Hij is opgevaren ten hemel en zit aan de rechterhand van de Vader

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

In het Credo vinden wij de belijdenis dat Jezus ten hemel opgestegen is en aan Gods rechterhand zit. Het aardse leven van Jezus bereikt met de hemelvaart zijn hoogtepunt, wanneer Hij van deze wereld overgaat naar Zijn Vader en aan zijn rechterhand verheven is. Wat is de betekenis van deze gebeurtenis? Welke gevolgen heeft ze voor ons leven? Wat betekent het, Jezus aanschouwen die gezeten is aan de rechterhand van de Vader? Laten wij ons voor deze vragen leiden door de evangelist Lucas.

Laat ons vertrekken bij het ogenblik waarop Jezus beslist Zijn laatste pelgrimstocht naar Jeruzalem te ondernemen. De heilige Lucas schrijft: “Toen de dagen van zijn verheffing hun vervulling tegemoet gingen, aanvaardde Hij vastberaden de reis naar Jeruzalem” (Lc. 9, 51) [b:Lc. 9, 51]. Terwijl Hij “opgaat” naar de heilige Stad, waar Hij Zijn “exodus” van dit leven zal voltrekken, ziet Jezus reeds het doel, de hemel, maar Hij weet goed dat het leven dat Hem terugbrengt in de glorie van Zijn Vader, langs het kruis gaat, langs de gehoorzaamheid aan het Goddelijk liefdesplan met de mensheid. De Catechismus van de Katholieke Kerk [1]k zegt: “De verheffing op het kruis is het beeld en de aankondiging van de verheffing ten hemel met Hemelvaart” Catechismus van de Katholieke Kerk [[1|662]]. Ook wij moeten in ons christenleven duidelijk voor de geest houden dat binnengaan in Gods glorie, dagelijkse trouw aan Zijn wil vereist, ook als dat offers vraagt of soms het wijzigen van onze plannen. Jezus’ hemelvaart realiseert zich concreet op de Olijfberg, dicht bij de plaats waar Hij zich terugtrok om te bidden voor Hij ging lijden, om in diepe eenheid met Zijn Vader te blijven: wij zien nogmaals dat het gebed ons de genade geeft trouw naar Gods plan te leven.

Op het einde van zijn Evangelie vertelt de heilige Lucas de gebeurtenis van de hemelvaart op een heel synthetische manier. Jezus leidt Zijn leerlingen “naar buiten tot bij Betanië, hief de handen omhoog en zegende hen. En terwijl Hij hen zegende, verwijderde Hij zich van hen en werd ten hemel opgenomen. Zij aanbaden hem en keerden met grote blijdschap naar Jeruzalem terug. Zij hielden zich voortdurend op in de tempel en verheerlijkten God” (Lc. 24, 50-53) [b:Lc. 24, 50-53]: dat is wat de heilige Lucas zegt. Ik zou twee elementen uit zijn verhaal willen naar voor brengen. Vooreerst, dat Jezus bij de hemelvaart het priesterlijk gebaar stelt van de zegening en de leerlingen hebben zeker hun geloof uitgedrukt door zich ter aarde te werpen, te knielen, met gebogen hoofd. Dit eerste punt is belangrijk: Jezus is de enige en eeuwige priester die door Zijn lijden door dood en graf gegaan is, die verrees en opsteeg naar de hemel; Hij is bij de Vader waar Hij voor altijd voor ons ten beste spreekt. (Hebr. 9, 24) [[b:Hebr. 9, 24]] Zoals de heilige Johannes in zijn Eerste Brief schrijft, Hij is onze advocaat: hoe mooi is het dit te horen! Wanneer iemand door de rechter opgeroepen wordt of tegen hem een aanklacht ingediend wordt, is het eerste dat men doet, een advocaat zoeken om zich te verdedigen. Wij hebben er één die ons altijd verdedigt, die ons verdedigt tegen de listen van de duivel, tegen onszelf, tegen onze zonden! Dierbare broeders en zusters, wij hebben die advocaat: laat ons geen angst hebben naar Hem toe te gaan om Hem vergiffenis te vragen, Zijn zegen, Zijn erbarmen! Hij vergeeft ons altijd, Hij is onze advocaat: Hij vergeeft ons altijd! Vergeet dat niet! Jezus’ hemelvaart doet ons deze realiteit kennen, die zo troostend is op onze weg: in Christus, waarachtig God en waarachtig mens, werd onze mensheid tot bij God gedragen; Hij heeft de doortocht voor ons mogelijk gemaakt; Hij is als de eerste van een groep bergbeklimmers die aan een touw een berg bestijgen, Hij heeft de top bereikt en brengt ons bij God door ons tot Hem te trekken. Als wij Hem ons leven toevertrouwen, als wij ons door Hem laten leiden, zijn wij er zeker van in goede handen te zijn, in de handen van onze Verlosser, onze Advocaat.

