Liturgiam Authenticam

1. Om wettige decreten te kunnen uitvaardigen is tweederde van de geheime stemmen vereist van hen die in de Bisschoppenconferentie het recht van beslissende stem hebben;
2. Alle akten die door de Apostolische Stoel moeten worden goedgekeurd, dienen in tweevoud en ondertekend door de voorzitter en de secretaris van de Conferentie en tevens voorzien van het zegel, toegezonden te worden aan de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten. Deze handelingen dienen te omvatten:
   1. de namen van de bisschoppen of rechtens daarmee gelijkgestelde personen, die bij de vergadering aanwezig waren,
   2. een overzicht van het behandelde; dit moet het resultaat van de stemmingen bevatten bij ieder afzonderlijk decreet met daarbij het aantal voor- en tegenstemmers en het aantal onthoudingen,
   3. een duidelijke weergave van de afzonderlijke delen van de Liturgie waarvan besloten wordt dat zij in de volkstaal gezegd kunnen worden.
3. In een apart verslag dient duidelijk aangegeven te worden de taal waarover het gaat en de beweegredenen die ertoe hebben geleid te besluiten deze taal voor liturgisch gebruik in te voeren.

1. Wanneer het gaat over de almachtige God of over de afzonderlijke personen van de heilige Drie-eenheid dienen de waarheid van de traditie en de vaste gewoonten van iedere taal betreffende het gebruik van het geslacht gehandhaafd te blijven.
2. Bijzondere zorg moet daaraan besteed worden dat de woordverbinding “Filius hominis” (Mensenzoon) getrouw en zorgvuldig vertaald wordt. Het grote christologische en typologische belang van deze zegswijze vraagt ook dat voor het geheel van de vertaling een taalregel (een vaste zegswijze) wordt aangewend die ervoor zorgt dat deze woordverbintenis begrepen kan worden in de context van heel de vertaling.
3. Het woord “patres” (vaders) dat op vele plaatsen in de bijbel en in liturgische teksten van kerkelijke hand wordt gevonden dient in de volkstalen vertaald te worden met een overeenkomend mannelijk woord, voor zover men in de context meent dat dat woord verwijst hetzij naar de aartsvaders of de koningen van het uitverkoren volk in het Oude Testament, hetzij naar de kerkvaders.
4. Wanneer naar de Kerk verwezen wordt, dient men zoveel mogelijk in een volkstaal het gebruik van het vrouwelijk voornaamwoord te handhaven liever dan van het onzijdig.
5. De woorden die een familiaire verwantschap of andere relaties uitdrukken, zoals “frater”, “soror”, etc., die volgens de samenhang duidelijk of mannelijk of vrouwelijk zijn, dienen in de vertaling aangehouden te worden.
6. Het grammaticale geslacht van engelen, duivels, heidense goden en godinnen dient zoveel mogelijk in de volkstaal behouden te blijven overeenkomstig de oorspronkelijke tekst.
7. In al deze gevallen is het noodzakelijk te letten op de uitgangspunten die boven bij de nrs. 27[al:27] en 29[al:29] zijn uiteengezet.

1. is het goed dat men zich houdt aan de Neo-vulgaat, wanneer het noodzakelijk is tussen de verschillende zienswijzen die mogelijk kunnen zijn, uit te maken welke de meest geschikte is om de manier uit te drukken waarop de tekst volgens overgeleverde gewoonte gelezen is en in de Latijnse liturgische overlevering is ontvangen;
2. om dit doel te bereiken dient ook gekeken te worden naar de oudste vertalingen van de heilige Schrift zoals de Griekse vertaling van het Oude Testament, gewoonlijk de Septuagint (LXX) genoemd, die in gebruik was bij de christengelovigen vanaf de vroegste tijden van de Kerk; vgl: Dei Verbum, 22[[[576|22]]]
3. overeenkomstig de vanaf onheuglijke tijden ontvangen overlevering die zelfs reeds in bovengenoemde Septuagint vertaling duidelijk was, dient de naam van de almachtige God, in het Hebreeuws uitgedrukt in het heilige tetragrammaton, in het Latijn met het woord ‘Heer’, in elke volkstaal met een woord van dezelfde betekenis vertaald te worden.

