Gezin, familie en "De facto verbintenissen"

Een tegenwoordig wijdverbreid fenomeen, dat een sterk beroep doet op het geweten van de christelijke samenleving, is het groeiend aantal de facto verbintenissen wat in de gehele samenleving voorkomt en de vervreemding tegenover de stabiliteit van het huwelijk die eruit voortvloeit. Bij het vaststellen van deze tekenen des tijds kon de Kerk er niet aan ontkomen zich te buigen over deze realiteit. Bewust van de ernstige sociale en pastorale gevolgen van deze situatie heeft de Pauselijke Raad voor het Gezin [d:93] in 1999 en in de eerste maanden van 2000 een reeks studiebijeenkomsten georganiseerd. Hieraan namen eminente personen en bekende deskundigen uit de gehele wereld deel om dit gevoelige probleem te analyseren dat zo'n invloed heeft op de Kerk en de gehele wereld. Het huidige document is de neerslag van deze studies. Men stelt zich hierin teweer tegen een actuele en moeilijke problematiek, die de centrale kern van menselijke relaties raakt inzake de zeer delicate kwestie van de intieme eenheid tussen gezin en leven op het zeer gevoelige terrein van het menselijke hart. Tegelijkertijd vanwege zijn niet te ontkennen publiekelijke draagwijdte en in het huidige politieke internationale klimaat is een leidraad noodzakelijk en urgent geworden. Hij richt zich vooral tot degenen die verantwoordelijkheden hebben op dit terrein. Parlementariërs hebben namelijk de wetgevende macht juridische consistentie te geven aan het instituut van het huwelijk of daarentegen de consistentie van het algemeen welzijn af te zwakken dat dit natuurlijke instituut beschermt vanuit een visie van persoonlijke problemen die niet spoort met de realiteit. Deze overwegingen richten zich ook tot de pastors, die tegenwoordig zoveel christenen moeten aanvaarden en leiden en hen begeleiden op een weg die uitmondt in waardering voor deze natuurlijke waarde, beschermd door het instituut van het huwelijk en bevestigd door het christelijke sacrament. Het gezin dat gesticht is vanuit het huwelijk is in overeenstemming met de bestemming van de Schepper "vanaf de oorsprong" (Mt. 19, 4) [b:Mt. 19, 4]. In het koninkrijk Gods kan men slechts het zaad van de waarheid uitstrooien dat gegrift is in het hart van de mensen en is alleen dan in staat "vrucht te dragen door duurzaamheid" (Lc. 8, 15) [b:Lc. 8, 15]; een waarheid, die barmhartig en begripvol wordt en berust op erkenning van Jezus het "Licht van de wereld" (Joh. 8, 12) [b:Joh. 8, 12] en de kracht die bevrijdt van het kwaad. Tot slot wil het huidige document positief bijdragen aan de dialoog die de waarheid aan het licht brengt betreffende deze kwesties en de voorwaarden die voortvloeit uit de natuurlijke aard zelf, door op deze wijze deel te nemen aan het sociaal-politieke debat en te delen in de verantwoordelijkheid tegenover het algemeen welzijn. Moge het God behagen dat deze onpartijdige en weldoordachte overwegingen, die gedeeld worden door zoveel mensen van goede wil, van nut zullen zijn voor dit gezinsleven dat nodig is voor de Kerk en voor de wereld namelijk: het gezin.

Vaticaanstad, 26 juli 2000
Feest van de Heilige Joachim en Anne, Ouders van de Allerheiligste Maagd Maria

Alfonso Kardinaal Lopez Trujillo
President

Zijne Excellentie Monseigneur Gil Hellín
Secretaris

Introductie
Wat men "de facto verbintenis" noemt heeft de laatste jaren zichtbaar terrein gewonnen in de samenleving. Initiatieven eisen institutionele erkenning en zelfs hun gelijkstelling aan gezinnen die gebaseerd zijn op het huwelijk. Geconfronteerd met zo'n ernstige kwestie, die zoveel gevolgen voor de toekomst zou kunnen hebben voor gehele menselijke samenleving, vraagt de Pauselijke Raad voor het Gezin [d:93] aandacht voor de volgende overwegingen over de gevaren die zulk een erkenning en gelijkstelling zouden kunnen hebben voor de identiteit van de eenheid van het huwelijk en over de ernstige schade die eruit zou voortvloeien voor het gezin en voor het algemeen welzijn van de samenleving. Na de sociale aspecten van de facto verbintenissen te hebben bestudeerd, hun bestanddelen en hun wezenlijke motivaties, wordt in dit document het probleem aangesneden van hun erkenning en van hun juridische gelijkstelling eerst in vergelijking met een gezin gebaseerd op het huwelijk en daarna met betrekking tot de gehele samenleving. Het buigt zich vervolgens over het gezin als sociaal welzijn door het accent te leggen op het bevorderen van de objectieve waarden en op de plicht van justitie om de samenleving te verdedigen en het gezin gebaseerd op het huwelijk te stimuleren. Daarna volgt de weergave van een grondige studie van sommige aspecten van deze voorwaarde inzake het christelijke huwelijk. Tenslotte presenteert dit document algemene criteria van herderlijke inzichten betreffende de koers van de christelijke gemeenschappen. De hier beschreven overwegingen richten zich niet alleen tot degenen die uitdrukkelijk de Katholieke Kerk erkennen als "De Kerk van de levende God, steunpilaar en hoeksteen van de waarheid" (1 Tim. 3, 15) [b:1 Tim. 3, 15], maar ook tot de christenen van andere Kerken en christelijke gemeenschappen, en tot al diegenen die oprecht betrokken zijn bij dat kostbare goed dat het gezin is: de fundamentele cel van de samenleving. Want zoals het Tweede Vaticaanse Concilie leert, "het welzijn van het individu en van zowel de humanitaire als de christelijke samenleving is nauw verbonden met de voorspoed van het gezin en van de familie. Christenen verenigen zich zo oprecht in eenheid met allen die zich op verschillende wijze voor deze samenleving inspannen, die tegenwoordig onder de mensen het aanzien voor deze samenleving van liefde en het respect voor het leven vergroot en die echtparen en ouders helpen met hun buitengewone opdracht." Gaudium et Spes [[575|47]]

De term "de facto verbintenis" dekt een geheel van heterogene verscheidenheid aan menselijke feiten, die als overeenkomst hebben het samenwonen (van een seksuele aard) zonder huwelijk. De facto verbintenissen worden nauwkeurig gepreciseerd door het feit dat zij het huwelijk negeren, naar later uitstellen of zelfs weigeren. Dit heeft ernstige gevolgen.

In het huwelijk aanvaardt men publiekelijk, door middel van het verbond van echtelijke liefde, alle verantwoordelijkheden die voortkomen uit de aldus vastgelegde verbintenis. Deze publiekelijk genomen verantwoordelijkheden resulteren in een goed (welzijn) niet alleen voor de echtgenoten en hun kinderen in hun affectieve opvoeding en hun vorming, maar ook voor de andere familieleden. Het gezin gebaseerd op het huwelijk is ook een fundamenteel en kostbaar goed voor de gehele maatschappij, waarvan de fundamenten stevig zijn verankerd in de waarden die worden geconcretiseerd in de familiale relaties, waarvan de stabiliteit wordt gegarandeerd door het huwelijk. Het goed dat voortspruit uit het huwelijk is ook essentieel voor de Kerk, die in het gezin erkent: "De Huiskerk" Lumen Gentium [[617|11]] Apostolicam Actuositatem [[653|11]] . Dit alles komt in gevaar door het afstand doen van het instituut van het huwelijk, wat impliciet het geval is in de facto verbintenissen.

Het zou kunnen dat men seksualiteit wenst of dat men hem anders gebruikt dan door God is gegrift in de natuur van de mensen en in de specifieke menselijke doelgerichtheid van zijn daden. De intermenselijke taal van de liefde is op deze wijze ontstaan en de authentieke dialoog van het leven die gewenst is door de Schepper en Verlosser van de mensheid wordt ernstig in gevaar gebracht door een objectieve wanorde. Daar de leer van de Katholieke Kerk wel bekend is in de publieke opinie, is het hier niet nodig daar op in te gaan Over het Zesde Gebod [[1|2331]] Over het Negende Gebod [[1|2514]] vgl: De ware betekenis van de menselijke seksualiteit [[[941]]] De sociale omvang van dit probleem vraagt echter een aanvullende overweging om aan te tonen, in het bijzonder voor diegenen die openbare verantwoordelijkheden dragen, dat het niet wenselijk is om deze situaties te scheppen die niet in het belang van het publiek zijn. Onder het voorwendsel om op het sociaal en juridische niveau aan het samenleven een reglementair kader te verschaffen, probeert men in feite institutionele erkenning van de facto verbintenissen te verkrijgen. Men schept aldus instituten, die door rechten en plichten wettig gesanctioneerd zijn ten nadele van het gezin dat gebaseerd is op het huwelijk. De facto verbintenissen worden zo op hetzelfde juridische niveau geplaatst als het huwelijk. Men kwalificeert publiekelijk een "goedkeuring" aan zulk een samenwonen door het te verheffen tot een zelfde rang als het huwelijk of door het zelfs eraan gelijk te stellen ten nadele van de waarheid en gerechtigheid. Op deze wijze draagt men sterk bij aan het verval van dit natuurlijke instituut van het huwelijk, dat beslist vitaal, fundamenteel en noodzakelijk is voor het totale sociale systeem.

Niet alle "de facto verbintenissen" hebben dezelfde sociale draagwijdte noch dezelfde redenen. Wanneer men probeert hun positieve kenmerken te definiëren terwijl hun gemeenschappelijke negatieve punten die bestaan uit het uitstellen, het ontkennen of het weigeren te trouwen, komen sommige belangrijke componenten bovendrijven. Ten eerste het puur feitelijke kenmerk van zulk een relatie. Men moet vaststellen dat samenwonen gepaard gaat met een seksuele relatie (wat het onderscheidt van andere samenlevingsvormen) met de tendens tot een relatieve stabiliteit (wat het onderscheidt van sporadische of kortstondige verbintenissen). De facto verbintenissen impliceren geen huwelijkse rechten en plichten en men ambieert niet de stabiliteit die de huwelijksband eigen is. Zij worden gekenmerkt door de vast voorgenomen wens geen enkele band aan te gaan. De constante instabiliteit, veroorzaakt door mogelijke beëindiging van het samenleven, is bijgevolg een van de karakteristieken van de facto verbintenissen. Er bestaat min of meer de "verplichting" tot wederzijdse trouw, zo gezegd, voor zo lang als de relatie duurt.

Sommige "de facto verbintenissen" zijn duidelijk het gevolg van een weloverwogen keus. De facto verbintenis als proef komt frequent voor bij diegenen die van plan zijn in de toekomst te trouwen, maar op voorwaarde van een experimenteel huwelijk zonder een huwelijksband. Zij is een voorwaardelijke tussenstap naar het huwelijk, te vergelijken met een proefhuwelijk Familiaris Consortio [[267|80]]; maar met het verschil dat zij een zekere sociale erkenning verlangt.

Sommige personen die samenleven rechtvaardigen hun keus met economische motieven of om rechtsproblemen te vermijden. Maar heel vaak liggen de echte motieven veel dieper. Het komt niet zelden voor dat achter dit voorwendsel een mentaliteit schuilgaat, die weinig waarde toekent aan seksualiteit. Deze mentaliteit berust op pragmatisme, hedonisme en een opvatting van liefde zonder enkele verantwoordelijkheid. Hierdoor kan men een stabiele verbintenis, de verantwoordelijkheden, de rechten en de plichten vermijden die inherent zijn aan authentieke echtelijke liefde.

In andere gevallen komen de facto verbintenissen voor tussen gescheiden personen. Zij vertegenwoordigen dus een alternatief huwelijk. Door de wetten die scheiden makkelijk maken, verliest het huwelijk zijn identiteit in het geweten van het individu. Hierdoor moet men benadrukken dat het verlies van het vertrouwen in het instituut van het huwelijk ook veroorzaakt kan zijn door een negatieve ervaring, een eerdere traumatische echtscheiding of door de scheiding van de ouders. Dit verontrustend fenomeen is vrij gangbaar geworden in de ontwikkelde landen.

Het komt niet zelden voor dat personen samenwonen omdat zij ronduit duidelijk willen maken dat zij weigeren te trouwen uit ideologische motieven. Het gaat hier om een alternatieve keus, preciezer gezegd een wijze om seksualiteit te beleven. Deze personen vinden het huwelijk onacceptabel, in strijd met hun ideologie, als een "ontoelaatbare schending van hun persoonlijke welzijn", of zelfs als "de ondergang van de gepassioneerde liefde", al deze uitdrukkingen geven blijk van een miskenning van de echte aard van de menselijke liefde met haar onzelfzuchtigheid, haar waardigheid en haar schoonheid in de duurzaamheid en trouw van menselijke relaties.

Echter de facto verbintenissen zijn niet altijd het gevolg van zo'n duidelijke keus; soms verklaren personen die samenwonen dat zij de situatie tolereren of lijdzaam ondergaan. In sommige landen is de meerderheid van de facto verbintenissen niet te wijten aan een vervreemding ten opzichte van de huwelijksband uit ideologische motieven, maar aan het ontbreken van een doeltreffend ontwikkelde verantwoordelijkheid, wat het gevolg is van armoede en van uitstoting uit het vertrouwde milieu. Vooral in de Derde Wereld kan het gebrek aan vertrouwen in het huwelijk ook te wijten zijn aan de familiale voorwaarden. Bovendien vertegenwoordigen onrechtvaardige situaties en de structuren van de zonde een niet te verwaarlozen factor, waarmee men rekening moet houden. Deze moeilijke situaties kunnen nog worden verergerd door het samengaan van de culturele dominantie van een machistische en racistische houding.

