Anatrella: De ideeën die het Westen hierover fabriceert, zijn nieuwe sociale pathologieën; het probeert die naar Afrika te exporteren, wat de Afrikanen niet willen ondanks de financieringen die men hun op het vlak van gezondheid, onderwijs, echtpaar en gezin voorstelt in ruil voor de verspreiding van de genderideologie op hun continent. Christelijke verenigingen laten zich meeslepen door subsidies die verleend worden in de mate dat zij deze ideologie propageren in vormingscursussen georganiseerd door Caritas onder leiding van priesters, mannelijke en vrouwelijke religieuzen. Bisschoppen hebben mij gezegd dat zij deze vorming weigeren en de financiering van hun scholen en gezondheidscentra afwijzen omdat zij niet gemanipuleerd wilden worden door agentschappen van de UNO en van niet-gouvernementele organisaties (NGO’s).
Van hun kant, verdragen politieke verantwoordelijken van de verschillende Afrikaanse landen hoe langer hoe minder dat de verschillende Europese ambassades op een tergende manier de erkenning van relaties tussen personen van hetzelfde geslacht bijna als een huwelijk in de hand te werken. Voor Afrikanen, spreken westerlingen onzin wanneer zij hun een levenswijze willen opleggen die tegengesteld is aan de realiteit van een man en een vrouw die een koppel vormen, huwen, kinderen ontvangen, adopteren en opvoeden. Een seksuele gerichtheid is een bepalend element van de persoonlijkheid, die het subject al of niet aanvaardt, dat is zijn zaak. Maar zij is voor de samenleving geen referentie om zich op het vlak van huwelijk en gezin te organiseren. Om die reden heeft Frankrijk het huwelijk noch adoptie van kinderen door mensen van hetzelfde geslacht erkent. Er is geen sprake van discriminatie wanneer het belang van het kind erin bestaat zich te kunnen ontwikkelen tussen een man en een vrouw. Het zou echter discriminerend zijn het te beroven van het huwelijksleven van zijn ouders, die zichzelf geven en het ontstaan geven aan hun gezin. Het belang van het kind ligt niet in de affectieve zorg van mensen die zich met hem bezighouden, maar dat het kan opgroeien als kind van een man en een vrouw die daartoe de voorwaarden scheppen. Al het overige is slechts een vervalsing van wat een echtpaar is en wat afstamming is en heeft schadelijke gevolgen voor de persoonlijkheid en de samenleving.
In de genderideologie zou men ons willen terugsturen naar een onbepaalde en kneedbare natuur naar ieders believen. De psychoanalyse heeft ons geleerd, wat de ouden reeds wisten, dat een waanvoorstelling niet de roeping heeft realiteit te worden. Ze verplicht gewoon om aan zichzelf te werken. Het sociale, politieke en opvoedkundige klimaat van de huidige tijd vergemakkelijkt deze psychische en symbolische operatie echter niet aangezien infantilisme, impulsiviteit en het stellen van een definitieve ingreep gewaardeerd worden.
Men heeft het gevoel dat de genderideologie het onderscheid tussen de seksen weigert te erkennen, hetgeen nochtans één van de fundamenten is van alle samenlevingen?
Anatrella: Inderdaad, zij ontkent het seksueel verschil en deze overtreding van de realiteit is ondraaglijk voor Afrikanen die in het beste geval, de zin vatten van man en vrouw zijn en van het gezin en die niet onderworpen zijn aan opvattingen van ongelijkheid tussen beiden en van overheersing van de man op de vrouw. Deze ontkenning houdt verband met de omstandigheden waarin deze ideologie ontstaan is: zij ging uit van transseksuele persoonlijkheden die hun geslachtelijk lichaam niet aanvaardden en een ingebeeld lichaam wilden dat aan het andere geslacht toebehoort; de eerste bedenkers van deze theorie hebben hieruit besloten dat de ware seksuele identiteit niet op het lichaam geschreven staat maar in de psyche. Met andere woorden, de ware sekse is de waanvoorstelling. We bevinden ons in volle psychische bloeding. Een apart en extreem geval is algemeen geworden. Zo is een psychologiserende ideologie ontstaan in naam waarvan de politiek gemaand wordt wetten te maken die uitgaan van ieders subjectieve belangen, en die de samenleving versnipperen. Feministische bewegingen, daarna de lesbische en homoseksuele bewegingen hebben er zich meester van gemaakt om aan hun levenswijze en eisen “wetenschappelijke” legitimiteit te geven. Seksuele gerichtheid vervangt seksuele identiteit. Een arsenaal van medelijden heeft zich rond deze kwesties ontwikkeld door de aidspandemie. Deze ideologie die gevoel en onmenselijkheid aan elkaar koppelt, heeft zich zodanig opgedrongen dat zij een norm geworden is van waaruit de man, de vrouw, het koppel, het huwelijk, gezin en afstamming opnieuw gedefinieerd worden. Deze dynamiek heeft er meer dan veertig jaar over gedaan om nieuwe modellen te creëren en het marxisme op te volgen.