1. De plaatsen van de heilige Schrift die in het Voorwoord worden aangehaald moeten volledig overeenkomen met de vertaling van dezelfde plaatsen in de bijbelse lezingen in het Lectionarium.
2. Eveneens dient men in de titels die bij de inhoud horen en die boven de lezingen staan, de bijbelvertaling die in de lezing gebruikt is, nauwkeurig te bewaren, als deze overeenkomst in de Lezingenorde van de Mis aanwezig is.
3. Eveneens moeten tenslotte de woorden aan het begin van de lezing zoals ze voorgeschreven zijn in de Lezingenorde van de Mis en die ‘incipit’ worden genoemd, zo nauwkeurig mogelijk de bijbelversie in de volkstaal volgen waaruit ze volgens voorschrift genomen zijn en ze mogen geen andere vertalingen gebruiken. Als het gaat over elementen van deze ‘incipit’ die niet tot de bijbeltekst behoren, moeten ze bij het samenstellen van Lectionaria nauwkeurig van het Latijn in de volkstaal worden vertaald, tenzij de Bisschoppenconferentie een voorafgaand verlof gevraagd en verkregen heeft van de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten om een andere werkwijze bij de aanhef van de lezingen toe te passen.

1. Bij het vertalen van woorden die een zeer belangrijke theologische betekenis hebben, moet men proberen een passende coördinatie tot stand te brengen tussen de liturgische tekst en de goedgekeurde vertaling in de volkstaal van de Catechismus van de Katholieke Kerk[1], als die vertaling bestaat of vervaardigd wordt in de betreffende taal of in een zeer verwante taal.
2. Eveneens wanneer het niet op zijn plaats is dat hetzelfde woord of dezelfde uitdrukking als in de Catechismus van de Katholieke Kerk[1] in de liturgische tekst gehandhaafd wordt, moet de vertaler ervoor zorgen, dat de hele doctrinaire en theologische betekenis die in de woorden en in het geheel van de tekst besloten ligt, weergegeven wordt.
3. Woorden die zich in een volkstaal hebben ontwikkeld en die geschikt zijn om de afzonderlijke liturgische bedienaren, het liturgisch vaatwerk, andere liturgische gebruiksvoorwerpen of kleding te onderscheiden van personen en zaken uit het gewone dagelijkse leven en het dagelijks gebruik, moeten bewaard blijven en mogen niet vervangen worden door woorden die een dergelijk sacraal karakter missen.
4. Woorden van groot belang dienen in alle verschillende onderdelen van de Liturgie op dezelfde wijze vertaald te worden, op gepaste wijze rekening houdend met nr. 53[al:53].

1. Het verband tussen wat gezegd wordt zoals dat blijkt in ondergeschikte en relatieve zinnen, in de schikking van de woorden en in verschillende vormen van parallellisme dienen zo mogelijk volledig gehandhaafd te worden op een manier die aan de volkstaal is aangepast.
2. Bij de vertaling van woorden uit de oorspronkelijke tekst dient de persoon, het getal en het geslacht bewaard te worden.
3. De theologische betekenis van woorden die oorzakelijkheid, doel of gevolg uitdrukken (zoals ‘ut’, ‘ideo’, ‘enim’ en ‘quia’) dient bewaard te blijven, al hebben de verschillende talen diverse wijzen om hieraan uitdrukking te geven.
4. De uitgangspunten betreffende de variëteit van woorden die boven onder nr. 51[al:51] uiteengezet zijn, moeten ook worden gevolgd wat betreft de afwisseling in syntaxis en stijl (bijvoorbeeld bij de plaatsing van de woorden die een aanspreking van God inhouden in de collecta).