In dit verband komt het niet zelden voor dat de partners van de facto verbintenissen de wens die vanaf het begin waarachtig is kenbaar maken hun leven te willen delen. Zij beschouwen zich verenigd als man en vrouw en spannen zich ervoor in dezelfde plichten te vervullen als die in een huwelijk The humanizing and pastoral.. The humanizing and pastoral activity of the Church, in her preferential choice for the poor, has generally been directed in these countries at regularizing these unions through the celebration of marriage (or through validation or healing, according to the cases) in the ecclesial position of a commitment to the sanctification of Christian homes. . De armoede die vaak het gevolg is van onevenwichtigheid van de wereldeconomie en van de structurele gebrekkige scholing, vertegenwoordigen voor hen ernstige obstakels om een echt gezin te vormen.

Elders komt het heel vaak voor dat men samenwoont (gedurende een meer of minder lange periode) tot de conceptie of de geboorte van het eerste kind. Deze gewoontes komen overeen met de voorvaderlijke praktijken en tradities, die vooral in sommige regio's in Afrika en Azië bijzonder sterk zijn, verwant aan het zogenoemde "huwelijk in etappes". Deze praktijken die in strijd zijn met de menselijke waardigheid, zijn moeilijk uit te roeien en die getuigen van een dubbel moraal verval van een sociale en nauw omschreven problematiek. Deze verbintenissen moeten niet zonder meer worden geklasseerd als de facto verbintenissen waarmee wij ons hier bezig houden (zij doen zich voor buiten de heel traditionele antropologische cultuur), en zijn een serieuze uitdaging voor de inculturatie van het geloof in het derde millennium van het christelijke tijdperk.

De complexiteit en de diversiteit van de problematiek van de facto verbintenissen lijkt heel duidelijk als men sommige gevallen in ogenschouw neemt, die voornamelijk het gevolg zijn van economische motieven. Dit is bijvoorbeeld het geval in de ontwikkelde landen als personen van gevorderde leeftijd die zich tevreden stellen met een de facto verbintenis uit vrees dat het huwelijk een verhoging van de belastingen veroorzaakt of het verlies van hun pensioen.

Het is nodig dat men zich afvraagt wat de diepere motieven zijn die ten grondslag liggen aan de crisis van het huwelijk zowel op het religieuze als op het burgerlijke vlak in de hedendaagse samenlevingen en aan de initiatieven om erkenning te krijgen van de facto verbintenissen en hun gelijkstelling aan het huwelijk. Aldus schijnen de instabiele situaties, die meer door hun negatieve (ontbreken van de huwelijksband) dan door hun positieve aspecten worden beschreven, op hetzelfde niveau geplaatst te worden als het huwelijk. In feite onderscheiden deze situaties zich in een grote verscheidenheid van relaties, ver verwijderd van de wederzijdse ware en totale overgave die stabiel en sociaal erkend is. Vanwege de complexiteit van de diverse economische, sociologische en psychologische motieven, die alle worden toegeschreven aan het privatiseren van de liefde en aan het wegvallen van het instituut van het huwelijk, is het noodzakelijk het ideologische en culturele gezichtspunt nader te onderzoeken, waaruit het fenomeen van de facto verbintenissen, zoals wij ze tegenwoordig kennen, zich progressief hebben ontwikkeld en worden verklaard.

De toenemende vermindering van het aantal huwelijken en van gezinnen als zodanig door de wet van verscheidene staten erkend en de toename in sommige landen van het aantal ongehuwde stellen die samenleven, zijn niet het gevolg van een geïsoleerde en spontane culturele beweging, maar zijn een reactie op historische veranderingen die plaatsvinden in de huidige maatschappij in de culturele stroming die sommige auteurs "postmodern" noemen. Het is duidelijk dat de afname van de landbouwstand, de ontwikkeling van de tertiaire sector in de economie, de toename van de gemiddelde levensduur, de instabiliteit van de werkgelegenheid en van de persoonlijke relaties, het kleiner worden van de gezinnen, de globalisering van de sociale en economische verschijnselen hun weerslag hebben op het niveau van het gezin met als gevolg een toename van de instabiliteit, dit alles draagt bij aan het ideaal van het kleine gezin. Maar is dat voldoende om de situatie van het huidige huwelijk te verklaren? Het instituut van het huwelijk wordt minder ernstig getroffen daar waar de gezinstradities sterker zijn.

In dit proces van het verdwijnen (ontbinden) van de culturele en menselijke structuur van het instituut van het huwelijk moet men niet de invloed onderschatten van de ideologie de "sekse". Het feit of men een man of een vrouw is, zou niet geheel en al worden bepaald door het geslacht maar door de cultuur. Deze ideologie ondermijnt de fundamenten van het gezin en de intermenselijke relaties. Het is noodzakelijk om deze ideologie meer gedetailleerd te onderzoeken vanwege het belang ervan in de hedendaagse cultuur en van zijn invloed op het fenomeen van de facto verbintenissen.

In het integratieproces van de menselijke persoonlijkheid is de identiteit een zeer belangrijke factor. In de kindertijd en tijdens de adolescentie wordt de persoon zich langzamerhand bewust van zijn "ik"; van zijn eigen identiteit. Dit bewustzijn van de identiteit onderschrijft in het proces van de herkenning van de eigen persoon en dus van zijn eigen seksuele dimensie. Het betreft een bewustzijn van identiteit en van verschil. De deskundigen onderscheiden gewoonlijk seksuele identiteit (d.w.z. het bewustzijn van de psyscho-biologische identiteit van de eigen sekse en van het verschil met de andere sekse) en de generieke identiteit (d.w.z. het bewustzijn van de psychosociale en culturele identiteit van de rol die bepaalde personen vervullen in de maatschappij). In het juiste en harmonische integratieproces completeren de seksuele en de generieke identiteit elkaar; immers personen die in een gemeenschap leven gehoorzamen aan de culturele modellen die overeenkomen met hun eigen sekse. De categorie seksuele identiteit van het geslacht (gender) valt bij gevolg onder de psychosociale en culturele orde. Hij berust in harmonie op de seksuele identiteit van de psycho-biologische orde, op het moment dat de integratie van de persoonlijkheid gepaard gaat met de herkenning van de volledigheid van de innerlijke waarachtigheid van de persoon: de eenheid van ziel en lichaam.

In het decennium 1960-1970 heeft zich de theorie verspreid (die de deskundigen tegenwoordig algemeen kwalificeren als ("constructionist") "interpretatie") volgens welke de seksuele identiteit van de sekse (gender) niet alleen het product zou zijn van de interactie tussen de maatschappij en het individu, maar zou zelfs onafhankelijk zijn van de persoonlijke seksuele identiteit. Anders gezegd, in de samenleving zouden mannen en vrouwen uitsluitend het product zijn van sociale factoren zonder enige relatie met de seksuele dimensie van de persoon. Elke seksuele houding zou aldus te verdedigen zijn, zelfs homoseksualiteit. De maatschappij moet veranderen om ruimte te scheppen in het sociale leven voor andere dan het mannelijke en vrouwelijke geslacht Different constructionist.. Different constructionist theories today hold different conceptions about the way in which society.in their opinion.ought to change by adapting itself to the different .genders. (think, for example, of education, health, etc.). Some support three genders, others five, others seven, others a different number, according to different considerations. .

De generieke ideologie heeft een gunstig gezinde omgeving Both Marxism and.. Both Marxism and structuralism have contributed to a different extent to the consolidation of this ideology of gender which has undergone various influences, such as the .sexual revolution., with postulates such as those put forth by W. Reich (1897-1957) regarding the call to a .liberation. from all sexual discipline, or Herbert Marcuse (1898-1979) and his invitation to experience all kinds of sexual situations (in the sense of a sexual polymorphism or indifferently .heterosexual. orientation . i.e., the natural sexual orientation.or homosexual), detached from the family and from any natural end of differentiation between the sexes, as well as from any obstacle derived from procreational responsibility. A certain radical and extreme feminism, represented by the contributions of Margaret Sanger (1879-1966) and Simone de Beauvoir (1908-1986), cannot be put on the margin of this historical process of consolidation of an ideology. In this way, heterosexuality and monogamy no longer seem to be considered anything but one of the possible cases of sexual practice. gevonden in de individuele antropologie van het radicale neoliberalisme. De eis van een gelijkwaardig instituut voor de facto verbintenissen (zelfs tussen homoseksuelen) als voor de echtverbintenis wordt tegenwoordig gewoonlijk gerechtvaardigd door een beroep te doen op de categorieën en op de termen ontleend aan de generieke ideologie vgl: This position has unhappily had a favorable reception in a good number of important international institutions, with the resulting damage to the very concept of family whose foundation is and must be marriage. Among these institutions, some organisms of the United Nations recently seem to support some of these theories, thereby avoiding the authentic meaning of article 16 of the 1948 Universal Declaration of Human Rights which indicates the family as .a natural and fundamental element of society. [[[281|(16)]]]. Aldus is er een zekere tendens te bespeuren om zelfs de naam "gezin" te verlenen aan elke consensuele verbintenis en zo de natuurlijke liefde van de menselijke vrijheid te negeren voor het wederzijds aan elkaar schenken en voor de essentiële kenmerken die gebaseerd zijn op dit algemene goed van de mensheid dat het instituut van het huwelijk is.

Men moet het wezenlijke verschil goed begrijpen dat bestaat tussen het huwelijk en de "de facto verbintenissen". Dit is de kern van het verschil tussen het gezin van echtelijke staat en het samenleven gebaseerd op een de facto verbintenis. Het gezin is ontsproten uit het verbond tussen de echtgenoten. Het huwelijk is gesticht door dit verbond van echtelijke liefde. Het huwelijk is dus niet een schepping van de overheden, maar een natuurlijk en origineel instituut dat daar boven staat. In de "de facto verbintenissen" ziet men in het algemeen wederzijdse genegenheid, maar die echtelijke band met zijn publiekelijke en oorspronkelijke karakter ontbreekt die het gezin vormt. Het gezin en het leven vormen een oorspronkelijke eenheid die door de samenleving beschermd moet worden, want het gaat om de levende kern van de erfopvolging (verwekking en opvoeding) van de menselijke generaties.

In open samenlevingen en in de huidige democratieën moeten de staat en de overheden de "de facto verbintenissen" niet institutionaliseren door aan deze verbintenissen eenzelfde status toe te kennen als aan het huwelijk en het gezin. En ze evenmin gelijkwaardig maken aan het gezin gebaseerd op het huwelijk. Dat zou een willekeurig gebruik van de macht zijn die niet zou bijdragen aan het algemeen goed, daar het huwelijk en het gezin, vanuit hun oorspronkelijke aard, op een absolute en volledige wijze boven de soevereine macht van de staat staan. Het is nodig om serieus en op een serene wijze na te denken binnen de diverse politieke gemeenschappen los van elk partijbelang en elke demagogie over de fundamentele en onontbeerlijke bijdrage aan het algemene goed dat het gezin gebaseerd op het huwelijk met zich mee brengt ten op zichten van die van de andere waarachtigheden die men vindt in de andere vormen van affectief samenleven. Het lijkt onredelijk om te volharden in het standpunt dat de fundamentele taken vervuld door gezinnen - gericht op het stabiele en monogame instituut van het huwelijk - op grote schaal en permanent vervangen kunnen worden door de "de facto verbintenissen" enkel gebaseerd op een affectieve relatie. Als essentiële factor van het leven, van de stabiliteit en van de sociale rust, moet het gezin gebaseerd op het huwelijk zorgvuldig beschermd en gesteund worden met een brede visie die rekening houdt met de toekomst en het algemeen belang van de samenleving.

Gelijkheid voor de wet moet het rechtvaardigheidsprincipe respecteren, dat vereist dat men wat gelijk is als gelijke behandelt en datgene wat ongelijk is als ongelijke, anders gezegd, geef ieder wat hem toekomt. Welnu dit rechtvaardigheidsprincipe zou geschonden worden als men aan de "de facto verbintenissen" eenzelfde juridische behandeling of een equivalent ervan zou geven als aan het gezin dat gebaseerd is op het huwelijk. Daar de echtverbintenis en de "de facto verbintenissen" niet gelijkwaardig noch equivalenten van elkaar zijn in hun rechten, hun taken en de diensten die zij verlenen aan de samenleving, moeten zij ook niet dezelfde juridische status of een equivalent ervan hebben.

Het motief geopperd door degenen die aandringen op de erkenning van de "de facto verbintenissen" (de "non discriminatie") is in feite een discriminatie van de echtverbintenis, die aldus op gelijke voet met alle andere samenlevingsvormen wordt geplaatst, zonder rekening te houden met het aan- of afwezig zijn van een verplichting tot wederzijdse trouw en tot het verwekken en opvoeden van kinderen. In sommige politieke gemeenschappen komt tegenwoordig een tendens naar voren om het huwelijk te discrimineren door aan de "de facto verbintenissen" een institutionele status toe te kennen die gelijkwaardig is aan die van het huwelijk en het gezin of zelfs eraan gelijk is gesteld. Het is een ernstig teken van verval van het morele, sociale geweten, van een "zwakke gedachte" tegenover het algemeen welzijn, wanneer het niet een ware en ideologische verplichting betreft, uitgeoefend door de invloed van pressiegroepen.

