H. Veronica Giuliani

-

Dierbare broeders en zusters,

Ik zou u vandaag een mystica willen voorstellen die niet uit de Middeleeuwen dateert; het betreft de heilige Veronica Giuliani, claris capucines. De reden daarvan is dat wij op 27 december aanstaande de 350e verjaardag van haar geboorte vieren. Een vreugdevolle gebeurtenis voor Città di Castello (Italië), plaats waar zij het grootste deel van haar leven heeft doorgebracht en waar zij stierf, evenals voor Mercatello – haar geboortestad – en het bisdom Urbino.

Veronica is dus op 27 december 1660 in Mercatello geboren, gelegen in de vallei van de Metauro, als kind van Francesco Giuliani en Benedetta Mancini; zij is de laatste van zeven dochters, waarvan nog drie anderen naar het klooster zullen gaan; zij krijgt de naam Ursula. Op de leeftijd van zeven jaar verliest zij haar moeder en haar vader vertrekt als hoofdinspecteur van de douane naar Piacenza in het hertogdom Parma. In die stad voelt Ursula in zich het verlangen toenemen om haar leven aan Christus toe te wijden. De roeping laat zich hoe langer hoe uitdrukkelijker gevoelen zodat zij op haar zeventiende intreedt in het strenge slotklooster van de clarissen capucinessen in Città di Castello, waar zij heel haar leven zal blijven. Zij ontvangt er de naam Veronica, wat "waarachtige afbeelding" betekent en wordt inderdaad de waarachtige afbeelding van de gekruisigde Christus. Een jaar later doet zij haar plechtige religieuze geloften: voor haar begint de weg van gelijkvormigheid met Christus langsheen vele boetedoeningen, groot lijden en vele mystieke ervaringen in verband met het lijden van Jezus: de doornen kroning, het mystieke huwelijk, de hartwonde en de stigmata. In 1716 wordt zij op 56-jarige leeftijd abdis van het klooster en zij zal die rol blijven uitoefenen tot aan haar dood in 1727, na een pijnlijke doodstrijd van 33 dagen die in diepe vreugde uitmondt, zodat haar laatste woorden waren: "Ik heb de Liefde gevonden, de Liefde heeft zich getoond! Dat is de oorzaak van mijn lijden. Zeg het iedereen, zeg het iedereen!" "Summarium Beatificationis",..."Summarium Beatificationis", 115-120. Op 9 juli verlaat zij haar aardse woning voor de ontmoeting met God. Zij is 67 jaar, waarvan zij vijftig jaar heeft doorgebracht in het klooster van Città di Castello. Zij werd op 26 mei 1839 door Paus Gregorius XVI heilig verklaard.

Veronica Giuliani heeft veel geschreven: brieven, autobiografische verslagen, gedichten. De belangrijkste bron om haar gedachten te reconstrueren, is echter haar Dagboek[3910] waarmee zij in 1693 begon: tweeëntwintigduizend handgeschreven bladen, die een periode dekken van vierendertig jaar slotleven. Haar schrift is spontaan en regelmatig, zonder doorhalingen of verbeteringen, zonder leestekens of een geplande indeling in hoofdstukken of paragrafen. Veronica wilde geen literair werk samenstellen: zij werd door de priester Girolamo Bastianelli, religieus van de Heilige Filippus, in akkoord met de diocesane bisschop Antonio Eustachi, verplicht haar ervaringen op schrift te stellen.

De heilige Veronica heeft een uitgesproken christologische en bruidsspiritualiteit: de ervaring door Christus, trouwe en oprechte Bruidegom bemind te zijn en hieraan te willen beantwoorden met een liefde die steeds intenser en bezield wordt. Alles in haar wordt geïnterpreteerd in een liefdesperspectief en dat geeft haar diepe sereniteit. Alles wordt beleefd in vereniging met Christus, uit liefde voor Hem en in de vreugde Hem al de liefde te kunnen geven waartoe zij als schepsel in staat is. De Christus waarmee Veronica diep verenigd is, is de lijdende Christus van de passie, dood en verrijzenis; het is de Jezus in Zijn offergave aan de Vader om ons te redden. Uit die ervaring volgt ook de intense en lijdende liefde voor de Kerk, in de tweevoudige vorm van gebed en offer. De heilige leeft in deze optiek: zij bidt, lijdt, zoekt de "heilige armoede", als een "onteigening", het verlies van zichzelf vgl: III,523[[[3910]]] om juist zoals Christus te zijn die van zichzelf alles heeft gegeven.

