Slottekst 10e Bisschoppensynode: 'De bisschop: Dienaar van het Evangelie van Jezus Christus voor de Hoop van de wereld'

Met een plechtige Eucharistieviering werd zaterdag 27 oktober 2001 de tiende Algemene Bisschoppensynode [d:493] afgesloten die als thema had "De bisschop: Dienaar van het Evangelie van Jezus Christus voor de Hoop van de wereld".

In vergadering bijeen te Rome van 30 september tot 27 oktober in de naam van Christus de Heer, zijn wij, katholieke patriarchen en bisschoppen uit de hele wereld, uitgenodigd door Paus Johannes Paulus II om ons ambt in de Kerk te evalueren in het licht van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965). Zoals de apostelen, die na de verrijzenis in de Bovenzaal samenkwamen met Maria, de Moeder van Jezus, zijn we "verenigd in hart en gebed" geweest, de Geest van de Vader inroepend om ons te verlichten in onze verantwoordelijkheid als dienaars van Jezus Christus voor de hoop van de wereld. (Hand. 1,14) [[b:Hand. 1,14]].

De voortdurende aanwezigheid van de opvolger van Petrus tijdens ons werk is een bijzondere bron van bemoediging geweest. Hij heeft het Goede Nieuws aan iedereen verkondigd en heeft onvermoeibaar de wereld afgereisd als pelgrim voor de vrede. Samen met hem, hebben we geluisterd naar het Woord van God en naar elkaar. Op deze manier hebben we de stemmen van de lokale kerken en van verschillende volken gehoord, in een levendige ervaring van universele broederschap, die we willen delen door deze Boodschap.

We misten de aanwezigheid van sommige van onze geliefde broeders in de Heer die niet in staat waren naar Rome te komen. We luisterden met diepe emotie naar de getuigenissen van verschillende bisschoppen die naar de gevangenis of ballingschap zijn gestuurd tijdens de recente decennia, omwille van Jezus. Anderen zijn gestorven voor hun trouw aan het Evangelie. Hun lijden en dat van de lokale kerken hebben het licht van de christelijke hoop niet doen verminderen, maar laten het helderder schijnen in de hele wereld.

De Generaal Oversten van sommige religieuze congregaties hebben actief deelgenomen aan deze Synode. We waren ook verheugd om broederlijke afgevaardigden uit andere christelijke kerken te verwelkomen, auditoren, religieuzen en leken, mannen en vrouwen, alsook deskundigen en tolken. We danken hen oprecht, net als de leden van het secretariaat van de Synode.

De Heilige Geest die ons de genade geeft om onszelf als groep te openen naar de hedendaagse situatie van de Kerk in de wereld, deed de verrezen Christus in ons hart schijnen, nemend van wat het zijne is en het delend met ons. (Joh. 16, 14) [[b:Joh. 16, 14]] Dientengevolge, toen we zowel de tragedies en de wonderen in de wereld vandaag beschouwden, deden we dit in het licht van het Paasmysterie van Christus, zijn Lijden, Dood en Verrijzenis. We bevonden ons met de woorden van de Heilige Paulus, oog in oog met het "mysterium iniquitatis" en het "mysterium pietatis". (2 Tess 2, 1; 1 Tim. 3, 16) [[b:2 Tess 2, 1; 1 Tim. 3, 16]]

Terwijl vanuit een menselijk gezichtspunt de macht van het kwade dikwijls lijkt te overwinnen, zegeviert de liefdevolle barmhartigheid van God op oneindige wijze in de ogen van het geloof: "waar de zonde heeft gewoekerd, werd de genade mateloos" (Rom. 5, 20) [b:Rom. 5, 20]. We hebben de kracht en de waarheid van dit onderricht van de Apostel ervaren toen we de huidige situatie beschouwden.

"In deze hoop zijn wij gered. Maar men spreekt niet van hopen, als men het voorwerp van zijn hoop reeds aanschouwt: wie verwacht nog wat hij al ziet? Daar onze hoop gericht is op het onzichtbare, moet onze verwachting gepaard gaan met standvastigheid." (Rom. 8, 24-25) [b:Rom. 8, 24-25].

