Moge de Heer ons helpen de deur van het hart te openen

Beminde broeders en zusters:

In de processie op Palmzondag voegen we ons bij de menigte leerlingen die met grote vreugde de Heer begeleiden bij zijn intocht in Jeruzalem. Net als zij loven wij de Heer door Hem te prijzen om alle wonderdaden die we hebben gezien. Ja, ook wij hebben de wonderdaden van Christus gezien en zien ze nog steeds: hoe Hij mannen en vrouwen ertoe brengt het gemak van hun leven op te geven en zich volledig ten dienste te stellen van hen die lijden; hoe Hij mannen en vrouwen de moed geeft om zich te verzetten tegen geweld en leugens, om de waarheid te verspreiden over de hele wereld; hoe Hij in stilte mannen en vrouwen ertoe aanzet anderen goed te doen, verzoening te bewerkstelligen waar haat heerste, vrede te stichten waar vijandschap heerste.

De processie is bovenal een vreugdevol getuigenis dat wij geven van Jezus Christus, waarin voor ons het aangezicht van God zichtbaar is geworden en waardoor Gods hart voor ons allen is geopend. In het Evangelie van de heilige Lucas is het verhaal van het begin van de intocht dichtbij Jeruzalem gedeeltelijk, letterlijk, samengesteld naar het model van de kroningsritus waarmee, zoals het eerste boek Koningen zegt, Salomo werd aangewezen als erfgenaam van het koningschap van David. (1 Kon. 1, 33-35)[[b:1 Kon. 1, 33-35]] Zo is de palmprocessie ook een processie van Christus Koning: we belijden het koningschap van Jezus Christus, we erkennen Jezus als de Zoon van David, de ware Salomo, de Koning van vrede en gerechtigheid.

Hem erkennen als koning betekent hem accepteren als degene die ons de weg wijst, degene die we vertrouwen en degene die we volgen. Het betekent zijn woord elke dag aanvaarden als geldig criterium voor ons leven. Het betekent in Hem het gezag te zien waaraan we ons onderwerpen. We onderwerpen ons aan Hem, omdat zijn gezag het gezag van de waarheid is. De palmprocessie is -zoals bij die gelegenheid gebeurde met de leerlingen- vooral een uiting van vreugde, omdat we Jezus kunnen leren kennen, omdat Hij ons toestaat zijn vrienden te zijn en omdat Hij ons de sleutel tot het leven heeft gegeven. Maar deze vreugde van het begin is ook een uitdrukking van ons "ja" tegen Jezus en van onze bereidheid om met Hem te gaan waarheen Hij ons ook leidt. Daarom duidt de eerste aansporing van de liturgie van vandaag de processie ook heel goed als een symbolische voorstelling van wat we "navolging van Christus" noemen: "Geef dat wij Hem begeleiden", hebben we gezegd. De uitdrukking "navolging van Christus" is een beschrijving van geheel het christelijke bestaan ​​in het algemeen. Waar bestaat het uit? Wat betekent het precies om "Christus te volgen"?

In het begin, bij de eerste volgelingen, was de betekenis heel eenvoudig en onmiddellijk: het betekende dat deze personen besloten hadden hun beroep, hun bedrijf, hun hele leven achter zich te laten om met Jezus te gaan. Het betekende een nieuw ambt opnemen: dat van een leerling. De fundamentele inhoud van dit ambt was om met de meester mee te gaan, om volledig door Hem geleid te worden. De navolging was dus iets uitwendig en tegelijkertijd heel innerlijk. Het uiterlijke aspect was om achter Jezus aan te gaan op zijn pelgrimstochten door Palestina; het inwendige was de nieuwe oriëntatie van het bestaan, dat niet langer zijn referentiepunt vond in de zaken, in het beroep dat ons de kost verschaft, in de persoonlijke wil, maar volledig werd overgelaten aan de wil van een Ander. Tot zijn beschikking staan ​​was al een bestaansreden geworden. Dat betekende het opgeven van wat persoonlijk was, zichzelf onthechten, zoals we heel duidelijk kunnen zien in sommige scènes van de Evangeliën.