Op elke bladzijde van haar geschriften beveelt Veronica iemand aan de Heer aan en waarborgt haar voorspraak met het offer van zichzelf bij ieder lijden. Haar hart staat open voor alle "noden van de Heilige Kerk" en het verlangen naar heil voor "heel de wereld" III-IV, passim[[3910]] is haar grote zorg. Veronica roept uit: "O zondige mannen en vrouwen … komt allen naar Jezus’ Hart; komt naar het bad van Zijn kostbaar Bloed ... Hij verwacht u met open armen om u te omhelzen" II,16-17[[3910]]. Bezield door een vurige naastenliefde, geeft zij haar zusters in het klooster aandacht, begrip, vergeving; zij biedt haar gebeden en offers voor de Paus, haar bisschop, de priesters en voor alle mensen in nood, ook voor de zielen van het vagevuur. Zij vat haar contemplatieve zending in deze woorden samen: "Wij kunnen niet prediken in de wereld en de zielen bekeren, maar wij zijn verplicht zonder ophouden te bidden voor alle zielen die God beledigen … en vooral door ons lijden, namelijk door gekruisigd leven" IV,877[[3910]]. Onze heilige begrijpt deze zending als "midden" onder de mensen en God "zijn", onder de zondaars en de gekruisigde Christus.

Veronica beleeft de deelname aan de lijdende liefde van Jezus zeer diep, verzekerd dat "lijden met vreugde" de "sleutel tot de liefde" is vgl: I, 299.417; III, 330.303.871; IV, 192[[[3910]]]. Zij beklemtoont dat Jezus lijdt voor de zonden van de mensen, maar ook voor het lijden dat Zijn trouwe dienaars in de loop der eeuwen, in de tijd van de Kerk zouden moeten ondergaan, juist omwille van hun sterk en coherent geloof. Zij schrijft: "Zijn eeuwige Vader liet Hem op dat ogenblik al het lijden zien en horen dat Zijn uitverkorenen zouden moeten doorstaan, de zielen die Hem het dierbaarst waren, zij voor wie Zijn Bloed en heel Zijn lijden tot voordeel zouden zijn" II, 170[[3910]]. Zoals de apostel Paulus over zichzelf zegt: "ik verheug mij dat ik voor u mag lijden en in mijn lichaam aanvullen wat nog ontbreekt aan de verdrukkingen van de Christus, ten bate van zijn lichaam, dat is de kerk" (Kol. 1, 24)[b:Kol. 1, 24]. Veronica gaat zover dat zij Jezus vraagt met Hem gekruisigd te zijn: "In één ogenblik – schrijft zij – zag ik uit Zijn zeer heilige wonden vijf schitterende stralen komen; ze kwamen alle naar mij. En ik zag dat deze stralen vlammetjes werden. In vier ervan waren nagels; in één een lans, als van goud, helemaal in vuur: en zij doorstak mijn hart, door en door … en de nagels gingen door mijn handen en voeten. Ik voelde een heel grote pijn; maar in die pijn zag ik mij, voelde ik mij volledig in God omgevormd" I, 897[[3910]].

De heilige is ervan overtuigd dat zij reeds deelneemt aan het Rijk Gods, maar tegelijk roept zij alle heiligen uit het zalige vaderland aan opdat zij haar te hulp zouden komen op de aardse weg van haar zelfgave, in de verwachting van de eeuwige zaligheid; dat is het constante streven van haar leven vgl: II, 909; V, 246[[[3910]]]. Ten overstaan van de prediking in die tijd, die dikwijls in individuele termen verankerd was op "het heil van de ziel", geeft Veronica blijk van diepe zin voor "solidariteit", gemeenschap met al haar broeders en zusters op weg naar de hemel en zij leeft, bidt en lijdt voor iedereen. Dingen die daarentegen niet ultiem zijn, doch aards, alhoewel in Franciscaanse zin gewaardeerd als een gave van de Schepper, blijken altijd relatief, volledig ondergeschikt aan de "smaak" voor God en staan in het teken van de radicale armoede. In de "communio sanctorum" verklaart zij haar zelfgave aan de Kerk evenals de band tussen de pelgrimerende en de hemelse Kerk: "Alle heiligen – schrijft zij – zijn daarboven dank zij de verdiensten en het lijden van Jezus; maar zij hebben meegewerkt aan al wat onze Heer heeft gedaan, zodat hun leven door Zijn eigen werken helemaal geordend, geregeld was" III, 203[[3910]].