Men moet altijd principieel het onderscheid in gedachte houden tussen het algemene belang en het persoonlijke belang. In het eerst geval hebben de samenleving en de overheden de plicht het te beschermen en te stimuleren. In het tweede geval moet de staat zich beperken tot het garanderen van de vrijheid. Het algemene belang ressorteert onder het staatsrecht. In tegenstelling tot alles wat valt onder het persoonlijke belang dat voorbehouden moet blijven tot het persoonlijke terrein. Het huwelijk en gezin behoren tot het algemeen belang vanwege het feit dat zij de fundamentele kern van de samenleving en de staat vertegenwoordigen. Daarom moeten zij worden erkend en beschermd. Twee of meerdere personen kunnen besluiten samen te gaan wonen met of zonder een seksuele relatie, maar dit samenleven of samenwonen dient geen algemeen belang. De overheden moet voorkomen dat zij zich bemoeien met zo'n keus, die tot de privé sfeer behoort. De "de facto verbintenissen" zijn het gevolg van privé gedrag en moeten voorbehouden blijven tot de privé sfeer. Hun openbare erkenning of gelijkstelling aan het huwelijk wat als gevolg zou hebben het verheffen van het persoonlijke belang tot het algemene belang, zou schadelijk zijn voor het gezin gebaseerd op het huwelijk. Door het huwelijk sluiten man en vrouw een verbond voor het hele leven, verordonneerd door de natuur zelf, tot welzijn van het echtpaar, om kinderen ter wereld te brengen en op te voeden. In tegenstelling tot de "de facto verbintenissen" gaat men in het huwelijk openbaar en formeel verplichtingen en essentiële verantwoordelijkheden aan voor de samenleving die voor het gerecht opeisbaar zijn.

De opwaardering van de "de facto verbintenissen" heeft ook een subjectief element. Wij zijn voor echte personen met hun eigen levensvisie, met hun eigen intenties, in één woord met hun "historie". Wij moeten de existentiële werkelijkheid van de individuele vrije keuze en de persoonlijke waardigheid beschouwen, die zich misschien kunnen vergissen. Maar in het geval van de "de facto verbintenissen" heeft de eis tot erkenning niet alleen effect op het individuele terrein van de vrijheid. Het is dus noodzakelijk dit probleem te benaderen vanuit het oogpunt van de sociale ethiek: het individu is een persoon en dus een sociaal wezen; het menselijk wezen is niet minder sociaal dan rationeel I, 9-10 (Bk 1253a) [[3130]].

Personen kunnen elkaar ontmoeten in de dialoog en zich beroepen op gedeelde waarden en op de gezamenlijke eisen wat het algemeen welzijn betreft. Op dit terrein kan het universele referentiepunt, het criterium, niets anders zijn dan die van de werkelijkheid inzake het menselijk goed, een objectieve waarachtigheid, hoogstaand en gelijk voor iedereen. Deze waarachtigheid bereiken en haar behouden is de voorwaarde voor vrijheid en voor persoonlijke volwassenheid; het ware doel van het hele leven in een ordelijke en vruchtbare maatschappij. De exclusieve aandacht voor het onderwerp, voor het individu, voor zijn intenties en keuzes, zonder de geringste verwijzing naar hun sociale en objectieve elementen, gericht op het algemeen welzijn, is het resultaat van een willekeurig en onacceptabel individualisme, blind voor de objectieve waarden, strijdig met de waardigheid van de persoon en schadelijk voor de sociale orde. "Men moet een overweging stimuleren, die niet alleen de gelovigen helpt, maar iedereen die bereid is de waarde van het huwelijk en het gezin te ontdekken. In de Catechismus van de Katholieke Kerk staat: Het gezin is "de oorspronkelijke cel van het sociale leven". Het is de natuurlijke gemeenschap, waar man en vrouw zijn geroepen tot overgave aan elkaar in liefde en in de gave van het leven. De autoriteit, de stabiliteit en de relaties in de schoot van de familie vormen de fundamenten van vrijheid, zekerheid en van broederschap binnen de samenleving" Catechismus van de Katholieke Kerk [[1|2207]]. Door aan de morele wet, die gegrift is in de harten van de mensen gehoor te geven, kan het verstand ertoe komen het gezin te herontdekken. In een samenleving gebaseerd op en bezield door de liefde Familiaris Consortio [[267|18]], put het gezin zijn kracht uit het definitieve liefdesverbond, waarin een man en vrouw zich aan elkaar geven en worden aldus samen medewerkers van God door het schenken van het leven" Gezin en huwelijk belangrijk bij voorbereiding op het Grote Jubileum [[3131]].

Het Tweede Vaticaanse Concilie [d:4] signaleert dat de vrije liefde (amore sic dicto libero) Gaudium et Spes [[575|47]] een onaangename en schadelijke factor is voor het huwelijk. Er ontbreekt immers het constructieve element van de echtelijke liefde, gebaseerd op de persoonlijke en onherroepelijke instemming, waarmee de echtgenoten zich aan elkaar geven en ontvangen. Zij stichten zo een juridische verbond en scheppen een eenheid bekrachtigd door een openbaar en juridisch element. Dat het Concilie vrije liefde plaatst tegenover waarachtige echtelijke liefde was en is altijd de oorsprong die ten grondslag ligt aan de "de facto verbintenissen". Voortvloeiend uit de snelheid waarmee tegenwoordig de sociaal culturele veranderingen zich voordoen verschijnt eveneens het actuele onderwerp om aan deze feitelijke verbintenissen een publiekelijk status toe te kennen.

Zoals alle andere menselijke problemen moeten ook die van de "de facto verbintenissen" benaderd worden vanuit rationeel oogpunt en nauwkeuriger gezegd, vanuit het "gezonde verstand" "men zoiets als een geestelijk erfgoed van de mensheid kan zien; net alsof we ons voor een impliciete wijsbegeerte bevinden, op grond waarvan iedereen zich ervan bewust is, deze beginselen, zij het in onduidelijke, niet doordachte vorm, te bezitten. Deze kennis zou, juist omdat zij op enigerlei wijze door allen gedeeld wordt, een soort referentiepunt van de verschillende wijsgerige scholen moeten zijn. Wanneer de rede in staat is, de eerste en algemene beginselen van het zijn te vatten en te formuleren en daarop op juiste wijze consequente, logische en ethische, conclusies te ontwikkelen, dan mag zij een 'rechte rede' of, zoals de antieke denkers haar noemden, orthos logos, recta ratio heten." [[10|4]]. Met deze term uit de klassieke ethiek wil men aangeven dat de interpretatie van de werkelijkheid en het beoordelen van de drijfveer objectief moeten zijn, vrij van conditionering zoals buitensporige emotionaliteit, zwakheid tegenover pijnlijke situaties die een oppervlakkig begrip oproepen of zelfs nog de eventuele ideologische vooroordelen, de sociale en culturele druk, invloed van pressiegroepen of van politieke partijen. Het is waar dat de christen een visie heeft over het huwelijk en het gezin, waarvan de antropologische en theologische oorsprong harmonieus zijn wortels heeft in de werkelijkheid die voortkomt uit Godswoord, Traditie en van het Leergezag van de Kerk Nostra Aetate [[610|(10)]]. Echter het licht van het geloof leert dat het sacrament van het huwelijk niet iets uitgesteld is en er voor de uiterlijke vorm is, maar het is juist de natuurlijke werkelijkheid van de echtelijke liefde aanvaard door Christus als een teken en heilsmiddel in de orde van het Nieuwe Verbond. Het probleem van de "de facto verbintenissen" kan en moet dientengevolge benaderd worden vanuit het gezonde verstand. Het is niet zo zeer een kwestie van christelijk geloof als wel van rationaliteit. De tendens om op dit punt de confessionele "katholieke gedachte" tegenover de "leken gedachte" te plaatsen is een vergissing. "De verhouding van geloof en wijsbegeerte stoot in de verkondiging van de gekruisigde en opgestane Christus op de klip waarop ze schipbreuk kan lijden. Maar achter de klip kan ze uitmonden in de oneindige zee van de waarheid. Hier blijkt duidelijk de grens tussen verstand en geloof, maar ook wordt er de ruimte zichtbaar waar beide elkaar kunnen ontmoeten." [[10|23]] "Het Evangelie van het leven is niet alleen voor gelovigen: het is voor iedereen. De kwestie van het leven en van zijn verdediging en bevordering is niet voorbehouden aan Christenen alleen." [[2|101]]

Sommige radicale culturele invloeden (zoals de ideologie van het geslacht, waarvan hierboven sprake is geweest) leiden tot beschadiging van het instituut van het gezin. "Maar wat nog verontrustender is, is de directe aanval die nu geopend is tegen het instituut van het gezin zowel op het culturele, politieke en wetgevende vlak als op het bestuurlijke terrein. Er bestaat een duidelijke tendens om het gezin gelijk te stellen aan zeer verschillende vormen van samenleven zonder rekening te houden met de diverse fundamentele overwegingen op het gebied van ethiek en antropologie." Tot het Forum van Katholieke Gezinsorganisaties in Italië [[3132|(1)]] Het is daarom noodzakelijk de juiste identiteit te definiëren voor het gezin. Deze identiteit houdt de stabiliteit van de echtelijke relatie in tussen man en vrouw wat als een waarde en vereiste wordt beschouwd. Deze stabiliteit komt tot uitdrukking en wordt bevestigd door het vooruitzicht om kinderen ter wereld te brengen en op te voeden wat de gehele samenleving ten goede komt. De stabiliteit van het huwelijk en gezin is niet uitsluitend gebaseerd op de goede wil van de betrokken personen, maar berust op het institutionele karakter van de publiekelijke erkenning door de Staat van de keus van gehuwd leven. De erkenning, het verdedigen en het stimuleren van deze stabiliteit beantwoordt aan het algemeen belang en in het bijzonder van de zwakkeren, dwz. de kinderen.

Een ander risico dat wij tegenkomen bij het bestuderen van de sociale implicaties van dit probleem is de trivialiteit. Sommigen zijn van mening dat wij ons niet buiten alle proportie moeten bezig houden met de erkenning en gelijkstelling van de "de facto verbintenissen", aangezien hun aantal relatief beperkt is. Integendeel, in dit geval zou men moeten concluderen dat zulk een overweging inzake de kwantiteit uitmondt in het in twijfel trekken van de ernst van de draagwijdte van het probleem dat de "de facto verbintenissen" oproepen. En dat te meer daar men nauwelijks voldoende aandacht schenkt aan het serieuze (huidige en toekomstige) probleem om het huwelijk en gezin te beschermen door passende gezinspolitiek, dat een werkelijke weerslag heeft op het sociale leven. De ongenuanceerde overdrijving van het zelfbeschikkingsrecht van het individu zonder een enkele referentie naar sociale waarden, geeft gehoor aan een totaal individueel en geprivatiseerd opvatting van het huwelijke en het gezin, blind voor hun sociale, objectieve dimensie. Welnu men moet niet vergeten dat de voortplanting het "erfelijke" principe is van de samenleving en dat de opvoeding van de kinderen de aangewezen plaats is voor het doorgeven en de vorming van de sociale structuur, de essentiële kern van de structurele aspect.

Door in te stemmen met de publieke erkenning van de "de facto verbintenissen" schept men een onevenwichtig juridisch kader: terwijl de maatschappij verplichtingen accepteert jegens personen die samenleven die op hun beurt niet de verplichtingen eigen aan het huwelijk op zich nemen. De gelijkstelling versterkt nog deze situatie, omdat zij de facto verbintenis bevoorrecht boven het huwelijk door de eerste vrij te stellen van bepaalde essentiële plichten tegenover de maatschappij. Men accepteert zo een paradoxale splitsing die schade berokkent aan het instituut van het gezin. Wat betreft de recente wetsvoorstellen die voorzien in gelijkstelling van de "de facto verbintenissen", zelfs homoseksuele, aan het gezin (vergeet niet dat hun erkenning de eerste stap is naar gelijkstelling) is het noodzakelijk parlementariërs eraan te herinneren dat zij de plicht hebben er tegen te zijn, omdat "de wetgevers en in het bijzonder de katholieke parlementariërs, niet voor dit type wetgeving zouden mogen stemmen die tegen het algemeen welzijn en de waarachtigheid van de mensheid ingaat, dat zou werkelijk onjuist zijn." Declaratie naar aanleiding van de Resolutie van het Europese parlement van 16 maart 200, waarbij de facto verbindingen, waaronder die van een gelijk geslacht, gelijkgesteld wordt aan een gezin [[3133]] Vanwege het feit dat zij alle kenmerken van ongelijkwaardigheid aan de natuurlijke wet aanbieden, zijn deze wetsvoorstellen niet verenigbaar met de waardigheid van de wet. Zoals St. Augustus zei: "Non videtur esse lex, quae iusta non fuerit." I, 5, 11 [[836]] Men moet een ultiem fundament toekennen aan de juridische orde. “Social life and its juridical apparatus require an ultimate foundation. If there is no other law than civil law, then we must admit that some value, including those for which men have fought and considered crucial steps in the slow march toward freedom, can be cancelled by a simple majority vote. Those who criticize moral law must close their eyes before this possibility, and when they promote laws—that go against the common good in its fundamental requirements—they must take all the consequences of their actions into consideration because they can drive the society in a dangerous direction” [[3134]] Het is niet aan de orde dat de maatschappij aan de echtgenoten een welomschreven "gedragsmodel" oplegt, maar zoals in de wet wordt erkend, de onvervangbare bijdrage aan het algemeen welzijn ondersteund door het gezin gebaseerd op het huwelijk. Als het gezin zich in een crisis bevindt, wankelt de maatschappij.

