom heeft de Pauselijke Raad voor het Gezin[d:93] een “Lexique des termes ambigues et controversés” gepubliceerd (Woordenboek voor dubbelzinnige en controversiële termen) in antwoord op hetgeen ideologisch op het spel staat. Het boek is uitgegeven in het Frans bij Téqui en bestaat in het Duits, Engels, Arabisch, Spaans en Italiaans (Libreria Vaticana), Portugees en Russisch. Men dient ook de katholieke verenigingen voor het gezin te danken voor al hun werk op Europees en internationaal vlak. Mensen die in de vorming en het onderwijs staan dienen op brede schaal gesensibiliseerd te worden, en ook de Christenen als geheel, om te reageren op deze nieuwe uitdaging op het vlak van de gezinspolitiek. Christenen moeten zich mobiliseren wanneer de waardigheid van het leven en het menselijk evenwicht bedreigd worden door het economisch belang en ideologieën die zich beperken tot afzonderlijke belangen, daar waar Benedictus XVI ons oproept tot belangeloosheid die meer openstaat voor het leven.
Vert. Sorores Christi Bron: Zenit.org (franstalig, 2 sept. 2010)
Zie ook dossier Medische ethiek[d:19]
Deel 1: Genderideologie: welke rol voor de Kerk? (1/4)[n:1058]
Deel 2: De ideologie van de genderideologie en “Caritas in veritate” (2/4)[n:1062]
Deel 3: De ideologie van de term "gender" in Afrika (3/4)[n:1072]
Deel 4: Genderideologie: problemen waarop een ieder moet handelen (4/4)[n:1074]
Om RK Documenten te kunnen verbeteren is uw reactie zeer waardevol. Heeft u aanmerkingen of suggesties voor verbeteringen of bent u een fout tegen gekomen? Laat het ons weten.
Naar de oude site