De Christen leeft met beide voeten op de aarde en het hoofd in de hemel

Beminde broeders en zusters:

Vandaag vieren we de plechtigheid van alle heiligen[d:386] en morgen zullen we de overleden gelovigen gedenken. Deze twee geliefde liturgische feesten bieden ons een unieke gelegenheid om te mediteren over het eeuwige leven. Blijft de moderne mens hopen op dit eeuwige leven of is hij van mening dat dat tot een mythologie behoort die al overwonnen is? In onze tijd, meer dan in het verleden, leven we zo in beslag genomen door de aardse dingen dat het soms moeilijk is om aan God te denken als de hoofdrolspeler in de geschiedenis en ons eigen leven. Het menselijk bestaan is echter van nature gericht op iets groters, dat het overstijgt; in de mens kan het verlangen naar gerechtigheid, waarheid en volledig geluk niet worden onderdrukt. Geconfronteerd met het raadsel van de dood, voelen velen het verlangen en de hoop dat ze in het hiernamaals hun dierbaren opnieuw ontmoeten. En de overtuiging van een definitief oordeel dat de gerechtigheid herstelt is ook sterk, de verwachting van een definitieve opheldering waarin aan ieder wordt gegeven wat hem verschuldigd is.

Voor ons Christenen duidt "eeuwig leven" niet slechts op een leven dat eeuwig duurt, maar ook op een nieuwe kwaliteit van bestaan, volledig ondergedompeld in Gods liefde, die van het kwaad en van de dood bevrijdt en ons brengt in eindeloze gemeenschap met alle broeders en zusters die deelhebben aan dezelfde Liefde. De eeuwigheid kan daarom al aanwezig zijn te midden van het aardse en tijdelijke leven, wanneer de ziel zich door de genade verenigt met God die haar uiteindelijke fundament is. Alles gaat voorbij, alleen God is onveranderlijk. Een psalm zegt: "zou mijn lichaam bezwijken, mijn hart, God is immer mijn rots: Hem behoud ik" (Ps. 73, 26)[b:Ps. 73, 26]. Alle Christenen, geroepen tot heiligheid, zijn mannen en vrouwen die zich stevig vastklampen aan deze "Rots", hun voeten op de aarde, maar hun hart is al in de hemel, de definitieve verblijfplaats van de vrienden van God.

Beminde broeders en zusters: laten we over deze realiteiten mediteren met de geest gericht op onze uiteindelijke en definitieve bestemming die betekenis geeft aan de dagelijkse situaties. Laten we het vreugdevolle gevoel van de gemeenschap der heiligen hernieuwen en ons door hen laten leiden tot het doel van ons bestaan: de ontmoeting van aangezicht tot aangezicht met God. Laten we bidden dat dit de erfenis moge zijn van alle overleden gelovigen, niet alleen van onze geliefden, maar van alle zielen, vooral van degenen die het meest vergeten zijn en die de goddelijke barmhartigheid het meest nodig hebben. Moge de Maagd Maria, Koningin van alle heiligen, ons leiden om te allen tijde te kiezen voor het eeuwige leven, "het leven van het komend rijk", zoals we zeggen in het "Credo"; een wereld die reeds is aangevangen door de verrijzenis van Christus en wier komst wij kunnen bespoedigen met onze oprechte bekering en met de werken van naastenliefde.