Fidei donum

De gave des geloofs, waarop God in zijn milddadigheid onvergelijkbare rijkdommen in de harten der gelovigen laat volgen, vraagt van ons, dat wij zonder ophouden de goddelijke Schenker daarvan de bewijzen van onze dankbaarheid brengen.

Het geloof immers leidt ons binnen in de diepe mysteries van het goddelijk leven; het wekt ons op tot hoop op de hemelse gelukzaligheid; en het maakt de eenheid van de christengemeenschap in dit vergankelijke leven hecht en sterk, volgens het woord van de Apostel: "Eén Heer, één geloof, één doopsel" (Ef. 4, 5)[b:Ef. 4, 5]. En vooral doet de genade van deze goddelijke gave spontaan uit ons dankbaar hart dit getuigenis opwellen: "Wat zal ik de Heer wedergeven voor alles wat hij mij geschonken heeft?" (Ps. 115, 12)[b:Ps. 115, 12]

Ter vergelding van deze zo grote goddelijke mildheid, kan de mens, na de verschuldigde onderwerping van zijn geest, niets aan God aangenamers doen, dan de door Christus gebrachte fakkel van de waarheid verder onder de mensen uitdragen. Met hun missie-ijver derhalve, waardoor de vlam van de christelijke liefde wordt gevoed, kunnen de mensen, een zo grote weldaad indachtig, het beste de weldaad van God enigszins beantwoorden: immers, door zo de gave van het zelf reeds ontvangen geloof naar vermogen ook anderen mee te delen, bewijzen zij aan God in de hemel hun dankbaarheid.

Met Onze gedachten enerzijds bij de ontelbare schare van Onze kinderen die, vooral in de streken welke reeds lang voor het christendom gewonnen zijn, deel hebben aan de weldaden van het goddelijk geloof, maar anderzijds bij de veel talrijker schare van hen, die tot op deze dag nog wachten op de boodschap van het heil, willen Wij u, Eerbiedwaardige Broeders, zeer dringend aansporen, om door uw toewijding de allerheiligste zaak, van de uitbreiding van de Kerk Gods over de gehele wereld van harte te steunen. God geve, dat ten gevolge van Onze vermaningen het missievuur dieper in de harten van de priesters doordringt en brandt en door hun werk alle christengelovigen in vlam zet!

Dit hoogst belangrijk onderwerp, dat Onze Voorgangers meer dan eens hebben behandeld en Wijzelf, zoals u weet, diepgaand hebben besproken vgl: Maximum Illud[[[641]]] vgl: Accipietis virtutem[[[1476]]] vgl: Rerum Ecclesiae[[[642]]] vgl: Evangelii Praecones[[[728]]], moge alle katholieken tot apostolische ijver opwekken, al naar gelang het bewustzijn van het geloof dat zij hebben ontvangen hun ingeeft; zij kunnen deze dan richten op de landen van Europa, die de christelijke godsdienst van zich hebben afgeschud, of op de onmetelijke streken van Zuid-Amerika welke beide, Wij weten het, onder grote moeilijkheden gebukt gaan; zij kunnen ook hulp bieden aan de katholieke missies van Oceanië en Azië, welke hulp van groot belang is, vooral in die landen waar de strijd om God zo hevig wordt gevoerd; ook kunnen zij hun broederliefde bewijzen aan de ontelbare christengelovigen, die ons zeer aan het hart liggen, en die de Kerk tot eer en sieraad strekken, nu zij de gelukzaligheid uit het Evangelie voor zich hebben gewonnen, die immers weggelegd is voor hen "die vervolging lijden om wille van de gerechtigheid" (Mt. 5, 10)[b:Mt. 5, 10]; zij kunnen ten slotte meeleven met het droevig lot van de ontelbare slachtoffers van het moderne atheïsme, vooral onder de jeugd, die in onwetendheid omtrent alles wat goddelijk is en soms zelfs in haat jegens God opgroeit.

Eigenlijk moest dit alles noodzakelijk en zo spoedig mogelijk gedaan worden en het vraagt daarom een nieuwe aanwas in de Kerk van apostolische mannen, waardoor voor de gereedliggende akker van God "in grote getale apostelen, zoals de Kerk in haar allereerste tijd ook gekend heeft" AAS 44 (1952), 370AAS 44 (1952), 370 beschikbaar komen.

Maar hoewel Wij nooit zullen nalaten om hiervoor te blijven bidden en zorgen en het zelfs vurig in uw toewijding aanbevelen, achten Wij het voor het ogenblik het beste om uw blik op Afrika te vestigen: Afrika, dat zich reeds tot de meer gecultiveerde beschaving van onze tijd en tot burgerlijke rijpheid omhoog werkt en dat in zulke moeilijke omstandigheden verkeert, als waarschijnlijk nooit in de annalen van zijn al zeer oude geschiedenis is opgetekend.

De heilzame vooruitgang die de Kerk in de laatste tientallen jaren in Afrika gelukkig heeft geboekt, is zeker voor de christengelovigen een reden tot blijdschap en gerechtvaardigde trots. Nauwelijks tot de Stoel van

Petrus verheven hebben Wij verzekerd: " Wij zullen alles in het werk stellen, opdat. ... het Kruis, waarin heil en leven is, ook de verstverwijderde streken overschaduwe" Toespraak[[1477]]; en daarom hebben Wij met alle kracht voor de verbreiding van het Evangelie ook op dat continent gezorgd. Ten bewijze hiervan dienen de aldaar zeer in aantal toegenomen kerkelijke rechtsgebieden; de zeer grote groei van het aantal katholieken, dat nog van dag tot dag aanwast; maar vooral de Kerkelijke Hiërarchie, die Wij tot grote troost van Ons hart in niet weinig landen canoniek hebben opgericht, en evenzeer de reeds meerdere Afrikaanse priesters, die tot de bisschoppelijke waardigheid zijn verheven.

Dit laatste in overeenstemming met het "uiteindelijke doel" van het missiewerk, dat vraagt dat "de Kerk bij andere volkeren hecht en sterk wordt gevestigd en aan hen een eigen inheemse Hiërarchie wordt geschonken" Evangelii Praecones[[728]]. Zo hebben in de zeer grote katholieke familie de jonge Afrikaanse kerken heden hun wettige plaats, door de overige, die hen in het geloof zijn voorgegaan, met broederliefde en blijdschap begroet.

Maar al deze heilzame resultaten hebben de verkondigers van het Evangelie - nl. de priesters, de mannelijke en vrouwelijke religieuzen, de catechisten en de lekenhelpers - niet tot stand kunnen brengen zonder ontelbare moeiten te verdragen en zorgen te verduren, welke voor de mensen verborgen zijn, maar God alleen kent. Deze alle gezamenlijk en ieder afzonderlijk wensen Wij gaarne geluk, en brengen Wij op deze plaats Onze dank, omdat de Kerk reden te over heeft om zich op haar missionarissen te beroemen, die hetzij in Afrika of waar ze maar kunnen, hun taak vervullen.