Het gezin heeft er recht op beschermd en ondersteund te worden door de samenleving, zoals talrijke Constituties in de gehele wereld het reeds erkennen. In Europe, for instance, in.. In Europe, for instance, in the Constitution of Germany: “Marriage and the family have special protection in the State system” (Art. 6); Spain: “The public authorities assure the social, economic and juridical protection of the family” (Art. 39); Ireland: “The State recognizes the family as the primary and fundamental natural group of society and as a moral institution endowed with inalienable and permanent rights that are prior and superior to all positive law. For this reason, the State is committed to protect the constitution and the authority of the family as the necessary foundation of the society and as indispensable for the well-being of the Nation and the State” (Art. 41); Italy: “The Republic recognizes the rights of the family as a natural society based on marriage” (Art. 29); Poland: “Marriage, i.e., the union of a man and a woman, as well as the family, fatherhood and motherhood, must find protection and care in the Republic of Poland” (Art. 18); Portugal: “The family, as the fundamental element of society, is entitled to the protection of society and the State and the attainment of all the conditions that will permit the personal realization of its members” (Art. 67).Also in Constitutions around the world: Argentina: “…the law will decree…the integral protection of the family” (Art. 14); Brazil: “The family, the basis of society, is the object of special protection by the State” (Art. 226); Chile: “The family is the fundamental nucleus of society…It is the State’s duty…to give protection to the people and to the family…” (Art. 1); People’s Republic of China: “The State protects marriage, the family, motherhood and children” (Art. 49); Colombia: “The State recognizes, with no discrimination, the primacy of the inalienable rights of the person and protects the family as the basic institution of society” (Art. 5); South Korea: “Marriage and family life are founded on the basis of individual dignity and equality between the sexes; the State will use all the means at its disposal to attain this end” (Art. 36); The Philippines: “The State recognizes the Filipino family as the foundation of the Nation. In accord with this, it must promote intensely solidarity, its active promotion, and its complete development. Marriage is an inviolable social institution; it is the foundation of the family and must be protected by the State” (Art. 15); Mexico: “…The Law…will protect the organization and the development of the family” (Art. 4); Peru: “The community and the State…also protect the family and promote marriage. They recognize them as the natural and fundamental institutions of society” (Art. 4); Rwanda: “The family, as the natural basis of the Rwandan people, will be protected by the State” (Art. 24).> Het betreft wettelijk erkennen dat de functie, vervuld door het gezin gebaseerd op het huwelijk, essentieel is voor de maatschappij. Vanuit de samenleving is dit oorspronkelijke recht niet alleen verbonden met een morele, maar ook een civiele plicht. Dit recht dat toekomt aan het gezin gebaseerd op het huwelijk om beschermd en ondersteund te worden door de maatschappij en de Staat moet wettelijk worden vastgelegd. Dit is een kwestie die het algemeen welzijn raakt. Zich beroepend op een helder argument, verwerpt St. Thomas van Aquino de idee dat de morele en de civiele wet tegenover elkaar kunnen staan: zij zijn verschillend, maar niet tegengesteld aan elkaar; zij onderscheiden zich van elkaar, maar zij staan niet los van elkaar; tussen hen heerst geen eenduidigheid noch tegenspraak "“Every law made by men has reason to be law in that it is derived from natural law. If, on the other hand, something is opposed to natural law, then it is not law but corruption of the law”. [[t:Ia-IIae q. 95 a. 2]]. En zoals Johannes Paulus II zei, "het is dus belangrijk dat degenen die geroepen zijn het lot van de naties te leiden, het instituut van het huwelijk erkennen en versterken; het huwelijk heeft inderdaad een specifieke juridische status, dat rechten en plichten erkent jegens de echtgenoten onderling en jegens de kinderen en dat zij de essentiële rol van gezinnen in de samenleving voortdurend garanderen. Het gezin stimuleert de socialisering van de jongeren en draagt bij aan het beteugelen van het fenomeen geweld zowel door het overbrengen van waarden als door het laten ervaren van broederschap en solidariteit die zij elke dag verwezenlijkt. In de studie naar legitieme oplossingen voor de moderne maatschappij, kan zij niet geplaatst worden op hetzelfde plan als eenvoudige verbonden of verbintenissen en deze kunnen niet profiteren van de bijzondere rechten die exclusief verbonden zijn aan de bescherming van de echtvereniging en aan het gezin gebaseerd op het huwelijk als gezinsleven en aan stabiele liefde, vrucht van totale overgave en echtelijke trouw, die openstaat voor het leven." Tot een groep Europese politici en regeringsleiders [[3135|(3)]]

De politiek verantwoordelijken moeten zich bewust zijn van de ernst van het probleem. Tegenwoordig komt het niet zelden voor in de westerse wereld dat politieke daden pragmatische aspecten en hetgeen men "politiek evenwicht" noemt inzake concrete kwesties bevoorrechten om een debat over principes te vermijden waardoor de moeizame en precaire eenheid tussen de partijen, allianties of coalities het risico zou lopen te worden aangetast. Maar zou dit evenwicht niet juist moeten berusten op duidelijke principes, respect voor essentiële waarden en op heldere fundamentele hypotheses? "Als er geen enkele ultieme waarheid bestaat, die politieke daden leidt en richting geeft, kunnen ideeën en overtuigingen gemakkelijk gemanipuleerd worden ten gunste van macht. Een democratie zonder waarden kan gemakkelijk worden veranderd in een openlijk of verborgen totalitarisme zoals de geschiedenis ons leert." Centesimus Annus [[3|46]] De wetgevende functie correspondeert met politieke verantwoordelijkheid; het is dus aan de verantwoordelijken om ervoor te waken (niet alleen met betrekking tot de principes, maar ook inzake de toepassingen) een totale breuk te voorkomen tussen de morele en de civiele wetgeving met ernstige gevolgen nu en in de toekomst die eruit voortvloeien en om de educatieve en culturele waarde van juridische systeem. De meest efficiënte manier om het publieke belang te verdedigen bestaat niet uit demagogische concessies aan pressiegroepen die de "de facto verbintenissen" willen stimuleren, maar uit het energiek en systematisch stimuleren van de gezinspolitiek in zijn geheel. Deze politici moeten van het gezin gebaseerd op het huwelijk de ziel en de motor maken van de sociale politiek en het totale spectrum bewaken van de familiale rechten "Het gezin is de.. "Het gezin is de centrale kern van de burgermaatschappij. Het heeft zeker een belangrijke economische rol, die niet over het hoofd gezien kan worden, omdat het het grootste menselijke kapitaal vormt, maar zijn missie omvat vele andere taken. Het is bovenal een natuurlijke levensgemeenschap, een gemeenschap die gebaseerd is op het huwelijk en daarom een samenhang heeft die die van elke andere sociale gemeenschap overtreft". Slotverklaring van de derde bijeenkomst van politici en wetgevers van Amerika, Buenos Aires, 3-5 augustus 1999.. De Heilige Stoel heeft zich over deze zaak gebogen in haar Handvest van de Rechten van het gezin [281] Handvest van de Rechten van het gezin [[281|0]], waarin zij verder gaat dan een opvatting van staatsbemoeienissen die beperkt zijn tot welzijnszorg.

Het huwelijk is gebaseerd op wel omschreven antropologische grondbeginselen, welke het huwelijk onderscheiden van andere vormen van verbintenissen, die - behalve op het terrein van de concrete daad, van het "feitelijke" - verankerd zijn in het persoonlijke wezen van de vrouw en de man. Onder deze vooronderstellingen vallen: gelijkheid van man en vrouw, want beiden "zijn gelijkwaardige personen" Gratissimam sane [[565|8]] "(alhoewel op verschillende wijzen): het complementaire karakter van de twee geslachten vgl: Catechismus van de Katholieke Kerk [[[1|2333]]] vgl: Gratissimam sane [[[565|8]]] die een natuurlijke liefde opwekt en kinderen voortbrengt; juist de mogelijkheid om elkaar lief te hebben, omdat men seksueel verschillend en complementair is opdat "deze genegenheid op zijn bijzondere wijze tot uitdrukking komt en in vervulling gaat door de huwelijksdaad" Gaudium et Spes [[575|49]]; de mogelijkheid - die de vrijheid heeft - een stabiele en definitieve relatie op te bouwen, d.w.z. te danken is aan gerechtigheid vgl: Catechismus van de Katholieke Kerk [[[1|2332]]] vgl: Tot het Tribunaal van de Romeinse Rota [[[2005]]]; en tenslotte de sociale aspect van het huwelijks- en gezinsleven, de vroegste omgeving waar de opvoeding geschiedt en dat het venster is op de maatschappij door middel van familierelaties (die bijdraagt aan de vorming van de identiteit van het individu) Gratissimam sane [[565|7-8]]

Wanneer men erkent dat er een specifieke liefde bestaat tussen man en vrouw, is het duidelijk dat deze liefde aanleiding geeft tot (door haar eigen aard) een bepaalde intimiteit en exclusiviteit, tot het ter wereld brengen van kinderen en het aangaan van een gezamenlijk levensplan. Als men dat wil en zodanig dat men aan de ander de mogelijkheid geeft dat te verlangen, dan kan men werkelijk spreken van een wederzijdse overgave en aanvaarding tussen man en vrouw, die de huwelijksgemeenschap schept. In de huwelijksgemeenschap bestaat deze wederzijdse overgave en aanvaarding tussen twee personen. "L'amor coniugalis" (echtelijke liefde) is dus vooral niet alleen een gevoel; in tegendeel, hij is in wezen een verplichting jegens de ander; een verbintenis aangegaan door een duidelijke daad van wilsbeschikking. Dat kwalificeert deze amor als coniugalis. Als eenmaal de verbintenis is aangegaan en met instemming is geaccepteerd, wordt het echtelijke liefde en verliest nooit dit predikaat" Tot het Tribunaal van de Romeinse Rota [[2005|(3)]]. Daaraan heeft de christelijke historische traditie van het Westen de naam huwelijk gegeven.

Het betreft dus beslist een gezamenlijk stabiel plan, dat voortvloeit uit de vrije en totale overgave van echtelijke vruchtbare liefde, als iets dat te danken is aan gerechtigheid. Het rechtvaardige aspect is inherent aan de huwelijkse staat betreffende een van oorsprong sociaal instituut (en afkomstig uit de maatschappij). "Zij zijn vrij hun huwelijk te voltrekken, nadat zij elkaar gelijkelijk in vrijheid hebben gekozen; maar op het moment dat zij deze stap zetten, brengen zij een persoonlijke status tot stand waarin de liefde een verplichting wordt en die ook juridische consequenties heeft." Tot het Tribunaal van de Romeinse Rota [[2005|(4)]] Er kunnen ook andere manieren bestaan om seksualiteit te beleven - zelfs tegennatuurlijke neigingen - andere vormen van samenleven, andere soorten van verbintenissen - wel of niet gebaseerd op de verschillende sekse - andere wijze van kinderen verwekken. Maar het gezin gebaseerd op het huwelijk onderscheidt zich door het feit dat zij het enige instituut is dat van meet af aan alle bovengenoemde elementen tegelijkertijd omvat.