In plaats van eenheid te zoeken, complementariteit in een relatie tussen de seksuele verscheidenheid van man en vrouw, wil deze ideologie (en de wetten die in haar naam gemaakt worden) meer en meer scheiden en tegenover elkaar stellen om zich in de ongedifferentieerdheid en vervolgens in de verwarring der ideeën te kunnen handhaven.
De genderideologie houdt niet op man en vrouw tegenover elkaar te stellen en tenslotte de macht van de vrouw op te eisen via de autonomie van de vrouw, die de man uitsluit van de voortplanting en het gezinsleven. Zij manifesteert een diepe intellectuele onvolwassenheid: het doel van menselijke rijpheid is namelijk niet de autonomie – al is deze fase noodzakelijk tijdens de adolescentie opdat het subject zichzelf in bezit neemt - maar wel de onderlinge afhankelijkheid van man en vrouw. Dit vergemakkelijkt hun relatie van samenwerking, complementariteit en rollen die men vervult volgens de hoedanigheden, competenties en symboliek van iedere sekse. Het is trouwens niet zeker dat alle functies zonder onderscheid door mannen en vrouwen kunnen uitgeoefend worden en dat dit zonder gevolgen is voor de mens en de sociale band. Het volstaat dit te observeren bij kinderen en adolescenten in het schoolmilieu.
Gemengdheid die gedeeld wordt door man en vrouw is niet te verwarren met gelijkenis; in die zin heeft de gemengdheid op school gefaald. In plaats van een betere relatie te bevorderen tussen mannen en vrouwen, heeft zij een vrouwelijke identificatie met de mannelijke psychologie tot gevolg evenals de behoefte bij dertigjarige postadolescenten, om zich in groepen van hetzelfde geslacht te bewegen: mannelijk of vrouwelijk. Dat de relatie, de aantrekking door de andere en het samengaan van man en vrouw alleen gebeuren binnen de intieme erkenning van hun onderscheid, moet nog ontdekt worden. Er is nochtans een mannelijke psychologie die verschilt van de vrouwelijke psychologie en er zijn belangen en behoeften die verschillen bij mannen en vrouwen. Als men de zin voor dit belangrijke verschil der seksen verliest, verliest men ook de zin voor andere verschillen van zodra men ze wil opeisen. En dit is bedrog, want hetgeen men nastreeft, is gelijkenis.
Eén van de aspecten van de genderideologie die u in uw boeken breedvoerig ontleed hebt, is man en vrouw voortdurend tegenover elkaar te stellen. Hoe pakt de encycliek “Caritas in veritate[2254]” deze kwestie aan?
Anatrella: Het risico, het gevaar van de genderideologie is, in naam van intellectuele kunstgrepen, menselijke realiteiten die geroepen zijn zich te verenigen, van elkaar te scheiden en te verdelen. Wettelijke maatregelen passen bijvoorbeeld het taalgebruik aan om de tegenstelling tussen man en vrouw beter aanvaardbaar te maken, om het huwelijk en adoptie van kinderen door mensen van hetzelfde geslacht te begunstigen, al is het tegenstrijdig voor deze paradoxale toestand.
