Degenen die de communistische wereld hebben gekend, weten dat deze niet alleen gekenmerkt wordt door het dictatoriale karakter van het regime, maar ook door de grauwheid van het dagelijks leven: slechte verlichting, onbestaand onderhoud, vervallen gebouwen, mager voedsel, lege rekken, saaie kleding, weinig keuze van vermaak, afwezigheid van overbodige goederen, enzovoort.
Deze grauwheid is een duidelijk gevolg van het economisch falen van de communistische regimes. Maar het gehoorzaamt ook aan een filosofisch ontwerp. Het communistische systeem is ontworpen om indolentie te veroorzaken. Buiten de bevoorrechte weinigen van de nomenclatura heeft niemand het recht om te zorgen voor een groter welzijn in overeenstemming met de systematische kwantitatieve en kwalitatieve toename van het engagement. Dit is te wijten aan het totalitaire principe van gelijkheid, de essentie van het communisme: niemand kan meer hebben dan de ander, om geen enkele vorm van "vervreemding" te veroorzaken. En de enige manier voor iedereen om gelijk te zijn is voor iedereen om arm te zijn: allemaal arm, allemaal gelijk.
Dit egalitarisme is de sleutel tot het begrijpen van Paus Franciscus' laatste encycliek [7800] en, vermoedelijk, de internationale gebeurtenis "De economie van Francesco" die morgen begint. Armoede is het middel. Het doel is egalitarisme.
Volgens de bekende bevrijdingstheoloog, nu zelf uitgeroepen tot "ecotheoloog" Leonardo Boff, een keynote speaker in "The Economy of Francesco", is de kern van de encycliek Fratelli tutti [7800] de overgang van het begrip "heer" naar dat van "broeder". In een essay dat vooruitloopt op zijn lezing, bevestigt Boff dat Paus Franciscus het huidige wereldparadigma - gebaseerd op "ongelijkheden op elk gebied" - wil veranderen door een nieuw paradigma in te voeren dat gebaseerd is op een " universele broederschap [d:259]", dat wil zeggen, een "broederschap van gelijken".
Dit egalitarisme loopt zo diep dat, altijd volgens Boff, zelfs de natuurwetten zouden moeten wijken, omdat ze de overweldigende kracht van een heersende God weerspiegelen, die in deze logica de bron is van alle "vervreemding" en dus de ultieme realiteit die moet worden geannuleerd.
Natuurlijk zou het een beetje te schokkend zijn om God helemaal af te schaffen. Ze beginnen dus met het oplossen van Zijn bovennatuurlijke zijn, waarbij ze Hem eerder behandelen als een energie of een vloeistof die in de schepping circuleert. De onmiddellijke, zintuiglijke waarneming van deze energie zou volgens Boff de door Paus Franciscus voorgestelde "universele broederschap" opwekken. In een ander essay legt de Braziliaanse bevrijdingstheoloog uit dat deze verandering van paradigma wordt gekenmerkt door de overgang van de "heerschappij van de logo's" naar die van de "eros". Ook zou het een beetje te schokkend zijn om het ideaal van armoede voor iedereen voor te stellen - om zo gelijkheid te bewerkstelligen. Dus beginnen ze met het manipuleren van het begrip ‘consumptie’ op een manier die het pauperisme bevordert. Deze manipulatie begon ruim voor paus Franciscus.
Zoals pater Luigi Taparelli d'Azeglio uitlegt in zijn Saggio Teoretico di Diritto Naturale, heeft God de mens geschapen met vermogens en neigingen die de menselijke natuur zelf geneigd is te bevredigen. Dit is het goede van de mens. Deze impuls is consubstantiaal met zijn natuur en leidt hem naar het doel waarvoor hij is geschapen. Materieel doel - behoud en ontwikkeling van zijn lichaam - en geestelijk doel - ontwikkeling van zijn intellect en zijn ziel, die moeten neigen naar het absolute Goede: "Een wezen zal volmaakt zijn wanneer hij de termijn bereikt die door zijn natuur - materieel en geestelijk - voor hem is vastgesteld, met de vermogens die hem door de natuur zelf zijn gegeven”.
