Eucharistie en de heiliging van de priesters

Nu het Jaar van de Eucharistie [d:5] ten einde loopt, zou ik graag een bijzonder belangrijk thema willen oppakken dat mijn vereerde voorganger Johannes Paulus II zo ter harte ging: de band tussen de heiligheid - weg en einddoel van de Kerk en van iedere christen - en de Eucharistie. Mijn gedachten gaan daarbij vandaag in het bijzonder uit naar de priesters, om te onderstrepen dat juist in de Eucharistie het geheim ligt van hun heiliging. Krachtens de heilige wijding ontvangt de priester de gave en de opdracht om sacramenteel de gebaren en de woorden te herhalen waarmee Jezus, tijdens het Laatste Avondmaal, de gedachtenis van zijn Pasen heeft ingesteld. In zijn handen vernieuwt zich dit grote wonder van liefde, waarvan hij geroepen is de steeds trouwere getuige en verkondiger te worden. vgl: Mane nobiscum, Domine [[[351|30]]] Dat is de reden waarom de priester vóór alles een aanbidder en beschouwer moet zijn van de Eucharistie, vanaf het moment dat hij haar viert. We weten goed dat de geldigheid van het Sacrament niet afhangt van de heiligheid van de celebrant, maar haar uitwerking - voor hem zelf zowel als voor de anderen - zal des te groter zijn in de mate dat hij haar beleeft met een diep geloof, een vurige liefde en in een intense geest van gebed. In de loop van het jaar stelt de Liturgie ons als voorbeelden heilige bedienaars van het altaar voor, die de kracht tot navolging van Christus hebben geput uit de dagelijkse intimiteit met Hem tijdens de viering en de aanbidding van de Eucharistie. Enkele dagen geleden (13 september) hebben wij de gedachtenis gehouden van de heilige Johannes Chrysostomos patriarch van Constantinopel aan het eind van de vierde eeuw.
Hij kreeg de bepaling "gouden mond" toegevoegd vanwege zijn buitengewone welsprekendheid; maar ook werd hij "leraar van de Eucharistie" genoemd vanwege de omvang en diepgang van zijn onderricht over het allerheiligst Sacrament. De "goddelijke liturgie", die vooral in de oosterse Kerken wordt gevierd draagt zijn naam, en zijn motto: "één iemand vol ijver is genoeg om een heel volk te veranderen", maakt duidelijk hoe werkdadig het handelen van Christus is doorheen zijn dienaren. In onze tijd valt de gestalte op van de heilige Pius van Pietrelcina (padre Pio), die we komende vrijdag (23 september) zullen gedenken. Wanneer hij de heilige Mis vierde, beleefde hij zo vurig opnieuwhet mysterie van Calvarië, dat het geloof en de godsvrucht van allen erdoor werd gesterkt. Ook de "stigmata" die God hem gaf, vormen de uitdrukking van een innige eenwording met de gekruisigde Jezus. Denkend aan priesters wier liefde geheel en al uitging naar de Eucharistie, mag de heilige Jean Marie Vianney niet vergeten worden, de nederige pastoor van Ars ten tijde van de franse revolutie. Met zijn heiligheid van leven en zijn pastorale ijver slaagde hij erin van dat kleine dorpje een voorbeeld te maken van een christelijke gemeenschap die haar bezieling put uit het Woord van God en uit de Sacramenten. Wenden we ons tot Maria, en bidden we speciaal voor de priesters van heel de wereld, dat zij uit dit Jaar van de Eucharistie de vrucht halen van een hernieuwde liefde voor het Sacrament dat zij vieren. Dat zij op voorspraak van de Maagd Maria, steeds in staat mogen zijn het geheim te beleven dat hun in handen is gelegd voor het heil van de wereld, en ervan te getuigen .