8. Pasen als toevluchtsoord voor het rusteloze hart

Ik zal een korte groet brengen en ieder van jullie zegenen.

Op deze dag wilden we jullie een beetje beschermen tegen de elementen, vooral tegen de kou... Het regent niet, maar op deze manier hebben jullie het misschien wat comfortabeler. Daarna kunnen jullie de audiëntie volgen op het scherm, of als jullie dat willen, kunnen jullie ook naar buiten gaan, maar we willen graag profiteren van deze kleine, meer persoonlijke ontmoeting om jullie te begroeten, jullie de zegen van de Heer te geven en ook onze beste wensen. Kerstmis staat voor de deur en we willen de Heer vragen dat de vreugde van deze kersttijd jullie allen mag vergezellen: jullie families, jullie dierbaren, en dat jullie altijd in de handen van de Heer mogen zijn met het vertrouwen en de liefde die alleen God ons kan geven.

Ik geef jullie nu mijn zegen en daarna kom ik jullie begroeten.

{Zegen}

_________________________
Op het Sint Pietersplein

Beste broeders en zusters, goedemorgen en welkom!

Het menselijk leven wordt gekenmerkt door een voortdurende beweging die ons aanzet tot doen, tot handelen. Tegenwoordig is overal snelheid vereist om optimale resultaten te bereiken op allerlei gebieden. Hoe werpt de verrijzenis van Jezus licht op dit aspect van onze ervaring? Als we delen in zijn overwinning op de dood, zullen we dan rusten? Het geloof zegt ons: ja, we zullen rusten. We zullen niet inactief zijn, maar we zullen Gods rust binnengaan, die vrede en vreugde is. Moeten we dan gewoon afwachten, of kan dit ons nu al veranderen?

We worden in beslag genomen door veel activiteiten die ons niet altijd voldoening schenken. Veel van onze handelingen hebben te maken met praktische, concrete zaken. We moeten verantwoordelijkheid nemen voor veel verplichtingen, problemen oplossen, moeilijkheden het hoofd bieden. Ook Jezus was betrokken bij mensen en bij het leven, hij spaarde zichzelf niet, maar gaf zich juist tot het einde toe. Toch merken we vaak dat te veel doen, in plaats van ons voldoening te geven, een draaikolk wordt die ons overweldigt, onze sereniteit wegneemt en ons belet ten volle te leven wat echt belangrijk is in ons leven. We voelen ons dan moe en ontevreden: de tijd lijkt verspild te worden aan duizend praktische dingen die echter geen oplossing bieden voor de uiteindelijke zin van ons bestaan. Soms voelen we ons aan het einde van dagen vol activiteiten leeg. Waarom? Omdat we geen machines zijn, hebben we een 'hart'; we kunnen zelfs zeggen dat we zijn een hart.

Het hart is het symbool van al onze menselijkheid, de som van onze gedachten, gevoelens en verlangens, het onzichtbare centrum van onszelf. De evangelist Matteüs nodigt ons uit om na te denken over het belang van het hart, door deze mooie zin van Jezus te citeren: "Want waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn" (Mt. 6, 21)[b:Mt. 6, 21].

Het is dus in het hart dat de ware schat bewaard wordt, niet in aardse kluizen, niet in grote financiële investeringen, die vandaag de dag meer dan ooit tevoren onbeheersbaar zijn en onrechtvaardig geconcentreerd tegen de bloedige prijs van miljoenen mensenlevens en de verwoesting van Gods schepping.

Het is belangrijk om over deze aspecten na te denken, want in de talrijke verplichtingen waarmee we voortdurend worden geconfronteerd, bestaat er een toenemend risico op versnippering, soms op wanhoop, op zinloosheid, zelfs bij mensen die ogenschijnlijk succesvol zijn. Het leven interpreteren in het licht van Pasen, het bekijken met de verrezen Jezus, betekent daarentegen toegang vinden tot de essentie van de menselijke persoon, tot ons hart: cor inquietum. Met dit bijvoeglijk naamwoord "rusteloos" helpt Sint-Augustinus ons het verlangen van de mens naar vervulling te begrijpen. De volledige zin verwijst naar het begin van de Confessiones[850], waar Augustinus schrijft: "Heer, U hebt ons voor Uzelf gemaakt, en ons hart is rusteloos totdat het in U rust." I, 1,1[[850]]

Rusteloosheid is het teken dat ons hart niet toevallig, op een ongeordende manier, zonder doel of bestemming beweegt, maar gericht is op zijn uiteindelijke bestemming, de 'terugkeer naar huis'. De authentieke benadering van het hart bestaat niet in het bezitten van de goederen van deze wereld, maar in het bereiken van wat het volledig kan vervullen, namelijk de liefde van God, of beter gezegd, God die Liefde is. Deze schat kan echter alleen worden gevonden door de naaste lief te hebben die we onderweg ontmoeten: broeders en zusters van vlees en bloed, wier aanwezigheid ons hart beroert en in vraag stelt, en het oproept om zich open te stellen en zich te geven. Onze naaste vraagt ons om te vertragen, hem in de ogen te kijken, soms onze plannen te wijzigen, misschien zelfs van richting te veranderen.

Beste vrienden, hier ligt het geheim van de beweging van het menselijk hart: terugkeren naar de bron van zijn bestaan, zich verheugen in de vreugde die nooit faalt, die nooit teleurstelt. Niemand kan leven zonder een betekenis die verder gaat dan het toevallige, verder dan wat voorbijgaat. Het menselijk hart kan niet leven zonder hoop, zonder te weten dat het gemaakt is voor volheid, niet voor gebrek.

Jezus Christus heeft ons met zijn incarnatie, lijden, dood en verrijzenis een solide fundament voor deze hoop gegeven. Het rusteloze hart zal niet teleurgesteld worden als het zich laat meeslepen door de dynamiek van de liefde waarvoor het geschapen is. De bestemming is zeker, het leven heeft gezegevierd en in Christus zal het blijven zegevieren in elke dood van het dagelijks leven. Dit is de christelijke hoop: laten we altijd de Heer zegenen en danken die ons deze hoop heeft gegeven!