Verklaring over de antwoorden van het Dicasterie voor de Geloofsleer op de vragen van bisschop Negri

Het is de taak van het Romeinse leergezag, hetzij door de paus zelf, hetzij door het leergezag, om de waarheid van de goddelijke openbaring getrouw te bewaren. Het is door Christus ingesteld en werkt in de Heilige Geest om de katholieke gelovigen te beschermen tegen alle ketterijen die het heil in gevaar brengen en tegen alle verwarring in zaken van leer en moreel leven. vgl: Lumen Gentium, 18,23[[[617|18.23]]]

De antwoorden van het Dicasterie op verschillende vragen van een Braziliaanse bisschop (3 november 2023)[9055] herinneren aan bekende geloofswaarheden, maar openen ook de deur voor het misverstand dat er ruimte is voor het naast elkaar bestaan van zonde en genade in de Kerk van God.

De doop is de deur naar een nieuw leven in Christus.
De Zoon van God, onze Verlosser en hoofd van de Kerk, die Zijn lichaam is, heeft het sacrament van de Doop ingesteld zodat alle mensen het eeuwige leven kunnen bereiken door geloof in Christus en een leven in navolging van Hem. Gods onvoorwaardelijke liefde bevrijdt mensen van de dodelijke heerschappij van de zonde, die hen in schande dompelt en hen scheidt van God, de bron van het leven.

Gods universele wil tot verlossing ((1 Tim 2,4 e.v.))[b:1 Tim. 2, 4] zegt niet dat het voldoende is om Jezus met onze lippen als onze Heer te belijden om het koninkrijk van God binnen te gaan, terwijl we op menselijke zwakheid vertrouwen om de vervulling van onze belofte te voorkomen. Dit moet gebeuren door de heilige en heiligende wil van God. (Mt. 7, 21-23)[[b:Mt. 7, 21-23]]

De eenvoudige metafoor "de kerk is geen douane", die bedoeld is om te impliceren dat het karakter van Christus niet bureaucratisch gemeten kan worden aan de hand van de letter van de wet, heeft zijn beperkingen als het gaat om de genade die ons leidt naar een nieuw leven voorbij zonde en dood. De apostel Paulus zegt dat voordat we tot geloof in Christus kwamen, we allemaal "slaven van de zonde" waren. Maar nu, door de doop in de naam van Christus, de Zoon van God, en de zalving van de Heilige Geest, zijn we "van harte gehoorzaam geworden aan de leer waaraan u overgeleverd bent". We mogen dus niet meer zondigen omdat we niet meer onderworpen zijn aan de wet maar aan de genade. "Laat dus de zonde niet heersen in uw sterfelijk lichaam, gehoorzaamt haar niet (...) als mensen die uit de dood ten leven zijt opgestaan." (Rom. 6, 12-13)[b:Rom. 6, 12-13].

In de oudste kerkorde, geschreven in Rome (rond 200 na Christus), zijn de criteria voor het toelaten of weigeren (of zelfs maar uitstellen) van het catechumenaat en het ontvangen van het doopsel vastgelegd en wordt vereist dat alle twijfelachtige roepingen, onwettige verenigingen en immoreel gedrag dat in strijd is met het genadeleven van het doopsel moeten worden afgezworen. Traditio Apostolica 15-16[[1159|+41-64]]

De heilige Thomas van Aquino, die prijzenswaardig wordt geciteerd in de antwoorden van het Dicasterie, geeft een genuanceerd tweeledig antwoord op de vraag of zondaars gedoopt kunnen worden:

1) Zeker kunnen die zondaars gedoopt worden die in het verleden persoonlijk gezondigd hebben en onder de macht waren van "Adams zonde" (d.w.z. erfzonde). Dit is omdat de doop gebruikt wordt voor de vergeving van zonden, die Christus voor ons verworven heeft door Zijn dood aan het kruis.

2) Echter, zij "die zondaars zijn omdat zij tot de doop komen met het voornemen om in de zonde te volharden" en zich dus verzetten tegen de heilige wil van God, kunnen niet gedoopt worden. Dit is niet alleen waar vanwege de interne tegenstrijdigheid tussen Gods genade voor ons en onze zonde tegen God, maar ook vanwege het externe valse getuigenis dat de geloofwaardigheid van de verkondiging van de Kerk ondermijnt, aangezien de sacramenten tekenen zijn van de genade die ze overbrengen. vgl: Summa Theologiae Tertia Pars q. 68 a. 4[[[t:iiia q. 68 a. 4]]]

In de val van transhumanistische terminologie
Het is verwarrend en schadelijk dat het leergezag de terminologie van een nihilistische en atheïstische antropologie accepteert en zo de valse inhoud ervan de status van een legitieme theologische mening in de Kerk lijkt te geven. "Hebben jullie niet gelezen," zegt Jezus tegen de Farizeeën, "die proberen hem in de val te lokken, dat de Schepper in het begin hen als man en vrouw heeft geschapen" (Mt. 19, 4)[b:Mt. 19, 4].

