E Peregrinatione

Eerbiedwaardige Broeders, Heil en Apostolische Zegen.

Na Onze terugkeer van de pelgrimstocht [d:8], waardoor Wij in een geest van gebed en boete de plaatsen hebben vereerd, welke Christus door de geheimen van Zijn Verlossing heeft geheiligd, kunnen Wij niet nalaten om Ons vol vreugde tot al Onze Broeders in het Episcopaat te richten. Zoals het ook behoorde, hebben Wij deze gedenkwaardige gebeurtenis het eerst aan hen bekend gemaakt tijdens de Tweede Zittingsperiode van het Tweede Oecumenisch Concilie van het Vaticaan [d:4]. Zij hebben volledig de zeer belangrijke betekenis van dit gebeuren begrepen en terstond hebben zij de grote en gunstige resultaten voorzien, die daaruit voor de Kerk en voor de maatschappij zouden kunnen voortvloeien. Eerbiedwaardige Broeders, Wij weten dat door uw vrome ijver, door uw liefde ten opzichte van de Kerk, door uw bijzondere pastorale bezorgdheid de gelovigen spontaan over de gehele aarde Onze reis, uit gebed en boete ondernomen, hebben gevolgd om Ons, waar Wij Ons ook bevonden, met hun liefde te omgeven en om zich tenslotte volledig aan te sluiten bij Onze apostolische bedoelingen.

Zoals Wij niet vermogen in woorden de religieuze gevoelens uit te drukken die Ons bezielden toen Wij het gebied van de Heilige Stad betraden, toen Wij Ons ter aarde hebben geworpen op de rots van het Graf van Christus, op de berg van Calvarië, in Gethsemani, in het Cenakel, in de stad Nazaret en in de grot van Betlehem, zo zullen Wij ook nooit datgene kunnen vergeten wat Wij rondom Ons hebben gezien en gehoord. Met diepe bewogenheid herinneren Wij Ons die grote mensenmenigten, die Ons enthousiast begroet hebben en die Ons overal tot Onze zeer grote vreugde en bewondering tegemoet kwamen en toejuichten. In Onze herinnering leven ook de dienstvaardigheid, de welwillendheid en de eerbied voort van de Autoriteiten, die op de plaatsen, waarover zij het gezag voeren, geen moeite gespaard hebben en Ons kort verblijf in het Land, dat door de aanwezigheid van Jezus Christus is geheiligd, gemakkelijk en aangenaam te maken. Vooral echter bewaren Wij in Ons hart de bijeenkomsten, waarin Wij de eerbiedwaardige Leiders van de Oosterse Kerken ontmoet hebben, van wie Wij reeds lang door een betreurenswaardige onenigheid gescheiden worden, en in het bijzonder memoreren Wij hier de gesprekken met de Oecumenische Patriarch van Constantinopel, die zich ook zelf op pelgrimstocht naar Palestina had begeven. Wij hebben elkaar de heilige kus [295] gegeven, waarmee de leerlingen van Christus elkaar gewoonlijk omhelsden, zodra wij dat treffende gebed gelezen hadden, waarin de Verlosser vóór Zijn kruisdood om de eenheid van Zijn leerlingen bad, zodat de wereld zou geloven en zodra wij het ,Pater noster' gebeden hadden, waarin wij God aanroepen als onze Vader en leren elkaar vergiffenis voor de beledigingen te schenken: dit alles wensen Wij te beschouwen als de eerste vruchten van de volmaakte eenheid in de ene Kerk van Christus, ofschoon het verkrijgen ervan nog ver verwijderd is.

Tenslotte zullen Wij nooit de eerbewijzen kunnen vergeten, die de burgers van Rome Ons bij Onze terugkeer zo buitengewoon feestelijk en enthousiast hebben betuigd: bij die gedenkwaardige gelegenheid hebben zij de nederige Opvolger van Petrus getoond met welk een nauwe en heerlijke banden hij met zijn zo bemind Bisdom is verbonden.

Wij spreken openlijk Onze dank uit aan allen, die door hun ijver en moeite ertoe hebben bijgedragen om Onze vrome pelgrimstocht succesvol te doen verlopen; U, Eerbiedwaardige Broeders, wensen Wij geheel bijzonder te bedanken omdat gij U ervoor hebt ingespannen om de gelovigen, die aan uw zorgen zijn toevertrouwd, de betekenis, het belang en het doel te doen begrijpen van dit in het leven van de Kerk zo merkwaardig gebeuren in verband met haar taak om alle mensen te heiligen.

Maar het is duidelijk dat Wij bij de herinnering aan deze weldaden vooral met nederige en oprechte eerbied in hart en ziel Onze dankbaarheid tot de Almachtige God dienen te richten: tot God, die door middel van de menselijke wisselvalligheden Zijn Kerk bestuurt en naar de eeuwigheid leidt en die Ons verleent om uit de algemene instemming met deze pelgrimstocht moedig nieuwe, vredelievende en grootse initiatieven te vormen voor de vestiging en de uitbreiding van het Rijk Gods. Want door de Voorzienigheid van onze barmhartige Heer kwam Petrus in de nederige persoon van zijn Opvolger na twintig eeuwen terug, vanwaar hij eertijds was heengegaan en waar de Kerk ontstaan is en haar eerste successen heeft geoogst dank zij de hulp van haar goddelijke Stichter en de leiding van diens eerste Plaatsbekleder. Aldus hebben Wij de Kerk aan Christus opgedragen in die streek, waar men haar vroeger zag als een gering mosterdzaadje, maar waar men haar nu ziet als een volwassen grote boom, wiens takken geheel de aarde overschaduwen, die altijd bloeit en vruchtbaar is en die steeds weer herleeft door de deugd van zijn Heiligen, ofschoon hij door vervolgers wordt belaagd, en die zich altijd hernieuwt door zijn inwendige kracht en de ijver van zijn Herders.

