8. Hopen is getuigen - Isidore Bakanja

Dierbare broeders en zusters, goedendag en welkom!

De hoop van het Jubeljaar[d:550] ontspringt aan de verrassingen van God. Hij handelt anders dan wij gewoonlijk doen. Het Jubeljaar nodigt ons uit om dat anders-zijn te herkennen en het te vertalen naar het concrete leven. Daarom is het een jaar van genade: wij mogen veranderen! Dat bidden wij telkens opnieuw in het Onze Vader: “... op aarde zoals in de hemel.”

De heilige Paulus schrijft aan de Christenen van Korinte en nodigt hen uit te beseffen dat onder hen de aarde al begonnen is te lijken op de hemel. Hij vraagt hen te kijken naar hun roeping, en te zien hoe God mensen heeft samengebracht die anders nooit met elkaar in contact zouden zijn gekomen. Wie gering of zwak was, is nu kostbaar en belangrijk geworden. (1 Kor. 1, 26-27)[[b:1 Kor. 1, 26-27]] De maatstaven van God, die altijd beginnen bij de laatsten, zijn als een aardbeving die niet vernietigt, maar de wereld wakker schudt. Het woord van het Kruis, dat Paulus verkondigt, wekt het geweten en herstelt de waardigheid van ieder mens.

Broeders en zusters: Hopen is getuigen: getuigen dat alles al veranderd is, dat niets meer hetzelfde blijft. Daarom wil ik vandaag spreken over een getuige van christelijke hoop uit Afrika: de zalige Isidore Bakanja. Sinds 1994 wordt hij vereerd als patroon van de leken in Congo. Hij werd geboren in 1885, toen zijn land nog een Belgische kolonie was. School kon hij niet volgen, want er was geen, en daarom ging hij aan de slag als leerling-metselaar. Hij leerde de katholieke missionarissen kennen – trappisten – en raakte bevriend met hen. Zij vertelden hem over Jezus, en rond zijn twintigste liet hij zich dopen. Vanaf dat moment straalde zijn geloof steeds sterker uit. Hopen is getuigen: wie getuigt van het nieuwe leven, brengt licht, zelfs te midden van moeilijkheden.

Isidore werkte als landarbeider voor een Europese werkgever zonder scrupules, die zijn geloof en oprechtheid niet kon verdragen. Die man verafschuwde het christendom en de missionarissen die de inlandse bevolking beschermden tegen het onrecht van de kolonisten. Toch bleef Isidore tot het einde trouw: hij droeg zijn scapulier met het beeld van de Heilige Maagd Maria en verdroeg mishandelingen en folteringen zonder zijn hoop te verliezen. Hopen is getuigen! Toen hij op sterven lag, zei hij tegen de trappistenvaders dat hij geen wrok koesterde, en hij beloofde zelfs te bidden voor degene die hem zoveel kwaad had aangedaan.

Dat is, dierbare broeders en zusters, de kracht van het woord van het Kruis: het doorbreekt de keten van het kwaad. Het is een nieuwe vorm van kracht die de hoogmoedigen verbijstert en de machtigen van hun troon haalt. Zo verrijst de hoop. Vaak ontvangen de oude kerken van het Noorden zulke getuigenissen van de jonge kerken van het Zuiden, die hen aansporen samen op weg te gaan naar het Koninkrijk van God – het Koninkrijk van gerechtigheid en vrede. Afrika, in het bijzonder, roept tot die bekering en schenkt ons talloze jonge getuigen van geloof. Hopen is getuigen dat de aarde werkelijk kan lijken op de hemel. Dat is de boodschap van het Jubeljaar[d:550].