“Dit bewustzijn van zijn identiteit is van bijzonder belang in de hedendaagse culturele context van de secularisatie waar “ de priester ‘vervreemd’ lijkt van het algemene aanvoelen, precies omwille van de meest fundamentele aspecten van zijn ambt, zoals daar zijn: een mens zijn van het heilige, onttrokken aan de wereld om ten gunste te spreken voor de wereld, waarbij hij tot deze zending aangesteld is door God en niet door de mensen (Heb. 5, 1) [[b:Heb. 5, 1]]”(i). Dit bewustzijn – gegrondvest op de ontologische band met Christus – neemt afstand van “functionalistische” opvattingen die de priester enkel hebben willen beschouwen als sociaal werker of uitvoerder van riten “met als gevaar het Priesterschap van Christus zelf te verraden” (ii) en het leven van de priester te reduceren tot een louter uitvoeren va plichten. Alle mensen een natuurlijke religieuze band die hen onderscheidt van elk ander levend wezen en die hen maakt tot zoekers van God. Echter, de mensen zoeken in de priester de man van God waarin zij Zijn Woord, Zijn Barmhartigheid en het Brood van de hemel ontdekken, het Brood dat “het Leven geeft aan de wereld” (Joh. 6, 33) [b:Joh. 6, 33]: “God is de enige rijkdom die de mensen uiteindelijk in een priester verlangen te vinden”(iii). In het bewustzijn van zijn identiteit zal de priester, ten aanzien van tegenslag, ellende of verdrukking, ten aanzien van de geseculariseerde en relativistische mentaliteit die de fundamentele waarheden van ons geloof in twijfel trekt of ten aanzien van zovele andere situaties in de postmoderne cultuur, gelegenheden zien om zijn specifiek ambt van herder, geroepen om het Evangelie aan de wereld te verkondigen, uit te oefenen.”

“De kerkelijke kleding is het uitwendig teken van een inwendige realiteit: “immers, de priester behoort niet meer toe aan zichzelf maar door het ontvangen van het sacramentele merkteken is hij “eigendom” van God. Catechismus van de Katholieke Kerk [[1|1563.1582]] Zijn “toebehoren aan een Ander” moet voor iedereen herkenbaar worden door middel van een heldere getuigenis. … In de wijze van denken, spreken, beoordelen van de gebeurtenissen in de wereld, in de wijze van dienen en beminnen, zich verhouden tot personen, ook in de kleding, moet de priester de profetische kracht halen uit zijn sacramenteel toebehoren”.(iv)

“Bovendien is de toog, ook in de vorm, de kleur en de waardigheid ervan, bijzonder geschikt omdat het de priesters duidelijk onderscheidt van de leken en beter het gewijde karakter van hun ambt doet inzien doordat het in herinnering brengt dat de priester altijd en op elk moment priester is, gewijd om te dienen, te onderrichten en de zielen te leiden en te heiligen, op de eerste plaats door middel van de viering van de sacramenten en de prediking van het Woord van God. Het dragen van het klerikale habijt fungeert bovendien als bescherming voor armoede en kuisheid.”