God's uitnodiging: kosteloos, wijds en universeel

Geliefde broers en zussen goede dag

In het Evangelie van deze zondag spreekt Jezus over het antwoord dat wordt gegeven aan de uitnodiging van God – verbeeld door een koning – om deel te nemen aan een bruiloftsmaal. (Mt. 22, 1-14) [[b:Mt. 22, 1-14]] De uitnodiging heeft drie kenmerken: kosteloosheid, wijdsheid en universaliteit. Velen zijn genodigd, maar er gebeurt iets verbazingwekkends: niemand van de uitverkorenen wil deelnemen aan het feest. Ze zeggen dat ze wat anders te doen hebben. Sommigen geven zelfs blijk onverschilligheid, afstandelijkheid, tot zelfs afkeer. God is goed tegenover ons, biedt ons kosteloos zijn vriendschap aan; biedt ons kosteloos zijn vreugde, de redding, maar vaak aanvaarden we zijn geschenken niet, we zetten onze eigen beslommeringen op de eerste plaats, onze belangen en wanneer God ons roept lijkt het wel of Hij ons last berokkent.

Sommige genodigden mishandelen en doden zelfs de dienaren die de uitnodiging overbrengen. Maar, ondanks de afgewezen aanvaarding door hen die geroepen zijn; wordt het project van God niet afgebroken. Hij laat zich niet ontmoedigen door de afwijzing van hen die het eerst geroepen werden, Hij schort het feest niet op, maar hernieuwt zijn uitnodiging door ze met onbegrijpelijke mateloosheid te verruimen en Hij stuurt zijn dienaren naar de pleinen en kruispunten van de wegen om allen die ze er aantreffen uit te nodigen. Het gaat daarbij om gelijk wie: armen, verlatenen, ontheemden, ja zelfs goeden en slechten – ook de slechten worden uitgenodigd – zonder onderscheid. En de feestzaal vult zich met ‘marginalen’. Het Evangelie, afgewezen door sommigen, wordt onverwacht onthaald in vele andere harten.

De goedheid van God kent geen grenzen en sluit niemand uit: daarom is het feestmaal van de gaven van de Heer universeel. Aan allen wordt de mogelijkheid geboden op zijn uitnodiging, op zijn roepen, in te gaan; niemand mag zich bevoorrecht voelen of het alleenrecht opeisen. Dit alles brengt ons ertoe de gewoonte te overwinnen onszelf gemakshalve in het centrum te plaatsen, zoals de hogepriesters en de oudsten van het volk deden. Dat moet je niet doen; we moeten openstaan voor de periferieën en erkennen dat wie in de marge leeft, dat zelfs wie verworpen en geminacht wordt door de samenleving, voorwerp is van de mildheid van God. We zijn allen geroepen het Rijk van God niet in te perken binnen de grenzen van het ‘kerkje’ – ons ‘kleine kerkje’ – maar om de Kerk te verruimen, tot de afmetingen van het Rijk van God. Er is slechts één voorwaarde: het feestkleed dragen wat wil zeggen getuigen van de liefde tegenover God en tegenover de naaste.

Laten we de vele drama’s en de verwachtingen van onze broers en zussen, uitgesloten, zwak, verworpen, geminacht en zelfs vervolgd omwille van hun geloof, toevertrouwen aan de voorspraak van de Allerheiligste Maagd Maria en laten we ook haar bescherming afroepen over de werkzaamheden van de Bisschoppensynode [d:251] die dezer dagen in het Vaticaan bijeen is.