Het is raadzaam het fundamentele en onvervangbare karakter van bepaalde antropologische principes inzake de man-vrouw relaties te benadrukken, niet alleen vanwege het samenleven, maar ook en vooral vanwege het verdedigen van de waardigheid van alle personen. De kern en het essentiële element van deze principes is de echtelijke liefde tussen twee personen die aan elkaar gelijk zijn in hun waardigheid, maar verschillend en complementair in hun seksualiteit. Het is het wezen van het huwelijk als natuurlijke en menselijke werkelijkheid dat hier op het spel staat, en het welzijn van de gehele samenleving die ter discussie staat. "Zoals wij allen weten stelt men tegenwoordig niet alleen de hoedanigheden en de doelgerichtheden van het huwelijk ter discussie, maar de waarde en noodzakelijkheid zelf van het instituut. Buitensporige generalisaties buiten beschouwing latend, is het onmogelijk in dit opzicht het groeiend aantal eenvoudige de "de facto verbintenissen" te ontkennen vgl: Familiaris Consortio [[[267|81]]], en de voortdurende campagnes die beogen dat men de echtelijke waardigheid toekent aan de "de facto verbintenissen" zelfs tussen personen van hetzelfde geslacht." Tot het Tribunaal van de Romeinse Rota [[2005|(2)]]
Het betreft een basisprincipe: om een authentieke en vrije echtelijke liefde te worden, moet de liefde worden omgevormd tot een liefde dankzij rechtvaardigheid door uit vrije keus in te stemmen met het huwelijk. "In het licht van deze principes - concludeert de Paus - kan men het wezenlijke verschil vaststellen en begrijpen dat bestaat tussen een pure de facto verbintenis - zelfs als zij gebouwd is op liefde - en het huwelijk, waar de liefde zich niet alleen vertaalt in een morele maar ook in een strikt juridische verplichting. De veronderstelde wederzijdse band ontwikkelt van zijn kant doeltreffendheid en kracht tegenover de liefde waaruit hij ontstaan is; hij bevordert het voortbestaan van het huwelijk wat de echtgenoten, de kinderen en de samenleving zelf ten goede komt." Tot het Tribunaal van de Romeinse Rota [[2005|(5)]]


Inderdaad, het huwelijk - het fundament van het gezin - is niet alleen een "wijze om seksualiteit als paar te beleven": als dat het alleen maar was, zou het slechts een levensvorm meer zijn onder de vele andere mogelijkheden. Evenmin is het niet enkel de uitdrukkingsvorm van een gevoelsmatige liefde tussen twee personen; dit kenmerk wordt toegeschreven aan de liefde in het algemeen in het kader van een vriendschap. Het huwelijk is meer dan dat: het is een verbond tussen een man en een vrouw in de hoedanigheid van de totaliteit van hun mannelijke en vrouwelijke wezen. Als dit verbond slechts tot stand komt door een daad uit vrije wil van de contractanten, wordt zijn specifieke inhoud bepaald door de structuur van het menselijk wezen, man en vrouw, namelijk de wederzijdse overgave en het doorgeven van het leven. Aan deze schenking van zichzelf in het totale complementaire aspect van man en vrouw met de wens zich in rechtvaardigheid aan elkaar te wijden, geeft men de naam huwelijkse staat en de contractanten zijn de echtgenoten: "Deze echtvereniging is geworteld in de natuurlijke complementariteit die tussen man en vrouw bestaat en die in stand blijft dankzij de persoonlijke wens van de echtgenoten hun totale levensplan te delen, dat zij hebben en dat zij zijn: daarom is zulk een vereniging de vrucht en het teken van een diep menselijke noodzaak." Familiaris Consortio [[267|19]].

De waarachtigheid inzake de echtelijke liefde maakt de ernstige sociale gevolgen begrijpelijker die uit het institutionaliseren van homoseksuele verhoudingen zou voortvloeien: "Het is duidelijk dat de eis een echtelijke status toe te kennen aan een verbintenis tussen twee personen van hetzelfde geslacht ongepast is. Het belangrijkste tegenargument is de objectieve onmogelijkheid om dit huwelijk vruchtbaar te maken zodat het leven doorgegeven kan worden volgens het plan door God gegrift in de structuur zelf van het menselijk wezen. Een ander bezwaar is het ontbreken van de voorwaarden verbonden aan de interpersoonlijke complementariteit van man en vrouw die gewenst is door de Schepper, zowel op het fysiekbiologische als op het psychologische terrein." Tot het Tribunaal van de Romeinse Rota [[2005|(5)]] Het huwelijk kan niet worden gereduceerd tot het peil van een homoseksuele relatie; dit is in tegenspraak met het gezonde verstand. De morele en juridische gevolgen van de eis om het samenleven van homoseksuele stellen te beschouwen als de "de facto verbintenissen" zouden buitengewoon ernstig zijn. vgl: Catechismus van de Katholieke Kerk [[[1|2357-2359]]] "De "de facto verbintenissen" tussen homoseksuelen bevatten anderzijds een jammerlijke vervorming van datgene wat een vereniging in liefde en in leven tussen man en vrouw zou moeten zijn, in een wederzijdse overgave openstaand voor het leven." vgl: Over o.a. het huwelijk [[[3136]]] De pretentie zulke verbintenissen gelijk te stellen aan het "legale huwelijk" zoals sommige recente initiatieven verlangen, is nog veel ernstiger. Declaratie naar aanleiding van de Resolutie van het Europese parlement van 16 maart 200, waarbij de facto verbindingen, waaronder die van een gelijk geslacht, gelijkgesteld wordt aan een gezin [[3133]] Bovendien nog voegen de initiatieven, die adoptie van kinderen door homoseksuele paren beogen te legaliseren, aan het bovenstaande een erg gevaarlijke factor toe. "De band tussen twee mannen of twee vrouwen zou geen echt gezin kunnen stichten en nog minder kan men aan zulk een verbintenis die geen gezin is, het recht tot adoptie van kinderen toekennen." Over het Jaar van het gezin [[3137|(2)]] Men heeft niet de intentie om deze personen te discrimineren, maar denkend aan de sociale verhevenheid van de waarachtigheid van echtelijke liefde, vloeit hieruit voort, dat erkenning of erger nog gelijkstelling van homoseksuele verhoudingen aan het huwelijk een ernstige vergissing zou zijn. Het negeren zou daarentegen ernstige schade berokkenen aan het algemeen welzijn van de samenleving, die wil dat de wetten de echtverbintenis als basis voor het gezin erkennen, begunstigen en beschermen.

Het huwelijk en het gezin vertegenwoordigen een sociaal welzijn van de eerste orde: "Het gezin vertolkt altijd een nieuw aspect van het welzijn voor de mensheid en daarom schept zij een nieuwe verantwoordelijkheid. Het betreft de verantwoordelijkheid voor het algemeen welzijn in het bijzonder inzake het welzijn van de mens, het welzijn van elk lid van het gezin. Het is beslist een "moeilijk" welzijn ("bonum arduum"), maar het is ook een wonderbaarlijk welzijn." Gratissimam sane [[565|11]] Het is inderdaad waar dat niet alle echtparen en gezinnen het mogelijke persoonlijke en sociale welzijn ontwikkelen. Gratissimam sane [[565|14]] Maar het is dan aan de maatschappij om in te grijpen door zich de noodzakelijke middelen te verschaffen om bij te dragen aan de ontwikkeling van de waarden die hen eigen zijn. Inderdaad, "het is werkelijk nodig dat geen enkele moeite wordt gespaard opdat het gezin wordt erkend als een fundamentele en, in een bepaalde betekenis, "soevereine" gemeenschap. Deze "soevereiniteit" is onontbeerlijk voor het welzijn van de maatschappij." Gratissimam sane [[565|17]]

Aldus opgevat, betekenen het huwelijk en gezin een weldaad voor de samenleving, omdat zij een kostbaar goed beschermen voor de echtparen zelf. Inderdaad, "het gezin, een natuurlijke gemeenschap, staat boven de Staat of boven elke andere gemeenschap en heeft eigen onvervreemdbare rechten." D [[281|1]] Enerzijds impliceert de sociale dimensie van de huwelijkse staat een principieel juridische zekerheid: het feit dat men echtgenote of echtgenoot is geworden, resulteert in het zijn - en niet alleen in het handelen -, de waardigheid van dit nieuwe teken van persoonlijke identiteit moet het onderwerp zijn van een publiekelijke erkenning, en het welzijn dat het inhoudt voor de samenleving moet op zijn juiste waarde worden geschat. Handvest van de Rechten van het gezin [[281|1.6]] Het is duidelijk dat de goede orde van de samenleving erbij gebaat is, wanneer het huwelijk en gezin zich presenteren zoals zij werkelijk zijn, namelijk als een stabiele realiteit. B en I [[281|1]] Anderzijds, de volledige wederzijdse overgave van de echtgenoten,die een potentieel ouderschap in zich heeft en de verbintenis die eruit voortkomt -welke tevens exclusief en duurzaam is - tussen ouders en kinderen geeft uitdrukking aan een onvoorwaardelijke vertrouwen die een kracht en verrijking voor allen vertegenwoordigt. C en G [[281|1]]

De waardigheid van de mens eist dat zij geboren wordt uit ouders die in de echt verbonden zijn; uit de intieme, totale, wederzijdse en duurzame vereniging - opeisbaar voor de rechtbank - voortvloeiend uit de huwelijkse staat. Het is derhalve een weldaad voor kinderen. Deze afkomst is de enige die werkelijk in staat is de identiteit van de kinderen te waarborgen, niet alleen vanuit genetisch en biologisch oogpunt, maar ook vanuit het biografische en historische perspectief gezien. Gratissimam sane [[565|9-11]] Bovendien vormt het huwelijk de menselijke en geciviliseerde omgeving die het meest geschikt is om kinderen in te ontvangen: die zich het beste leent voor de affectieve zekerheid, die het beste de eenheid garandeert en de continuïteit van het sociale en opvoedkundige proces. "De band tussen de moeder en het ontvangen kind en de onvervangbare functie van de vader verlangen dat een kind wordt ontvangen in een gezin dat hem zoveel mogelijk de aanwezigheid van de beide ouders garandeert. De speciale bijdrage die zij het gezin bieden en daarmee de samenleving, is de meeste hoogachting verschuldigd." Over de H. Familie [[3138|(2)]]. Tot slot, de ononderbroken continuïteit tussen de huwelijkse staat, het ouderschap en bloedverwantschap (afstammingsverwantschap, broeder- en zusterschap, enz.) voorkomt voor de samenleving talrijke en ernstige problemen die zich voordoen als de keten van deze diverse elementen wordt verbroken en wanneer ieder onafhankelijk van elkaar handelt. vgl: Familiaris Consortio [[[267|21]]] vgl: Gratissimam sane [[[565|13-15]]]

Ook voor de andere familieleden betekent de echtverbintenis als een sociale werkelijkheid een weldaad. Want in gezinnen gebaseerd op een huwelijksband worden niet alleen de nieuwe generaties ontvangen en leren er deel te nemen aan de gezamenlijke taken, maar hebben de voorgaande generaties (grootouders) gelegenheid bij te dragen aan de algemene verrijking: overdragen van hun ervaringen, nogmaals het waardevolle van hun diensten ervaren, hun volledige persoonlijke waardigheid bevestigen omdat zij gewaardeerd en bemind worden om henzelf, in het bijzonder in de zo dikwijls vruchtbare dialoog tussen de generaties. Inderdaad, "de familie is de plaats waar meerdere generaties samenkomen en elkaar helpen te groeien in menselijke wijsheid en de rechten van de individuen in evenwicht te brengen met de andere eisen van het sociale leven." F [[281|1]] vgl: Familiaris Consortio [[[267|21]]] Tegelijkertijd kunnen de ouderen de toekomst met vertrouwen en zekerheid tegemoet zien, omdat zij zich omringd en verzorgd weten door diegenen die zij gedurende lange jaren verzorgd hebben. Bovendien weet men dat als een familie haar rol echt vervult, de ouderen waardevolle aandacht krijgen die onvervangbaar is - tenminste in sommige omstandigheden - door zorg van instituten buiten hun vertrouwde omgeving zelfs als die uitstekend is en voorzien van de meest geavanceerde technische apparatuur. Evangelium Vitae [[2|91.94]]

Men kan ook de voordelen voor de gehele samenleving in aanmerking nemen, die voortkomen uit de huwelijkse staat, fundament van het huwelijk en oorsprong van het gezin. Bijvoorbeeld, het principe van de identificatie van de burger; het principe van het unitaire karakter van verwantschap - fundament van de menselijke verhoudingen in de maatschappij - en van haar stabiliteit; het principe van de overdracht van de culturele goederen en waarden; het principe van vervanging: het verdwijnen van het gezin zou de Staat inderdaad dwingen het te vervangen in de natuurlijke taken; het economische principe inclusief de wettige procedures: want in geval van een gebroken gezin, moet de Staat veelvuldig ingrijpen om de problemen direct op te lossen welke anders in de privé sfeer zouden blijven en daar opgelost zouden worden wat veel vergt op zowel psychologisch als op economisch gebied. Het is bovendien nodig eraan te herinneren dat "het gezin meer is dan alleen een simpele juridische, sociologische of economische eenheid; het vormt een gemeenschap van liefde en solidariteit dat op unieke wijze geschikt is om de culturele, ethische, sociale, spirituele en religieuze waarden te onderwijzen en door te geven die essentieel zijn voor de ontwikkeling en het welzijn van de eigen gezinsleden en voor de samenleving." E [[281|1]] Tenslotte verre van bij te dragen aan de toenemende individuele vrijheid maakt het uiteenvallen van het gezin de individuen kwetsbaarder en weerlozer ten op zichten van de staatsmacht, die van zijn kant een steeds complexere en kostbare jurisdictie nodig heeft.