1. Om wettig een decreet te kunnen uitvaardigen is vereist: tweederde van de in het geheim uitgebrachte stemmen van allen die in de Bisschoppenconferentie een beslissende stem hebben.
2. Alle akten die door Apostolische Stoel moeten worden onderzocht moeten in tweevoud, ondertekend door de voorzitter en de secretaris van de Conferentie, en naar behoren voorzien van het zegel gestuurd worden naar de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten. De akten moeten bevatten:
   1. de namen van de bisschoppen en van hen die door het recht met hen gelijk gesteld zijn, die bij de vergadering aanwezig waren,
   2. een verslag van de vergadering dat moet bevatten: de uitslag van de stemming bij ieder afzonderlijk decreet met vermelding van het aantal voorstemmers, tegenstemmers en onthoudingen.
3. Er moeten twee exemplaren van de liturgische teksten in de volkstaal worden gestuurd; indien mogelijk moet de tekst ook op diskette worden aangeleverd.
4. In een apart verslag moeten de volgende dingen helder worden uiteengezet: vgl: Inter Oecumenici, 30[[[2709|30]]] vgl: Decem Iam Annos[[[1877]]]
   1. de principes of de criteria die bij het vertalen zijn gevolgd,
   2. een lijst van personen die in de diverse stadia aan het werk hebben deelgenomen met een korte vermelding van de kwalificaties en de deskundigheid van ieder van hen,
   3. de veranderingen die wellicht zijn aangebracht ten aanzien van een vroegere vertaling van dezelfde uitgave van het liturgische boek moeten apart worden aangegeven samen met de redenen waarom de veranderingen zijn doorgevoerd,
   4. een uiteenzetting van een eventuele verandering in de inhoud van de Latijnse standaarduitgave met de redenen waarom dit noodzakelijk is geweest samen met de vermelding van een eerder verlof van de Apostolische Stoel om deze verandering te mogen invoeren.

1. Wanneer het gaat over Engels, Frans, Duits, Spaans, Italiaans of Portugees, dan moeten alle akten in die taal worden gepresenteerd;
2. Als de vertaling verschilt van de tekst die al in diezelfde volkstaal is samengesteld en goedgekeurd, moeten de redenen worden uiteengezet waarom de verandering is ingevoerd;
3. De voorzitter en de secretaris van de Bisschoppenconferentie moeten getuigen dat de vertaling door de Bisschoppenconferentie is goedgekeurd.

1. als het gaat over boeken met alleen de Latijnse teksten iedere keer afzonderlijk verlof verkrijgen van de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten en vervolgens met de Administratio Patrimonii van de Apostolische Stoel of met de ‘Libreria Editrice Vaticana’ die in naam en in opdracht van de Administratio handelt, een overeenkomst aangaan over de voorwaarden betreffende de publicatie van deze boeken;
2. als het gaat over boeken met teksten in de volkstaal naar omstandigheden verlof verkrijgen van de voorzitter van de Bisschoppenconferentie of van de instelling of de commissie die met verlof van de Heilige Stoel in naam van meerdere Bisschoppenconferenties die zaken behartigt, en tegelijk met de verlofgevende instantie een overeenkomst aangaan over de voorwaarden betreffende de publicatie van deze boeken, met inachtneming van de normen en wetten die in het eigen land van kracht zijn;
3. als het gaat over boeken met vooral teksten in de volkstaal maar ook her en der een Latijnse tekst, dient wat betreft het Latijnse gedeelte alles te gebeuren volgens de richtlijn van nr. 116a.