Maar de zeer grote successen van het Missiewerk, die Wij hier hebben vernoemd, mogen niemand doen vergeten, dat "het werk dat op missiegebied nog te doen blijft, een enorme inspanning en ontelbare krachten eist" Evangelii Praecones[[728]]. Want ofschoon misschien iemand - ten onrechte - zou menen, dat de missieactie, wanneer de Hiërarchie eenmaal is opgericht, weldra als voltooid beschouwd kan worden en bijna in alle onderdelen afgewerkt, drukt toch op Ons in alle zwaarte de "zorg voor alle kerken" van dat vasteland.

En zou Ons hart niet in zorgen zijn wanneer Wij vanaf deze Apostolische Stoel denken over het groot belang van de kwesties waarover het daar gaat, zoals de verbreiding en verdieping van het christelijk leven, of ook over de financiële moeilijkheden of het tekort aan apostolische werkers in verhouding tot zo omvangrijke en zo vele taken die vervuld moeten worden? Wij zullen u, Eerbiedwaardige Broeders, deze Onze zorg;en en angsten bloot leggen; en mogen dan uw spontane en vurige reacties dit gelukkig succes boeken, dat de zielen van zovele noeste apostelen tot nieuwe en betere hoop worden opgewekt.

Voldoende bekend zijn u de zeer moeilijke omstandigheden waaronder nu in Afrika de Kerk meestal haar heilige zending onder de heidenen tracht te volbrengen. In feite ondergaan de meeste streken een zo zware sociale, economische en politieke evolutie, dat hiervan voor het grootste gedeelte schijnt af te hangen hoe de toekomst zal worden.

En men moet wel toegeven dat gebeurtenissen die de volkerengemeenschap raken, hoe langer hoe meer hun terugslag hebben op het leven van de afzonderlijke volkeren, maar niet altijd aan de leiders van de staten de gelegenheid bieden, om die culturele vooruitgang van de burgers zo te regelen als het ware welzijn van de volkeren eist.

De Kerk, die gedurende heel haar geschiedenis reeds zovele Staten heeft zien opkomen en groeien, moet heden wel bijzondere aandacht besteden aan die volkeren die zij al naar de rechten van de burgerlijke vrijheid ziet streven. En Wijzelf hebben meerdere malen Onze vermaningen uitgesproken opdat de Naties, wie het aanging, de rechte weg zouden bewandelen en wel geleid door waarachtige vredeswil en wederzijds begrip. "Derhalve, zoals de zaak nu staat, - zo hebben Wij de ene partij toegesproken - worde aan die volkeren een rechtvaardige burgerlijke vrijheid, die geleidelijk groter moet worden, niet geweigerd en daaraan worde geen enkele belemmering in de weg gelegd"; de andere partij echter hebben Wij vermaand om "aan Europa de verdienste van hun vooruitgang toe te kennen; aan Europa zonder welks invloed, die zich op alle gebieden uitstrekt, zij door een blind nationalisme zouden kunnen worden gestort in chaos of slavernij" Col Cuore, 4[[2000|4]].

Nu Wij deze beide vermaningen opnieuw inprenten, is het Onze aller-vurigste wens, dat in Afrika eindelijk die vruchtdragende eensgezindheid van alle krachten moge heersen, welke aan beide kanten vooroordelen en geraaktheden uitsluit; welke de gevaren en moeilijkheden van overdreven vaderlandsliefde te boven komt; welke ten slotte aan de volkeren, die natuurlijke hulpmiddelen en een stralende toekomst bezitten, de ware weldaden van het christelijk geloof kan schenken, die aan de volkeren van andere werelddelen reeds zo goede vruchten heeft opgeleverd.

Nu weten Wij zeer goed dat in de meeste streken van Afrika door de aanhangers van het goddeloze materialisme onrust wordt gezaaid, de hartstochten bewogen, de onderlinge na-ijver van de verschillende volkeren opgewekt, en bepaalde ellendige levensomstandigheden worden uitgebuit om het oordeel te bedriegen door illusies, of om de geesten tot opstandigheid aan te zetten.

En in Onze zorg om een steeds grotere en waarachtige zowel burgerlijke als christelijke welvaart voor de volkeren van Afrika te verkrijgen, willen Wij opnieuw de ernstige waarschuwingen uitspreken, die Wij ter zake reeds bij andere gelegenheden op plechtige wijze tot alle katholieken hebben gericht; en willen Wij onze vaderlijke gelukwensen brengen aan die Bisschoppen, die de hun toevertrouwde schapen met vaste hand en meer dan eens voor de gevaren van valse herders hebben behoed.

Ofschoon echter de Godshaters hun listen en lagen met alle krachten op dit werelddeel richten, doen er zich nog andere ernstige moeilijkheden voor, waardoor de uitbreiding van het Evangelie in sommige streken van Afrika wordt belemmerd. U kent ongetwijfeld de religieuze levenswijzen van hen die weliswaar beweren de dienst van God te belijden, maar toch gemakkelijk vele harten naar een andere weg trekken en lokken, die niet van Jezus Christus is, de Verlosser van alle volkeren. Ons hart van Vader van allen staat open voor alle mensen van goede wil; maar omdat Wij op aarde de plaats bekleden van hem, die Weg, Waarheid en Leven is, kunnen Wij niet anders dan met groot verdriet zulke toestanden beschouwen.

En dit alles is een gevolg van meerdere oorzaken, o.a. sommige gebeurtenissen van de jongste tijd; en ook heeft hier invloed uitgeoefend de handelwijze van sommige Naties, die er zich op beroemen dat de geschiedenisboeken van hun historie stralen van christelijk licht. Er is dus reden voor Ons, om over het lot van de katholieke zaak in Afrika in niet geringe zorgen te verkeren; en er is ook reden van alle kinderen van de Kerk om zich ervan bewust te worden dat zij verplicht zijn, om de missionarissen op meer doeltreffende wijze te helpen en wel op het juiste ogenblik, opdat de boodschap van de heilswaarheid gepredikt kan worden aan het zogenaamde "zwarte" Afrika, waarin nog ongeveer 85.000.000 mensen in afgoderij leven.

De ernst van deze woorden wordt nog vergroot door de overhaaste, overal waar te nemen, loop der gebeurtenissen, die volstrekt niet ontgaat aan de Bisschoppen en vooraanstaande katholieke leken van Afrika. Terwijl de volkeren nieuwe wegen en nieuwe methoden willen proberen, en sommigen meer dan goed is schijnen aangetrokken door de bedrieglijke schijn van die zgn. technische beschaving, is het de allerheiligste plicht van de Kerk aan diezelfde volkeren, voor zo ver mogelijk, de voortreffelijke weldaden van haar leven en van haar leer mee te delen, waarop de nieuwe sociale orde moet bouwen.