Kortom het menselijke, sociale en materiele bevorderen van het gezin gebaseerd op het huwelijk en de juridische bescherming van de componenten waaruit het in zijn unitaire karakter is samengesteld is niet alleen een weldaad voor elke individueel gezinslid, maar ook voor de structuur en in het algemeen voor het goed functioneren van de interpersoonlijke verhoudingen, het machtsevenwicht, het garanderen van de vrijheid, de opvoedkundige belangen, de identiteit van de burgers en de verdeling van de functies over de diverse sociale instituten: "De rol van het gezin is bepalend en onvervangbaar om de levenscultuur op te bouwen." Evangelium Vitae [[2|92]]. Men moet niet vergeten dat als er een crisis in het gezin is geweest, in sommige omstandigheden en voor bepaalde aspecten, het een van de oorzaken is van een toenemend ingrijpen van de Staat op terreinen eigen aan de staat en het is ook zeker waar dat in menige andere gevallen en met andere aspecten, de initiatieven van de wetgevers problemen en vaak zelfs een breuk in talrijke huwelijken en families hebben bevorderd of geprovoceerd. "De ervaring in verschillende culturen door de hele geschiedenis heen heeft aangetoond dat voor de samenleving noodzakelijk is om het instituut van het huwelijk te erkennen en te verdedigen (...) De samenleving en in het bijzonder de Staat en de internationale organisaties moeten het gezin beschermen door politieke, economische, sociale en juridische maatregelen, die als doel hebben de eenheid en stabiliteit van het gezin te versterken opdat zij haar specifieke taak kan uitvoeren." H-I [[281|1]] Het is tegenwoordig meer dan ooit nodig - voor het gezin en de gehele samenleving - dat zeer veel aandacht wordt besteed aan de huwelijks- en gezinsproblemen die men tegenwoordig het hoofd moet bieden met alle respect voor hun vrijheid. Daarom is een wetgeving nodig die de essentiële elementen beschermt zonder hun vrijheid van besluitvorming te beperken, vooral wat het werken van vrouwen betreft, want het is onverenigbaar met de huwelijkse staat en het moederschap, vgl: Familiaris Consortio [[[267|23-24]]] de "succescultuur" die verhindert dat in het actieve leven hun professionele verplichtingen te verenigen zijn met hun gezinsleven, vgl: Familiaris Consortio [[[267|25]]] het besluit kinderen te krijgen dat de echtgenoten volgens hun geweten moeten nemen, vgl: Familiaris Consortio [[[267|28-35]]] vgl: Handvest van de Rechten van het gezin [[[281|3]]] de permanente bescherming waar de getrouwde paren legitiem naar streven vgl: Familiaris Consortio [[[267|20]]] vgl: Handvest van de Rechten van het gezin [[[281|6]]], vrijheid van religie en de waardigheid en rechtsgelijkheid, b. en c. [[281|2]] Handvest van de Rechten van het gezin [[281|7]] de principes en de gewenste opleidingskeuzes voor de kinderen, vgl: Familiaris Consortio [[[267|36-41]]] vgl: Handvest van de Rechten van het gezin [[[281|8-12]]] fiscale behandeling en andere beschikkingen voortvloeiend uit het huwelijk (successie, huisvestiging, enz.), beschikking inzake wettelijke autonomie van het gezin, en tenslotte respect en ondersteuning van hun politieke initiatieven, speciaal die het gezinsleven raken. vgl: Familiaris Consortio [[[267|42-48]]] vgl: Handvest van de Rechten van het gezin [[[281|8-12]]] Vandaar de noodzaak een duidelijk onderscheid vast te stellen op het sociale vlak tussen de verschillende fenomenen in hun juridische aspecten en in hun bijdrage aan het algemeen welzijn en hen aldus te behandelen. "De institutionele waarde van het huwelijk moet door de overheid worden ondersteund; de situatie van ongetrouwde paren moet niet op hetzelfde niveau worden geplaatst als een naar behoren gesloten huwelijk." c [[281|1]]

De Kerk dringt met hernieuwde kracht sinds enkele jaren op het vertrouwen aan passend bij het individu, zijn vrijheid, zijn waardigheid en zijn waarden en in de hoop op de redding brengende daad van God voor de wereld, die helpt alle zwakheid te ontstijgen. Tegelijkertijd uit zij haar diepe bezorgdheid over de talrijke aantastingen van het individu en zijn waardigheid door zich te verzetten tegen bepaalde ideologische veronderstellingen eigen aan de zogenoemde "postmoderne" cultuur die de waarden voortvloeiend uit innerlijke eisen van de waarheid over het menselijke wezen vertroebelen, en die hen het moeilijk maken ernaar te leven. "Het betreft niet meer beperkte en toevallige tegenstand, maar het wereldwijd en systematisch ter discussie stellen van het morele erfgoed gebaseerd op antropologische en ethisch bepaalde denkbeelden. Vanuit die opvattingen, ziet men de meer of minder gemaskeerde invloed van de gangbare gedachte die uitmonden in het scheiden van de menselijke vrijheid van haar noodzakelijke en vormende verhouding tot de waarachtigheid." Veritatis Splendor [[83|4]]

Wanneer de vrijheid is losgemaakt van de waarachtigheid, "verdwijnt elke referentie met de algemene waarden en met een absolute waarheid voor allen: het sociale leven begeeft zich op het drijfzand van een absoluut relativisme. Dan is alles bespreekbaar en onderhandelbaar, zelfs de primaire fundamentele rechten, het recht op leven." Evangelium Vitae [[2|20]] vgl: Evangelium Vitae [[[2|19]]] Deze waarschuwing is zeker van toepassing op de werkelijkheid van het huwelijk en het gezin, unieke bron en volledige menselijke werktuig om dit oerrecht te verwezenlijken. Dit is het geval als men tolereert "de corruptie van het concept en het ervaren van de vrijheid, waar niet onder verstaan wordt het vermogen de werkelijkheid te realiseren van Gods plan met het huwelijk en het gezin, maar een autonome kracht tot zelfbevestiging, vaak tegenover anderen, om zijn egoïstische welbehagen." Familiaris Consortio [[267|6]] vgl: Gratissimam sane [[[565|13]]]

Vanwege ditzelfde principe heeft de christelijke gemeenschap het instituut van het huwelijk ingesteld, als efficiënte blijk van eenheid met Christus en zijn Kerk. Jezus Christus heeft het huwelijk verheven tot het plan van een verlossing brengende gebeurtenis in de nieuwe orde verbonden aan de economie van de Verlossing. Anders gezegd, het huwelijk is een sacrament van het Nieuwe Verbond. Sessio VII - Decretum de Sacramentis [[672]] Sessio XXIV - Doctrina de sacramento matrimonii [[734]] Het betreft een essentieel punt om de inhoud en het belang te begrijpen van het huwelijksverbond tussen twee gedoopte personen. Van zijn kant heeft het kerkelijk Leergezag goed omschreven dat "van alle sacramenten die van het huwelijk een specifieke plaats inneemt als het waarachtige sacrament dat reeds bestaat sinds de schepping en dat het huwelijksverbond is ingesteld door de Schepper vanaf het allereerste begin." Familiaris Consortio [[267|68]]

In het hart van een vaak ontchristende samenleving, die probeert afstand te nemen van de waarden van de menselijke waarheid, is het tegenwoordig noodzakelijk aan te dringen op de inhoud van dit "huwelijksverbond, waardoor man en vrouw zich voor hun leven verenigen, verordonneerd door zijn natuurlijke aard tot welzijn van de echtgenoten en van de opvoeding van de kinderen", par. 1 [[30|1055]] Catechismus van de Katholieke Kerk [[1|1601]] zoals zij door God is ingesteld "sinds het begin" vgl: Gaudium et Spes [[[575|48-49]]] in de natuurlijke orde van de Schepping. Dit vraagt om een beheerste overweging niet alleen door de trouwe gelovigen, maar ook door hen die tegenwoordig afstand genomen hebben van het belijden van het geloof, zij die geen geloof hebben of zij die andere godsdiensten aanhangen: kortom door alle mensen, man en vrouw, lid van een civiele gemeenschap en verantwoordelijk voor het algemeen welzijn. Men moet denken aan de aard van het gezin gebaseerd op het huwelijk, met het niet alleen historische en conjuncturele karakter, maar het ontologische, dat boven de veranderingen door de tijd, van plaats en cultuur staat, net zoals het juridische element dat eruit voortkomt.

In het begin van het secularisatieproces van het instituut van het huwelijk betrof het vooral en bijna uitsluitend het bruidspaar, dwz. de wijze waarop de bruiloft werd voltrokken, tenminste in de katholieke westerse landen. Ondanks alles bleef gedurende een bepaalde tijd zowel in het bewustzijn van de bevolking als in de seculiere juridische systemen de fundamentele principes van het huwelijk bestaan, principes zoals de kostbare waarde van de onontbindbaarheid van het huwelijk, en in het bijzonder de absolute onontbindbaarheid van het sacrament van het huwelijk dat tussen twee gedoopte personen gesloten en geconsumeerd is. vgl: Opnieuw bevestigen dat het gesloten en voltrokken huwelijk nooit kan worden ontbonden, zelfs niet door de macht van de Paus [[[3139]]] De wijdverbreide invoering in de diverse wetgevende systemen, die het Tweede Vaticaanse Concilie kwalificeert als "de echtscheidingsepidemie", die zich vertaalt in een progressieve achteruitgang, in het sociale bewustzijn van de waarde van deze grote menselijke strijd door de eeuwen heen. De vroegchristelijke Kerk had niet geprobeerd het Romeinse concept van het huwelijk als heilig te vereren of te verchristelijken, maar had zich tevreden gesteld aan dit instituut de betekenis toe te kennen van zijn oorspronkelijke schepping volgens de uitdrukkelijke wens van Jezus Christus. Ongetwijfeld bemerkte de vroegchristelijke Kerk reeds duidelijk dat vanaf de oorsprong door de Schepper het natuurlijke karakter van het huwelijk bedoeld was als teken van liefde van God voor zijn volk, en na de komst van de volheid der tijden, als teken van liefde van Christus voor zijn Kerk. Inderdaad de eerste keus die zij deed, geleid door het Evangelie en de uitdrukkelijke lessen van Christus, zijn Heer, het huwelijk terug te brengen naar zijn grondbeginsels, zich ervan bewust dat "God zelf de schrijver is van het huwelijk, dat zelf de waarden en verscheidene oogmerken bezit." Gaudium et Spes [[575|48]] Anderzijds was zij zich bewust van het feit dat dit natuurlijke instituut "buitengewoon belangrijk is voor de continuïteit van de mensheid, voor de persoonlijke vooruitgang en de eeuwigdurende lotsbestemming van elk gezinslid, voor de waardigheid, de stabiliteit, voor de vrede en voorspoed van het gezin en de gehele samenleving." Gaudium et Spes [[575|48]] Gewoonlijk kunnen en willen degenen die trouwen volgens de gevestigde regels (door de Kerk en de Staat al naar gelang het geval is) een echt huwelijk aangaan. De strekking van de echtverbintenis is ingeschapen in de mens en uit deze beslissing ontspruiten het juridische aspect van het echtverbond en het ontstaan van een ware huwelijksband.

De natuurlijke werkelijkheid van het huwelijk wordt in de canonieke wetten van de Kerk in beschouwing genomen. vgl: Codex Iuris Canonici [[[30]]] vgl: Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium [[[574]]] De canonieke wet beschrijft in hoofdzaak de huwelijkse staat van gedoopte personen, zowel in wording - op het moment van de echtvereniging - als in permanente staat wanneer de echtverbintenissen en gezinnen zich gevestigd hebben. De kerkelijke jurisdictie inzake het huwelijk is in deze betekenis beslissend en vertegenwoordigt een authentieke bescherming voor de waarden van het gezin. Maar de fundamentele principes van de huwelijkse staat betreffende de echtelijke liefde en haar sacramentele natuur worden niet altijd ten volle begrepen en gerespecteerd.

Ten eerste: men zegt zo vaak dat de liefde het fundament van het huwelijk is en dat het een gemeenschap van leven en liefde is, maar men dringt niet altijd genoeg aan op het feit dat dat het wezen is van het instituut van het huwelijk, terwijl men zo de rechtvaardigingsgrond eigen aan instemming negeert. Het huwelijk is een instituut. Het loochenen van deze werkelijkheid is vaak de oorzaak van een ernstige verwarring tussen het christelijke huwelijk en de "de facto verbintenissen": personen die samenleven kunnen ook beweren dat hun relatie gebaseerd is op "liefde" (maar het betreft een liefde die het Tweede Vaticaanse Concilie kwalificeert als sic dicto libero), en dat zij een gemeenschap van leven en liefde vormen (maar deze samenlevingsvorm onderscheidt zich duidelijk van de communitas vitae et amoris coniugalis dat het huwelijk is. Gaudium et Spes [[575|49]]

Wat de fundamentele principes inzake de sacramentele natuur van het huwelijk betreft, is deze kwestie complexer. De priesters van de Kerk moeten rekening houden met de immense rijkdom van genade die voortvloeit uit de sacramentele natuur van het christelijke huwelijk en de invloed die zij uitoefent op gezinsrelaties gebaseerd op het huwelijk. Het is Gods wil dat het oorspronkelijke huwelijksverbond, het huwelijk van de Schepper, een permanent teken is van de eenheid van Christus met de Kerk, terwijl het zo een waarachtig sacrament van het Nieuwe Verbond wordt. Men moet goed begrijpen dat dit sacramentele karakter niet achteraf is toegevoegd of geen deel uitmaakt van het wezen van het huwelijk. Juist in tegendeel, het huwelijk zelf, waarvan de Schepper wenst dat het onontbindbaar is, is verheven tot het niveau van het sacrament door de verlossing van Christus zonder de geringste afbreuk te doen aan de natuurlijke aard van haar waarachtigheid. Het loochenen van het bijzondere karakter van dit sacrament ten opzichte van de andere veroorzaakt vaak misverstanden die het begrip sacramenteel huwelijk vertroebelen. Dit begrip is buitengewoon belangrijk tijdens de voorbereiding op het huwelijk: de verdienstelijke inspanningen om de verloofden voor te bereiden op de viering van dit sacrament zouden overbodig zijn als zij niet duidelijk het onontbindbare karakter van het huwelijk zouden begrijpen, waarvoor zij zich gereed maken om het te sluiten. Gedoopte personen wenden zich niet alleen tot de Kerk om een feest te vieren volgens bepaalde riten, maar om een huwelijk voor het leven te sluiten, sacrament van het Nieuwe Verbond. Door dit sacrament maken zij deel uit van het mysterie van het verbond van Christus met de Kerk en geven zij uitdrukking aan hun intieme en onontbindbare verbond. Familiaris Consortio [[267|68]]

De christelijke gemeenschap voelt zich aangesproken door het fenomeen van de "de facto verbintenissen". Deze verbintenissen verstoken van elke wettelijke institutionele band - civiel noch religieus - is een steeds vaker voorkomend fenomeen waaraan de Kerk haar pastorale aandacht aan moet schenken Familiaris Consortio [[267|81]]. Niet alleen door de nadruk te leggen op het verstand, maar vooral ook op de "luister van de waarheid", die hem geschonken wordt door het geloof, kan de gelovige op de juiste wijze de dingen bij hun naam noemen: het goede goed en het slechte slecht. In de huidige context doordrongen van relativering en steunend op het afzwakken van alle verschillen - zelfs essentiële - tussen het huwelijk en de "de facto verbintenissen", moet getuigen van een grote wijsheid en van een moedige onafhankelijkheid om te vermijden dat men zich leent tot dubbelzinnigheden of compromissen, wetende dat "het grootste gevaar dat de mens kan treffen" is "verwarring omtrent het goede en het kwade die het onmogelijk maakt om de morele orde van het individu en van de samenlevingen vast te stellen en te handhaven Veritatis Splendor [[83|93]]". Vanuit een juiste christelijke overweging gezien de tekenen destijds en tegenover de schijnbare vertroebeling van de diepe waarheid van de menselijke liefde in de harten van velen van onze tijdgenoten is het noodzakelijk om terug te keren naar de pure wateren van het Evangelie.