Om zijn doel te bereiken - zowel materieel als spiritueel - moet de mens consumeren. Verre van een vies woord te zijn, zoals bepaalde moderne scholen bevestigen, is een gematigd consumentisme zelfs op katholiek gebied een conditio sine qua non voor de mens om het doel te bereiken waarvoor hij door God is geschapen. En wat goed is voor de mens is, net als alles wat door God is geschapen, ook goed voor de economie.
Wat betekent het om te consumeren? Het eerste idee dat bij ons opkomt is dat van het eten, een betekenis die zeker deel uitmaakt van het begrip consumptie. Het betekent echter ook andere bevredigingen in het leven hebben, die de mens een welzijn geven in relatie tot de eetlust van zijn natuur. Het begrip consumptie omvat het scala aan eetlustgevoelens van de menselijke natuur.
Zo zijn er goederen die op geen enkele manier onmisbaar zijn om de honger te stillen, noch zijn ze strikt genomen essentieel voor het leven: theaters, musea, mooie monumenten, bibliotheken, enzovoort. Het begrip ‘consumptie’ omvat alles wat onmisbaar is om te overleven, maar ook alles wat handig en zelfs overbodig is om het leven aangenaam te maken.
Als een dame een porseleinen miniatuur koopt, zal ze hebben gegeten. Een echtpaar dat naar de Prima della Scala gaat om van een opera te genieten, zal een culturele consumptie hebben gemaakt. Een gelovige die een mooie Latijnse Mis bijwoont, zou een spirituele consumptie hebben gedaan.
Vandaag de dag is er echter een nieuwe stelling in opkomst die de neiging heeft naar het socialisme te neigen. Deze stelling vinden we helaas terug in recente pauselijke documenten.
Gezien het feit dat sommigen veel hebben en anderen weinig hebben, is het noodzakelijk dat de eerste alleen het essentiële behoudt, waardoor de tweede overbodig wordt. Volgens deze anticonsumentale vooringenomenheid mag de mens niet bezitten wat niet essentieel is voor het leven. Niemand mag iets uitgeven aan luxegoederen of zelfs aan comfortproducten.
Wat is het resultaat van een dergelijke redenering? In een maatschappij waar niemand meer profiteert van het werken van anderen... zal niemand harder werken dan anderen! Het zal een maatschappij zijn die georganiseerd is ten voordele van de luie en ten nadele van de goede werkers. In zo'n maatschappij verdwijnt eerst de overvloed, dan ook het handige, en uiteindelijk zelfs het noodzakelijke...
Om degenen die meer werken te stimuleren, moeten zij een passende vergoeding krijgen. Zo profiteert de maatschappij van de meest capabele, de meest efficiënte, de meest productieve, in één woord, de beste. Anders gaat de samenleving ten onder, valt ze in een vooropgezet anticonsumptiebeleid, vervalt ze in chronische armoede en heeft ze de neiging om uiteindelijk barbaars te worden.
Deze stelling geldt niet alleen voor de verhoudingen tussen de sociale klassen, maar ook voor het internationale toneel. Er wordt gezegd dat er "consumptielanden" zijn, de Verenigde Staten en Europa in de eerste plaats, en landen die niet het geschikte en soms zelfs niet het noodzakelijke hebben. Rijke landen exploiteren en onderdrukken volgens deze opvatting de arme landen. De uitgebuite landen zouden een tegenoffensief moeten lanceren tegen de consumptieve wereld, waardoor deze gedwongen wordt het consumptieniveau te verlagen om zich te harmoniseren met de armen. Nogmaals: alle armen, allemaal gelijk.
Deze verheerlijking van de indolentie is eigen aan het socialisme en het communisme, niet aan de christelijke beschaving en de sociale leer van de Kerk.
Auteur: Julio Loredo Bron: edwardpentin.co.uk Vert. vanuit het Engels: redactie
Om RK Documenten te kunnen verbeteren is uw reactie zeer waardevol. Heeft u aanmerkingen of suggesties voor verbeteringen of bent u een fout tegen gekomen? Laat het ons weten.
Naar de oude site