Betekenis van Christus' lijden en dat van de gelovige mens

"Jahwe heeft mijn oor ontsloten, en ik heb mij niet verweerd, en ik ben niet teruggedeinsd" (Jes. 50,5). Dierbare broeders en zusters, deze woorden van de profeet Jesaja, die genomen zijn uit de lezingen van de liturgie van vandaag, helpen ons de gevoelens te begrijpen en te ervaren, die Christus gehad heeft in de dagen, die onmiddellijk vooraf gingen aan het offer van pasen.
Jezus wist wat Hij tegemoet ging en zijn menselijke ziel was er uiteraard diep door ontsteld, ook al aanvaarde Hij in het binnenste van zijn hart de wil van de Vader. Jezus "deinst niet terug".
Hij heeft naar de Vader geluisterd en zich aan Hem toevertrouwd, is diep doordrongen van de zin van zijn wil, heeft de wijsheid daarvan begrepen en zich die wil met volle overtuiging tot de zijne gemaakt, ondanks de verschrikkelijke beproeving die hem te wachten stond.
Jezus vertrouwt op dezelfde God, die Hem zendt om aan het kruis te sterven.
Hij weet dat dit bevel van de Vader, hoewel het anders lijkt, in werkelijkheid het plan is van liefde, verlossing en barmhartigheid.
Hij weet dat het de weg is, die naar de heerlijkheid leidt.

Ook wij, dierbare broeders en zusters, worden in deze dagen geroepen om dezelfde innerlijke gesteltenis als Jezus te beleven. In de wereld beleven velen dergelijke gevoelens door oorzaken die buiten hun wil omgaan. Bedreigingen die op hen rusten, dodelijke ziekten, onzekerheid over de toekomst, gevaren voor hun veiligheid en voor hun leven zelf. Hoewel wij gespaard gebleven zijn voor zulke ervaringen, moeten wij, geliefde broeders en zusters, ons als gelovigen ook verenigen met de gevoelens van de lijdende Christus, Hem de beproevingen van het verieden aanbieden en ons bereid verklaren de beproevingen, die God nog over ons wil zenden, te aanvaarden. Laten wij niet terugdeinzen. Bieden wij ook het lijden aan van allen, die niet weten waarom zij lijden, omdat zij niet het licht van het geloof hebben. Bidden wij voor hen, dat ook zij verlicht mogen worden over de zin van lijden en spannen wij ons tegelijk in om, voorzover wij daartoe bij machte zijn - dat lijden te verlichten en zo mogelijk weg te nemen. Ook dat leert ons deze woensdag, de Goede Week.

Wat leert Jezus ons? Juist dit: Steeds op de Vader te vertrouwen, ook op het ogenblik van het kruis. Als de Vader het kruis zendt, is daar een reden voor en aangezien de Vader goed is, kan het alleen om ons bestwil zijn. Dat zegt ons het geloof, dat leert Christus ons in deze dagen voor pasen: "Jahwe staat mij bij; daarom kom ik niet bedrogen uit; daarom maak ik mijn gezicht hard als steen, ik weet dat ik niet beschaamd zal staan. Nabij is hij, die mij vrijspreekt" (Jes. 50,7-8). Zo gaat de profeet vei na het vers, dat ik aan het begin geciteerd heb en waarin hij zich bereid verklaart de wil van God te aanvaarden. Het is dezelfde geestesgesteldheid als die van Christus bij het naderen van het kruis. Het is de gesteltenis van het vertrouwen.

De natuur suggereert te zeggen "Vader, red Mij uit dit uur" (Joh. 12,27), "maar daarom juist ben Ik tot aan dit uur gekomen". Jezus kan niet vragen om gered te worden uit dit "uur", waarnaar Hij in gehoorzaamheid aan de Vader in de grond altijd verlangd heeft en dat het beslissende moment is en de gebeurtenis, waardoor heel zijn leven zin krijgt. De Goede Week vraagt ons, om op speciale wijze deze gevoelens van Christus tot de onze te maken en ons hart met vertrouwen open te stellen voor de wil van de Vader, wetend dat wij niet beschaamd zullen staan, dat Hij, die ons vrijspreekt, nabij is.