Schep in mij, Heer, een zuiver hart (Ps 51(50),12)

Beminde broeders en zusters:

Het verheugt me onder u te zijn, en ik wil monseigneur José Guadalupe Martín Rábago, aartsbisschop van León, hartelijk danken voor zijn vriendelijke welkomstwoorden. Ik groet het Mexicaanse episcopaat, evenals de kardinalen en andere bisschoppen die hier aanwezig zijn, in het bijzonder die uit Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Mijn warme groet gaat ook uit naar de autoriteiten die ons vergezellen, evenals naar allen die bijeen zijn gekomen om deel te nemen aan deze heilige Mis, voorgezeten door de opvolger van Petrus.

"Heer, schep in mij een zuiver hart" (Ps 51(50), 12)[b:Ps 51,12], hebben we gezegd in de antwoordpsalm. Deze uitroep toont de diepgang waarmee we ons moeten voorbereiden om volgende week het grote mysterie van het lijden, de dood en de verrijzenis van de Heer te vieren. Het helpt ons ook diep in het menselijk hart te schouwen, vooral op de momenten van lijden en hoop tegelijk, zoals die waar het Mexicaanse volk en anderen in Latijns-Amerika momenteel doorheen gaan.

Het verlangen naar een zuiver, oprecht, nederig hart, aanvaardbaar voor God, werd al diep gevoeld door Israël, toen het zich bewust werd van de hardnekkigheid van het kwaad en de zonde binnen zichzelf, als een macht die praktisch onverbiddelijk en onmogelijk te overwinnen was. Het enige dat nog restte was het vertrouwen op de genade van de almachtige God en de hoop dat Hij van binnenuit, vanuit het hart, een ondraaglijke, duistere situatie zonder toekomst zou veranderen. Zo werd de weg vrijgemaakt om een ​​beroep te doen op de oneindige barmhartigheid van de Heer die niet de dood van de zondaar zoekt, maar eerder dat hij zich bekeert en leeft (Ez 33, 11)[[b:Ez 33, 11]]. Een zuiver hart, een nieuw hart, is een hart dat zichzelf als machteloos erkent en zichzelf in de handen van God legt om op Zijn beloften te blijven wachten. Op deze manier kan de psalmist met overtuiging tot de Heer zeggen: "schuldigen vinden de weg tot U terug" (Ps 51(50), 15)[b:Ps 51,15]. En tegen het einde van de psalm zal hij een uitleg geven die tegelijkertijd een krachtige geloofsbelijdenis is: "een berouwvol en nederig hart zult Gij, God, niet als te gering zien" (Ps 51(50), 19)[b:Ps 51,19].

De geschiedenis van Israël verhaalt ook over grote heldendaden en veldslagen, maar als het gaat om het onder ogen zien van zijn meest authentieke bestaan, zijn meest beslissende bestemming, de verlossing, vestigt het zijn hoop meer dan op zijn eigen kracht op God, die een nieuw hart kan scheppen. niet ongevoelig en verwaand. Dit kan ieder van ons en onze mensen vandaag de dag eraan herinneren dat, als het gaat om het persoonlijke leven en het gemeenschapsleven, in de diepste dimensie, menselijke strategieën niet voldoende zullen zijn om ons te redden. We moeten ons ook wenden tot de enige die het leven in volheid kan geven, omdat hijzelf de essentie van het leven en de auteur ervan is, en hij ons er deelgenoot van heeft gemaakt door zijn Zoon Jezus Christus.

Het Evangelie van vandaag vervolgt met ons te laten zien hoe dit oude verlangen naar een volwaardig leven werkelijk in Christus is vervuld. Heilige Johannes legt dit uit in een passage waarin het verlangen van sommige Grieken om Jezus te zien kruist met het moment waarop de Heer op het punt staat verheerlijkt te worden. Op de vraag van de Grieken, vertegenwoordigers van de heidense wereld, antwoordt Jezus door te zeggen: "Het uur is gekomen, dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt" (Joh 12,23)[b:Joh 12,23]. Een vreemd antwoord, dat inconsistent lijkt met de vraag van de Grieken. Wat heeft de verheerlijking van Jezus te maken met het verzoek Hem te ontmoeten? Maar er is een relatie. Iemand zou kunnen denken – merkt heilige Augustinus op – dat Jezus zich verheerlijkt voelde omdat de heidenen naar Hem toe kwamen. Iets dat lijkt op het applaus van de menigte die "eer" geeft aan de groten van de wereld, zouden we tegenwoordig zeggen. Maar zo is het niet. "Het was passend dat de uitmuntendheid van zijn verheerlijking voorafging aan de nederigheid van zijn lijden". 51,9: PL 35, 1766[[859]]

Het antwoord van Jezus, waarin hij zijn naderende lijden aankondigt, komt erop neer dat een toevallige ontmoeting op die momenten overbodig en misschien misleidend zou zijn. Degene die de Grieken in werkelijkheid willen zien, zullen ze zien aan het kruis opgeheven, vanwaar hij allen tot zich zal trekken (Joh. 12, 32)[[b:Joh. 12, 32]]. Daar zal zijn "verheerlijking" beginnen, door zijn offer van verzoening voor allen, zoals de graankorrel die in de aarde valt, die door te sterven ontkiemt en overvloedig vrucht draagt. Ze zullen vinden wie ze in hun hart zeker zochten zonder het te weten: de ware God die voor alle volkeren herkenbaar wordt. Dit is ook de wijze waarop Onze Lieve Vrouw van Guadalupe haar goddelijke Zoon aan heilige Juan Diego toonde. Niet als een duistere legendarische held, maar als de waarachtige God, door wie men leeft, de Schepper van de mensen, van de verbondenheid en nabijheid, van de hemel en de aarde. vgl: v. 33[[[5300]]] Zij deed op dat moment wat ze al had ervaren op de Bruiloft in Kana. Geconfronteerd met het probleem van het gebrek aan wijn, gaf zij de bedienden duidelijk aan dat de weg die gevolgd moet worden haar Zoon was: "Doet maar wat Hij u zeggen zal" (Joh. 2, 5)[b:Joh. 2, 5].