De eerste weigering om God te gehoorzamen, die de Heilige Schrift openbaart als de wortel van de zonde, was de oorsprong van de verdeeldheid tussen de mens en de Schepper, tussen man en vrouw, tussen de mensheid en de aarde, tussen de mens en zijn broeder. Uit deze verdeeldheid rijst de vraag op die nooit ophoudt ons geweten te prikkelen: "Waar is uw broeder?" (Gen. 4, 9) [b:Gen. 4, 9]. Maar we moeten nooit vergeten dat dit verhaal over de zonde onmiddellijk gevolgd wordt door een belofte van redding, en dat deze belofte voorafgaat aan het verhaal van de moord op Abel, de onschuldige, voorafbeelding van Jezus. Het Evangelie, goed nieuws voor de hele mensheid, is verkondigd bij het ochtendgloren van de geschiedenis (Gen. 3, 15) [[b:Gen. 3, 15]].

Vandaag wordt dit Evangelie nog steeds verkondigd over de hele wereld. Daarom zouden we ons niet moeten laten intimideren door de doctrines die het bestaan van de levende God ontkennen en die op meer of minder listige manieren trachten de christelijke hoop te ondermijnen, te parodiëren of er de spot mee drijven. In de vreugde van de Geest belijden wij: "Christus is waarlijk opgestaan". In zijn verheerlijkte mensheid heeft hij het vooruitzicht van het eeuwig leven geopend voor diegenen die de genade van de bekering aanvaarden.

Onze vergadering heeft samen met de Heilige Vader de diepste sympathie getoond voor de slachtoffers en hun familie van de gewelddaden van 11 september 2001 Red.: aanslagen op het World.. Red.: aanslagen op het World Trade Centre in New York, op het Pentagon in Washington en de crash van een vleigtuig boven Pennsylvanië. We bidden voor hen, en voor al de andere slachtoffers van terrorisme in de wereld. Wij veroordelen in absolute zin het terrorisme, dat door niets gerechtvaardigd kan worden.

Gedurende deze Synode konden we onze ogen niet sluiten voor vele andere gemeenschappelijke tragedies. Het is zowel urgent als nodig om in gedachten te houden wat Paus Johannes Paulus II de "structuren van de zonde" noemde, als we nieuwe wegen vooruit willen wijzen voor de wereld. Volgens betrouwbare economische deskundigen, overleeft 80% van de wereldbevolking met slechts 20% van het inkomen en "leven" 1,2 miljard mensen van minder dan een dollar per dag! Een drastische morele verandering is nodig. Vandaag heeft de sociale leer van de Kerk een relevantie die we niet genoeg kunnen benadrukken. Als bisschoppen leggen we ons erop toe deze leer beter bekend te maken in onze lokale kerken.

Sommige inheemse kwaden, wanneer ze te lang genegeerd worden, kunnen wanhoop in hele bevolkingsgroepen veroorzaken. Hoe kunnen we stil blijven wanneer we geconfronteerd worden met het voortdurende drama van de honger en extreme armoede, in een tijd waarin de mensheid, meer dan ooit, de mogelijkheid heeft om de bronnen op een rechtvaardige manier te delen? We moeten ook onze solidariteit uitdrukken met de vloed aan vluchtelingen en immigranten die, vanwege oorlog, politieke onderdrukking of economische discriminatie gedwongen zijn hun thuisland te ontvluchten, op zoek naar werk of in de hoop vrede te vinden. De ravages van malaria, de verspreiding van AIDS, ongeletterdheid, de hopeloze situatie van zoveel kinderen en jeugd, achtergelaten om op straat te leven, de exploitatie van vrouwen, pornografie, intolerantie, het schandalige gebruik van religie voor gewelddadige doelen, drugshandel en wapenhandel.

We kunnen niet stil blijven wanneer we geconfronteerd worden met de wereldproblemen van honger, armoede, vluchtelingen, ziekten, straatkinderen, de exploitatie van vrouwen, pornografie, intolerantie, het schandalige gebruik van religie voor gewelddadige doelen, drugshandel en wapenhandel.. de lijst is niet uitputtend! Toch, in het midden van al deze ellende, vergaart de nederige nieuwe moed. De Heer kijkt naar hen en geeft hen kracht. "Om geweld aan de nederigen is het, het is om het klagen der armen dat Ik thans Mij verhef, spreekt de Heer" (Ps. 12,6) [b:Ps. 12,6].