Iedere aarzeling of uitstel is vol gevaren. Daar de Afrikanen gedurende deze laatste decennia zo veel in beschaving zijn vooruitgegaan, als de West-Europese volkeren niet dan na meerdere eeuwen hebben bereikt, worden zij gemakkelijker bewogen en geraakt, wanneer zij worden onderwezen in hetzij theoretische hetzij praktische wetenschappen en kunsten; vandaar komt het dat zij sneller overhellen naar de mentaliteit van hen die alles tot de stof terugbrengen. Daaruit kan soms een moeilijk te genezen toestand ontstaan, die na verloop van tijd de vooruitgang van het geloof hetzij in de harten der afzonderlijke mensen hetzij in de gemeenschap de weg verspert. Derhalve moet reeds nu hulp geboden worden aan de Herders, opdat hun apostolaatwerk zo snel mogelijk aan de groeiende behoeften van de tijden op de juiste wijze beantwoordt.

Maar de hulp en steun, tegenwoordig aan de heilige ondernemingen geboden, zijn nagenoeg overal veel te weinig voor het noodzakelijke werk. Hoewel echter dit gebrek aan middelen helaas niet alleen voor Afrika geldt, schijnt het toch Afrika vanwege de zeer bijzondere tijdsomstandigheden die dit werelddeel doormaakt, meer dan de overige missiegebieden te treffen. Hierom achten Wij het nu absoluut het aangewezen ogenblik, Eerbiedwaardige Broeders, bepaalde punten hieromtrent enigszins uitvoeriger voor u uiteen te zetten.

Om voorbeelden aan te halen: pasopgerichte missiestaties, die soms nauwelijks een of twee decennia bestaan, zullen pas over lange tijd van de krachtige hulp van een inheemse clerus gebruik kunnen maken; hier komt nog bij het te kleine aantal missionarissen, die verspreid over zo'n geweldige uitgestrektheid, waar niet zelden ook bedienaren van niet-katholieke sektes hun leer prediken, absoluut niet waar het nodig is het noodzakelijke werk kunnen verrichten. Hier tobben zich 40 priesters onder ongeveer 1.000.000 inwoners af, van wie slechts 25.000 het katholiek geloof belijden. Ginds werken 50 priesters waar 2.000.000 mensen wonen, terwijl de 60.000 katholieken onder hen bijna alle op hun gerichte missiekrachten geheel opeisen.

Zich van deze getallen niets aantrekken kan geen enkele katholiek; want door 20 apostelen, naar die streken tot hulp voor de anderen gezonden, kan daar heden de Kruisbanier worden binnengedragen, waar morgen misschien, nadat anderen die geen werkers van Christus zijn die apostolaatsakkers hebben bewerkt, het ware geloof al geen toegang meer kan krijgen.

Bovendien is het om de heilige ondernemingen volledig te ontvouwen niet voldoende om het Evangelie te boodschappen; de huidige politieke en sociale toestanden van Afrika eisen absoluut dat uit de menigte gelovigen, die de laatste tijd tot het Evangelie is gebracht, zo spoedig mogelijk ook een elite van katholieke mannen wordt opgeleid en gereed gemaakt. Hoezeer is het derhalve noodzakelijk, om het aantal missionarissen te vermeerderen, opdat deze ook volledig de taak kunnen vervullen van de fijnere bewerking en opleiding van de afzonderlijke mensen.

Deze ongemakken van weinige apostelen worden bijna altijd nog tot het onmetelijke verzwaard door het gebrek aan geldelijke middelen, dat soms de ellende raakt. Wie zal edelmoedig aan die kortgeleden gestichte missies een voldoende hoeveelheid hulpmiddelen bieden, waaraan deze instantelijk gebrek hebben, daar zij vaak in de meest armoedige streken gelegen zijn, die echter zeer geschikt zijn om de zaak van het Evangelie vooruit te brengen? Groot is de smart van de apostel, dat hij aan zo veel dingen gebrek heeft, daar hem zeer vele taken ter vervulling op de schouders rusten; niet zozeer bewondering als wel hulp vraagt hij, om daarmee waar het hem nog mogelijk is, nieuwe missiestaties op te richten.

Wat echter de vroeger opgerichte missies betreft, waarvan het grote aantal gelovigen en de vrijheid van het christelijk leven Ons aller-zoetste troost verschaffen, brengt de stand van zaken van het missiewerk, ook al is er een groot verschil, toch niet minder grote redenen tot zorg met zich mee. Op de eerste plaats bestaat ook daar het aller-pijnlijkst probleem van de weinige werkkrachten. Want zij die aan het hoofd staan van deze Diocesen of Apostolische Vicariaten zijn verplicht om zonder dralen al die apostolaatwerken en -ondernemingen op te richten, zonder welke het katholiek geloof noch in de breedte noch in de diepte kan vooruitgaan, zoals daar zijn: colleges en scholen om de verschillende rangen van christenen in de christelijke leer te onderrichten; sociale instituten, met behulp waarvan katholieke voormannen volgens de normen van het Evangelie het welzijn van de gemeenschap dienen; ten slotte de pers in al zijn vormen, om katholieke geschriften in allerlei soort steeds meer onder het volk te brengen en te verspreiden, en evenzeer alles wat samenhangt met de modernste uitvindingen voor de verspreiding van ideeën onder de mensen; niemand immers ontgaat van hoeveel belang het is, om de opinie van het volk te vormen en in juiste banen te houden.

Wat echter het voornaamste is: er moet gezorgd worden dat het apostolaatvuur van de scharen van de Katholieke Actie steeds groter wordt; en gelijkelijk moet worden voorzien in de godsdienstige en culturele behoeften van deze generatie, waarvan _ tenzij het voedsel der waarheid haar in overvloed wordt verstrekt - moet worden gevreesd, dat zij elders buiten de kerk haar spijs gaat zoeken. Maar opdat de pastorale ijver van de Bisschoppen opgewassen blijve tegen deze verschillende taken, hebben dezen niet slechts ruimere middelen nodig, maar ook en vooral geschikte medehelpers om deze verschillende diensten op zich te nemen, die des te moeilijker zijn naarmate zij aangepast moeten worden aan meer bijzondere groepen mensen. Zulke medewerkers in grote getale op te leiden en gereed te maken is een moeilijk en langdurig werk, en aan zulke is vaak gebrek. Daarom dringt deze noodzaak des te meer, om te voorkomen dat het beste deel van het volk niet langer met vertrouwen opziet naar de katholieke Kerk.

En om deze reden grijpen Wij deze gelegenheid aan, om van harte dank te brengen aan de Religieuze Gemeenschappen, aan alle priesters en leken in het apostolaatwerk, die overtuigd van de ernst van de tijden hun hulp, ongevraagd soms, hebben geboden en nog bieden.

Al deze initiatieven en werken, die de Kerk reeds vele vruchten hebben opgeleverd, wekken wel, tezamen met aller vurigheid om zich in te zetten, zeer grote hoop op heilzame vruchten; maar de waarheid gebiedt Ons te zeggen, dat op dit punt het apostolaatveld nog aller-wijdst braak ligt.