Farizeeërs benaderden Hem en zeiden tot Hem om Hem op de proef te stellen: "Mag je je vrouw verstoten ongeacht waarom?". Hij antwoordde: "Heeft u niet gelezen dat de Schepper vanaf het begin dat hij man en vrouw had geschapen en heeft gezegd: 'De man zal aldus zijn vader en moeder verlaten om zich bij zijn vrouw te voegen en beiden zullen zij slechts één in vlees zijn? Aldus zullen zij niet meer twee, maar één enkel vlees zijn'. En wel! Dat wat God heeft verenigd, heeft de mens het recht niet te scheiden". "Waarom dus", zeiden zij tegen hem, "heeft Mozes de echtscheidingsakte opgesteld, als men scheidt"? "Dat is", zei Hij hen, "vanwege de hardvochtigheid van uw hart dat Mozes u heeft toegestaan te scheiden van uw vrouwen; maar vanaf het begin was dat niet zo. Welnu Ik zeg het u: wie dan ook die zijn vrouw verstoot - behalve vanwege 'prostitutie' - en een andere trouwt, pleegt overspel" (Mt. 19, 3-8) [b:Mt. 19, 3-8]. Deze woorden van de Heer zijn alom bekend, netzo als de reactie van de discipelen: "Als zo de situatie is tussen man en vrouw is het niet aanbevelenswaardig te trouwen" (Mt. 19, 10) [b:Mt. 19, 10]. Deze situatie beschrijft duidelijk de heersende mentaliteit van die periode; een mentaliteit die het oorspronkelijke plan van de Schepper de rug toekeert Met deze catechese begon de Paus een reeks die bekend is geworden onder de titel "Theologie van het Lichaam" [[556]]. De concessie die Mozes heeft gedaan, geeft de aanwezigheid van de zonde weer die de vorm aannam van "duritia cordis". Tegenwoordig misschien nog meer dan in andere tijden, moet men rekening houden met dit obstakel van de intelligentie, deze verstarring van de wil, deze fixatie op de passie, dat onzichtbaar geworteld is in het merendeel van de fragiele factoren die bijdragen aan de huidige verspreiding van de "de facto verbintenissen".

Door de eeuwen heen heeft de aanwezigheid van de Kerk en het christelijk huwelijk in de burgermaatschappij de erkenning van het huwelijk met zijn oorspronkelijke voorwaarden ten gevolge gehad, waarop Christus zinspeelde in zijn antwoord 'Christus weigert de discussie te voeren op het vlak waarop zijn gesprekspartners haar trachten te situeren. in zekere. zin is hij het niet eens met de dimensie die zij de kwestie trachten te geven. Hij vermijdt zich te laten mengen in een twistpunt uit de juridische casuïstiek. In plaats daarvan beroept hij zich tot tweemaal toe op 'het begin'. [[556|2]]. De oorspronkelijke voorwaarde van het huwelijk is nog altijd actueel, evenals het probleem van het te erkennen en ernaar te leven, "propter duritiam cordis", als de intieme waarheid die het diepst verborgen zit in het wezen. Het huwelijk is een natuurlijk instituut, waarvan de essentiële kenmerken erkend kunnen worden door het intellect onafhankelijk van de culturen Veritatis Splendor [[83|43]]. Deze erkenning van de waarheid over het huwelijk behoort ook tot de morele orde Ia-IIae q. 93 a. 3 ad 2 [[t:Ia-IIae q. 93 a. 3 ad 2]] vgl: Veritatis Splendor [[[83|35-46]]]. Maar men moet niet vergeten dat de menselijke aard, ondermijnd door de zonde en verlost door Christus, er niet altijd in slaagt de waarheden helder te onderscheiden, die God heeft gegrift in zijn hart. Ook vormen de christelijke boodschap van de Kerk en van haar Leergezag een levende leer en getuigenis in de wereld Veritatis Splendor [[83|62-64]]. Hierom is het nodig de nadruk te leggen op het feit dat de genade noodzakelijk is opdat de huwelijkse staat haar ware volledigheid verkrijgt Lumen Gentium [[617|11]] vgl: Catechismus van de Katholieke Kerk [[[1|1641-1642]]]. In het pastorale inzicht van de problematiek van de "de facto verbintenissen", moet men ook rekening houden met de menselijke kwetsbaarheid en het belang van een ervaring en een waar kerkelijke catechese, die zich richt op een genadevol leven, op het gebed en de sacramenten, vooral op die van de Verzoening.

Men moet onderscheid maken tussen diverse elementen onder de kwetsbare factoren, die voortkomt uit de "de facto verbintenissen", gekenmerkt door een liefde, zogehete "vrij" en ontkent of weigert de juiste en kenmerkende band van de echtelijke liefde. Men moet bovendien, zoals wij in het bovenstaande hebben gezien, onderscheid maken tussen de "de facto verbintenissen", waar sommigen zich gedwongen in bevinden vanwege een moeilijke situatie, en die gewenst zijn door henzelf vanwege "een minachtende, protesterende of afkeurende houding tegenover de maatschappij, het instituut van het gezin, de sociologische politieke orde of louter om het plezier". Familiaris Consortio [[267|81]] Tenslotte moet men de kwestie overwegen van degenen die gedwongen worden tot een de facto verbintenis door onwetendheid en extreme armoede, vaak ook door levensomstandigheden veroorzaakt door werkelijke onrechtvaardigheden of vanwege een zekere psychologische onvolwassenheid, waardoor men aarzelt en bevreesd is om een stabiele en definitieve verbintenis aan te gaan". Familiaris Consortio [[267|81]]

Bijgevolg moeten het ethische inzicht, de pastorale houding en de christelijke betrokkenheid in het politieke leven rekening houden met de verscheidenheid aan situaties die door de algemene term "de "de facto verbintenissen"" wordt aangeduid, zoals in het voorgaande wordt beschreven 4-8 [[al:4-8]]. Onafhankelijk van hun oorsprong betekenen deze de "de facto verbintenissen" "moeilijke pastorale problemen vanwege de ernstige gevolgen die eruit voortvloeien, zowel op het religieuze en morele terrein (verlies van de godsdienstige betekenis van het huwelijk, gezien vanuit het licht van Gods Verbond met zijn volk; het ontbreken van de sacramentele genade; grote schandalen) als zelfs op het sociale terrein (vernietiging van het begrip gezin; afzwakking van de betekenis van trouw, zelfs tegenover de samenleving; mogelijk psychologische trauma's bij de kinderen; bevestiging van het egoïsme) ". Familiaris Consortio [[267|81]] Daarom is de Kerk extra bezorgd over de verspreiding van het fenomeen van niet huwelijkse verbintenissen en vooral over het morele en pastorale aspect van dit fenomeen.

De initiatieven, genomen in verscheidene christelijke landen om een wetgeving ten gunste van de "de facto verbintenissen" te verkrijgen, veroorzaken een ernstige bezorgdheid bij de pastores en gelovigen. Het zou er erg vaak op lijken dat men geen antwoord heeft op dit fenomeen en dat de reactie puur verdedigend is met het risico dat de indruk wordt gewekt dat de Kerk eenvoudig de status-quo wil handhaven, zoals het gezin gebaseerd op het huwelijk het culturele model was (een traditioneel model) van de Kerk, die men wil behouden ondanks grote veranderingen in onze tijd.

Met het oog op deze situatie is het nodig de positieve aspecten van de echtelijke liefde te verdiepen om nogmaals de waarheid van het Evangelie volgens de christelijke wijze van de eerste eeuwen van onze jaartelling te kunnen integreren in onze cultuur. Deze nieuwe evangelisatie van het gezin richt zich vooral op de christelijke families, die geheel het onderwerp van de evangelisatie en ook de eerste evangelisten zijn, door het "goede nieuws" van de "broederliefde" Gratissimam sane [[565|(29)]] niet alleen in woord, maar ook en vooral door hun persoonlijke getuigenis te brengen. Het is van belang de sociale waarde van dit wonder dat de echtelijke liefde is te herontdekken, want het fenomeen van de "de facto verbintenissen" is niet onafhankelijk van de ideologische factoren die het verduisteren en die een onjuist begrip van de menselijke seksualiteit en van de man-vrouw relatie laten ontstaan. Hieruit volgt het uiterste belang van het leven van genade in Christus van de christelijke huwelijken: "Het christelijke gezin is ook opgenomen in de Kerk, het priesterlijk volk. Door het sacrament van het huwelijk, waarin het gezin is geworteld en waaraan zij haar bestaan ontleent, wordt zij continu bezield door Jezus onze Heer, geroepen en geworven door Hem in dialoog met God middels het sacramentele leven, de offerande van haar bestaan en het gebed. Dit is de priesterlijke rol, die het christelijke gezin kan en moet vervullen in nauwe verbondenheid met de hele Kerk tegenover de dagelijkse werkelijkheid van het echtelijke en het gezinsleven; aldus is het christelijke gezin geroepen geheiligd te worden en de kerkelijke gemeenschap en de wereld te heiligen". Familiaris Consortio [[267|55]]

Door hun aanwezigheid in de diverse milieus van de samenleving vormen de christelijke huwelijken een bevoorrecht middel om concreet aan de hedendaagse mens te tonen (waarvan deels de persoonlijke opvatting is vernietigd, murw door het tevergeefs zoeken naar een vrije liefde, afwijzend tegenover de werkelijke echtelijke liefde, na een reeks stukgelopen experimenten), dat er een mogelijkheid bestaat voor de menselijk wezens zichzelf terug te vinden, door hen te helpen de werkelijkheid van een volledig gerealiseerde subjectiviteit in het huwelijk in Jezus Christus te begrijpen. Deze aanvaring met de realiteit is de enige mogelijkheid om de nostalgie van een eigen thuis in het hart toe te laten, waarvan elke persoon een onuitwisbare herinnering bewaart. Voor de teleurgestelde mannen en vrouwen die zich cynische afvragen: "Kan er iets goeds uit het menselijk hart komen?" moet het antwoord kunnen zijn : "Kom ons huwelijk, ons gezin zien". De reële getuigenis waardoor de christelijke samenleving, met genade van God, het teken van barmhartigheid wordt van God jegens de mensheid kan een doorslaggevend uitgangspunt vertegenwoordigen. In alle milieus constateert men trouwens dat de invloed van de christelijke gelovigen effectief en positief kan zijn. Door hun bewuste keus in geloof en levenswijze zijn zij te midden van tijdgenoten, als het gist in het deeg, als het licht dat straalt in de duisternis. De pastorale aandacht voor de voorbereiding op het huwelijk en het gezin en voor het begeleiden van het huwelijks- en gezinsleven is dus essentieel voor het kerkelijke en het wereldse leven. vgl: Familiaris Consortio [[[267|66]]]

Het Leergezag van de Kerk heeft ontelbare keren aangedrongen, vooral tijdens het Tweede Vaticaanse Concilie, op het belang en het onvervangbaar zijn van de voorbereiding op het huwelijk in de gewone pastorale zorg. Deze voorbereiding zou zich niet mogen beperken tot een eenvoudige informatie wat het huwelijk voor de Kerk betekent, maar moet een werkelijke vorming zijn van de personen, middels een opleiding in geloof en in deugdzaamheid. De Pauselijke Raad voor het Gezin [d:93] heeft dit belangrijke aspect van de pastorale zorg van de Kerk behandeld in de documenten inzake menselijke seksualiteit: De ware betekenis van de menselijke seksualiteit [941], van 8 december 1995, en Voorbereiding op het Sacrament van het Huwelijk [1826], van 13 mei 1996, door het accent te leggen op het fundamentele karakter van de voorbereiding op het huwelijk en op de inhoud van deze voorbereiding.