Wat ons als herders het meest ontzet is de minachting voor het menselijk leven, van conceptie tot dood, en ook de afbraak van de familie. Het "Nee" van de Kerk wat betreft abortus en euthanasie is een "Ja" tegen het leven, een "Ja" tegen de fundamentele goedheid van de schepping, een "Ja" dat iedere persoon in de diepte van zijn geweten kan bewegen, een "Ja" tegen de familie, de meest fundamentele gemeenschap van hoop die God zo welgevallig is dat hij haar roept om een "huiskerk" te worden.

Met heel ons hart danken we alle priesters, religieuze mannen en vrouwen en missionarissen. Geïnspireerd door de hoop die van God komt en die geopenbaard is in Jezus van Nazareth, wijden zij zichzelf toe aan de dienst van de zwakken en de zieken en verkondigen zij het Evangelie van het leven. We bewonderen de generositeit van de vele mensen die werken voor humanitaire doelen, de volharding van hen die internationale organisaties leiden, de moed van journalisten die met aanzienlijk gevaar werken voor de waarheid en voor de verlichting van de publieke opinie, de toewijding van wetenschappers, doktoren en verpleegsters, de durf van zakenmensen die banen scheppen in leeglopende gebieden, de toewijding van ouders, maatschappelijke werkers en leerkrachten, de creativiteit van artiesten en zo veel andere vredescheppers die proberen levens te redden, de familie te versterken, de waardigheid van vrouwen te bevorderen, kinderen op te voeden en de culturele erfenis van de mensheid te bewaren of te verrijken. We geloven dat in al deze mensen "de genade op onzichtbare wijze actief is" Gaudium et Spes [[575|22]].

Het Tweede Vaticaans Concilie kwam met een universele oproep tot heiligheid. Bisschoppen bereiken deze door de uitoefening van hun apostolisch dienstwerk met de .nederigheid en de kracht. van de Goede Herder. Een vorm van heiligheid die de wereld vandaag nodig heeft is precies de openheid naar alles dat onderscheidend is voor een bisschop, door zijn geduld en moed in het .rekenschap afleggen van de hoop. die in hem is (1 Pt 3,15) [b:1 Pt 3,15]. Om in waarheid te dialogeren met hen die ons geloof niet delen, moet onze gemeenschap binnen de Kerk eenvoudig en authentiek zijn, zo dat alle mensen, wat hun rol binnen de Kerk ook is, .de eenheid van de Geest behouden door de band van de vrede. (Ef. 4,3) [b:Ef. 4,3].

Net zozeer als we moeten strijden om hen te bevrijden die verdrukt worden door een armoede die destructief is, zo kan er ook een vorm van armoede zijn die onze energie vrijmaakt voor liefde en dienstwerk. Dit is de evangelische armoede die we willen beoefenen. We zouden arm moeten zijn voor de Vader, net als Jezus in zijn gebed, zijn onderricht en zijn daden. We zouden arm moeten zijn met Maria, Gods machtige daden indachtig. We zouden arm moeten zijn voor het aangezicht van onze broeders en zusters, getekend door een manier van leven die mensen aantrekt tot Jezus de Heer. De bisschop is de vader en de broeder van de armen. Wanneer het nodig is, zou hij niet moeten twijfelen om zijn stem te verheffen voor hen die geen stem hebben, zodat hun rechten erkend en gerespecteerd worden. In het bijzonder "moet hij alles doen wat hij kan zodat in elke christelijke gemeenschap de armen zich 'thuis' voelen" Novo millennio ineunte [[9|50]] . Alleen dan, wanneer we de wereld tegemoet treden vervuld met missionair dynamisme, kunnen we geloofwaardig spreken van de vreugde van hen die nederig en zuiver van hart zijn, van de kracht van vergeving en van de hoop dat zij die honger en dorst hebben naar gerechtigheid uiteindelijk door God verzadigd zullen worden.