Dit alles heeft tot gevolg dat Wij geheel vervuld worden van een zeer grote troost. Wij hebben dan ook het volste vertrouwen dat de zeer talrijke en bevallige bloemen van godsdienstige vroomheid, van goedheid, van waardering en van broederlijke liefde, die Wij gedurende geheel Onze reis [d:8] zagen opbloeien, een overvloed aan geestelijke vruchten zullen opbrengen. Wij weten natuurlijk niet wanneer volgens het raadsbesluit van Gods Voorzienigheid de zaden, welke Wij aan de voren, die voor Onze ogen geopend zijn, hebben toevertrouwd, tot volledige rijpheid kunnen komen. Zoals Wij ervan overtuigd zijn dat de vurige gebeden tot God en de dikwijls verborgen boetewerken van de meer edelmoedige christenen de wegen van de Heer hebben bereid, die Wij in de afgelopen dagen vol vreugde hebben mogen betreden, zo twijfelen Wij er ook niet aan of de vurige en vertrouwvolle gebeden en Onze werken van boetvaardigheid, die Wij uit christelijk geloof en uit liefde God zullen aanbieden, zullen de moeilijkheden en de obstakels doen verdwijnen, die de nog af te leggen weg belemmeren en zo zal het gewenste doel zeker en zo spoedig mogelijk bereikt kunnen worden.

Daarom vragen Wij U, Eerbiedwaardige Broeders, om in de parochies van uw Bisdommen godsdienstige plechtigheden te laten houden, waarin men de Almachtige God zal danken en tot Hem zal bidden. Geheel bijzonder wensen Wij de Bidweek voor de eenheid der christenen aan te bevelen, die binnen enkele dagen zal aanvangen en waarvan de bedoeling is dat ieder jaar de mensen van de verschillende christelijke godsdiensten, in eenzelfde heilige ijver verenigd, gemeenschappelijk tot God zullen bidden om die eenheid te bekomen, welke Christus de Heer aan al Zijn volgelingen heeft bevolen.

In verband hiermede herinneren Wij eraan dat op 25 januari 1959, de dag waarop deze Bidweek werd gesloten, Onze Voorganger Joannes XXIII z.g. het eerste bericht [139] heeft bekend gemaakt om het Tweede Oecumenisch Concilie van het Vaticaan bijeen te roepen met als doel de hernieuwing van de Kerk en het herstel van de eenheid van alle christenen; tevens brengen Wij in herinnering dat deze zelfde Paus door zijn eerste Encycliek Ad Petri Cathedram [1629] alle christenen zijn zeer dierbare broeders heeft genoemd en hen allen zonder verschil van christelijke godsdienst heeft uitgenodigd om tot God voor de eenheid te bidden. Ook Wij, die na Onze verheffing tot het Pontificaat de naam van de Apostel Paulus hebben aangenomen, Wij hebben deze Bidweek altijd in hoge ere gehouden in de verschillende etappen van het priesterambt, dat de Heer Ons heeft toevertrouwd; en altijd hebben Wij verheugd ieder jaar het einde van die Bidweek gevierd op de dag, waarop in de Romeinse liturgie de bekering van de Heilige Paulus wordt herdacht.

Wij weten goed, dat ontelbare gelovigen van de verschillende christelijke godsdiensten zich aan die zeer edele zaak van de eenheid gewijd hebben en dat zij, met Ons in gebed en boete verenigd, nederig en vurig tot God smeken om Zijn wil te vervullen. Het mag niet voorkomen, Eerbiedwaardige Broeders, dat de zonen van de katholieke Kerk, juist omdat zij van God de volheid van de waarheid als een geschenk hebben ontvangen, zich minder bezorgd zouden tonen over de bevordering van deze zeer heilige zaak van de eenheid. Zij moeten juist in heilige wedijver met hun afgescheiden broeders deze zaak ter harte nemen; en omdat hun dit voortreffelijke geschenk reeds door God gegeven is, moeten zij juist daarin een aansporing vinden om met meer edelmoedigheid door gebed en boete deze zaak te steunen. Onder leiding dus van hun Bisschoppen, die duidelijk in het Oecumenisch Concilie hebben bewezen hoezeer hun de eenheid der christenen ter harte gaat, zullen dit jaar alle katholieken met nog meer vurigheid God smeken om zo spoedig mogelijk door de genade van de Heilige Geest de eenheid van alle christenen te bewerken.

Opdat dit met des te meer succes zal geschieden, schenken Wij aan alle pastoors van de katholieke Kerk, die deze plechtigheden, welke Wij hebben aanbevolen, verricht hebben, de volmacht om eenmaal op een dag, die zij verkiezen, in Onze naam aan de aanwezige gelovigen de Pauselijke Zegen te verlenen met een Volle Aflaat [d:72], welke allen kunnen verdienen, die tot het sacrament van de Biecht en tot de Eucharistie zijn genaderd en tot intentie van de Paus gebeden hebben.

Vast vertrouwend dat de gelovigen, die aan uw waakzame zorgen zijn toevertrouwd, spontaan en gaarne aan Onze aansporingen zullen gevolg geven, verlenen Wij met een liefdevol hart aan U, Eerbiedwaardige Broeders, en aan uw beminde gelovigen, die Wij aan de verheven bescherming van de Heilige Maagd Maria aanbevelen, de Apostolische Zegen.

Gegeven te Rome bij Sint Pieter op 25 januari van het jaar 1964, het eerste van Ons Pontificaat.

Paus Paulus VI