De gemeenschap van de heiligen: de Sacramenten, de charisma’s en de naastenliefde

Geliefde broers en zussen, goede dag! Vorige woensdag [5137] heb ik gesproken over de gemeenschap van de heiligen, verstaan als gemeenschap tussen heilige personen, dat wil zeggen tussen ons gelovigen. Vandaag zou ik het andere aspect van die werkelijkheid willen uitdiepen. Jullie herinneren zich dat er twee aspecten waren: het ene de gemeenschap, de eenheid tussen ons en het andere de gemeenschap met heilige zaken, met de geestelijke goederen. De twee aspecten zijn nauw met elkaar verbonden, immers, de gemeenschap tussen de christenen groeit door middel van de deelname aan de geestelijke goederen. We besteden in het bijzonder aandacht aan: de Sacramenten, de charisma’s en de naastenliefde vgl: Catechismus van de Katholieke Kerk [[[1|949-953]]]. We groeien in eenheid, in gemeenschap door: de Sacramenten, de charisma’s die elk van ons van de Heilige Geest krijgt en door de naastenliefde.

De gemeenschap met de Sacramenten
Vooreerst de gemeenschap met de Sacramenten. De Sacramenten zijn uitdrukking van en verwezenlijken een werkdadige en diepe gemeenschap tussen ons, want in hen ontmoeten we Christus Redder en door Hem, onze broeders in het geloof. De Sacramenten zijn geen schijn, zijn geen riten, maar zijn de kracht van Christus. Het is Christus die aanwezig is in de Sacramenten. Wanneer we de Eucharistie vieren is het de levende Jezus die ons samenbrengt, die ons tot gemeenschap maakt, die ons de Vader doet aanbidden. Ieder van ons is dan ook; door het Doopsel, het Vormsel en de Eucharistie ingelijfd in Christus en verenigd met heel de gemeenschap van de gelovigen. Dus, als de Kerk enerzijds de Sacramenten “maakt”, zijn het anderzijds de Sacramenten die de Kerk “maken”, haar opbouwen door nieuwe kinderen voort te brengen, door deze op te nemen in het heilige volk van God en hun toebehoren te versterken.

Elke ontmoeting met Christus die ons in de Sacramenten de redding geeft, ons uitnodigt naar anderen toe te gaan en hen deelgenoot te maken van de redding die we hebben kunnen zien, aanraken, ontmoeten, opnemen, is werkelijk geloofwaardig is omdat ze liefde is. Op die wijze brengen de Sacramenten ons ertoe missionarissen te zijn en de apostolische inzet om het Evangelie in elk milieu, ook het meest vijandige, te brengen is de meest authentieke vrucht van een volhardend sacramenteel leven. Want dit is deelname aan het reddende initiatief van God die aan allen de redding wil schenken. De genade van de Sacramenten voedt in ons een sterk en vreugdevol geloof, een geloof dat zich kan verbazen over de “wonderen” van God en kan weerstaan aan de afgoden van de wereld. Daarom is het belangrijk de Communie te ontvangen, het is belangrijk kinderen snel te dopen, hen te vormen, want de Sacramenten zijn de aanwezigheid van Jezus Christus in ons. Een aanwezigheid die ons helpt. Het is belangrijk dat we, wanneer we ons zondaars voelen, tot het sacrament van de Verzoening naderen. Misschien zegt iemand: “Maar ik ben bang, want de priester zal me stokslagen toedienen”. Neen, dat zal de priester niet doen. Weet je wie je in het sacrament van de Verzoening zal ontmoeten? Je zult Jezus ontmoeten die je vergiffenis schenkt.! Het is Jezus die je daar opwacht. En dat is een Sacrament dat heel de Kerk doet groeien.

De gemeenschap der charisma’s
Een tweede aspect van de gemeenschap met de heilige zaken is dat van de gemeenschap der charisma’s. De Heilige Geest deelt aan de gelovigen een veelheid van gaven en geestelijke genaden uit. Deze, laten we zeggen, “fantasievolle” rijkdom van gaven van de Heilige Geest heeft de opbouw van de Kerk als doel. Charisma’s – een wat moeilijk woord – zijn de geschenken die de Heilige Geest ons geeft, bekwaamheden, mogelijkheden… Geschenken, niet gegeven om verborgen te houden maar om ze met anderen te delen. Ze worden geschonken niet ten bate van wie ze ontvangt maar ten dienste van het volk van God. Als een charisma, een van deze geschenken, dient om zelf naam te maken, kan men eraan twijfelen of het wel om een authentiek charisma gaat en of dat het wel getrouw beleefd wordt. Charisma’s zijn bijzondere genaden die aan enkelen geschonken worden om goed te doen aan vele anderen. Het zijn houdingen, ingevingen en inwendige prikkels die ontstaan in het bewustzijn en in de ervaring van bepaalde personen die geroepen zijn om ze ten dienste te stellen van de gemeenschap. In het bijzonder zijn deze geestelijke gaven tot nut van de heiligheid van de Kerk en van haar zending. Allen zijn we geroepen ze in onszelf en in anderen te eerbiedigen, ze te aanvaarden als nuttige prikkels voor de aanwezigheid en het vruchtbaar werk van de Kerk. De Heilige Paulus vermaande: “Blust de Geest niet uit” (1 Tes 5, 19). Laten we de Geest niet uitblussen die ons de geschenken geeft, deze bekwaamheden, deze zo mooie deugden die de Kerk doen groeien.

