De noodzaak om altijd te bidden

Beminde broeders en zusters:

Vandaag wordt op het Sint-Pietersplein het feest van de heiligheid vernieuwd. Met vreugde heet ik u die zelfs van heel ver bent gekomen, van harte welkom om hieraan deel te nemen. Een bijzondere groet aan de kardinalen, de bisschoppen en de algemeen oversten van de instituten die door de nieuwe heiligen zijn gesticht, evenals aan de officiële delegaties en alle burgerlijke autoriteiten. Laten we gezamenlijk proberen te ontvangen wat de Heer ons zegt in de Heilige Schrift die zojuist is verkondigd. De liturgie van deze zondag biedt ons een fundamentele onderrichting: de noodzaak om altijd te bidden, zonder moe te worden. Soms worden we het bidden moe, hebben we de indruk dat bidden niet zo nuttig is voor het leven, dat het weinig effectief is. Daarom komen we in de verleiding om ons te wijden aan de bezigheid, om alle menselijke middelen in te zetten om onze doelen te bereiken, en wenden we ons niet tot God. Jezus daarentegen bevestigt dat men altijd moet bidden, en hij doet dit door een specifieke gelijkenis. (Lc. 18, 1-8) [[b:Lc. 18, 1-8]]

Daarin wordt gesproken van een rechter die God niet vreest en voor niemand respect heeft, een rechter zonder positieve attitude maar die slechts zijn eigenbelang zoekt. Hij vreest Gods oordeel niet en heeft geen respect voor anderen. Het andere personage is een weduwe, een persoon in een ondergeschikte positie. In de Bijbel zijn de weduwe en de wees de meest behoeftige categorieën, omdat ze hulpeloos en zonder middelen zijn. De weduwe gaat naar de rechter en vraagt om gerechtigheid. Haar kansen om gehoord te worden zijn nihil, omdat de rechter haar veracht en ze geen druk op hem kan uitoefenen. Ook kan zij geen beroep doen op religieuze principes, omdat de rechter God niet vreest. Dus het lijkt erop dat deze weduwe geen schijn van kans maakt. Maar ze dringt aan, ze vraagt onvermoeid, ze is opdringerig; zo verkrijgt zij uiteindelijk het verlangde van de rechter. Hier maakt Jezus een reflectie, met het argument a fortiori: als een onrechtvaardige rechter zich uiteindelijk laat overtuigen door het gebed van een weduwe, hoe veel te meer zal God, die goed is, luisteren naar degene die Hem smeekt. God is inderdaad de edelmoedigheid in persoon, Hij is barmhartig en daarom altijd bereid om naar gebeden te luisteren. Daarom moeten we nooit wanhopen, maar altijd aandringen in het gebed.

De conclusie van het evangeliegedeelte spreekt over het geloof: "Maar: zal de Mensenzoon bij zijn komst het geloof op aarde vinden?" (Lc. 18, 8) [b:Lc. 18, 8]. Het is een vraag die bij ons meer geloof wil opwekken. In feite is het duidelijk dat gebed een uiting van geloof moet zijn; anders is het geen waarachtig gebed. Als iemand niet in de goedheid van God gelooft, kan hij niet echt goed bidden. Geloof is essentieel als basis van de gebedshouding. Dit is wat de zes nieuwe heiligen deden die zich vandaag aandienen ter verering van de universele Kerk: Stanislaus Sołtys, Andreas Bessette, Candida Maria van Jezus Cipitria y Barriola, Maria van het Kruis MacKillop, Giulia Salzano en Baptista Camilla da Varano.

