“Johannes Paulus II, Esort. ap. Familiaris consortio (22 novembre 1981), 84: AAS 74 (1982), 186. In deze situaties, velen, kennend en aanvaardend de mogelijkheid samen te leven “als broer en zus” welke de Kerk hen geeft, brengen naar voren dat, indien er enkele tekenen van intimiteit ontbreken, “de huwelijkstrouw niet zelden gevaar kan lopen en het welzijn van de kinderen schade lijden kan.” (Gaudium et Spes 51).

1. het traditionele antwoord wordt voorgesteld als een mogelijkheid maar FC 84 [267|84] en de preek van Johannes Paulus II op 25 oktober 1980 [1788|7] waar FC 84 [267|84] naar verwijst laat niet de minste onduidelijkheid dat het hier om een verplichting gaat (officium in se suscipiunt omnino continenter vivendi, scilicet se abstinendi ab actibus qui solis coniugibus competunt).
2. De verwijzing naar GS 51 [575|51] lijkt uit de context gehaald want GS 51 [575|51] heeft helemaal geen betrekking op het samenleven als broer en zus. De context van GS 51 [575|51] luidt:

“Het Concilie weet, dat de echtgenoten dikwijls door bepaalde factoren van het moderne leven worden belemmerd bij de harmonische ordening van hun huwelijksleven, en in een situatie kunnen verkeren waarin hun kindertal zich, althans tijdelijk, niet mag uitbreiden en waarin het niet gemakkelijk is, de beleving van de trouwe huwelijksliefde en de volledige levensgemeenschap te handhaven. Waar nu de intimiteit van het huwelijksleven wordt stil gelegd, kan de huwelijkstrouw niet zelden gevaar lopen en het welzijn van de kinderen schade lijden; want dan dreigt er gevaar voor de opvoeding van de kinderen en voor een moedig aanvaarden van meer kinderen. Er zijn mensen, die voor deze problemen ongeoorloofde oplossingen durven voorstellen en zelfs niet terugschrikken voor moord. De Kerk wijst er echter op, dat er geen werkelijke tegenspraak kan bestaan tussen de goddelijke wetten betreffende de voortplanting van het leven en de wetten omtrent de ontplooiing van de ware huwelijksliefde.”