Aan de priester Nicolaus

Ten zeerste hebt u mij verblijd, mij een riem onder het hart gestoken en mij vervuld van vreugde door de mededeling dat gij zoveel zorg besteedt aan Phoenicië. Ofschoon gij zo ver van hen af woont, verblijdt gij hen toch met uw brieven, waardoor gij een apostolisch werk verricht. Daarom zal ik niet ophouden u te bewonderen en gelukkig te prijzen, niet alleen omdat gij reeds vroeger monniken daarheen hebt gezonden, maar ook nu in deze moeilijke omstandigheden hen niet laat terugkeren, maar hen daarentegen hebt bevolen te blijven. Gij verricht hiermee het werk van een goed stuurman en bovendien van een kundig geneesheer. Een stuurman legt juist dan de grootste zorg aan de das, wanneer het een zware zee is. En een geneesheer toont dan juist zijn kunde, wanneer hij de koorts bij de patiënt onder controle heeft.

Hooggeachte heer, zelf hebt gij een werk van grote deugd verricht. Toen gij hebt gezien dat de gang van zaken daar kwijnend was en onrust teweegbracht, hebt gij u ingezet voor degenen die zich daar bevinden, dat zij niet zouden terugkeren, maar daar zouden blijven en hun plicht vervullen. Uw voorbeeld navolgend, vraag ik u, de hooggeachte priester Gerontius, zodra hij hersteld is van zijn ziekte en de gezondheid heeft herkregen, te bewegen daarheen te gaan. Ik zou wel blij zijn hem bij ons te zien, naar omdat de toestand aldaar urgent is en veel zorg vereist, vraag ik u, na het herstel van deze hooggeachte priester, hen terstond weer daarheen te zenden, opdat hij niet te lang zal wachten, zodat de invallende winter hem geen parten speelt.

Ook vraag ik u te bewerken dat de goedhartige en dierbare priester Joannes hen op zijn reis zal vergezellen. Gij weet immers zelf, dat, naarmate het kwaad sneller binnendringt des te meer mannen er nodig zijn voor het herstel.

Gezien deze feiten en in het besef van het 6root belang zielen te redden alsook hetgeen reeds door uw ijver tot stand kwam, spoor ik u aan, niet alleen zelf al het mogelijke te doen, maar voor zover mogelijk ook anderen te werven, zodat het goede zich aldaar zich mag handhaven, ja nog mag toenemen.

Gij zelf hebt mij niet minde vreugde bereid dan hen die naar mij toekomen. Ondanks uw lichamelijke afwezigheid zijt gij steeds bij mij. Met de ogen van de liefde zie ik u dagelijks en draag ik u in de geest met mij mee. Misschien zullen wij elkaar toe oog in oog zien, wanneer de tijdsomstandigheden het toelaten, Zoals het er nu voorstaat acht ik uw verblijf dáár meer noodzakelijk, hoezeer ik er ook naar verlang u te zien en te omhelzen. Ik weet immers zeer goed, dat gij niet zult ophouden alles te doen en te ondernemen, om Phoenicië van voortreffelijke mannen te voorzien, en die daar achtergebleven zijn te sterken, zodat zij het werk wat daar te doen staat niet verwaarlozen en terugkeren. Hen die in uw nabijheid wonen moet gij bezoeken en met instemming hen daarheen laten vertrekken. Voor allen, zowel voor die zich in de nabijheid bevinden als voor hen die ver af wonen maakt Gij u verdienstelijk. Gij zijt zodoende als een reukwerk, dat niet alleen de plek, maar ook het omgevende vertrek met haar geur vervuld.