Ook de heilige Stanislaus Kazimierczyk, religieus uit de vijftiende eeuw, kan een voorbeeld en voorspreker voor ons zijn. Zijn hele leven was verbonden met de Eucharistie. Allereerst in de kerk van Corpus Christi in Kazimierz, in het huidige Krakau, waar hij samen met zijn vader en moeder het geloof en de vroomheid leerde. Daar waar hij de religieuze geloften aflegde in de Orde van de Reguliere Kanunniken. En waar hij werkte als priester, opvoeder, toegewijd aan de zorg voor mensen in nood. Hij was echter op een bijzondere manier verbonden met de Eucharistie door een vurige liefde voor Christus aanwezig onder de gedaanten van brood en wijn. Hij beleefde het mysterie van dood en verrijzenis, dat op onbloedige wijze plaatsvindt in de Heilige Mis. En door de beoefening van de naastenliefde, waarvan de Communie de bron en het teken is.

Broeder Andreas Bessette, afkomstig uit Quebec, Canada, en een religieus van de Congregatie van het Heilig Kruis, ervoer al snel het lijden en de armoede, wat hem ertoe bracht zich tot God te wenden door gebed en een intens innerlijk leven. Als portier van de school van Onze-Lieve-Vrouw van Montreal, toonde hij grenzeloze naastenliefde en probeerde hij de ellende te verlichten van degenen die zich tot hem wendden. Hoewel hij zeer weinig scholing ontvangen had, begreep hij waar de essentie van zijn geloof lag. Geloven betekende voor hem het zich vrij en uit liefde onderwerpen aan de goddelijke wil. Vervuld met het mysterie van Jezus, leefde hij de zaligspreking van de zuivere harten, die van persoonlijke gerechtigheid. Dankzij deze eenvoud liet hij velen God zien. Hij liet het Oratorium sint Jozef van Mont Royal bouwen, waarvan hij tot aan zijn dood in 1937 de trouwe gardiaan was. Hij was getuige van talloze genezingen en bekeringen. "Probeer de beproevingen niet uit de weg te gaan," zei hij, '"vraag liever de genade om ze te doorstaan." Voor hem sprak alles over God en zijn aanwezigheid. Laten ook wij, net als hij, God met eenvoud zoeken om te ontdekken dat Hij altijd aanwezig is in het hart van ons leven. Moge het voorbeeld van broeder Andreas het Canadese christelijke leven inspireren.

Wanneer de Mensenzoon komt om recht te doen aan de uitverkorenen, zal hij dan dit geloof op aarde vinden? (Lc. 18, 18) [[b:Lc. 18, 18]] Vandaag kunnen we ja zeggen, met opluchting en vastberadenheid, als we denken aan personen als Moeder Candida Maria van Jezus Cipitria y Barriola. Dat meisje van eenvoudige afkomst, met een hart dat God met zijn zegel bezegelde en dat zou haar zeer binnenkort, onder leiding van haar Ignatiaanse geestelijke leidsters, ertoe brengen het vaste besluit te nemen om "alleen voor God" te leven. De beslissing heeft zij trouw gehandhaafd, zoals ze zich herinnert toen ze op het punt stond te sterven. Zij leefde voor God en voor wat Hij het meest verlangt: iedereen bereiken, hen onwankelbare hoop brengen, en vooral voor degenen die het het meest nodig hebben. "Waar geen plaats is voor de armen, is er ook geen plaats voor mij", zei de nieuwe heilige, die met weinig middelen andere zusters aanstak om Jezus te volgen en zich te wijden aan de opvoeding en ontplooiing van vrouwen. Zo ontstonden de Dochters van Jezus, die vandaag in hun stichteres een zeer hoog levensmodel hebben om na te volgen, en een opwindende missie om door te gaan in de vele landen waar de geest en de apostolische verlangens van Moeder Candida zijn aangekomen.

