De tijd is een geschenk van God

Beminde broeders en zusters:

Vandaag beginnen we met de eerste zondag van de Advent[d:246] aan een nieuw liturgisch jaar. Dit gegeven nodigt uit om na te denken over de dimensie van tijd die ons altijd veel heeft gefascineerd. Echter, in navolging van wat Jezus vroeger deed, wil ik uitgaan van een heel concrete observatie: we zeggen allemaal dat "we gebrek aan tijd hebben", omdat het ritme van het dagelijks leven voor allen hectisch is geworden. Ook in dit opzicht heeft de Kerk een "goed tijding" te verkondigen: God geeft ons zijn tijd. We hebben altijd weinig tijd; vooral voor de Heer weten we niet, of soms willen we niet, tijd te vinden. Welnu, God heeft tijd voor ons. Dit is het eerste dat het begin van een liturgisch jaar ons laat herontdekken met een steeds nieuwe bewondering. Ja, God geeft ons zijn tijd, want Hij is de geschiedenis binnengegaan met zijn woord en met zijn heilswerken, om die te openen voor het eeuwige, om er een verbondsgeschiedenis van te maken. Vanuit dit perspectief is de tijd op zichzelf al een fundamenteel teken van Gods liefde: een geschenk dat de mens kan waarderen zoals welk andere zaak, of juist verspillen; de betekenis ervan vatten of met dwaze oppervlakkigheid veronachtzamen.

Verder is de tijd van de heilsgeschiedenis verdeeld in drie grote "momenten": aan het begin de schepping; in het midden de menswording-verlossing; en aan het slot, de "parousia", de definitieve komst die ook het universele oordeel omvat. Maar deze drie momenten moeten niet simpelweg in chronologische volgorde worden opgevat. Zeker, de schepping ligt aan de oorsprong van alles, maar ze is ook continu en voltrekt zich gedurende de hele spanne van de kosmische wording, tot het einde der tijden. Op dezelfde wijze breidt de menswording-verlossing, hoewel ze plaatsvond op een bepaald historisch moment - de periode van Jezus' verblijf op aarde - haar actieradius uit tot alle voorafgaande tijd en tot alle volgende. Op hun beurt beïnvloeden de laatste komst en het laatste oordeel, waarop op beslissende wijze vooruitgelopen werd aan het kruis van Christus, het gedrag van mensen van alle tijden.

De liturgische tijd van Advent viert de komst van God op twee momenten: ten eerste nodigt het ons uit om de glorieuze wederkomst van Christus af te wachten; later, als Kerstmis nadert, roept zij ons op om het Woord te verwelkomen dat mens werd voor ons heil. Maar de Heer komt voortdurend in ons leven. Daarom is de vermaning van Jezus zeer actueel die ons op deze eerste zondag nogmaals sterk wordt voorgehouden: "Weest waakzaam" (Mc 13, 33.35.37)[b:Mc 13, 33.35.37]. Hij richt zich tot de volgelingen, maar ook tot "allen", omdat eenieder, op het uur dat alleen God kent, zal worden geroepen verantwoording af te leggen over zijn leven. Dit impliceert een rechtvaardige onthechting van de aardse goederen, een oprecht berouw voor de eigen fouten, een actieve liefde voor de naaste en vooral een nederige en vertrouwvolle overgave in de handen van God, onze tedere en barmhartige Vader. De Maagd Maria, Moeder van Jezus, is een icoon van de Advent. Laten we haar aanroepen opdat Zij ook ons helpt om een verlengstuk van de Mensheid van de Heer te worden die komende is.

Na het Angelus
Beste vrienden, op 30 november wordt het feest gevierd van de apostel Andreas, de broer van Simon Petrus. Beiden waren de eerste volgelingen van Johannes de Doper en na Jezus' doop in de Jordaan werden zij zijn leerlingen en herkenden in Hem de Messias. Heilige Andreas is de beschermheilige van het Patriarchaat van Constantinopel, zodat de Kerk van Rome zich door een band van bijzondere broederlijkheid verbonden voelt met die van Constantinopel. Daarom is volgens traditie voor deze gelukkige gelegenheid een delegatie van de Heilige Stoel onder leiding van kardinaal Walter Kasper, voorzitter van de Pauselijke Raad voor de Bevordering van de Eenheid van de Christenen, op bezoek gegaan bij de oecumenische Patriarch Bartholomeus I. Van ganser harte zend ik hem mijn groet en beste wensen en aan de gelovigen van het Patriarchaat, waarbij ik een overvloed van hemelse zegeningen over hen afroep.
Ik nodig u uit u aan te sluiten in gebed voor de vele slachtoffers van zowel de brute terroristische aanslagen in Bombay, India, als de schermutselingen die plaatsvonden in Jos, Nigeria, evenals voor de gewonden en voor allen die, op welke manier dan ook, zijn getroffen. De oorzaken en omstandigheden van deze tragische gebeurtenissen zijn divers, maar de gruwel en veroordeling van zoveel wreed en zinloos geweld moet gemeengoed zijn. Laten we de Heer vragen om de harten te raken van degenen die ten onrechte geloven dat dit de manier is om lokale of internationale problemen op te lossen, en laten we ons allen gedrongen voelen om een voorbeeld te stellen van zachtmoedigheid en liefde om een samenleving op te bouwen die God en de mensen waardig is.
(...)
(...)
(In het Spaans) Ik groet van harte de Spaanssprekende pelgrims die deelnemen aan dit Mariagebed, in het bijzonder de groep leraren en leerlingen van de Claret school in Madrid. Ik wil herinneren aan de recente Latijns-Amerikaanse bijeenkomst van het pastoraat van het gevangeniswezen, georganiseerd door de Latijns-Amerikaanse Bisschoppelijke Raad, en ik moedig degenen aan die werken ten gunste van mannen en vrouwen die hun vrijheid hebben verloren, maar niet hun waardigheid. Ook in deze gevallen moeten de fundamentele mensenrechten worden gerespecteerd en moet worden gestreefd naar herstel en heropvoeding om de gedetineerden te laten re-integreren in de samenleving. Ik spreek mijn nabijheid aan hen uit, ik beveel hen aan in het gebed en zegen hen, nodig hen uit zich niet alleen te voelen en hoop te houden op de Heer, die eeuwig trouw is aan zijn beloften van heil en zijn wijngaard komt bezoeken, die hij zelf heeft geplant onder de mensen. Gezegende zondag aan allen!
(...)
(...)