De term "communio" (koinonia) behoort tot de ongedeelde christelijke traditie van zowel Oost als West. De term ontleent zijn kracht aan onze belijdenis van het geloof in God, Vader, Zoon en Geest. Het is dit relationele mysterie van eenheid en liefde binnen de Heilige Drie-eenheid dat de bron is van communio binnen de Kerk. "Collegialiteit", die ten dienste staat van de communio, tekent het college van apostelen en hun opvolgers de bisschoppen, onderling verenigd en verenigd met de Paus, de opvolger van Petrus. Altijd en overal onderwijzen zij gezamenlijk het zelfde geloof met het "zekere charisma van waarheid" IV, 26,2 [[848]] en verkondigen zij het aan alle volkeren van de aarde Dei Verbum [[576|8]]. Communio en collegialiteit, wanneer ze volledig beleefd worden, werken samen om het gevoel van welzijn van de bisschop te ondersteunen, menselijk en geestelijk. Ze helpen christelijke gemeenschappen om vreugdevolle hoop en missionair enthousiasme uit te stralen.

Het Tweede Vaticaans Concilie, die "geweldige genade voor de Kerk in de twintigste eeuw", blijft een "betrouwbaar kompas om ons langs de goede weg te geleiden gedurende de komende eeuw" Novo millennio ineunte [[9|57]]. Door trouw te blijven aan de leer van het Concilie over de Kerk, het sacrament van de eenheid, zullen we overal in staat zijn om het Evangelie van Jezus Christus te dienen ten bate van de hoop van de wereld. Liefde voor eenheid houdt op geen enkele wijze onverschilligheid in ten aanzien van stromingen die vijandig staan tegenover de waarheid die zo helder op het gelaat van Christus straalt: "Ecce homo" (Joh. 19, 5) [b:Joh. 19, 5]. Deze liefde beweegt de herder ertoe als wachter en profeet zijn mensen te waarschuwen tegen vals onderricht dat de zuiverheid van de christelijke hoop bedreigt. Deze liefde doet hem stelling nemen tegen elke slogan en houding die, terwijl ze beweert "het Kruis van Christus zijn kracht te doen verliezen" (1 Kor. 1, 17) [b:1 Kor. 1, 17], tegelijkertijd het ware gelaat van de menselijke persoon verduistert en onze sublieme bestemming als schepselen die geroepen zijn om het goddelijk leven te delen.

Terwijl hij elke dag de Eucharistie viert voor zijn mensen, verenigd de bisschop zich met het offer van de gekruisigde en verrezen Christus aan de Vader, in hemzelf het handelen van Jezus vernieuwend van "zijn vlees geven ten bate van het leven van de wereld" (Joh. 6, 51) [b:Joh. 6, 51]. Tijdens deze Synode werden we vernieuwd in ons eigen ambt om aan iedereen Gods heilsplan te verkondigen, zijn genade prijzend, het delend door de Sacramenten van nieuw leven en zijn liefdeswet onderwijzend door getuigenis af te leggen van zijn aanwezigheid "altijd en tot aan het einde van de tijd" (Mt. 28, 20) [b:Mt. 28, 20]. "Ga dan...": deze missionaire taak is gegeven aan alle gedoopten, aan priesters, aan diakens, aan degenen van het gewijde leven, aan leken. Door hen strekt het zich uit tot "elk schepsel" (Mc. 16,15) [b:Mc. 16,15].

"De Kerk wordt het thuis en de school van de communio" Novo millennio ineunte [[9|43]] door haar openheid naar eenieder, door lectio divina, liturgie, dienstwerk en getuigenis: het is deze geestelijke en pastorale uitdaging die de bisschop beweegt het geloof van sommigen te versterken, het geloof van anderen weer te doen ontwaken en vertrouwvol te verkondigen aan iedereen. Hij zal niet moe worden de godsdienstige vurigheid van parochies te ondersteunen en missionaire dynamiek in hen te ontwikkelen, in samenwerking met de parochiepriesters. Zijn waakzaamheid en zorg komen ten goede aan bewegingen, kleine gemeenschappen en bureau's voor vorming en caritas, die het tapijtwerk van het christelijke leven vormen. Als een deskundig wever van eenheid, zal de bisschop met zijn priesters en diakens alle charisma's in hun buitengewone diversiteit onderscheiden en steunen. Hij zal ze allemaal samenbrengen om de ene zending van de Kerk te bevorderen: getuigenis afleggen in het hart van de wereld van de gezegende hoop die is in Jezus Christus, onze enige Verlosser.

