De logica van de vergeving wint het altijd

Dierbare broeders en zusters, goedendag!

De vreugde van Kerstmis dringt door in ons hart: de wonderlijke boodschap blijft weerklinken dat Christus voor ons geboren is en vrede brengt aan de wereld. In dit klimaat van blijheid vieren wij vandaag het feest van de heilige Stefanus, diaken en eerste martelaar. Het zou vreemd kunnen lijken om de gedachtenis van de heilige Stefanus zo dicht bij de geboorte van Jezus te vieren, omwille van de tegenstelling tussen de vreugde van Betlehem en het drama van Stefanus, in Jeruzalem gestenigd tijdens de eerste vervolging van de ontluikende Kerk. Maar eigenlijk is dat niet zo, want het kind Jezus is de Zoon van God die mens werd en die de mensheid zal redden door te sterven op het kruis. Wij schouwen Hem nu in doeken gewikkeld, in een kribbe; na Zijn kruisiging zal Hij opnieuw in doeken gewikkeld worden en in een graf neergelegd.

De heilige Stefanus was de eerste om de sporen van de Goddelijke Meester te volgen. Hij is zoals Jezus gestorven: hij vergaf, hij vertrouwde zijn leven toe aan God en vergaf zijn vervolgers. Twee houdingen: hij vertrouwde zijn leven toe aan God en vergaf. Terwijl hij gestenigd werd, zei hij: “Heer Jezus, ontvang mijn geest” (Hand. 7, 59) [b:Hand. 7, 59]. Het zijn woorden die helemaal gelijken op die van Christus aan het kruis: “Vader, in uw handen beveel Ik mijn geest” (Lc. 23, 46) [b:Lc. 23, 46]. De houding van Stefanus imiteert trouw het gebaar van Jezus en is een uitnodiging aan ieder van ons om met geloof en uit de handen van de Heer, het positieve en ook het negatieve te ontvangen dat het leven ons bereidt. Ons leven wordt niet alleen getekend door geslaagde omstandigheden – dat weten wij – maar ook door moeilijke momenten en ontsteltenis. Maar vertrouwen op God helpt ons de pijnlijke momenten te aanvaarden en te doorleven als een gelegenheid om te groeien in geloof en nieuwe relaties op te bouwen met onze broeders. Het gaat erom zich over te geven aan de handen van de Heer, van wie wij weten dat Hij een Vader is, die rijk is aan goedheid voor Zijn kinderen.

De tweede houding waardoor de heilige Stefanus Jezus imiteert op het uiterste ogenblik van het kruis, is de vergeving. Hij vervloekt zijn vervolgers niet, maar bidt voor hen: “Toen viel hij op zijn knieën en riep met luider stem: ‘Heer, reken hun deze zonde niet aan’ (Hand. 7, 60) [b:Hand. 7, 60]. Wij zijn geroepen van hem te leren vergeven, altijd vergeven, dat is niet gemakkelijk, dat weten wij. Vergeving verruimt het hart, wekt uitwisseling, geeft sereniteit en vrede. Stefanus, de eerste martelaar, wijst ons de weg voor de interpersoonlijke relaties in het gezin, op school, op het werk, in de parochie, en in de verschillende gemeenschappen. Altijd open voor vergeving. De logica van de vergeving en de barmhartigheid wint het altijd en opent een hoopvolle horizont. Vergeving ontwikkelt zich door het gebed, dat onze blik op Jezus gefixeerd houdt. Stefanus was in staat zijn moordenaars te vergeven omdat hij, vervuld van de Heilige Geest, naar de Hemel bleef kijken en zijn ogen stonden open voor God. (Hand. 7, 55) [[b:Hand. 7, 55]] Het is vanuit het gebed dat hem de kracht gegeven werd om het martelaarschap te doorstaan. Wij moeten met aandrang tot Hem bidden opdat Hij in ons de kracht van sterkte legt die onze angst, zwakheden en bekrompenheid geneest, en het hart verruimt om te vergeven. Altijd vergeven!

Roepen wij de voorspraak in van de Maagd Maria en de heilige Stefanus: moge hun gebed ons helpen ons altijd over te geven aan God, vooral in moeilijke ogenblikken en moge Zij ons steunen in ons voornemen om mannen en vrouwen te zijn die kunnen vergeven.