Daarnaast doet zich in sommige streken een andere moeilijkheid voor, nl. dat een gunstige voortgang van de Evangelieprediking eist, dat met verloop van tijd ook het getal van de apostelen gelijkelijk toeneemt: indien dit niet gebeurt, moeten de gelukkige vorderingen van het geloof ernstig gevaar lopen.

Daarom worden overal van de Missionerende Instituten dagelijks talrijker apostelen gevraagd, maar deze kunnen vanwege het verminderd aantal nieuwe leden aan al deze aanvragen tegelijk niet voldoen. U weet, Eerbiedwaardige Broeders, dat in Afrika aan de vermeerdering van het aantal gelovigen niet een evengrote toename van het aantal priesters beantwoordt. Wel neemt daar van dag tot dag het aantal inheemse priesters toe; maar die priesters zullen pas later in hun diocesen het eens volledige bestuur over hun volk op zich kunnen nemen en wel steeds met behulp van de buitenlandse missionarissen, die hen tot het geloof hebben gebracht. Tegenwoordig kunnen deze jonge gemeenschappen van christenen de zeer ernstige toestanden van onze tijd alleen nog niet aan.

Indien zij van de ernst van deze moeilijkheden zijn overtuigd, zullen dan niet de meeste van Onze kinderen, die er zich niet om bekommeren om voor de gave van het geloof, van hun vaderen ontvangen, en voor de hulpmiddelen des heils, die hen toestromen, de God verschuldigde dank te brengen, hun plicht voelen om de missies te helpen?

Deze stand van het apostolaat, die Wij u, Eerbiedwaardige Broeders, in het kort hebben beschreven, toont duidelijk aan, dat het in Afrika niet meer gaat over kwesties van beperkter omvang en van plaatselijk karakter, die men geleidelijk kan oplossen zonder rekening te houden met de problemen welke de gehele wereldgemeenschap der christenen raken.

Wanneer vroeger "het leven van de Kerk zich, voor zover het zichtbaar is, weelderig in de landen van het oude Europa ontwikkelde, van waaruit het...... zich verbreidde tot wat men de rand van de wereld kon noemen, doet het zich daarentegen heden voor als een uitwisseling van leven en kracht tussen alle ledematen van het Mystiek Lichaam van Christus" AAS 38 (1946) 20AAS 38 (1946) 20.

Wat de katholieke Kerk in Afrika overkomt, raakt niet slechts dat werelddeel, maar ook de andere volken die buiten zijn grenzen wonen. Daarom moet, op aandrang van de H. Stoel, vanuit alle delen van de Kerk de broederlijke hulp geboden worden waardoor aan de noden van de katholieken wordt tegemoetgekomen.

Niet zonder reden wenden Wij Ons dus tot u, Eerbiedwaardige Broeders, in dit uur van diepe ernst voor de uitbreiding van de grenzen van de Kerk. "En zoals in ons sterfelijk wezen alle overige ledematen, wanneer een lidmaat lijdt, delen in de pijn; en de gezonde ledematen bijstand verlenen aan de zieke: zo ook leven in de Kerk de afzonderlijke ledematen niet uitsluitend elk voor zich, maar helpen zij ook de andere en alle bewijzen elkander hulpbetoon, zowel tot onderlinge vertroosting als tot steeds verdere opbouw van het gehele lichaam" Mystici Corporis Christi, 15[[433|15]]. En moeten niet "de Bisschoppen als de meest eminente leden van de algemene Kerk worden beschouwd, daar zij door een volstrekt enige band met het goddelijk Hoofd van het lichaam zijn verbonden en dus met recht genoemd worden de eerste der ledematen van de Heer" Mystici Corporis Christi, 41[[433|41]].

Van hen meer dan van de overigen kan gezegd worden dat Christus, het Hoofd van het Mystieke Lichaam, "zijn leden nodig heeft: en wel op de eerste plaats in zover de Paus de plaats bekleedt van Jezus Christus en deze, om niet onder de last van zijn herderlijk ambt te bezwijken, op anderen, niet weinigen, een deel van zijn zorgen moet overdragen" Mystici Corporis Christi, 43[[433|43]].

Aller-nauwst met Christus derhalve verbonden en met zijn Plaatsbekleder op aarde, moet u, Eerbiedwaardige Broeders, trachten te delen in die zorg om alle kerken (2 Kor. 11, 28)[b:2 Kor. 11, 28], die op Onze schouders drukt (2 Kor. 5, 4)[b:2 Kor. 5, 4]; u, die de liefde van Christus dringt, moet u bewust zijn dat u tezamen met Ons de zware plicht heeft om het Evangelie te verbreiden en om de Kerk in de gehele wereld te stichten.

En moogt niets nalaten om te zorgen, dat onder geestelijkheid en volk de geest van gebed zich verspreide en de ijver om elkaar hulp te brengen, volgens de maat van de liefde van Christus. "Breidt - zegt St.Augustinus - uw liefde uit over de gehele wereld, indien ge Christus wilt beminnen, want de ledematen van Christus zijn overal op de wereld" Tr. X, n. 8: PL 35, 2060[[2001]].

Zonder twijfel heeft Jezus Christus zijn kudde in zijn geheel alleen aan de Apostel Petrus en aan zijn opvolgers, de Pausen van Rome, toevertrouwd: "Weid mijne lammeren, weid mijne schapen" (Joh. 21, 16-18)[b:Joh. 21, 16-18]. Bij aldien ieder Bisschop slechts van het deel van de kudde dat aan hem is toevertrouwd de gewijde herder is, is hij toch als wettig opvolger van de apostelen krachtens instelling en bevel van God tezamen met de andere Bisschoppen verantwoordelijk voor de apostolische taak van de Kerk, volgens de woorden van Christus tot zijn apostelen: "Zoals de Vader mij gezonden heeft, zo zend ik u" (Joh. 20, 21)[b:Joh. 20, 21].

Deze zending die "alle volkeren, tot aan de voleinding der tijden" (Mt. 28, 19-20)[b:Mt. 28, 19-20] omvat, is niet opgehouden te bestaan bij de dood van de Apostelen; maar duurt nog voort in de Bisschoppen die in gemeenschap leven met de plaatsbekleder van Jezus Christus. In hen immers, die op bijzondere wijze ,gezonden' genoemd worden, nl. de Apostelen van de Heer, zetelt de volheid van de apostolische waardigheid, "die de hoogste waardigheid is in de Kerk" zoals St. Thomas van Aquino getuigt Cap. I, lect. I, Ed. Parmae, 1862, 13, 4[[2002]]. Uit hun harten moet daarom dat apostelvuur, door Jezus Christus op aarde gebracht, de harten van al onze kinderen ontvlammen en nieuwe ijver ontsteken voor het Missiewerk van de Kerk over de gehele wereld.