1. deze behoren aan de Heilige Stoel als het gaat over de Latijnse tekst, of over gregoriaanse muziek in gezangboeken die uitgegeven zijn vóór of na het Tweede Vaticaanse Concilie met uitzondering van die rechten waarvan men toegestaan heeft of nog zal toestaan dat allen ze gebruiken;
2. deze behoren aan één Bisschoppenconferentie of aan meerdere Bisschoppenconferenties tegelijk als het gaat over de tekst in de volkstaal en over muziek die bij dezelfde tekst gedrukt is en die eigendom is van de Conferentie of de Conferenties.

1. De vertaling moet door de diocesane liturgische commissie vgl: Mediator Dei et hominum[[[419]]] vgl: Sacrosanctum Concilium, 45[[[570|45]]] of een andere commissie die ad hoc door de diocesane bisschop is ingesteld, en vervolgens door de bisschop worden goedgekeurd na de raad te hebben ingewonnen van de clerus en van ter zake deskundigen;
2. De vertaling moet vanwege de erkenning (recognitio) worden voorgelegd aan de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten. Bovendien moeten drie exemplaren van de standaardtekst samen met de vertaling worden opgestuurd;
3. Bovendien moet een verslag worden gemaakt dat dient te bevatten:
   1. het decreet waarin de Apostolische Stoel de standaardtekst heeft goedgekeurd,
   2. de principes of de criteria die bij de vertaling zijn gevolgd,
   3. een lijst van personen, die in de verschillende stadia aan de werkzaamheden hebben deelgenomen met daarbij een korte beschrijving van hun deskundigheid en kwalificaties en van de academische graden die zij hebben.
4. Wanneer het gaat over kleinere taalgebieden, moet de Bisschoppenconferentie getuigen dat de tekst nauwkeurig is vertaald in de betreffende taal, zoals boven onder nr. 86[al:86].

1. De vertaling moet geschieden door een algemene liturgische commissie of een andere commissie die ad hoc door de hoogste bestuurder of minstens krachtens diens mandaat aan de Provinciale Overste is ingesteld; vervolgens moet zij door de hoogste bestuurder met een beslissende stem van zijn Raad worden goedgekeurd, na eventueel de raad te hebben ingewonnen van deskundigen en van geschikte leden van het Instituut of de Sociëteit;
2. De vertaling moet vanwege de erkenning (recognitio) worden voorgelegd aan de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten. Bovendien moeten drie exemplaren van de standaardtekst samen met de vertaling worden opgestuurd.
3. Bovendien moet een verslag worden gemaakt dat dient te bevatten:
   1. het decreet waarin de Apostolische Stoel de standaardtekst heeft goedgekeurd,
   2. de principes of de criteria die bij de vertaling zijn gevolgd,
   3. een lijst van personen, die in de verschillende stadia aan de werkzaamheden hebben deelgenomen met daarbij een korte beschrijving van hun deskundigheid en kwalificaties en van de academische graden die zij hebben;
4. Wanneer het gaat over kleinere taalgebieden moet de Bisschoppenconferentie getuigen dat de tekst nauwkeurig is vertaald in de betreffende taal, zoals onder nr. 86[al:86];
5. Ten aanzien van religieuze families van diocesaan recht dient men dezelfde procedure in acht te nemen, behalve dat de tekst door de diocesane bisschop samen met (oordeel van) goedkeuring gestuurd moet worden aan de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten.

Deze Instructie die in opdracht van de paus bij schrijven van zijne eminentie de kardinaal staatssecretaris van 1 februari 1997 (prot. nr. 408.304) door de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten tot stand is gekomen, is door paus Johannes Paulus II zelf tijdens de audiëntie van 20 maart 2001 aan zijne eminentie de kardinaal staatssecretaris goedgekeurd en met zijn gezag bevestigd met de opdracht om ze af te kondigen en vanaf 25 april van hetzelfde jaar van kracht te doen worden.

Bij de Congregatie voor de goddelijke Eredienst en de Regeling van de Sacramenten, 28 maart 2001.

Georgius A. Medina Estévez
prefect

Franciscus Pius Tamburrino
secretaris