10. Hopen is deelnemen - Alberto Marvelli

Dierbare broeders en zusters, goedemorgen en welkom!

We zijn onlangs de tijd van de Advent binnengegaan, een periode die ons gevoelig maakt voor de tekenen die door de geschiedenis heen zichtbaar worden. In deze weken gedenken wij de eerste komst van Jezus, God-met-ons, zodat ons hart ontwaakt voor zijn aanwezigheid vandaag en zodat wij ons voorbereiden op de dag waarop Hij zal terugkeren. Dan zullen wij samen zijn, verenigd met Hem, met onze broeders en zusters en met heel de schepping, in een wereld die eindelijk vernieuwd zal zijn: een nieuwe schepping.

De verwachting die in de Advent groeit, krijgt bestaansvorm in een houding van betrokkenheid. Het Kerstfeest van Jezus toont een God die mensen nabijkomt en uitnodigt in zijn beweging: Maria, Jozef, de herders, Simeon, Hanna, later Johannes de Doper en de leerlingen. Alle mensen die Hem ontmoeten worden meegenomen in dit goddelijk initiatief. Het is een eer die ontroert en tegelijk overweldigt. God betrekt ons in zijn geschiedenis en in zijn verlangens. Daarom is hopen deelnemen. Het motto van het Jubeljaar, “Pelgrims van hoop”, beschrijft die levenshouding. Het is de weg van mensen die onderweg zijn, die vooruitzien en die betrokken blijven op wat God tot stand brengt.

Het Tweede Vaticaans Concilie[d:4] heeft ons geholpen de tekenen van de tijd te verstaan. Het leert dat dit verstaan een gezamenlijk werk is. Binnen de Kerk en samen met velen om ons heen worden de bewegingen van Gods Rijk zichtbaar, midden in de concrete omstandigheden van de wereld. God blijft niet op afstand; de menswording van zijn Zoon heeft ons geleerd zijn nabijheid te zoeken in de werkelijkheid van elke dag. Dat vraagt aandacht, innerlijkheid en inzet. Het Concilie benadrukt dat deze zending een bijzonder gezicht krijgt bij de lekengelovigen, mannen en vrouwen die God ontmoeten juist in de situaties van het gewone leven. In de vragen, zorgen en mogelijkheden van de wereld wacht Jezus op ons. Hij betrekt ons erbij en nodigt ons uit om mee te werken aan het goede. Zo krijgt de uitspraak “hopen is deelnemen” concreet gestalte.

Vandaag wil ik de naam van Alberto Marvelli noemen, een jonge Italiaan uit de eerste helft van de vorige eeuw. Hij groeide op in een gezin dat leefde vanuit het Evangelie en werd gevormd in de Katholieke Actie. Na zijn ingenieursstudies ontplooide hij zich in het sociale leven tijdens de Tweede Wereldoorlog, een periode waarmee hij zich duidelijk niet kon verenigen. In Rimini en de omliggende dorpen wijdde hij zich met kracht en eenvoud aan het helpen van gewonden, zieken en vluchtelingen. Zijn belangeloze inzet maakte diepe indruk op velen. Na de oorlog werd hij schepen en kreeg hij verantwoordelijkheid voor huisvesting en wederopbouw. Zo werd hij actief in het politieke leven. Op een dag, terwijl hij op de fiets onderweg was naar een bijeenkomst, werd hij aangereden door een militaire vrachtwagen. Hij was 28 jaar oud. Zijn leven laat zien dat hopen samengaat met deelname aan het goede, dat de vreugde van het dienen sterker is dan de onzekerheden die iemand daarbij tegenkomt. De wereld verandert wanneer mensen ruimte maken voor het goede, soms tegen de stroom in.

Laten we ons afvragen: waar geef ik mijn talenten aan? Neem ik deel aan initiatieven die het Rijk van God dichterbij brengen? Hoe beleef ik de diensten die ik verricht: met een open hart of met tegenzin? Een glimlach is vaak het stille teken dat de genade werkt in wie zich geeft.

Hopen is deelnemen: dit is een gave van God. Niemand draagt de last van de wereld alleen. En ook de Heer kiest ervoor Zijn werk met ons te delen, omdat gedeelde inzet vruchtbaarder is. Door deel te nemen worden wij meer onszelf, en groeit iets in ons van wat eens volledig zichtbaar zal worden wanneer Jezus in heerlijkheid verschijnt.