Dat opengaan voor de universele noden van de Kerk is bovendien het meest geëigende bewijs voor de katholiciteit van de levende Kerk. "Missiegeest - zo hebben Wij eens gezegd - en katholieke geest is een en het zelfde. Katholiciteit is het voornaamste kenmerk van de Kerk en wel zo dat iemand slechts dan een christen is, de Kerk toegewijd en met haar verbonden, wanneer hij tegelijk de universaliteit van de christengelovigen is toegewijd en daarmee verbonden, en hij dus vurig verlangt dat zij overal op de wereld wortel schiet en bloeit" Paus Pius XII, Discorsie...Paus Pius XII, Discorsie radiomessaggi, 8, 328.

Niets is meer vreemd aan de Kerk van Jezus Christus dan verdeeldheid; niets meer schadelijk voor haar leven dan dat haar leden ofwel in afgezonderde eenzaamheid zich terugtrekken ofwel meer dan goed is naar zichzelf keren ofwel ten slotte op welke wijze dan ook slechts zorg hebben voor de private noden van de eigen groep; zo'n mentaliteit bewerkt dat een aparte christelijke gemeenschap, welke dan ook zich in zich zelf opsluit.

"Van alle naties, van alle volkeren, evenals van alle mensen afzonderlijk moeder - nl. Onze Moeder de Heilige Kerk - is zij nergens ter wereld vreemdelinge; zij leeft of moet van nature minstens leven in alle volkeren" AAS 38 (1946) 18AAS 38 (1946) 18. Andersom - Wij kunnen dit zeggen - niets wat de Kerk, onze Moeder, betreft, is de afzonderlijke christenen vreemd of mag dezen vreemd zijn: zoals hun geloof het geloof is van de gehele kerk en hun bovennatuurlijk leven dat van de gehele kerk is, zo zullen de vreugden en de smarten van de Kerk hun vreugden en smarten zijn en zullen de vooruitzichten en plannen, die het heelal omvatten, de vooruitzichten en plannen zijn van hun gewone christelijke leven.

Spontaan zullen dan de oproepen van de Pausen van Rome tot apostolaat in de gehele wereld in hun volkatholiek hart weerklank vinden, als oproepen die meer dan andere van harte moeten worden aanhoord en met de diepste ernst en nadruk moeten worden overwogen.

Van den beginne af voelt de heilige Kerk zich van nature gedrongen om het woord van God overal te verspreiden. En vandaar heeft zij ter volbrenging van deze taak, waaraan zij niet ontrouw kan worden, nooit nagelaten om van haar kinderen drievoudige hulp te vragen: gebed, geld en van sommigen ook de gave van zichzelf. Ook tegenwoordig vereisen de heilige ondernemingen, vooral die op Afrika betrekking hebben, deze drievoudige hulp van de katholieke wereld.

Allereerst wensen Wij derhalve, Eerbiedwaardige Broeders, dat er voor deze intentie meer en vuriger tot God gebeden wordt.

U moet alles doen, opdat uw priesters en uw gelovigen vurig en onophoudelijk bidden voor deze allerheiligste zaak. Door te gelegener tijd de gelovigen te onderrichten en hen van het leven van de Kerk op de juiste wijze op de hoogte te brengen, zal aan deze bovengenoemde gebedsijver een voedsel worden verschaft; tot dit bidden zullen de zielen vuriger worden opgewekt door bepaalde tijden van het liturgisch jaar, die meer geëigend schijnen om heilige ondernemingen te steunen en te bevorderen.

Tot deze tijden behoren naar Onze mening - vooral de Heilige Advent, waarin de Verlossingsverwachting van het menselijk geslacht wordt herdacht en de voorbereiding op het heil wordt doorlopen; het feest van de Verschijning des Heren, dat aan de mensen de komst van het heil openbaart; en ten slotte het Pinksterfeest, waarop de stichting van de Kerk onder de invloed van de Heilige Geest de Vertrooster wordt gevierd.

Het beste gebed echter is dat, welk door Christus Jezus, de Opperpriester, dagelijks aan God de Vader op de altaren gebracht wordt, bij de hernieuwing van het allerheiligst Offer der Verlossing. Mogen daarom vooral in deze onze tijd, waarvan op vele plaatsen misschien de komende groei van de Kerk afhangt, zo veel mogelijk Eucharistische Offers aan God voor de Missie worden opgedragen; dit stemt overeen met de wensen van de Heer, die zijn Kerk lief heeft en die wil dat zij over de gehele wereld groeit en bloeit.

Ook al moeten de privé-gebeden van de gelovigen als volkomen wettig worden beschouwd, toch is het goed hen er aan te herinneren, waarop de viering van het Offer des Altaars allereerst en noodzakelijk gericht is; wat de Canon van de latijnse Mis aldus uitdrukt:

"Op de eerste plaats ... voor uw heilige katholieke Kerk, waaraan u zich gewaardige over de gehele wereld vrede, bescherming, eenheid en leiding te geven".

Deze verheven raad van de Kerk zullen de gelovigen dieper in zich opnemen, indien zij denken aan dat wat Wij in de Encycliek Mediator Dei et hominum[419] hebben geleerd, dat nl. ieder Eucharistisch Offer beschouwd moet worden als in naam van de Kerk voltrokken, aangezien "de bedienaar van het altaar de persoon van Christus als hoofd bekleedt, in naam van alle ledematen het Offer opdragend" Mediator Dei et hominum, 92[[419|92]].

Waar dit zo is biedt de gehele Kerk door Christus aan de eeuwige Vader haar heilige offerande aan "tot heil van de gehele wereld". Hoe zouden dan de gebeden van de gelovigen bij hetzelfde offer tezamen met de Paus, met de Bisschoppen en met de gehele Kerk, nog beter naar God gebracht kunnen worden, om nieuwe genadeovervloed van de Heilige Geest af te smeken, dank zij welke "de gehele wereld in een vreugde-uitbarsting haar jubel uitzingt"?

Bidt dus steeds meer en steeds vuriger, Eerbiedwaardige Broeders, tot God. Blijft uw zorg en uw gedachten richten op zovele volkeren, die met ontelbare geestelijke moeilijkheden te kampen hebben, aangezien zij ofwel nog zo ver van het pad der waarheid af zijn, ofwel lijden aan een zo groot gebrek aan hulp ter volharding.

Wilt met Christus verbonden voor het aangezicht van de Hemelse Vader uw smeekgebed neerleggen en moge door u steeds weer opnieuw het gebed opstijgen, dat te allen tijde hét gebed van apostelen geweest is, nadat dé Apostelen het 't eerst hadden gebeden: "geheiligd worde uw naam, uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel". Dan pas immers laten wij ons alleen door de liefde tot God en de ijver om zijn glorie te vermeerderen leiden, wanneer wij vurig wensen dat zijn rijk, een rijk van gerechtigheid liefde en vrede, eens over de gehele aarde moge worden erkend. Maar als deze ijver voor de glorie van God wordt verbonden met een vurige naastenliefde moet die dan niet als het echte en eigenlijke missievuur beschouwd worden? Zo immers worden de apostelen gesteund, die op de eerste plaats de rol van Gods herauten vervullen.