In werkelijkheid zijn er noch in de orde van de scheppende natuur, noch in de genade van het Nieuwe Verbond in Christus transseksuele of homofiele (homo-affectieve of homoseksuele) mensen. In de logica van de Schepper van de mens en de wereld zijn twee geslachten voldoende om de continuïteit van de mensheid te waarborgen en kinderen in staat te stellen te gedijen in de gezinsgemeenschap met vader en moeder.

Zoals elke filosoof en theoloog weet, is een "persoon" een menselijk wezen in zijn geestelijke en morele individualiteit, die hem of haar direct in relatie plaatst tot God, hun Schepper en Verlosser. Maar elke persoon bestaat in zijn of haar geestelijke en lichamelijke natuur en specifiek als man of vrouw door de scheppingsdaad waarin God hem of haar schiep (en in de wederzijdse relatie van het huwelijk) naar zijn evenbeeld van zijn eeuwige drie-enige goedheid en liefde. En net zoals hij geschapen is, zal God ieder mens doen herrijzen in zijn of haar mannelijke of vrouwelijke lichaam, zonder zich te ergeren aan hen die andere mensen genitaal hebben verminkt (voor veel geld) of die, verward door valse propaganda, opzettelijk zijn misleid over hun mannelijke of vrouwelijke identiteit.

Transhumanisme in al zijn varianten is een duivelse fictie en een zonde tegen de persoonlijke waardigheid van de mens, zelfs als het wordt bedekt in de vorm van transseksualiteit met termen als "zelfbepaalde geslachtsverandering". In termen van leer en praktijk stelt de Roomse Kerk duidelijk: "De prostituee, de hoereerder, de verminker en iedereen die doet wat niet gezegd is (1 Kor. 6, 6-20)[b:1 Kor. 6, 6-20] is uitgesloten (van het catechumenaat en de doop)" (Traditio Apostolica 16)[[1159|+60]]

"Een gezonde leer" (1 Tim. 4, 3)[b:1 Tim. 4, 3] is een gezond pastoraal motief
Het pastorale motief om zondaars die het zesde en negende gebod van de decaloog overtreden met zoveel mogelijk "zachtmoedigheid en begrip" te behandelen, is alleen prijzenswaardig als de herder zijn patiënt niet als een slechte dokter misleidt over de ernst van zijn ziekte, maar wanneer de goede herder "zich in de hemel meer verheugt over één zondaar die zich bekeert dan over negenennegentig rechtvaardigen die zich niet hoeven te bekeren (vanwege een verkeerde zelfbeoordeling)" (Lc. 15, 6)[b:Lc. 15, 6]. Ook hier moet een fundamenteel onderscheid worden gemaakt tussen het (eenmalige) sacrament van de doop, dat alle zonden uit het verleden uitwist en ons het blijvende karakter van inlijving in het lichaam van Christus geeft, en het (herhaalbare) sacrament van berouw, waardoor we vergeving krijgen voor zonden die na de doop zijn begaan.

In overeenstemming met de zorg van de Kerk voor het heil, is het altijd juist dat een kind kan en moet worden gedoopt waarvan de katholieke opvoeding kan worden gegarandeerd door de verantwoordelijken, in het bijzonder door een voorbeeldig leven.

De Kerk kan echter geen twijfel laten bestaan over het natuurlijke recht van het kind om op te groeien bij zijn natuurlijke ouders of, indien nodig, bij zijn adoptieouders, die moreel en legitiem hun plaats innemen. Elke vorm van draagmoederschap of de productie van een kind in een laboratorium (als een ding) om egoïstische verlangens te bevredigen is, vanuit katholiek oogpunt, een ernstige schending van de persoonlijke waardigheid van een menselijk wezen dat door God lichamelijk en geestelijk in het leven roept door zijn eigen moeder en vader om een kind van God te zijn in het eeuwige leven.

Waarom God de Kerk alleen bouwt door waar geloof
In verband met de synode over synodaliteit[d:508] werd vaak de Bijbelse uitdrukking gebruikt: "Wie oren heeft, hore wat de Geest tot de kerken zegt" (Openb. 2, 11)[b:Openb. 2, 11]. In het laatste boek van de Heilige Schrift verwijst dit naar "trouw aan het woord van God en aan het getuigenis van Jezus Christus" (Openb. 1, 2)[b:Openb. 1, 2]. De auteur van de Traditio Apostolica[1159] van Rome van de apostelen Petrus en Paulus is ervan overtuigd dat "de opbouw van de kerk wordt bereikt door de aanvaarding van het juiste geloof".

Hij besluit zijn werk met de tot nadenken stemmende woorden: "Want als iedereen luistert naar de apostolische traditie, deze volgt en in acht neemt, zal geen ketter of wie dan ook ons op een dwaalspoor kunnen brengen. Want de vele ketterijen zijn ontstaan omdat de heersers (bisschoppen) zich niet wilden laten onderwijzen volgens de leer van de apostelen, maar handelden naar hun eigen inzicht en niet naar wat opportuun was. Als we iets vergeten zijn, geliefden, zal God het openbaren aan hen die het waardig zijn. Want hij leidt de Kerk zodat zij de toevlucht van zijn rust kan binnengaan." Traditio Apostolica 43[[1159|+156-157]]