In de geschriften van Veronica vinden wij talrijke Bijbelcitaten, soms indirect maar altijd nauwgezet: zij geeft blijk van vertrouwdheid met de sacrale tekst waarmee zij haar geestelijke ervaring voedt. Men dient bovendien op te merken dat de sterke momenten van de mystieke ervaring van Veronica nooit gescheiden zijn van de heilsgebeurtenissen die in de liturgie gevierd worden en waarbij de verkondiging en het beluisteren van Gods Woord een bijzondere plaats innemen. De Heilige Schrift verlichten, zuiveren, bevestigen dus de ervaring van Veronica, zij maken ze Kerkelijk. Anderzijds echter is het precies haar ervaring, die met een weergaloze intensiteit in de Heilige Schrift verankerd is, die tot de verborgen diepte van de tekst doordringt en naar een diepgaande en "spirituele" lezing van de sacrale tekst leidt. Zij drukt zich niet alleen uit met woorden van de Heilige Schrift, maar leeft ook echt van die woorden, zij worden leven in haar. Bijvoorbeeld, onze heilige citeert dikwijls de woorden van de apostel Paulus: "Indien God met ons is, wie zal dan tegen ons zijn?" (Rom. 8, 31)[b:Rom. 8, 31] vgl: I,714; II, 116.1021; III, 48[[[3910]]]. De assimilatie van deze Paulinische tekst, dit grote vertrouwen en deze diepe vreugde, worden in haar persoon een voldongen feit: "Mijn ziel – schrijft zij – werd gebonden door de Goddelijke wil en ik heb me werkelijk en voor altijd op Gods wil ingesteld. Het leek mij dat ik van die Goddelijke wil nooit meer zou scheiden en ik keerde in mijzelf precies met deze woorden: niets zal me kunnen scheiden van Gods wil, geen zorgen, noch verdriet, geen kwellingen, noch misprijzen, geen bekoringen, noch de schepselen, geen duivels, noch het duister en zelfs de dood niet, want in het leven en de dood wil ik Gods wil helemaal en in alles" IV, 272[[3910]]. Zo hebben ook wij de zekerheid dat de dood niet het laatste woord heeft, wij zijn geworteld in Gods wil en zo ook in het leven, echt en voor altijd.

Veronica openbaart zich bijzonder als een moedige getuige van de schoonheid en macht van de Goddelijke liefde, die haar aantrekt, in bezit neemt, ontvlamt. Het is de gekruisigde liefde die zich in haar lichaam heeft geprent, zoals in dat van de heilige Franciscus van Assisi, met de stigmata van Jezus. "Mijn bruid – fluistert de gekruisigde Christus – de boete die gij volbrengt voor hen die in ongenade gevallen zijn, is me dierbaar ... Vervolgens maakte Hij een arm los van het kruis, Hij deed mij teken om nader te komen tot Zijn zijde ... En ik bevond mij in de armen van de Gekruisigde. Ik kan niet vertellen wat ik op dat ogenblik voelde: ik had voor altijd in Zijn zeer heilige zijde willen zijn" I, 37[[3910]]. Het gaat hier ook over haar spirituele weg, haar innerlijk leven: in de armen van de Gekruisigde en bemind worden met de liefde van Christus ten bate van de anderen. De band met de Maagd Maria is diep vertrouwelijk, daarvan getuigen de woorden die zij op een dag door de Heilige Maagd tot haar hoort zeggen en die ze in haar Dagboek weergeeft: "Ik liet u rusten in Mijn schoot, daar waart ge één met Mijn ziel en zo werd ge als in een vlucht tot voor God gebracht" IV, 901[[3910]].

De heilige Veronica Giuliani nodigt ons uit de vereniging met de Heer in ons christenleven, in onze omgang met de anderen te laten toenemen, door ons aan Zijn wil over te geven met een volledig en totaal vertrouwen; dit geldt ook voor de vereniging met de Kerk, de Bruid van Christus; zij nodigt ons uit deel te nemen aan de lijdende liefde van de gekruisigde Jezus voor het heil van alle zondaars; zij nodigt ons uit de blik gericht te houden op het Paradijs, het doel van onze weg op aarde; in het Paradijs zullen wij met vele broeders en zusters de vreugde van de volledige gemeenschap met God beleven; zij nodigt ons uit ons dagelijks met Gods Woord te voeden om ons hart te verwarmen en ons leven richting te geven. De laatste woorden van de heilige kunnen beschouwd worden als de synthese van haar hartstochtelijke mystieke ervaring: "Ik heb de Liefde gevonden, de Liefde heeft zich getoond!".