Maar zou verder een oprecht gebed voor de Missies tot God kunnen worden gericht dat niet - naar ieders vermogen - de werken van de liefde met zich meebrengt? Zeker, meer dan wie ook zijn Wij volledig op de hoogte van de grootse vrijgevigheid van Onze kinderen, zoals zeer vele en zeer schone getuigenissen Ons onophoudelijk verzekeren. Aan deze edelmoedigen is voorzeker de vooruitgang van de missie te danken, die zich sinds het begin van deze eeuw voltrekt.

Daarom willen Wij op deze plaats Onze dank brengen aan die zeer geliefde zonen en dochters, die hun ijver en hart hebben gegeven aan de veelvuldige ondernemingen van de Katholieke Missies, en willen Wij bijzonder eervol vermelden allen die als medewerker van de Pauselijke Missiegenootschappen, dat aller-edelst, zij het soms ook ondankbaar, werk op zich hebben genomen om nl. in naam van de Kerk geld in te zamelen, als waren zij bedelaars geworden ten behoeve van de pas gestichte christengemeenschappen in de Missie, waarop de Kerk al haar glorie en hoop gesteld heeft. Deze beminde kinderen danken Wij van harte zoals Wij hier ook grote dank willen brengen aan allen die bij de Congregatie voor de Uitbreiding van het Geloof hun uiterste best doen, aangezien aan hen onder leiding van Onze Beminde Zoon de Kardinaal-prefect, een wel zeer zwaar werk is toevertrouwd nl. de missie over onmetelijke gebieden te bevorderen.

Maar door het bewustzijn van Ons Apostolisch Ambt gedreven voelen Wij Ons gedwongen te zeggen, Eerbiedwaardige Broeders, dat uw hulp, die Wij in de grootste vreugde hebben aanvaard, bij lange niet kan voldoen aan de ontelbare behoeften van het Missiewerk. Dagelijks doen de Herauten van het Evangelie een nadrukkelijk en aanhoudend beroep op Ons, in hevige zorgen om het welzijn van de Kerk, om de opruiming van de obstakels, de oprichting van gebouwen waaraan dringend behoefte is, of ten slotte de stichting van verschillende soorten apostolaatwerken. Daarom gaat het Ons zeer aan het hart, wanneer Wij aan al deze gerechtvaardigde verlangens absoluut niet naar behoren kunnen voldoen, doch slechts gedeeltelijk en op niet voldoende geschikte wijze.

Tot voorbeeld diene ter zake het Pauselijk liefdewerk van de H. Petrus. Zeer grote subsidies worden wel door dit instituut naar de katholieke Missies gezonden; maar de kandidaten voor het priesterschap nemen onder Gods zegen in die landen van jaar tot jaar in aantal toe en vragen zodoende ook nog grotere ondersteuning. Moeten dan de jongens, die door het plan van Gods voorzienigheid tot het priesterschap geroepen schijnen, in kleiner aantal worden aangenomen, evenredig aan de te weinig ontvangen hulp? Moet dan van de Seminaries een groot aantal jongemannen die vurig naar het priesterschap verlangen en de beste verwachtingen wekken - om gebrek aan geld uitgesloten worden, zoals - naar Ons bericht is - ergens gebeurd is? Het zij verre, dat katholieken die, zoals behoort, hun verplichtingen ernstig nemen, weigeren om nog meer bijzondere lasten op zich te nemen, ter voldoening aan deze behoeften.

Zeker, Wij kennen de nood van de tijden; de moeilijkheden waaronder de oude bisdommen van Europa en Amerika lijden en gebukt gaan. Maar wanneer de zaken tegenover elkaar worden afgewogen, dan zal men gemakkelijk inzien dat de armoede, die deze lijden, als het ware nog betrekkelijke welstand geacht kan worden vergeleken met de aller-droevigste toestand waarin gene verkeren. Overigens zou zo'n vergelijking funest zijn, aangezien het hier minder gaat om het maken van een berekening, dan om alle christengelovigen aan te sporen, - zoals Wij al eerder bij een zeer gunstige gelegenheid hebben gedaan -, "om in het teken van de christelijke matigheid en de bereidheid om zich te geven, meer dan de morele wetten voorschrijven uit vrije wil te doen, naar ieders eigen krachten, naar gelang Gods genade ingeeft, naar de mate het ambt, dat men bekleedt, toelaat... wat iemand aan de ijdelheid onttrokken heeft - zo voegden vVij er aan toe - komt ten goede aan de naastenliefde, en edelmoedig komt hij tegemoet aan de noden van de Kerk en de armen" AAS, 42 (1950), p. 787AAS, 42 (1950), p. 787.

Hoe veel en uitstekend werk zou een missionaris, die door gebrek aan middelen in zijn apostolisch werk belemmerd wordt, niet kunnen doen met het geld, dat een of andere christen niet zelden besteedt aan vluchtig genot! Op dit punt moeten dus alle kinderen der Kerk, alle families, alle gemeenschappen van Christenen zich ernstig onderzoeken. Geeft derhalve - gedachtig de woorden: "de genadegave van Onze Heer Jezus Christus, want voor ons is hij behoeftig geworden, terwijl hij rijk was, opdat door zijn armoede gij rijk zoudt zijn" (2 Kor. 8, 9)[b:2 Kor. 8, 9] - iets van uw overvloed en soms zelfs van wat u zelf nodig hebt! En gedenk dat van uw vrijgevigheid afhangt in welke mate de grenzen van de godsdienst worden uitgebreid: en dat de wereld een nieuw aanzien zal krijgen als de liefde overwint.

Om het land van Afrika zowel als andere landen te missioneren, heeft de Kerk herauten van het Evangelie nodig, en daarom doen Wij wederom een beroep op u, Eerbiedwaardige Broeders, om uit alle kracht volijverig hen te helpen, die op goddelijke ingeving - hetzij als priester, hetzij als mannelijke of vrouwelijke religieuzen -, worden aangenomen om taken in het Missiewerk op zich te nemen.

Vooral uw plicht is het, zoals Wij boven hebben gezegd, om de harten der gelovigen zo te vormen en zo'n ijver in te prenten, dat zij hun deel nemen in de zorgen van de gehele Kerk en volgaarne hun oor geven aan het bevel van de Heer, dat voor vroeger tijden zowel als voor nu geldt: "Vertrek uit uw land en ga weg van uw familie en uit het huis van uw vader en kom naar het land dat ik u zal tonen" (Gen. 12, 1)[b:Gen. 12, 1].

