Bangladesh: bereidwilligheid, medelijden, vreugde

Dierbare broeders en zusters,

Het is een vreugde met u te zijn. Ik dank aartsbisschop Moses voor zijn hartelijke begroeting in uw naam. Ik ben vooral diegenen dankbaar die een getuigenis gegeven hebben en die hun liefde voor God met ons deelden. Ik dank ook priester Mintu voor het gebed tot de Maagd Maria dat wij zo dadelijk zullen bidden. Als opvolger van Petrus is het mijn taak u in het geloof te bevestigen. Maar ik zou willen dat u vandaag weet dat u mij door uw woorden en aanwezigheid ook bevestigt in het geloof en mij veel vreugde geeft.

De katholieke gemeenschap in Bangladesh is klein. Maar u bent als het mosterdzaadje dat God op zijn tijd tot volle groei brengt. Ik verheug mij te zien hoe dit zaadje aan het groeien is en van u een getuige maakt van het diepe geloof dat God u gegeven heeft. (Mt. 13, 31-32)[[b:Mt. 13, 31-32]] Ik denk aan de toegewijde en trouwe missionarissen die dit zaadje van het geloof geplant hebben en bijna vijf eeuwen lang verzorgden. Zo dadelijk zal ik het kerkhof bezoeken en voor de mannen en vrouwen bidden die deze plaatselijke Kerk met veel edelmoedigheid gediend hebben. Als ik naar u kijk, zie ik missionarissen die dit heilig werk verder zetten. Ik zie ook vele roepingen die op deze grond ontstaan zijn: zij zijn een teken van de genaden waarmee de Heer hem zegent. Ik ben bijzonder verheugd om de aanwezigheid van slotzusters onder ons en om hun gebed.

Het is mooi dat onze ontmoeting plaats heeft in deze oude kerk van de Heilige Rozenkrans. De rozenkrans is een prachtige overweging van de geloofsmysteries die de levenskracht zijn van de Kerk, een gebed dat het geestelijk leven en de apostolische dienstbaarheid smeedt. Of wij priester zijn of religieus, lekenzuster of lekenbroeder, seminarist of novice, het rozenkransgebed stimuleert ons om ons leven, in vereniging met Maria, helemaal aan Christus te geven. Het nodigt ons uit deel te nemen aan de bereidwilligheid van Maria voor God op het ogenblik van de Aankondiging, aan het medelijden van Christus met heel de mensheid wanneer Hij aan het kruis hangt, en aan de vreugde van de Kerk wanneer zij van de verrezen Heer de gave van de Heilige Geest ontvangt.

De bereidwilligheid van Maria. Was er in heel de geschiedenis iemand zo bereidwillig als Maria op het ogenblik van de Aankondiging? God heeft Haar op dit ogenblik voorbereid en Zij heeft met liefde en vertrouwen geantwoord. Zo heeft de Heer ieder van ons voorbereid en bij onze naam genoemd. Deze roeping beantwoorden is een proces dat een leven lang duurt. Elke dag worden wij geroepen steeds dienstbaarder te zijn voor de Heer in het gebed, in het overwegen van Zijn woorden en het onderscheiden van Zijn wil. Ik weet dat het pastoraal werk en het apostolaat veel van u vragen en dat uw dagen dikwijls lang zijn en vermoeiend. Maar wij kunnen de naam van Christus niet dragen of aan Zijn zending niet deelnemen zonder eerst en vooral mannen en vrouwen te zijn, verankerd in de liefde, ontvlamd door de liefde, door een persoonlijke ontmoeting met Jezus in de Eucharistie en door de woorden van de Heilige Schrift. Priester Abel, u hebt ons daaraan herinnerd toen u zei hoe belangrijk het is de vertrouwensrelatie met Jezus te doen groeien, want dan ervaren wij Zijn barmhartigheid en daar halen wij nieuwe energie om anderen te dienen.

Dienstbaarheid aan de Heer laat ons de wereld met Zijn ogen zien en maakt ons zo gevoeliger voor de behoeften van degenen die wij dienen. Wij beginnen hun hoop en vreugde te begrijpen, hun angst en lasten, wij zien duidelijker de vele talenten, charisma’s en gaven die zij hebben om de Kerk op te bouwen in geloof en heiligheid. Toen u, broeder Lawrence, over uw kluis sprak, heeft u ons geholpen te begrijpen hoe belangrijk het is ervoor te zorgen dat mensen hun geestelijke dorst kunnen lessen. Mocht u allen in de grote verscheidenheid van uw apostolaat, een bron zijn van geestelijk herstel en inspiratie voor degenen voor wie u dienstbaar bent en hen zo bekwaam maken om hun gaven steeds meer met elkaar te delen en zo de zending van de Kerk te doen vooruit gaan.