"Herinnert u wie uw leraren waren: van hen kun u de wijsheid leren die tot de redding leidt door geloof in Jezus Christus." Gedurende vele jaren zijn talloze jonge mensen in heel Australië gezegend met leraren die zijn geïnspireerd door het heilige en moedige voorbeeld van ijver, doorzettingsvermogen en gebed van Moeder Mary MacKillop. In haar jeugd wijdde ze zich aan de opvoeding van de armen in het moeilijke en veeleisende plattelandsgebied van Australië, en moedigde ze andere vrouwen aan om zich bij haar aan te sluiten in de eerste religieuze gemeenschap in dat land. Ze zorgde voor de behoeften van elk van de jonge mensen die zich aan haar toevertrouwden, ongeacht hun sociale positie of hun rijkdom, en gaf hen zowel een spirituele als intellectuele vorming. Ondanks de vele uitdagingen, verleenden haar gebeden tot sint Jozef en haar onvermoeibare toewijding aan het Heilig Hart van Jezus, aan wie ze haar nieuwe congregatie opdroeg, deze heilige vrouw de nodige genaden om trouw te blijven aan God en de Kerk. Mogen zijn volgelingen door haar voorspraak God en de Kerk vandaag blijven dienen met geloof en nederigheid.

In de tweede helft van de negentiende eeuw riep de Heer in Campanië, in Zuid-Italië, een jonge onderwijzeres, Giulia Salzano, en maakte haar een apostel van het christelijk onderwijs, stichter van de congregatie van de Zusters Catechisten van het Heilig Hart van Jezus. Moeder Giulia begreep heel goed het belang van de catechese in de kerk en, door pedagogische voorbereiding te combineren met spirituele ijver, wijdde ze zich hieraan met edelmoedigheid en intelligentie, en droeg ze bij tot de vorming van mensen van alle leeftijden en sociale posities. Ze herhaalde aan haar zusters dat ze tot het laatste uur van haar leven catechismus wilde doceren, waarbij ze met heel haar wezen toonde ze dat als "God ons heeft geschapen om hem te kennen, van hem te houden en hem te dienen in dit leven", niets mag worden gesteld. voor deze opdracht. Moge het voorbeeld en de voorspraak van de heilige Giulia Salzano de Kerk steunen in haar eeuwige taak om Christus te verkondigen en een authentiek christelijk geweten te vormen.

De heilige Camilla Baptista da Varano, een Clarissenzuster uit de vijftiende eeuw, getuigde met al haar kracht van de evangelische zin van het leven, vooral door te volharden in het gebed. Ze ging op 23-jarige leeftijd naar het klooster van Urbino en werd een hoofdrolspeler van die enorme beweging voor de hervorming van de Franciscaanse vrouwelijke spiritualiteit die erop gericht was het charisma van de heilige Clara van Assisi volledig te herstellen. Ze bevorderde nieuwe kloosterstichtingen in Camerino, waar ze verschillende keren tot abdis werd gekozen, in Fermo en in San Severino. Het leven van de heilige Baptista, volledig ondergedompeld in de goddelijke diepten, was een constant opstijgen langs de weg van de perfectie, met een heldhaftige liefde voor God en de naaste. Het werd gekenmerkt door groot lijden en mystieke vertroosting; in feite had ze, zoals ze zelf schrijft, besloten "het Heilig Hart van Jezus te betreden en ten onder te gaan in de oceaan van zijn smartelijkste lijden". In een tijd waarin de Kerk te lijden had onder een verslapping van de gebruiken, volgde ze vastberaden het pad van boete en gebed, bezield door het vurige verlangen naar de vernieuwing van het Mystiek Lichaam van Christus.

Dierbare broeders en zusters, laten we de Heer danken voor de gave van de heiligheid, die in de Kerk schittert en vandaag wordt weerspiegeld in de gezichten van deze broeders en zusters van ons. Jezus nodigt ook ieder van ons uit Hem te volgen om het eeuwige leven te beërven.

Laten we aangetrokken worden tot deze heldere voorbeelden, laten we ons leiden door hun onderricht, zodat ons bestaan een lofzang voor God kan zijn. Moge de Maagd Maria en de voorspraak van de zes nieuwe heiligen, die we vandaag met blijdschap vereren, voor ons deze genade verkrijgen. Amen.