Wanneer de mensen tot deze werkelijk katholieke ijver in het gezin, de scholen, de parochies, in de Katholieke Aktie en in andere vrome verenigingen zijn opgevoed, dan zullen zij ongetwijfeld de Kerk haar bedienaren te hulp zenden, waaraan deze behoefte heeft om het woord Gods onder alle volkeren uit te zaaien. En men moet niet vergeten, dat dit missievuur dat in uw bisdommen is ontstoken, een onderpand is voor godsdienstige opbloei en grotere vroomheid, waardoor die bisdommen op hun beurt in vlam worden gezet. Het zal echter niet kunnen gebeuren, dat een gemeenschap van christenen, die haar zonen en dochters aan de Kerk schenkt, ten onder gaat. Als derhalve het bovennatuurlijk leven in de liefde bestaat en door de bereidheid om zich te geven wordt versterkt, dan kan men niet ten onrechte beweren dat de katholiciteit van een natie beoordeeld moet worden naar de lasten, die zij voor de Missie uit eigen beweging op zich neemt en draagt.

Het is echter niet genoeg te zorgen dat de mensen deze zaak welgezind zijn: er worden grotere dingen gevraagd. Er zijn immers meerdere bisdommen, die door Gods goedheid een zo groot aantal priesters bezitten dat zij in het geheel geen schade lijden, indien zij het

verlies van enige priesters zouden ondervinden. Tot deze richten Wij vooral in vaderlijke zorg de woorden van het Evangelie: geeft aan de armen wat over is (Lc. 11, 4)[[b:Lc. 11, 4]]. Maar Onze gedachten gaan evenzeer uit naar Onze Broeders in het Bisschopsambt, die door zorg worden gekweld, wanneer zij de kandidaten voor het priesterschap of het religieuze leven steeds angstwekkender in aantal zien afnemen, en zij niet meer kunnen tegemoetkomen aan de geestelijke noden van de hun toevertrouwde schapen. Hun zorgen delen Wij en tot hen zeggen Wij, zoals St.-Paulus tot de Korintiërs: "Want niet om anderen verlichting te schenken, wordt het u zwaar gemaakt; maar uit het oogpunt van billijkheid" (2 Kor. 8, 13)[b:2 Kor. 8, 13].

Maar toch moeten de bisdommen, die zulk tekort kennen, niet de smeekbede naast zich neerleggen, die voor de ver uit elkaar gelegen gewijde ondernemingen hulp vraagt. De cent van de weduwe wordt door de Heer als navolgenswaardig voorbeeld voorgezet; indien een arm bisdom een ander arm bisdom helpt, dan kan dat er niet armer van worden, daar God zich in vrijgevigheid niet laat overtreffen.

Maar om de veelvuldige problemen die de werving en uitverkiezing van missionarissen raken doeltreffender op te lossen, zijn de inspanningen van afzonderlijke personen allerminst toereikend. Over deze problemen moet u in uw bijeenkomsten spreken, Eerbiedwaardige Broeders, en om deze op te lossen moet u die eventueel aanwezige instellingen benutten, die binnen uw land werken aan de bevordering van het missiewerk. Op deze wijze zal het gemakkelijker zijn om de meest geschikte actiemiddelen in werking te stellen om missionarisroepingen op te wekken, en zullen de u opgedragen taken lichter worden, die u gezamenlijk binden om het algemeen welzijn van de Kerk te bevorderen.

Draagt in uw bisdommen de Priestermissiebond een echt warm hart toe, die zo vaak door Onze Voorgangers en door Ons zelf is aanbevolen. Kortelings hebben Wij deze tot Pauselijk Werk verheven, zodat niemand nog kan twijfelen ofwel aan de hoogachting die Wij hem toedragen ofwel aan de hoopvolle verwachtingen, die Wij van zijn groei koesteren. Nauw derhalve moeten samengaan de inspanningen van de Herders van de Kerk en van hen, die volgens de hen opgedragen taak voor de missie zijn vrijgesteld, omdat vooral van eendrachtige samenwerking de goede gang van zaken afhangt.

Wij willen hier vooral wijzen op de Voorzitters van de Pauselijke Missiewerken van ieder land, wier werk u moet vergemakkelijken, door de Diocesane Raden van die Werken van uw belangstelling te doen blijken en met uw gezag te steunen. Ook denken Wij aan de Bestuurders van die zeer verdienstelijke instellingen, waarop de Apostolische Stoel onophoudelijk een beroep doet, om de meest dringende behoeften van de gewijde ondernemingen te verzorgen en die het aantal missionarissen niet kunnen vergroten, tenzij de plaatselijke Ordinarissen hun pogingen met welwillend begrip willen bejegenen. Doet wat u kunt om in onderlinge overeenstemming de werkelijke belangen tegen elkaar af te wegen en met elkaar te laten samengaan. En indien deze dan voor het heden soms schijnen uiteen te lopen, wat blijft daarvan over indien alles met genoegzame geloofsvurigheid opnieuw wordt overwogen in het bovennatuurlijk perspectief van de eenheid en algemeenheid van de Kerk?

Met dezelfde mentaliteit, die in broederlijke eensgezindheid het werk met anderen combineert en van eigen voordeel afziet, moet u zich toeleggen, Eerbiedwaardige Broeders, op de geestelijke verzorging van de jonge mannen uit Afrika en Azië, die ter voortzetting van hun studies tijdelijk in uw bisdommen verblijven.

Van de gewone sociale kaders van hun vaderland verstoken, hebben zij vaak om velerlei redenen bij de volkeren die hen opnemen, te weinig contact met de katholieke gemeenschap. Om deze reden kan hun christelijk leven in gevaar komen, want de echte waarden van de nieuwe beschaving die zij zoeken, blijven hen nog verborgen, de verlokkingen van het "materialisme" trekken hen sterk, en het atheïsme tracht hun vertrouwen te winnen. Het belang hiervan zowel voor het heden als voor de toekomst ontgaat u niet. Aarzelt daarom niet om, bewogen door de zorgen van de Missiebisschoppen, enkele geschikte en vrome priesters voor deze apostolaatvorm beschikbaar te stellen.

Een andere methode om te helpen, ongetwijfeld nogal bezwarend, die door enkele Bisschoppen is begonnen, bestaat hierin dat zij, alhoewel zij hiervoor offers moeten brengen, een of andere priester uit hun Bisdom laten weggaan, om voor een bepaalde tijd aan de plaatselijke Ordinarissen van Afrika hulp te bieden.

Zodoende bewijzen zij aan dezen een onvervangbare dienst, zowel voor de inplanting, op verstandige en bescheiden manier, van nieuwe en meer gespecialiseerde vormen van priesterlijk dienstwerk, als voor de aanvulling van de clerus van die Bisdommen bij het onderwijs, godsdienstig en profaan, waaraan deze niet meer kan voldoen. Van harte juichen Wij deze opportune en veelbelovende initiatieven toe; goed voorbereid en met wijs beleid in praktijk gebracht kunnen zij een kostbare oplossing brengen voor de Kerk in Afrika in deze tijd, vol moeilijkheden maar ook vol verwachtingen.

