Het licht van Christus kiezen en niet de duisternis van geld en succes

Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

Wij vieren vandaag de Epifanie van de Heer, dat wil zeggen de manifestatie van Jezus die straalt als een licht voor alle volken. De ster die de wijzen naar Betlehem geleid heeft, is het symbool van dit licht dat in de wereld straalt en ieders leven wil verlichten. Zij hebben “zijn ster gezien” (Mt. 2, 2) [b:Mt. 2, 2] zegt ons het Evangelie en zij hebben ervoor gekozen haar te volgen: zij hebben gekozen zich door Jezus’ ster te laten leiden.

Ook in ons leven zijn verschillende sterren, lichten die schitteren en richting geven. Het is aan ons te kiezen welk licht we volgen. Er zijn knipperlichten die komen en gaan, zoals de kleine voldoeningen in het leven: maar ook als zij goed zijn, voldoen zij niet omdat zij kort van duur zijn en niet de vrede nalaten die wij zoeken. Vervolgens is er het verblindende licht van schijnwerpers, geld en succes die alles en onmiddellijk beloven, maar de dromen van de glorie doen overgaan in de dichtste duisternis. De wijzen nodigen echter uit een stabiel licht te volgen, een zacht licht dat niet verzwakt omdat het niet van deze wereld is: het komt van de hemel en straalt … waar? In het hart. Dit ware licht is het licht van de Heer, of beter, het is de Heer zelf. Hij is ons licht: een licht dat niet verblindt, maar begeleidt en een unieke vreugde geeft. Dit licht is er voor iedereen, het roept iedereen op: zo kunnen wij de uitnodiging horen die vandaag tot ons gericht wordt door de profeet Jesaja: “Sta op, laat het licht u beschijnen!”. Bij het begin van elke dag, kunnen wij deze uitnodiging tot de onze maken: sta op, laat het licht u beschijnen, wees vandaag onder de vele vallende sterren in de wereld, de lichtende ster van Jezus! Als wij haar volgen, zullen wij vreugde hebben, zoals dit het geval was voor de wijzen die “op het zien van de ster, vervuld werden van grote vreugde” (Mt. 2, 10) [[b:Mt. 2, 10]]; want waar God is, is vreugde. Wie Jezus ontmoet heeft, heeft het wonder van het licht ervaren dat door de duisternis dringt en kent dit licht dat verlicht en verheldert.

Ik zou, met veel respect iedereen willen uitnodigen niet bang te zijn van dit licht en zich voor de Heer open te stellen. Ik zou vooral willen zeggen tot wie de kracht verloren heeft om te zoeken, wie vermoeid is, verpletterd door de duisternis van het leven: sta op, moed, het licht van Jezus kan de dichtste duisternis overwinnen!

En hoe dit Goddelijke licht vinden? Volgen wij het voorbeeld van de wijzen die het Evangelie steeds beschrijft wanneer zij in beweging zijn. Wie het licht wil vinden, treedt namelijk uit zichzelf en gaat op zoek: hij blijft niet besloten in zichzelf, in zichzelf opgesloten kijkend naar wat om zich heen gebeurt, maar stelt zijn leven op het spel; hij treedt uit zichzelf. Het Christenleven is één weg, en bestaat uit hopen en zoeken; een weg die, zoals die van de wijzen, ook verdergaat als de ster tijdelijk uit het zicht verdwijnt.

Op die weg liggen ook valstrikken die moeten vermeden worden: oppervlakkige en wereldse kletspraat die de stap verhinderen, de verlammende grillen van het egoïsme, de kuilen van het pessimisme dat de hoop ondermijnt. Deze hindernissen blokkeren de Schriftgeleerden over wie het Evangelie van vandaag spreekt. Zij wisten waar het licht was maar zetten zich niet in beweging wanneer Herodes hun vraagt: waar moet de Messias geboren worden? – in Betlehem!. Zij wisten waar, maar zetten zich niet in beweging. Hun kennis was vruchteloos: zij wisten veel maar het diende tot niets; het was nutteloos. Het volstaat niet te weten dat God geboren is, als men met Hem geen Kerstmis viert in zijn hart. God is geboren, ja, maar is Hij in uw hart geboren? Is Hij in mijn hart geboren? Is Hij in ons hart geboren? Dan zullen wij Hem, zoals de wijzen, vinden met Maria, met Jozef, in de stal.

De wijzen hebben het gedaan: eens het Kind gevonden, “vallen zij neer op hun knieën en betuigen het hun hulde”. (Mt. 2, 11) [[b:Mt. 2, 11]] Zij hebben niet alleen gekeken, deden niet alleen een gelegenheidsgebed en zijn vertrokken, nee, zij hebben aanbeden: zij zijn in een persoonlijke liefdesgemeenschap met Jezus getreden. Daarna gaven ze Hem goud, wierook en mirre, dat wil zeggen hun kostbaarste bezit. Leren wij van de wijzen aan Jezus niet alleen de verloren ogenblikken te wijden en van tijd tot tijd een enkele gedachte, want dan zullen wij Zijn licht niet bezitten. Begeven wij ons zoals de wijzen op weg, bekleden wij ons met licht, door Jezus’ ster te volgen en aanbidden wij de Heer met heel ons wezen.