Maar dit laat ook duidelijk zien wat volgen voor ons betekent en wat de ware essentie ervan is: het gaat om een ​​innerlijke verandering van het bestaan. Het vereist dat ik niet langer in mezelf opgesloten zit, waarbij ik mijn zelfrealisatie als de belangrijkste reden van mijn leven zie. Het verlangt dat ik mezelf vrijelijk aan een Ander geef, om de waarheid, om de liefde, om God die mij in Jezus Christus voorgaat en mij de weg wijst. Het gaat om de fundamentele beslissing om profijt en winst, carrière en succes niet langer als het uiteindelijke doel van mijn leven te beschouwen, maar om de waarheid en de liefde als authentieke criteria te erkennen. Het gaat om de keuze tussen alleen voor mezelf te leven of mezelf te geven voor het grootste. En laten we niet vergeten dat waarheid en liefde geen abstracte waarden zijn; in Jezus Christus zijn ze een persoon geworden. Hem volgend, treed ik in dienst van de waarheid en de liefde. Mezelf verliezend, vind ik mezelf.

Keren we terug naar de liturgie en de Palmprocessie. Daarin voorziet de liturgie als lied Psalm 24, dat ook in Israël een processielied was dat werd gebruikt tijdens het bestijgen van de Tempelberg. De psalm verwoordt de innerlijke opgang, waarvan de uitwendige opgang het beeld is, en legt nogmaals uit wat het betekent om met Christus op te stijgen. "Wie mag bestijgen de berg van de Heer?", vraagt ​​de Psalm, en wijst op twee essentiële voorwaarden. Degenen die opstijgen en echt de top willen bereiken, naar de ware hoogte, moeten mensen zijn die zich ondervragen over God, mensen die om zich heen vorsen op zoek naar God, op zoek naar zijn aanschijn. Beste jonge vrienden, hoe belangrijk is het vandaag om je niet zomaar van hot naar haar in het leven te laten meeslepen, niet tevreden te zijn met wat iedereen denkt, zegt en doet, God nauwkeurig te onderzoeken en God te zoeken, de vraag naar God niet te laten verdwijnen in onze ziel, het verlangen naar wat groter is, het verlangen om Hem te kennen, zijn aanschijn...!

De andere zeer specifieke voorwaarde voor de bestijging is deze: "de mens die rein is van handen en zuiver van hart" kan op de heilige plaats zijn. Reine handen zijn handen die niet worden gebruikt voor gewelddaden. Het zijn handen die niet besmeurd worden door corruptie, door steekpenningen. Zuiver hart: wanneer is het hart zuiver? Een hart dat niet doet alsof en niet bevlekt is met leugens en huichelarij is zuiver; een hart transparant als bronwater, omdat het geen dubbelzinnigheid kent. Een hart dat niet verloren gaat in de bedwelming van genot is puur; een hart wiens liefde waarachtig is en niet slechts passie voor een moment. Reine handen en een zuiver hart: als we met Jezus wandelen, stijgen we op en vinden we de zuiveringen die ons echt brengen naar de hoogte waartoe de mens is bestemd: vriendschap met God zelf.

Psalm 24 die spreekt over de bestijging, eindigt met een intrede-liturgie voor het Tempelportaal: "Heft, poorten, uw hoofden omhoog, verheft u, ingangen aloud, dat inga de koning der ere." In de oude liturgie van Palmzondag klopte de priester bij aankomst voor de tempel luid met de staf van het kruis van de processie op de nog gesloten poort, die vervolgens werd geopend. Het was een prachtig beeld om het mysterie van Jezus Christus zelf te illustreren, die met het hout van zijn kruis, met de kracht van zijn zichzelf schenkende liefde, van de zijde van de wereld aan de deur van God heeft geklopt; van de zijde van een wereld die geen toegang tot God kon vinden. Met het kruis heeft Jezus de deur van God wijd geopend, de deur tussen God en mensen. Nu is hij reeds geopend. Maar ook van de andere zijde klopt de Heer met zijn kruis: Hij klopt op de deuren van de wereld, op de deuren van ons hart, die zo vaak en zo talrijk voor God gesloten zijn. En het vertelt ons min of meer het volgende: als de bewijzen die God je geeft van zijn bestaan ​​in de schepping je niet voor hem openstellen; als het woord van de Schrift en de boodschap van de Kerk je onverschillig laten, kijk dan naar Mij, naar de God die voor je lijdt, die persoonlijk met je lijdt; zie dan dat ik lijd uit liefde voor jou en open jezelf voor mij, je Heer en je God.

Dit is de oproep die we op dit moment in ons hart laten doordringen. Moge de Heer ons helpen om de deur van het hart te openen, de deur van de wereld, zodat Hij, de levende God, in zijn Zoon naar onze tijd kan komen en ons leven kan veranderen. Amen.