De Heilige Vader benadrukt, en is heel juist in zijn redenering, dat de mens niet kan herleid worden tot een louter cultureel gegeven, wat de genderideologie echter beweert. Hij benadrukt meer precies het risico om cultuur en menselijke natuur t e scheiden. “Eclecticisme en culturele nivellering lopen beide uit op een scheiding tussen cultuur en menselijke natuur. Zo kunnen de culturen hun maat niet meer vinden in een natuur die hen overstijgt, en reduceren ze de mens uiteindelijk tot niet meer dan een cultureel verschijnsel. Als dat gebeurt, loopt de mensheid opnieuw het gevaar van afhankelijkheid en manipulatie” Caritas in Veritate, 26[[2254|26]]. Het menselijk ras valt niet uiteen maar mensen ontmoeten en beleven elkaar door het anders zijn: “openheid voor het leven vormt de kern van de ware ontwikkeling” die integraal is Caritas in Veritate, 28[[2254|28]]. Een anders zijn dat zijn oorsprong vindt in het anders zijn van de drie-ene God, zoals Benedictus XVI onderlijnt: “Alleen de ontmoeting met God stelt ons in staat “in de ander niet alleen de ander te zien”, doch in hem het goddelijk beeld te herkennen en zo ertoe te komen de ander werkelijk te ontdekken en een liefde te laten rijpen die “zorg om en voor de ander” wordt” Caritas in Veritate, 11[[2254|11]].
In de genderideologie staat men aan de tegenpool van het anders zijn, om zich te nestelen in de gelijkenis, gelijkenis tussen man en vrouw op heel de lijn. Niet de gelijkheid van man en vrouw wordt in vraag gesteld. De Kerk is naar het beeld van Christus, de eerste instelling geweest die de gelijkwaardigheid van man en vrouw heeft staande gehouden, tegen alle sociale modellen in die deze waardigheid bestreden. Zij heeft bijna twintig eeuwen moeten strijden om het huwelijk als een vrije keuze van de echtgenoten aanvaardbaar te maken - dus tegen gedwongen huwelijken en huwelijken door families geregeld – voor gedeelde verantwoordelijkheid tussen echtgenoten en ouders en voor het plaatsen van de seksuele beleving binnen het leven als koppel. Er zouden nog veel voorbeelden kunnen gegeven worden, die in de geschiedenis der ideeën vergeten zijn, om recht te doen aan wat de Kerk gedaan heeft voor de promotie van de vrouw.
Wat nu aan de orde is, heeft echter niets te zien met de gelijkheid van man en vrouw. Gelijkenis is slechts een voorwendsel om de macht van de vrouw in te voeren die de man probeert uit te sluiten, maar bepaald op het vlak van huwelijk en voortplanting. Een houding die erin bestaat het huwelijk te geringschatten ten voordele van samenwonen, burgerlijk huwelijk, éénoudergezin, die allemaal op gelijke voet staan. Dit zorgt voor extra verwarring die de sociale band en samenhang versnipperen. Daarna zal men zich verbazen over de stijging van het aantal celibatairen en de moeilijkheid voor velen om een koppel te kunnen vormen en een echtelijke relatie uit te werken volgens de leeftijd van het koppel.
Daarom herinnert de Heilige Vader eraan dat het in een huwelijk alleen gaat om een verbintenis tussen een man en een vrouw en dat het onredelijk en onrechtvaardig is om de eigenschappen ervan toe te kennen aan relaties van een andere aard. De Paus benadrukt terecht: “staten worden opgeroepen politieke maatregelen te treffen die de centrale positie en de integriteit van het op het huwelijk van een man en een vrouw gebaseerde gezin, “de eerste, levenskrachtige cel van de maatschappij”, bevorderen door ook verantwoordelijkheid op te nemen voor de economische en financiële problemen, met respect voor hun relationele aard” Caritas in Veritate, 44[[2254|44]]. Met andere woorden, de staten vergissen zich wanneer zij de rechten die inherent zijn aan het huwelijk uitbreiden naar situaties zoals samenwonen, burgerlijk huwelijk en homoseksuele duo’s die niet dezelfde eigenschappen en vermogens als die van het huwelijk hebben. Zo forceert men de antropologie in plaats van er een één makende visie op te hebben.
Vert. Sorores Christi Bron: Zenit.org (Franse editie 1.9.2010)
Zie ook dossier Medische ethiek[d:19]
Deel 1: Genderideologie: welke rol voor de Kerk? (1/4)[n:1058]
Deel 2: De ideologie van de genderideologie en “Caritas in veritate” (2/4)[n:1062]
Deel 3: De ideologie van de term "gender" in Afrika (3/4)[n:1072]
Deel 4: Genderideologie: problemen waarop een ieder moet handelen (4/4)[n:1074]
Om RK Documenten te kunnen verbeteren is uw reactie zeer waardevol. Heeft u aanmerkingen of suggesties voor verbeteringen of bent u een fout tegen gekomen? Laat het ons weten.
Naar de oude site