Hoe staan we tegenover deze gaven van de Heilige Geest? Beseffen we dat de Heilige Geest vrij is ze te geven aan wie Hij wil? Beschouwen we ze als een geestelijke hulp waardoor de Heer ons geloof ondersteunt en onze zending in de wereld versterkt?

De gemeenschap van de naastenliefde
We komen nu aan het derde aspect van de gemeenschap met de heilige zaken, te weten de gemeenschap van de naastenliefde, de eenheid onder ons die voortkomt uit de naastenliefde, de liefde. Toen de heidenen de eerste christenen gadesloegen zegden ze: zie hoe ze elkaar liefhebben! Ze koesteren geen haat tegenover elkaar en ze spreken geen kwaad de een over de ander. Dat is de naastenliefde, de liefde van God die de Heilige Geest in ons hart brengt. De charisma’s zijn belangrijk in het leven van de christelijke gemeenschap, maar het blijven altijd middelen om te groeien in naastenliefde , in de liefde, die de heilige Paulus hoger plaatst dan de charisma’s (1 Kor. 13, 1-13) [[b:1 Kor. 13, 1-13]]. Zonder de liefde zijn ook de meest buitengewone gaven ijdel. (...) Zonder de liefde zijn al deze gaven en charisma’s de Kerk niet tot nut, want waar liefde ontbreekt is een leegte die gevuld wordt met egoïsme. En ik stel me de vraag: kunnen we, als we allemaal egoïsten zijn, in gemeenschap en vrede leven? Dat kan niet. Om dat te kunnen is er liefde nodig die ons verenigt.-Ons kleinste gebaar van liefde heeft goede gevolgen voor allen! Dus, de eenheid in de Kerk en de gemeenschap van de naastenliefde beleven betekent net je eigenbelang nastreven, maar de pijn en de vreugde van de broeders delen (1 Kor. 12, 26) [[b:1 Kor. 12, 26]], klaar om de lasten te dragen van de zwakkeren en van de armen. Deze broederlijke solidariteit is geen vorm van welsprekendheid, geen wijze van spreken, maar is een wezenlijk element van de gemeenschap tussen de christenen. Als we ze beleven zijn we in de wereld teken, “sacrament” van Gods liefde. We zijn het de een voor de ander en we zijn het voor allen! Het gaat daarbij niet om de pietluttige naastenliefde die we elkaar af en toe bewijzen. Het gaat om iets veel dieper: het is een gemeenschap die ons in staat stelt in de vreugde en in het leed van de ander in te treden om ze tot de onze te maken.

En dikwijls zijn we te gevoelloos, onverschillig, afstandelijk en in plaats van broederlijkheid mee te delen, brengen we ontevredenheid, koelheid en egoïsme over. En met ontevredenheid, koelheid en egoïsme kun je de Kerk niet doen groeien. De Kerk groeit alleen door de liefde die van de Heilige Geest komt. De Heer nodigt ons uit om open te staan voor de gemeenschap met Hem in de Sacramenten, in de charisma’s en in de naastenliefde, om te leven op een wijze die onze christelijke roeping waardig is!

En veroorloof ik mij jullie een daad van naastenliefde te vragen. Wees niet bang, het gaat niet om een collecte! Vooraleer ik naar het plein kwam, ben op bezoek geweest bij een klein meisje van anderhalf jaar dat zeer zwaar ziek is. Haar vader en moeder bidden en vragen de Heer om gezondheid voor dit mooie kindje. Ze heet Noemi. Het arme kind glimlachte! Laten we een daad van liefde stellen. We kennen haar niet, maar het is een gedoopt meisje, ze is een van ons, ze is een christen. Laten we een daad van liefde stellen en in stilte de Heer vragen haar op dit ogenblik te helpen en haar gezondheid te geven. Even in stilte en daarna zullen we het Weesgegroet bidden. Laten we nu allen tot Onze Lieve Vrouw bidden voor de gezondheid van Noemi… Dankjewel voor deze daad van naastenliefde.