"Zoals Gij Vader in Mij bent, en ik in U, dat ook zij in Ons mogen zijn opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt" (Joh. 17, 21) [b:Joh. 17, 21]. Dit gebed is "zowel een verplichting die ons bindt als ook een kracht die ons steunt". Met Paus Johannes Paulus II, hopen we op een "volledige terugkeer naar de uitwisseling van gaven die de Kerk van het eerste millennium verrijkte" Novo millennio ineunte [[9|48]]. De onherroepelijke verbintenis van het Tweede Vaticaans Concilie aan de volledige eenheid van de christenen roept de bisschop om zich met liefde toe te wijden aan de oecumenische dialoog en de gelovigen te vormen tot het juiste begrip ervan. We zijn ervan overtuigd dat bij de start van het derde millennium de Heilige Geest in het hart van alle Christenen werkt om de eenheid tot stand te brengen, een groot teken van hoop voor de wereld.

Deze Synode wil de hartelijke dank uitspreken aan alle priesters, hun eerste medewerkers in hun apostolische zending. Het Evangelie van de hoop dienen, betekent een vernieuwing van onze vurigheid zo dat God's roep om te werken in zijn wijngaard gehoord wordt. Door wederzijds vertrouwen en een warme vriendschap met zijn priesters zal de bisschop zijn achting versterken voor hun ambt, dat vaak misverstaan wordt in een maatschappij die verleid wordt door de aanbidding van bezit, plezier en macht. Het apostolisch dienstwerk kan niet gescheiden worden van het mysterie van de hoop. Voorrang geven aan deze roeping en bidden voor "herders naar Gods hart" betekent niet dat andere roepingen onderschat worden. Integendeel, door dat te doen, maken we het mogelijk dat ze toenemen en vruchtbaar zijn. We bidden dat permanente diakens, die alle kerkleden herinneren aan de plicht om Christus de dienstknecht na te volgen, moeten in deze woorden een uitdrukking zien van onze steun en bemoediging.

We zijn ook zeer dankbaar voor alle toegewijde mensen, die zich toeleggen op contemplatie en apostolaat. Hun aanwezigheid en werk geven een bevoorrecht getuigenis van de hoop op de komst van het Koninkrijk en ze maken het dikwijls mogelijk dat ons apostolisch dienstwerk mensen bereikt aan de verste randen van onze bisdommen, waar zonder hen Christus niet verkondigd zou worden. Door hun radicale keuze en de trouw van hun gemeenschappen aan het charisma van hun stichters "maken zij muziek van de noten van het Evangelie" CCXXIX (6 oktober 1604): Oeuvres XII, Annecy, Dom Henry Benedict Mackey, o.s.b., 1892-1932, p. 299-325 [[6466]]

Vandaag meer dan ooit spelen leken hun eigen rol in het geven van leven aan christelijke gemeenschappen, liturgisch leven, theologische vorming en werken van naastenliefde. We willen alle catecheten bedanken en sterk aanmoedigen, alsook alle andere vrouwen en mannen die met hun verschillende talenten en samen met priesters, diakens en religieuzen zoveel liefde en energie steken in deze belangrijke taken. Op een bijzondere manier moeten we dankbaar zijn voor het liefdevolle getuigenis van al degenen die hun ziekte en lijden verbinden met dat van Jezus en Maria bij de voet van het Kruis voor de redding van de wereld.

De bisschoppen willen de eerste taak van leken bevorderen, namelijk de taak om van het Evangelie te getuigen in het hart van de wereld. Mogen zij, in het bijzonder door hun werk in de media en in het aanmoedigen van respect voor Gods schepping, de kloof tussen geloof en cultuur overbruggen.

Helder bewust van de bijzondere verscheidenheid die aanwezig is in deze Synode, hebben wij als bisschoppen het belangrijke thema van de inculturatie opnieuw opgepakt. We willen "het zaad van het Woord" dat God heeft gezaaid in verschillende culturen, religies, kunstwerken en in alle spirituele rijkdom van verschillende volken door de geschiedenis heen, erkennen. Ontwikkelingen in wetenschap en technologie en de wereldwijde informatie revolutie hebben ons gedwongen om het mysterie van het geloof opnieuw te bestuderen, met de energie, de durf en het inzicht dat de Kerkvaders kenmerkte, de theologen, heiligen en herders, die dikwijls hun werk deden in tijden van onrust en verandering, zoals de onze.