De hulp, ten slotte, die aan de missiebisdommen tegenwoordig geboden wordt, begaat nog een andere weg en gebruikt nog een andere methode, die Ons verheugt en die Wij alvorens te besluiten gaarne aan u voorleggen. Wij bedoelen het doeltreffende werk, dat leken, strijdend onder de banier van de Kerk, veelal in katholieke nationale of internationale Instellingen, aanvaarden ten dienste van de nog jonge christelijke gemeenschappen. Deze samenwerking vraagt wel voor het welzijn van de andere de nodige toewijding, gematigdheid en wijsheid, maar hoe belangrijk is niet voor die bisdommen deze hulp, nu zij staan voor nieuwe en dringende apostolische taken?

Strijdend onder Christus' banier, in volledige onderdanigheid aan de plaatselijke Bisschop, die voor het apostolaat verantwoordelijk is, en in volmaakte samenwerking met de katholieken van Afrika, die de weldaad van deze broederhulp begrijpen, bieden deze leken aan de pasopgerichte bisdommen een in lange perioden verworven ondervinding van katholieke en sociale actie alsook van andere vormen van gespecialiseerd apostolaat. Bovendien - en dit is van niet minder nut - begunstigen zij zo een snelle verbinding van de eigen nationale organisaties met de talloze soortgelijke internationale organisaties.

Dezen allen wensen Wij van harte geluk met hun uitstekend werk ten bate van de Kerk.

Terwijl Wij nu voor de Missies van Afrika dit ernstig en dringend beroep op u doen, hebben Wij, zoals u, Eerbiedwaardige Broeders, begrijpt, niet die kinderen vergeten, die in andere werelddelen zich geven aan de uitbreiding van de Kerk. Naar deze allen gaat Onze liefde uit, vooral echter naar hen die in het verre Oosten het ergste te lijden hebben. Wanneer al de bijzondere toestand van de Kerk in Afrika een aanleiding was om deze Encycliek te schrijven, willen Wij deze toch niet beëindigen zonder nog een laatste maal Onze blik te richten op de katholieke Missies in hun geheel.

Voor u, Eerbiedwaardige Broeders, aan wier herderlijke zorg de landen, waar sinds kort het zaad van het Evangelie is uitgestrooid, zijn toevertrouwd en die ten koste van veel inspanning nieuwe gemeenschappen van de Kerk sticht, willen Wij niet alleen met deze Brief een onderpand van Onze vaderlijke bezorgdheid geven, maar ook een bewijs waaruit blijkt, dat de gehele door Jezus Christus gestichte gemeenschap, van de omvang en de zwaarte van de u toevertrouwde taken zich levendig bewust geworden, u zo veel mogelijk bijstaat om uw werk door haar gebeden, hulp en door de beschikbaarstelling van haar beste zonen te steunen. Wat doet het er toe, dat u van de burcht van het katholicisme door een zo grote afstand in plaats verwijderd bent? Liggen de Kerk niet het naast aan het hart die zonen, die in moed boven de anderen uitsteken en het meeste te verduren hebben?

Voor u, Eerbiedwaardige Broeders, aan wier herderlijke zorg de landen, waar sinds kort het zaad van het Evangelie is uitgestrooid, zijn toevertrouwd en die ten koste van veel inspanning nieuwe gemeenschappen van de Kerk sticht, willen Wij niet alleen met deze Brief een onderpand van Onze vaderlijke bezorgdheid geven, maar ook een bewijs waaruit blijkt, dat de gehele door Jezus Christus gestichte gemeenschap, van de omvang en de zwaarte van de u toevertrouwde taken zich levendig bewust geworden, u zo veel mogelijk bijstaat om uw werk door haar gebeden, hulp en door de beschikbaarstelling van haar beste zonen te steunen. Wat doet het er toe, dat u van de burcht van het katholicisme door een zo grote afstand in plaats verwijderd bent? Liggen de Kerk niet het naast aan het hart die zonen, die in moed boven de anderen uitsteken en het meeste te verduren hebben?

Ook aan u, herauten van het Evangelie, inheemse priesters uit de afzonderlijke landen, mannelijke en vrouwelijke religieuzen, priesterstudenten, catechisten, strijdbare leken onder het vaandel van het Evangelie, kortom u allen, uitzaaiers van de godsdienst van Jezus Christus, die verspreid en onbekend bent over de wereldbol, betuigen Wij Onze dank en Ons vertrouwen.

Blijft onwrikbaar aan het eenmaal begonnen werk, er uw eer in stellend dat u in dienst van de Kerk staat, naar haar stem luistert, door haar geest en wenken u steeds meer laat leiden en door banden van broederliefde met haar verbonden wordt.

Hoeveel troost, beminde kinderen, brengt het u en welk onderpand van een zekere overwinning straalt u tegen, wanneer u bedenkt, dat de duistere en vredevolle strijd, die u voor de Kerk voert, niet slechts een strijd is van u alleen of van uw generatie of van uw volk, maar de eeuwige strijd van de Kerk, die al haar kinderen met kracht moeten willen voeren, omdat zij aan God en hun broeders hun dank moeten brengen voor de gave van het geloof, in het heilig doopsel geschonken.

"Indien ik het Evangelie verkondig, heb ik geen stof tot roemen. Immers, ik ben er toe genoodzaakt. Want wee mij, indien ik het Evangelie niet verkondig!" (1 Kor. 9, 16)[b:1 Kor. 9, 16]. Waarom zouden Wij deze ernstige vermaningen niet op Onszelf, nl. Jezus Christus' Plaatsbekleder, betrekken, die krachtens apostolische taak wordt gesteld "als een verkondiger en een apostel .... als een leermeester der heidenen in geloof en waarheid" (1 Tim. 2, 7)[b:1 Tim. 2, 7]. Terwijl Wij daarom voor de katholieke Missies haar beide patronen St.-Franciscus Xaverius en de H. Theresia van het Kindje Jezus aanroepen, en de bescherming van alle heilige martelaren en de aller-vermogende hulp van de Moeder Gods en Maagd Maria, Koningin der Apostelen, afsmeken, willen Wij andermaal tot de Kerk het overwinningswoord van haar goddelijke Stichter richten: "Steek van wal in volle zee!" "Duc in altum" (Lc. 5, 4)[b:Lc. 5, 4].

En in het volste vertrouwen dat aan deze Onze aansporingen de levendige wil van alle katholieken zo beantwoordt, dat met Gods genade de Missies tot aan de uiterste grenzen der aarde het stralend licht van de christelijke waarheid en goedheid, tezamen met de vooruitgang van de profane beschaving, kunnen brengen, verlenen Wij volgaarne als bewijs van Onze vaderlijke welwillendheid en tot onderpand van hemelse zegening aan u allen, Eerbiedwaardige Broeders, aan uw kudden en vooral aan alle herauten van het Evangelie, die Ons zo na aan het hart liggen, de Apostolische Zegen.

Gegeven te Rome, bij Sint Pieter, 21 april, op het feest van de Verrijzenis van Onze Heer Jezus Christus, in het jaar 1957, het eenentwintigste van Ons Pontificaat.

PAUS PlUS XII