“Laten wij elkaar in het oog houden om met elkaar te wedijveren in liefde en daden van liefde” (Heb. 10, 24)

“Elkaar in het oog houden”: de gave van de wederkerigheid
Dit “hoeden” van de ander is het tegenovergestelde van een mentaliteit die, door het leven uitsluitend te herleiden tot zijn aardse dimensie, niet in staat is het in een eschatologisch perspectief te zien en iedere morele keuze accepteert in de naam van de persoonlijke vrijheid. Een samenleving als de onze kan blind worden voor het lichamelijk lijden en de geestelijke en morele eisen van het leven. Dit mag niet het geval zijn in een christelijke gemeenschap! De apostel Paulus moedigt ons aan te streven naar “dat wat de vrede en de opbouw van onze gemeenschap bevordert” (Rom. 14, 19)[b:Rom. 14, 19] voor het welzijn van onze naaste, “zodat ieder van ons bedacht is op het welzijn en de stichting van zijn naaste” (Rom. 15, 2)[b:Rom. 15, 2], niet door persoonlijk gewin te zoeken, maar veeleer “het voordeel van ieder ander, opdat allen gered worden” (1 Kor. 10, 33)[b:1 Kor. 10, 33]. Deze wederzijdse terechtwijzing en bemoediging in een geest van nederigheid en liefde moet deel uitmaken van de christelijke gemeenschap.

De leerlingen van de Heer, met Hem verenigd door de eucharistie, leven in een broederschap die hen met elkaar verbindt als leden van één lichaam. Dit betekent dat de ander een deel van mij is en dat zijn of haar leven, zijn of haar heil mijn eigen leven en heil aangaan. Hier stuiten wij op een diep aspect van gemeenschap: ons bestaan staat in verband met dat van de ander, in voor- en tegenspoed. Zowel onze zonden als onze daden van liefde hebben een sociale dimensie. Deze wederkerigheid ziet men in de Kerk, het mystieke lichaam van Christus: de gemeenschap doet voortdurend boete en vraagt om vergeving voor de zonden van haar leden, maar verheugt zich zeker ook over de voorbeelden van deugd en liefde die in haar midden aanwezig zijn. Zoals de heilige Paulus zegt: “De ledematen zouden eendrachtig voor elkaar moeten zorgen” (1 Kor. 12, 25)[b:1 Kor. 12, 25], want wij allen vormen één lichaam. Daden van liefde jegens onze broeders en zusters – zoals die tot uitdrukking komen in het geven van aalmoezen, een praktijk die samen met gebed en vasten kenmerkend is voor de Veertigdagentijd – hebben hun wortels in dit gemeenschappelijke lidmaatschap. Christenen kunnen hun lid zijn van dit ene lichaam dat de Kerk is, ook tot uitdrukking brengen door zorg voor de armsten van de armen. Zorg voor elkaar betekent evenzo het goede erkennen dat de Heer in de ander doet en dank brengen voor de wonderen van genade die de almachtige God in zijn goedheid verricht in zijn kinderen. Wanneer Christenen zien dat de heilige Geest in anderen werkzaam is, kunnen zij niet anders dan zich verheugen en de hemelse Vader verheerlijken (Mt. 5, 16)[[b:Mt. 5, 16]].

“Om met elkaar te wedijveren in liefde en daden van liefde”: samen wandelend in heiligheid
Deze woorden uit de Brief aan de Hebreeën (Hebr. 10, 24)[b:Hebr. 10, 24] zetten ons ertoe aan na te denken over de universele oproep tot heiligheid, de voortdurende tocht van het geestelijk leven, aangezien wij streven naar de grotere geestelijke gaven en een nog hogere en vruchtbare liefde (1 Kor. 12, 31 - 13, 13)[[b:1 Kor. 12, 31 - 13, 13]]. Het letten op elkaar zou ons moet aansporen tot een steeds groeiende daadwerkelijke liefde die, “als het klare licht, dat steeds helderder straalt tot het volop dag is” (Spr. 4, 18)[b:Spr. 4, 18], ons iedere dag doet leven als een vooruitlopen op de eeuwige dag die ons wacht in God. De tijd die ons in dit leven is vergund, is kostbaar om goede werken te onderscheiden en te doen in de liefde voor God. Zo groeit de Kerk zelf voortdurend toe naar gehele volheid van Christus (Ef. 4, 13)[[b:Ef. 4, 13]]. Onze aansporing elkaar te bemoedigen om de volheid van de liefde en de goede werken te bereiken is gelegen in dit dynamisch perspectief van de groei.

Helaas is er altijd de verleiding om lauw te worden, de Geest te doven, te weigeren de talenten die wij hebben gekregen, te investeren, voor ons eigen welzijn en dat van de ander (Mt. 25, 25 vv.)[[b:Mt. 25, 25 vv.]]. Wij hebben allen geestelijke en materiële rijkdommen gekregen die bedoeld zijn om te worden gebruikt voor het vervullen van Gods plan, voor het welzijn van de Kerk en voor ons persoonlijke heil ((Vgl. Lc. 12, 21; b))[[b:Lc. 12, 21]] (1 Tim. 6, 18)[[b:1 Tim. 6, 18]]. De spirituele meesters herinneren ons eraan dat het in het geloofsleven zo is dat zij die niet vooruitgaan, onvermijdelijk achteruit gaan. Geliefde broeders en zusters, laten wij de uitnodiging, die vandaag even passend is als altijd, aannemen en streven naar de “hoge standaard van een gewoon christelijk leven” Novo millennio ineunte, 31[[9|31]]. De wijsheid van de Kerk in het erkennen van bepaalde uitmuntende Christenen als zaligen en heiligen en ze zalig en heilig te verklaren is ook bedoeld om anderen te inspireren om hun deugden na te volgen. De heilige Paulus spoort ons aan “anderen hoger te achten dan onszelf” (Rom. 12, 10)[b:Rom. 12, 10].

Mogen wij allen in een wereld die van de Christenen een hernieuwd getuigenis van liefde en trouw aan de Heer vraagt, de dringende behoefte voelen om de anderen te overtreffen in liefde, dienstbaarheid en goede werken (Hebr. 6, 10)[[b:Hebr. 6, 10]]. Deze oproep is vooral dringend in deze hele tijd van voorbereiding op Pasen. Terwijl ik mijn gebed en goede wensen voor een gezegende en vruchtbare Veertigdagentijd aanbiedt, vertrouw ik u allen toe aan de voorspraak van Maria, altijd Maagd, en verleen u van harte mijn apostolische zegen,

Benedictus XVI

Uit het Vaticaan, 3 november 2011