Het geheel van het leven van onze gemeenschappen wordt gekenmerkt door het langzame werk van dialoog en groei. Maar om de zuiverheid van het originele christelijke geloof in een nieuwe en toegankelijke taal uit te leggen, trouw aan de traditie, hebben we de bijzondere medewerking van bekwame theologen nodig. Zoals de grote theologen die ons theologisch begrip in het verleden hebben verdiept, geïnspireerd door het verlangen om een van geest met de Kerk te zijn, zullen ze ons helpen om dienaars van het Evangelie van Jezus Christus te zijn voor de hoop van de wereld. Mogen we in vreugde, voorzichtigheid en loyaliteit de interreligieuze dialoog voortzetten, in de geest van de ontmoeting in Assisi in 1986 [d:332].

Wij verbreden onze horizon nu om u allen in te sluiten, broeders en zusters die een wereld van gerechtigheid, liefde, waarheid en vrede zoeken. Moge deze boodschap u bemoedigen in uw zoektocht!

De Vaders van het Tweede Vaticaans Concilie [d:4] durfden in hun boodschap aan de regeringen te zeggen: "In uw aardse en tijdelijke stad is God zijn geestelijke en eeuwige stad aan het bouwen". Dat is waarom wij, bewust van onze beperkingen en onze rol als bisschoppen en geen aanspraak makend op wat voor politieke macht dan ook, we toch durven te spreken tot onze politieke en economische leiders: Moge het gemeenschappelijk welzijn van alle mensen en volken het motief voor uw handelen zijn. Het is niet buiten uw mandaat om zo breed mogelijk samen te werken voor gerechtigheid en vrede. We vragen u om niet de hoeken van de wereld te vergeten die geen aandacht van de media krijgen en waar onze broeders en zusters sterven van honger en gebrek aan medicijnen. Het voortduren van grote ongelijkheid tussen volkeren is een bedreiging voor de vrede. Zoals de Paus u expliciet gevraagd heeft, vragen wij u wederom om het juk van de externe schulden van ontwikkelingslanden te verminderen, om alle mensenrechten te verdedigen, vooral het recht op godsdienstvrijheid. Vertrouwvol en respectvol vragen wij u, dat u indachtig bent dat alle macht slechts in dienstwerk haar betekenis vindt.

En jullie, jonge mensen, zijn de "wachters van de morgen". Paus Johannes Paulus gaf jullie deze naam. Hoe vraagt de Heer van de geschiedenis jullie om een beschaving van liefde op te bouwen? Jullie hebben een goed idee van wat eerlijkheid en oprechtheid vragen. Jullie willen niet betrokken raken in etnische strijd of vergiftigd worden door de verrotting van de corruptie. Hoe kunnen we samen leerlingen van Jezus zijn en het onderricht van Christus op de berg van de zaligsprekingen in praktijk brengen? De tien geboden die in jullie hart geschreven zijn worden niet vervangen door dat onderricht. De zaligsprekingen geven de Geboden een vitaliteit en een stralende inspiratie die harten kan winnen voor de Waarheid die ons bevrijdt. Ze zeggen tegen ieder van jullie: "Je zult de Heer je God liefhebben met heel je hart, met heel je wezen, met al je kracht en met je hele geest, en je naaste als jezelf." (Lc. 10, 27) [b:Lc. 10, 27]. Blijf verbonden met je bisschoppen en je priesters die getuigen zijn van de Waarheid die Jezus onze Heer is.

Tenslotte keren we ons naar u, Jeruzalem,
Stad waar God zich openbaarde in de geschiedenis:
we bidden voor uw welzijn!
Mogen alle kinderen van Abraham elkaar eens in u ontmoeten
met werkelijk respect voor elkanders rechten.
Moge u voor alle volken van de aarde
een altijddurend symbool van hoop en vrede blijven.

Meest heilige Maria, moeder van Christus, u bent de Moeder van de Kerk,
Moeder van alle levenden. U bent de Moeder van de Hoop.
Wij weten dat u ons altijd op de wegen van de geschiedenis begeleidt.
Wees de voorspraak voor alle volkeren van de aarde,
zodat zij in gerechtigheid, vergeving en
vrede de kracht vinden elkaar lief te hebben als leden van één enkele familie!