De Kerk moet dienaar zijn van de verzoening

Vorige woensdag [5159] heb ik over de vergeving van de zonden gesproken met bijzondere verwijzing naar het Doopsel. Vandaag gaan we verder met het thema van de vergeving van de zonden, maar dan met verwijzing naar de zogenaamde “sleutelmacht”, wat een Bijbels symbool is van de zending die Jezus aan de Apostelen heeft toevertrouwd.

De Heilige Geest de hoofdpersoon is bij de vergeving van de zonden
Vóór alles moeten we ons herinneren dat de Heilige Geest de hoofdpersoon is bij de vergeving van de zonden. Bij zijn eerste verschijning aan de Apostelen, in het cenakel, beademde de verrezen Christus hen zeggend: “Ontvangt de heilige Geest. Wier zonden gij vergeeft hun zijn ze vergeven, en wier zonden gij niet vergeeft hun zijn ze niet vergeven” (Joh. 20, 22-23) [b:Joh. 20, 22-23]. Jezus, in zijn lichaam van gedaante veranderd, is vanaf nu de nieuwe mens die de paasgaven, vrucht van zijn dood en verrijzenis, aanbiedt. Welke zijn deze gaven? Vrede, vreugde, vergeving van zonden, zending maar bovenal schenkt Hij de Heilige Geest die van alle gaven de bron is. Het beademen door Jezus, gepaard gaande met de woorden waarmee Hij de Heilige Geest meedeelt, wijst op het doorgeven van het leven, het nieuwe leven herboren door de vergeving.

Maar voorafgaand aan het gebaar van het beademen en het schenken van de Geest, toont Jezus zijn wonden, in handen en zijde. Die wonden vertegenwoordigen de prijs van onze redding. De Heilige Geest brengt ons Gods vergeving “gaande doorheen” de wonden van Jezus. Die wonden heeft Hij willen bewaren. Ook op dit ogenblik laat Hij in de Hemel aan de Vader de wonden zien waarmee Hij ons verlost heeft. Door de kracht van deze wonden zijn onze zonden vergeven: op deze wijze heeft Jezus zijn leven gegeven voor onze vrede, voor onze vreugde, voor de gave van de genade in onze ziel, voor de vergeving van onze zonden. Zo naar Jezus kijken is heel mooi!

De Kerk is de bewaarster van de sleutelmacht
Zo komen we bij het tweede element: Jezus geeft aan de Apostelen de macht om de zonden te vergeven. Het is wat moeilijk te verstaan dat een mens de zonden kan vergeven, maar Jezus geeft deze macht. De Kerk is de bewaarster van de sleutelmacht om open te doen of te sluiten voor de vergeving. God vergeeft elke mens door zijn almachtige barmhartigheid. Maar Hij zelf heeft gewild dat zij die tot Christus en tot de Kerk behoren, vergeving krijgen door bemiddeling van de bedienaren van de Gemeenschap. Door bemiddeling van het apostolisch dienstwerk bereikt mij de barmhartigheid van God, worden mijn fouten vergeven en wordt mij de vreugde geschonken. Op deze wijze nodigt Jezus ons uit de verzoening ook als kerkelijk en gemeenschapsgebeuren te beleven. En dat is heel mooi. De Kerk, die heilig is maar tegelijk ook nood aan boetedoening heeft, begeleidt onze bekeringsweg gedurende het hele leven. De Kerk is geen baas van de sleutelmacht, zij is de dienares van het dienstwerk van de barmhartigheid en verheugt zich telkens zij deze goddelijke gave kan aanbieden.

Waarschijnlijk verstaan heel wat personen de kerkelijke dimensie van de vergeving niet, omdat nog altijd het individualisme, het subjectivisme heerst. Ook wij christenen ondervinden dat. Zeker, God vergeeft elke rouwmoedige zondaar, persoonlijk. De christen echter is aan Christus gebonden en Christus is verenigd met de Kerk. Voor ons christenen is er een bijkomend geschenk en ook een bijkomende verplichting: nederig langs het kerkelijk dienstwerk gaan. Dit moeten we naar waarde schatten. Het is een gave, een verzorging, een bescherming en ook de zekerheid dat God mij vergiffenis geschonken heeft. Ik ga naar een broer priester en zeg: “Vader ik heb dit gedaan....” En hij antwoordt: “Maar ik vergeef je; God vergeeft je”. Op dat ogenblik ben ik zeker dat God mij vergeven heeft! En dat is mooi, dat is de zekerheid hebben dat God ons altijd vergeeft, Hij wordt het nooit moe vergeving te schenken. En wij moeten het niet beu worden vergiffenis te vragen. Men kan schaamte voelen bij het belijden van de zonden. Maar onze moeders en grootmoeders zegden: het is beter eenmaal rood te worden dan duizendmaal geel. Men wordt eenmaal rood, maar de zonden worden ons vergeven en men gaat verder.

De priester is het instrument van de vergeving van de zonden
Ten slotte, een laatste punt: de priester is het instrument van de vergeving van de zonden. De vergiffenis van God die ons in de Kek wordt geschonken, komt tot ons door middel van het dienstwerk van een broer, de priester. Ook hij, een mens zoals wij, die heeft nood aan barmhartigheid, wordt echt instrument van barmhartigheid door ons de grenzeloze liefde van God Vader te schenken. Ook de priesters moeten hun zonden belijden, ook de Bisschoppen: allen zijn we zondaars. Ook de Paus biecht elke veertien dagen. Want ook de Paus is een zondaar. De biechtvader hoort de dingen die ik hem zeg. Hij geeft me raad en schenkt vergiffenis, want allen hebben we nood aan deze vergiffenis. Soms hoor je iemand beweren dat men rechtstreeks bij God de biecht spreekt....Ja, zoals ik eerder zei, God luistert altijd naar je, maar in het Sacrament van de Verzoening zendt Hij een broer om de vergeving te brengen, de zekerheid van de vergeving, in naam van de Kerk.

De dienst die de priester als bedienaar aan God levert om de zonden te vergeven is heel delicaat en vereist dat in zijn hart vrede heerst, dat het hart van de priester in vrede is. Hij mag de gelovigen niet slecht behandelen, maar moet mild, welwillend en barmhartig zijn. Hij moet er op uit zijn in de harten hoop te zaaien en bovenal, moet hij zich bewust zijn dat de broer of de zus die het sacrament van de Verzoening wil ontvangen vergiffenis zoekt en men doet dat op de wijze van de vele mensen die naar Jezus gingen opdat Hij hen zou genezen. De priester die deze geestesgesteldheid niet bezit doet er goed aan, zolang hij zich niet betert, dit Sacrament niet toe te dienen. De rouwmoedige gelovigen hebben het recht, alle gelovigen hebben het recht in de priesters dienaren van Gods vergeving te ontmoeten.

Geliefde broeders, zijn we ons, als leden van de Kerk, bewust van de schoonheid van deze gave die God ons aanbiedt? Voelen we de vreugde om deze zorg, om deze moederlijke aandacht van de Kerk voor ons? Kunnen we dit met eenvoud en volharding waarderen? Laten we nooit vergeten dat God het nooit moe wordt ons vergeving te schenken. Door bemiddeling van het dienstwerk van de priester sluit Hij ons in een nieuwe omhelzing die ons vernieuwt en ons in staat stelt op te staan en opnieuw onze weg te hernemen. Want dat is ons leven: voortdurend opstaan en onze weg hervatten.