Een tweede element: de heilige Lucas herinnert eraan dat de apostelen, nadat ze Jezus zagen opstijgen ten hemel, “met grote blijdschap” naar Jeruzalem terugkeerden. Dat lijkt ons een beetje vreemd. In het algemeen, wanneer wij van onze ouders, vrienden gescheiden worden door een definitief vertrek en vooral door de dood, is er natuurlijke droefheid in ons omdat wij hun gelaat niet meer zullen zien, hun stem niet meer horen, niet meer van hun genegenheid, van hun aanwezigheid kunnen genieten. De evangelist benadrukt in tegendeel de diepe vreugde van de apostelen. Hoe is dat mogelijk? Omdat zij met de blik van het geloof begrijpen dat Jezus, alhoewel Hij aan hun ogen onttrokken is, voor altijd met hen blijft, Hij laat hen niet in de steek en in de glorie van de Vader steunt Hij hen, leidt hen en spreekt voor hen ten beste.

De heilige Lucas vertelt ook het feit van de hemelvaart in het begin van de Handelingen der Apostelen, om te onderlijnen dat dit gebeuren als de schakel is die Jezus’ aardse leven en dat van de Kerk met elkaar verbindt. De heilige Lucas vermeldt ook de wolk die Jezus onttrekt aan het zicht van Zijn leerlingen, die daar gebleven waren om Christus te schouwen die zich tot God verhief. (Hand. 1, 9-10) [[b:Hand. 1, 9-10]] Dan komen twee mannen in witte gewaden tussenbeide, die hen zeggen niet naar de hemel te blijven kijken maar hun leven en getuigenis te voeden met de zekerheid dat Jezus op dezelfde manier zal terugkeren als ze Hem naar de hemel zagen opstijgen. (Hand. 1, 10-11) [[b:Hand. 1, 10-11]] Juist vanuit de contemplatie van Christus’ heerschappij, ontvangen wij van Hem de kracht om het Evangelie uit te dragen en er in ons leven van elke dag van te getuigen: schouwen en handelen, “werk en bid” zoals de heilige Benedictus leert, het ene en het andere zijn in ons christenleven nodig.

Dierbare broeders en zusters, de hemelvaart wijst niet op Jezus’ afwezigheid maar zegt ons dat Hij op een nieuwe manier midden onder ons leeft; Hij is niet meer op een bepaalde plaats in de wereld zoals voor de hemelvaart; nu is Hij in Gods heerschappij, overal en altijd aanwezig, ieder van ons nabij. In ons leven zijn we nooit alleen: wij hebben deze advocaat die op ons wacht, ons verdedigt. Wij zijn nooit alleen: de gekruisigde en verrezen Heer leidt ons; talrijke broeders en zusters zijn met ons, verborgen in de stilte, in hun gezins- en beroepsleven, te midden van hun problemen en moeilijkheden, vreugden en hoop, beleven zij elke dag hun geloof en brengen met ons de heerschappij van Gods liefde in de wereld, in de verrezen Jezus Christus, ten hemel opgestegen, onze advocaat.