Laat ons opstaan en wandelen in Gods licht

Dierbare broeders en zusters, een zalige zondag!

Het Evangelie van deze tweede zondag van de Advent kondigt de komst van het Koninkrijk van God aan. (Mt. 3, 1-12)[[b:Mt. 3, 1-12]] Nog vóór Jezus openbaar optreedt, verschijnt Johannes de Doper, zijn voorloper, in de woestijn van Judea. Daar verkondigt hij: “Bekeer u, want het Koninkrijk der hemelen is nabij!” (Mt. 3, 1)[b:Mt. 3, 1].

In het “Onze Vader” bidden we elke dag: “Uw Koninkrijk kome”, zoals Jezus ons heeft geleerd. Met deze woorden richten we ons op wat God aan het voltooien is en beseffen we dat de geschiedenis niet wordt bepaald door de machtigen van deze wereld. Daarom mogen we ons denken en handelen inzetten voor God, die niet komt om te heersen, maar om te bevrijden. Dit is het Evangelie, de werkelijk goede boodschap die ons draagt en aantrekt.

Hoewel Johannes streng klinkt, luisteren de mensen aandachtig. In zijn woorden horen zij een oproep van God om het leven serieus te nemen, het huidige moment te benutten en zich voor te bereiden op de ontmoeting met Hem die naar het hart oordeelt: naar daden en intenties, niet naar uiterlijk.

Johannes zelf zal verrast worden door de manier waarop het Koninkrijk zichtbaar wordt in Jezus Christus, in zijn zachtmoedigheid en barmhartigheid. De profeet Jesaja vergelijkt Jezus met een jonge scheut – een beeld dat verwijst naar nieuw begin en leven, niet naar macht of vernietiging. Op deze scheut, ontsproten aan een ogenschijnlijk dode stam, rust de zachte adem van de heilige Geest. (Jes. 11, 1-10)[[b:Jes. 11, 1-10]] Ook in ons eigen leven kunnen onverwachte momenten van nieuwheid oplichten.

Zo heeft de Kerk dit eveneens ervaren tijdens het Tweede Vaticaans Concilie[d:4], dat precies zestig jaar geleden werd afgesloten. Die ervaring herhaalt zich telkens wanneer wij samen onderweg zijn naar het Koninkrijk, met de bereidheid om het te ontvangen en te dienen. Wanneer dat Koninkrijk tot voltooiing komt, zal niet alleen het kwetsbare tot bloei komen; zelfs datgene wat menselijk gezien onmogelijk lijkt, zal werkelijkheid worden. De beelden van Jesaja maken dit duidelijk: “Dan verblijft de wolf bij het lam, de panter bij het bokje; kalf en leeuw grazen samen, en een kleine jongen drijft ze voort” (Jes. 11, 6)[b:Jes. 11, 6].

Zusters en broeders, hoezeer heeft de wereld deze hoop nodig! Voor God is niets onmogelijk. Laten we ons openen voor zijn Koninkrijk. Jezus van Nazareth, het Kind, gaat ons voor. Hij heeft zich in onze handen gelegd, vanaf zijn geboorte tot aan zijn kruis. Hij verlicht onze geschiedenis als de opgaande Zon. Een nieuwe dag breekt aan: laten we opstaan en wandelen in zijn licht.

Dat is de spiritualiteit van de Advent: helder en concreet. De straatlantaarns herinneren ons eraan dat ieder mens een klein licht kan worden wanneer hij Jezus ontvangt, de scheut van een nieuwe wereld. Laten we dit leren van Maria, onze Moeder, wier hoop ons uitnodigt om met een open hart te blijven uitzien naar Gods nabijheid.

Na het bidden van het Angelus
Enkele dagen geleden ben ik teruggekeerd van mijn eerste apostolische reis naar Turkije en Libanon[d:571]. Samen met mijn geliefde broeder Bartholomeus, oecumenisch patriarch van Constantinopel, en vertegenwoordigers van andere christelijke tradities, baden wij in Iznik, de plaats van het oude Nicea, waar 1700 jaar geleden het eerste oecumenische concilie werd gehouden. Vandaag is het zestig jaar geleden dat de gemeenschappelijke verklaring van paus Paulus VI en patriarch Athenagoras[420] werd ondertekend, die de wederzijdse excommunicaties ophief. Wij danken God en vernieuwen onze inzet voor de weg naar volledige zichtbare eenheid onder de christenen. In Turkije mocht ik de katholieke gemeenschap ontmoeten, die door geduldige dialoog en dienst aan wie lijdt getuigt van het Evangelie van de liefde, van de logica van God die zich toont in kleinheid.

Libanon blijft een mozaïek van samenleven, en de vele getuigenissen hierover hebben mij diep geraakt. Ik ontmoette mensen die het evangelie verkondigen door vluchtelingen te ontvangen, gevangenen te bezoeken en voedsel te delen met wie gebrek lijdt. De hartelijke aanwezigheid van de mensen op straat deed mij veel deugd. Nog dieper werd ik geraakt door de ontmoeting met de familieleden van de slachtoffers van de explosie in de haven van Beiroet. Zij wachtten op een woord en een teken van nabijheid, maar het was hun geloof en enthousiasme dat míj heeft versterkt. Ik dank allen die mij hebben begeleid met hun gebed. Alles wat de voorbije dagen gebeurde, toont dat vrede mogelijk is, en dat christenen - in gesprek met mensen van andere religies en culturen - daaraan kunnen bijdragen. Laten we deze overtuiging vasthouden: vrede is mogelijk.

Ik wil ook mijn nabijheid uitdrukken aan de bevolking van Zuid- en Zuidoost-Azië, die zwaar getroffen is door recente natuurrampen. Ik bid voor de slachtoffers, voor de rouwende families en voor allen die hulp verlenen. Ik roep de internationale gemeenschap en alle mensen van goede wil op tot concrete solidariteit met deze getroffen regio’s.