"De voorbereiding op het huwelijk, het huwelijks- en gezinsleven is van groot belang voor het welzijn van de Kerk. Het sacrament van het huwelijk heeft inderdaad een sterke waarde voor de gehele christelijke gemeenschap en op de eerste plaats voor het echtpaar wiens beslissing zo belangrijk is dat zij niet onderhevig kan zijn aan improvisatie of aan haastige keuzes. Vroeger kon deze voorbereiding rekenen op steun van de samenleving, die de waarden en de weldaad van het huwelijk onderkende. De Kerk beschermde zonder problemen noch twijfel de heiligheid ervan, bewust van het feit dat het huwelijk een kerkelijke garantie vertegenwoordigde, daar het de kern van het leven van Gods volk vormde. De steun die het huwelijk ondervond in de christelijke gemeenschap, tenminste daar waar het Evangelie diep was geworteld, was solide, eensgezind en hecht. Echtscheidingen, mislukte huwelijken waren over het algemeen zeldzaam, en de echtscheiding werd als een sociale "ramp" beschouwd vgl: Gaudium et Spes [[[575|47]]].

Tegenwoordig daarentegen in gevallen die verre van uitzonderlijk zijn, is men getuigen van een duidelijk zichtbaar verval van het gezin en van een zekere afkalving van het huwelijk. In talrijke landen en meer in het bijzonder in de economisch ontwikkelde landen is het percentage huwelijken verminderd. Men trouwt later, en het aantal echtscheidingen en scheidingen van tafel en bed zijn toegenomen, zelfs in de eerste huwelijksjaren. Dit alles draagt onvermijdelijk bij aan een pastorale bezorgdheid en aan de duizend maal gestelde vraag: zijn de personen die gaan trouwen werkelijk voorbereid? Het probleem van de voorbereiding op het sacrament van het huwelijk en op het huwelijksleven dat daaruit voortvloeit, betoont zich voor alles als een grote pastorale noodzaak zeker voor het welzijn van de echtgenoten, maar ook voor het welzijn van de gehele christelijke samenleving en voor de maatschappij. Daarom wordt deze kwestie steeds belangrijker en nemen de initiatieven toe om de juiste en gepaste antwoorden te vinden inzake de voorbereiding op het sacrament van het huwelijk". Voorbereiding op het Sacrament van het Huwelijk [[1826|1]]

Tegenwoordig in tegenstelling tot andere tijden, bestaat het probleem niet zo zeer uit het feit dat de jongeren die op het punt staat te trouwen, niet voldoende zijn voorbereid. Onder invloed van een pessimistische, destructieve antropologische visie verdwijnt de persoonlijke opvatting, waardoor veel jongeren zelfs twijfelen of in het huwelijk een werkelijke overgave kan bestaan, die een trouwe, vruchtbare en onverbrekelijke band schept. Deze visie kan leiden tot het afwijzen van het instituut van het huwelijk, dat beschouwd wordt als een denkbeeldige werkelijkheid die slechts bereikbaar is voor personen die een zeer speciale voorbereiding hebben genoten. Daarom is de christelijke opvoeding belangrijk voor een juiste en realistische opvatting over vrijheid in relatie tot het huwelijk om de weldaad van de echtelijke overgave te kunnen ontdekken en om zich erop te richten.

In dit licht is de preventieve werking van de gezinscatechese belangrijk. Daarom is de getuigenis van christelijke gezinnen onontbeerlijk, zowel jegens hun eigen kinderen als tegenover de maatschappij waarin zij leven. De priesters moeten niet de enigen zijn die het gezin verdedigen: de gezinnen zelf moet het respect voor hun rechten en identiteit opeisen. Tegenwoordig nemen de gezinscatecheses de eerste plaats in in de pastorale zorg. Men bespreekt er de realiteit van het gezin op een algemene, complete en systematische wijze door haar te onderwerpen aan de criteria van het geloof en worden bezien in het licht van het woord van God, kerkelijk geïnterpreteerd, trouw aan het Leergezag van de Kerk. Dit catechetisch proces wordt door de legitieme en bekwame priesters vervuld die werkelijk helpen de reddende waarheid over de mensheid te verdiepen. Men moet zich ervoor inzetten de rationaliteit en de geloofwaardigheid van het Evangelie aan te tonen inzake het huwelijk en het gezin door het onderwijssysteem van de Kerk te reorganiseren. Fides et Ratio [[10|97]] De uitleg van het huwelijk en het gezin vanuit een correct antropologische visie laat geen ruimte vrij voor verrassingen, zelfs bij Christenen die ontdekken dat het niet slechts een kwestie van geloof is. Zij vinden er de redenen om hun geloof en handelswijze te versterken door een persoonlijke getuigenis van hun leven aan te bieden en door een apostolische missie specifiek voor leken te vervullen.

Heden ten dage vragen de crisis in de waarden en de betekenis van het gezin in de maatschappij en in de mediacultuur - pers, televisie, internet, bioscoop enz. - een hernieuwde inspanning om de tegenwoordigheid van de gezinswaarden te waarborgen in de verscheidene media. Men neemt bijvoorbeeld aan dat de sterke invloed van de media heeft gehad op het verlies van sociale gevoeligheid ten opzichte van de situaties als overspel, echtscheiding of zelfs de "de facto verbintenissen" of zelfs nog op de verderfelijke vertekening van de "waarden" (of juister van de "contrawaarden"), die zij soms zelfs presenteren als de normale gang van zaken in het leven. Men moet ook rekening houden met het feit dat bij sommige gelegenheden en ondanks de verdienstelijke bijdrage van de geëngageerde christenen die samenwerken met deze mediamiddelen, sommige programma's en televisie series bijvoorbeeld niet alleen niet bijdragen aan de godsdienstige vorming, maar desinformatie en de verspreiding van de religieuze onwetendheid in de hand werkt. Zelfs als deze factoren niet tot de fundamentele elementen behoren van het culturele bouwwerk, is hun invloed niet te negeren en moeten zij beschouwd worden als sociologische factoren, waarmee men rekening moet houden in de pastorale zorg die gestoeld is op realistische criteria.

Voor velen van onze tijdgenoten, waarvan de persoonlijke opvatting op enige wijze "gesloopt" is door de ideologieën, is het huwelijk haast ondenkbaar; de echtelijke werkelijkheid heeft geen enkele betekenis voor deze personen. Hoe kan de pastorale zorg van de Kerk ook voor hen een heilsevenement worden? Op dit terrein is de politieke en parlementaire betrokkenheid van de katholieken beslissend die verantwoordelijkheden hebben in deze milieus. De parlementariërs vertegenwoordigen en bepalen in hoge mate de ethos van het volk. Het is daarom bijzonder belangrijk een beroep te doen de verleiding van de onverschilligheid te ontstijgen in de politieke en parlementaire milieus door aan te dringen op de noodzakelijkheid van publiekelijk getuigen van de waardigheid van het individu. Gelijkstelling van de "de facto verbintenissen" aan het gezin houdt in, heeft men gezien, een verandering van de orde die zich richt op het algemeen welzijn van de maatschappij en veroorzaakt een devaluatie van het instituut van het gezin gebaseerd op het huwelijk. Zij is schadelijk voor de mensen, de gezinnen en de samenleving. Het "politiek mogelijke" en zijn verandering door de tijd heen kunnen de fundamentele principes van de waarheid over het individu niet laten abstraheren, die de houdingen, de initiatieven en de programma's voor de toekomst moeten inspireren. Evangelium Vitae [[2|73]] Het zou ook nuttig zijn het "dogma" van het onlosmakelijke verband tussen democratie en ethische relativisme weer ter discussie te stellen waarop een groot aantal wetsvoorstellen gebaseerd zijn, die gelijkstelling van de "de facto verbintenissen" met het gezin beogen.

Het probleem van de "de facto verbintenissen" is een grote uitdaging voor de christenen, die in staat moeten zijn het rationele element van het geloof te tonen, de diepe rationaliteit van het Evangelie van het huwelijke en het gezin. Elke verkondiging van dit Evangelie dat niet in staat zou zijn aan deze uitdaging inzake de rationaliteit gehoor te geven (opgevat als een nauwe band tussen de desiderium naturale van de mens en het Evangelie dat door de Kerk verkondigd wordt) zou ineffectief zijn. Het is daarom tegenwoordig meer dan ooit nodig de innerlijke geloofwaardigheid van de waarheid over de mens aan te tonen, die ten grondslag ligt aan het instituut van de echtelijke liefde. In tegenstelling tot de andere sacramenten maakt het huwelijk deel uit van de Schepping door gegrift te zijn in de natuurlijke dynamiek van de mensheid. Ten tweede in het noodzakelijk na te denken over de fundamentele basis, de essentiële principes die de opvoedkundige activiteiten inspireren in de diverse milieus en instituten. Wat is tegenwoordig de filosofie van de opvoedkundige instituten van de Kerk en hoe worden deze principes vertaald in een doeltreffende vorming tot het huwelijk en het gezin als fundamentele en noodzakelijke kern van de samenleving?

Een begripvolle houding tegenover de existentiële problematiek en de keus van personen die samenleven, is legitiem en in sommige situaties een plicht. Enkele van die situaties mogen zelfs mededogen oproepen. Het respect voor de waardigheid van de personen staat niet ter discussie. Echter, begrip voor de situatie en het respect voor de personen mag nog geen rechtvaardiging betekenen. In zulke omstandigheden is het echter beter te onderstrepen dat de waarheid voor hen een wezenlijk goed en een kwestie van authentieke vrijheid is. De bevestiging van de werkelijkheid is geen zonde, maar is in tegendeel een teken van duidelijkheid. "Beperk nergens de heilzame leer van Christus" is een "uitermate duidelijkheid jegens de zielen" Humanae Vitae [[34|29]], mits zij worden vergezeld van "geduld en goedheid waarvan de Heer zelf het voorbeeld heeft gegeven door Zijn bejegening van de mens". Humanae Vitae [[34|29]] Ook moeten Christenen proberen de individuele, sociale, culturele en ideologische oorzaken te begrijpen van de verspreiding van de "de facto verbintenissen". Men moet eraan denken dat een intelligente en discrete pastorale zorg in sommige gevallen het "institutionele" eerherstel van deze verbintenissen kan bevorderen. Men moet geval voor geval de personen die zich in deze situatie bevinden op een omzichtige wijze in gedachten houden in het kader van de gewone pastorale zorg van de kerkelijke gemeenschap middels aandacht voor hun problemen en moeilijkheden die eruit voortkomen in een geduldige dialoog en met concrete hulp speciaal tegenover de kinderen. In dit aspect van de pastorale zorg is het voorkomen dan ook het belangrijkste.

Door de eeuwen heen heeft de wijsheid van de naties ondanks hier en daar enkele beperkingen in hoofdzaak het bestaan en de fundamentele en onvervangbare missie erkend van het gezin gebaseerd op het huwelijk. Het gezin is een noodzakelijke en onvervangbare weldaad voor de hele samenleving. Het gezin moet in alle billijkheid erkend, beschermd en gestimuleerd worden door de totale maatschappij. Want de gehele maatschappij lijdt eronder als men op de een of andere wijze schade berokkent aan dit kostbare en noodzakelijke goed van de mensheid. De samenleving kan niet onverschillig blijven tegenover het sociale fenomeen van de "de facto verbintenissen" en het impliciet declasseren van de echtelijke liefde. Het simpelweg ontkennen van het probleem door een verkeerde oplossing van de erkenning van de "de facto verbintenissen" die door de overheid op gelijke voet worden geplaatst met gezinnen gebaseerd op het huwelijk of zelfs worden gelijkgesteld aan het huwelijk is niet alleen een schadelijk vergelijking voor het huwelijk (door, wat erger is, schade te berokkenen aan het gezin, dit natuurlijke en noodzakelijke instituut dat tegenwoordig daarentegen een werkelijk gezinsbeleid zo nodig zou hebben). Het betekent ook een totale loochening van de antropologische waarheid van de menselijke liefde tussen man en vrouw en van het aspect dat er onlosmakelijk mee verbonden is, dat van een stabiele en ontvankelijk voor het leven zijnde eenheid. Deze loochening wordt nog ernstiger als men het wezenlijke en uiterst diepe verschil niet kent dat bestaat tussen echtelijke liefde die voortvloeit uit het instituut van het huwelijk en homoseksuele relaties. De "onverschilligheid" van de overheden op dit punt lijkt veel op de apathie tegenover het leven of de dood van de samenleving, tegenover zijn projectie op de toekomst of zijn afkalving. Bij afwezigheid van passende maatregelen dreigt deze "neutraliteit" uit te monden in een ernstige afkalving van het sociale systeem en van de opvoeding van de komende generaties.

De onvoldoende opwaardering van de echtelijke liefde en haar fundamentele ontvankelijkheid voor het leven, gevoegd bij de instabiliteit, die eruit voortvloeit van het gezinsleven is een sociaal fenomeen, dat vraagt een gepaste scherpzinnigheid van iedereen die zich betrokken voelt bij het welzijn van het gezin en in het bijzonder van de christenen. Het gaat vooral om de werkelijke oorzaken (ideologische en economische) van zo'n situatie te herkennen, en niet toe te geven aan de demagogische eisen van pressiegroepen die geen rekening houden met het algemeen welzijn van de samenleving. De Katholieke Kerk, in navolging van Jezus Christus, onderkent in het gezin en in de echtelijke liefde een gift van gemeenschap van de God van Barmhartigheid met de mensheid, een kostbaar kleinood van heiligheid en genade dat schittert midden in de wereld. Daarom nodigt zij al diegenen uit, die strijden voor de mensheid, de handen ineen te slaan om het gezin en zijn intieme levensbron te stimuleren dat de huwelijksband is.