Beste broeders en zusters, door hier te komen kon ik het monument van Christus Koning bezoeken, op de top van de Cubilete. Mijn geëerde voorganger, de zalige paus Johannes Paulus II, hoewel hij er vurig naar verlangde, was niet in staat deze emblematische plaats van het geloof van het Mexicaanse volk te bezoeken tijdens zijn reizen naar dit geliefde land. Hij zal vandaag zeker vanuit de hemel blij zijn dat de Heer mij de genade heeft verleend om nu bij u te kunnen zijn, aangezien Hij ook zoveel miljoenen Mexicanen zal hebben gezegend die onlangs zijn relieken in alle uithoeken van het land wilden vereren. Welnu, in dit monument wordt Christus de Koning voorgesteld. Maar de kronen die hem vergezellen, een van een vorst en een andere van doornen, geven aan dat zijn koningschap niet is zoals velen het opgevat hebben en verstaan. Zijn heerschappij bestaat niet uit de macht van zijn legers om anderen met kracht en geweld te onderwerpen. Het is gebaseerd op een grotere kracht die harten wint: de liefde van God die hij met zijn offer naar de wereld heeft gebracht, en de waarheid waarvan hij heeft getuigd. Dit is zijn heerschappij, die niemand hem kan afnemen en die niemand mag vergeten. Daarom is het juist dat dit heiligdom bovenal een pelgrimsoord is, een plaats van vurig gebed, van bekering, van verzoening, van zoeken naar de waarheid en ontvangst van de genade. Wij vragen Hem, Christus, om in onze harten te regeren en ze zuiver, volgzaam, hoopvol en moedig te maken in de eigen nederigheid.

Laten we ook vandaag, vanuit dit park waarmee de tweehonderdste verjaardag van de geboorte van de Mexicaanse natie wordt herdacht, waarin veel verschillen worden bijeengebracht maar met een gemeenschappelijk doel en verlangen, Christus vragen om een ​​zuiver hart, waar hij als vredevorst kan wonen dankzij de kracht van God, die de kracht van het goede is, de kracht van de liefde. En om God in ons te laten wonen, moeten we naar Hem luisteren, moeten we ons elke dag door zijn Woord laten uitdagen en in ons eigen hart overwegen naar het voorbeeld van Maria (Lc. 2, 51)[[b:Lc. 2, 51]]. Zo groeit onze persoonlijke vriendschap met hem, leren we wat hij van ons verwacht en ontvangen we bemoediging om hem aan anderen bekend te maken.

In Aparecida hebben de bisschoppen van Latijns-Amerika en het Caribisch gebied duidelijk de behoefte gevoeld om de nieuwheid van het Evangelie, geworteld in de geschiedenis van deze landen, te bevestigen, te vernieuwen en nieuw leven in te blazen "vanuit de persoonlijke en gemeenschappelijke ontmoeting met Jezus Christus, die leerlingen en gezondenen roept" Slotdocument Vijfde Conferentie van het Latijns-Amerikaanse Episcopaat en de Caraïbische Eilanden, (11)[[4405|(11)]] De Continentale Missie, die nu bisdom voor bisdom op dit continent wordt uitgevoerd, heeft precies de taak om deze overtuiging over te brengen op alle christenen en kerkgemeenschappen, zodat zij de verleiding kunnen weerstaan van een oppervlakkig en routinematig geloof, soms fragmentarisch en onsamenhangend. Ook hier moeten we de vermoeidheid van het geloof overwinnen en "de vreugde herwinnen van het christen-zijn, van het gesteund worden door het innerlijke geluk Christus te kennen en tot zijn Kerk te behoren. Uit deze vreugde komt ook de energie voort Christus te dienen in overweldigende situaties van menselijk lijden, om onszelf ter beschikking van Hem te stellen, zonder ons terug te trekken in het eigen welzijn". Bij de uitwisseling van de Kerstgroeten met het College van Kardinalen en leden van de Romeinse Curie, 4[[4392|4]] We zien dit heel goed bij de heiligen, die zichzelf met enthousiasme en vreugde volledig aan de zaak van het Evangelie hebben gegeven, zonder acht te slaan op offers, zelfs niet dat van hun eigen leven. Hun hart was een onvoorwaardelijke toewijding aan Christus, van wie ze hadden geleerd wat het betekent om echt lief te hebben tot het einde.

In deze zin is het Jaar van het Geloof[d:354], waartoe ik de hele Kerk heb opgeroepen, "een uitnodiging tot een authentieke en hernieuwde bekering tot de Heer, de enige Heiland van de wereld (...). Het geloof groeit immers wanneer het wordt beleefd als de ervaring van een ontvangen liefde en wanneer het wordt meegedeeld als een ervaring van genade en vreugde." Porta Fidei, 6,7[[4328|6.7]]

Laten we de Maagd Maria vragen ons te helpen het hart te zuiveren, vooral vóór de komende viering van het Paasfeest, zodat we beter kunnen deelnemen aan het reddende mysterie van haar Zoon, net zoals zij hem in deze landen bekend heeft gemaakt. En vragen we haar ook om haar geliefde Mexicaanse en Latijns-Amerikaanse kinderen te blijven begeleiden en bewaren, zodat Christus in hun leven regeert en hen helpt om moedig vrede, harmonie, rechtvaardigheid en solidariteit te bevorderen.
Amen.