Het medelijden van Christus. De rozenkrans maakt ons vertrouwd met de overweging van het lijden en de dood van Jezus. Door dieper door te dringen tot deze droevige mysteries, kunnen wij de heilskracht ervan kennen en worden wij bevestigd in de oproep er met ons leven deelgenoot van te zijn door medelijden en zelfgave. Het priesterschap en het religieuze leven zijn geen carrière, geen middel om promotie te maken. Zij zijn dienstbaarheid, deelname aan de liefde van Christus die zich opoffert voor Zijn kudde. Door ons elke dag gelijkvormig te maken aan Degene die wij liefhebben, kunnen wij het feit waarderen dat ons leven ons niet toebehoort. Het zijn wij niet meer die leven, maar Christus die in ons leeft. (Gal. 2, 20)[[b:Gal. 2, 20]]

Wij belichamen dit medelijden wanneer wij mensen begeleiden, vooral in ogenblikken van lijden en beproeving, door hen Jezus te helpen vinden. Priester Franco, dank u omdat u dit aspect op het voorplan plaatste: ieder van ons is geroepen een missionaris te zijn, door de barmhartige liefde van Christus bij iedereen te brengen, vooral bij al degenen die zich in de periferie van onze samenleving bevinden. Ik ben vooral dankbaar omdat velen onder u op vele manieren geëngageerd zijn op het domein van het sociale, de gezondheid en het onderwijs, en zo de noden van uw lokale gemeenschappen dienen en van de vele migranten en vluchtelingen die in het land toekomen. Uw dienst aan de mensengemeenschap in de ruimste zin, vooral aan degenen die het meest hulpbehoevend zijn, is kostbaar om een cultuur op te bouwen van ontmoeting en solidariteit.

De vreugde van de Kerk. De rozenkrans vervult ons tenslotte met vreugde door de overwinning van Christus op de dood, door Zijn hemelvaart aan de rechterzijde van de Vader en de uitstorting van de Heilige Geest over de wereld. Heel ons ambt is erop gericht de vreugde van het Evangelie te verkondigen. In het leven en het apostolaat zijn wij ons goed bewust van de problemen van de wereld en het lijden van de mensheid, maar wij verliezen nooit het vertrouwen in het feit dat de kracht van de liefde van Christus groter is dan het kwaad en dan de prins van de leugen die ons wil misleiden. Laat u nooit ontmoedigen door uw tekorten noch door de uitdagingen van het ambt. Als u in het gebed op de Heer gericht blijft en volhardt in het doorgeven van Christus’ medelijden aan uw broeders en zusters, zal de Heer uw hart zeker vervullen met de vertroostende vreugde van Zijn Heilige Geest.

Zuster Mary Chandra, u hebt de vreugde met ons gedeeld die uit uw religieuze roeping en het charisma van uw Congregatie vloeit. Marcelius, ook u heeft ons gesproken over uw liefde die van uw gezellen aan het seminarie voor de roeping tot het priesterschap. U beiden hebt ons eraan herinnerd dat wij allemaal en dagelijks geroepen zijn, om onze vreugde in de Heer te vernieuwen en te verdiepen door ons in te spannen Hem steeds beter na te volgen. In het begin kan dat lastig lijken, maar het vervult ons hart met geestelijke vreugde. Want elke dag wordt een gelegenheid om te herbeginnen, om de Heer opnieuw ons antwoord te geven. Wees nooit ontmoedigd, want het geduld van de Heer is ons heil (2 Pt. 3, 15)[[b:2 Pt. 3, 15]] Verheug u altijd in de Heer!

Dierbare broeders en zusters, ik dank u voor uw trouw in de dienst aan Christus en Zijn Kerk, door de gave van uw leven. Ik verzeker u allen van mijn gebed en vraag het uwe voor mij. Keren wij ons naar de Maagd Maria, Koningin van de Heilige Rozenkrans, en vragen wij Haar voor ons allen de genade te verkrijgen in heiligheid te groeien en steeds blijere getuigen te zijn van de kracht van het Evangelie, om genezing, verzoening en vrede te brengen in onze wereld.